ตอนที่ 2

4301 Words

Demon's Love รักนี้... อันตราย! Writer : Aile'N ตอนที่ 2 คอนโด N รถสปอร์ตหรูคู่ใจแล่นเข้ามาจอดเทียบหน้าคอนโดสูงตระหง่านลัดฟ้า ก่อนที่ปมเนคไทจะถูกคลายออก ชายหนุ่มตกใจเล็กน้อยที่ข้อมือของหญิงสาวแดงช้ำขึ้นมาจนเห็นเลือดซิบ คิ้วเรียวขมวดกันยุ่งก่อนจะมองหน้าเธอนิ่ง เธอได้แต่เบี่ยงหน้าหนีคนตัวสูงอย่างคับแค้นใจ เพราะเขานั่นแหละที่ทำให้เธออยู่ในสภาพแบบนี้ หลังจากที่ให้คนเอารถไปจอดที่ประจำ เนตันก็เดินจูงแขนร่างบางเข้าไปในคอนโดโดยจับแขนเธอสูงขึ้นมาจากแผลที่ข้อมือนิดหน่อยเพื่อป้องกันไม่ให้เธอเจ็บ เขาสาวเท้าเร็วจนเธอแทบจะล้มหน้าทิ่มพื้น เกิดแรงขัดขืนขึ้นเล็กๆ แต่นั่นไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ชายหนุ่มพาร่างสูงระหงส์ทว่าบอบบางเมื่อเทียบกับร่างสูงโปร่งกำยำสมชายชาตรีของเขาขึ้นห้องไป โดยมีสายตาสอดรู้สอดเห็นของพนักงานต้อนรับที่เคาน์เตอร์มองตามหลัง จนทั้งคู่หายเข้าไปในลิฟต์ "คุณเนตันมากับใครอ่ะ" พนักงานหญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ แววตาฉายความไม่พอใจอยู่ลางๆ "เธอจะไปอยากรู้เรื่องของเจ้านายเขาทำไมล่ะ" เพื่อนเธอถาม เล่นเอาเจ้าตัวถึงกับขมวดคิ้วหน้ายุ่ง "ฉันก็แค่อยากรู้.. " สาวเจ้าตอบหน้าเครียดๆ "ก็แค่คู่นอนที่หิ้วติดมือมาอย่างทุกทีนั่นแหละ ชินได้แล้ว และก็หักห้ามใจตัวเองด้วย เขากับเรามันคนล่ะระดับกัน" หญิงสาวเตือนสติพลางตบไหล่เพื่อนเบาๆ อย่างปลอบโยน เพราะเธอรู้ว่าเพื่อนไม่ได้คิดกับชายหนุ่มแค่เพียงเจ้านายกับลูกจ้าง ตุ้บ! ร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนุ่มในห้องนอนของชายหนุ่มอย่างแรง สร้างความเจ็บปวดรวดร้าวให้เธอไม่น้อย ร่างนั้นลุกขึ้นมานั่งมองหน้าเขาอย่างเคืองๆ แต่หากแววตากลับฉายความกลัวออกมานิดๆ เมื่อฉุกคิดได้ว่าสถานที่มันล่อแหลมเกินไป ไม่ดีแน่ถ้าเกิดเขาคิดจะทำอะไรไม่ดีกับเธอ "เธอชื่ออะไร?" "หืม?" คนตัวเล็กมองหน้าเขาเหวอๆ และเงียบไปเหมือนกำลังคิดว่าคนตรงหน้าถามอะไรหรือไม่ก็ตัวเองชื่ออะไร ในสมองน้อยๆ ของเธอจำอะไรได้บ้างเนี่ย "นายไม่รู้จักฉันงั้นหรอ?" ร่างสูงชะงักเมื่อโดนยอกย้อนคำพูดที่เคยพูดไว้กลับมาอย่างเจ็บแสบ! รู้สึกเหมือนมีวัตถุแหลมๆ พุ่งเข้ามาปักกลางหน้าผากอย่างจังจนหน้าหงาย เวรกรรมมันติดจรวดหรือยังไง! "อย่ามาตลก เธอเป็นลูกนายกหรือไง" "เปล่า ก็นายเป็นผู้บริหารระดับสูง นายก็น่าจะรู้ว่าฉันชื่ออะไร" "นี่นักเรียนฉันมีเป็นพันๆ คน! ฉันต้องมานั่งจำมั้ยว่าใครชื่ออะไร!" ชายหนุ่มขึ้นเสียง เมโลดี้ทำปากขมุบขมิบ ข่มอารมณ์โกรธไว้ ข่มแล้ว ข่มอีกมาตั้งแต่เจอกัน ชายหนุ่มยังคงจ้องหน้าเธอนิ่ง เขาเองก็หงุดหงิดไม่น้อยเหมือนกันที่ต้องมาต่อปากต่อคำกับผู้หญิงที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือใครอย่างเธอ! "เมโลดี้ เค. โรส" "ครึ่งอะไร" "ไทย-นอร์เวย์ ป๊าฉันเป็นคนนอร์เวย์ แม่เป็นคนไทย" "ใครถาม" ชายหนุ่มยังทำหน้านิ่ง "เออ! ฉันอยากบอกเองอ่ะ มีไรมั้ย!" ร่างบางเริ่มควันออกหูขึ้นมาอีกระลอก ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายที่ยืนมองหน้าเธออยู่ตรงนี้ถึงชอบพูดจาร้ายกาจกับเธอนัก ทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน หรือมันเป็นสันดานกัน! จะได้แก้ให้ = =^^ ชายหนุ่มยังคงยืนมองหน้าเธอนิ่ง... นิ่งจนร่างบางเริ่มรู้สึกร้อนแปลกๆ ที่แก้ม พลันเกิดอาการเคอะเขิน ทำอะไรไม่ถูกจนต้องหลบสายตาหนีเขาอย่างอายๆ เขาก็แค่อยากจะมองเธอตรงๆ อย่างสำรวจแค่นั้น ชายหนุ่มไม่ชำนาญเรื่องผู้หญิงเท่า ‘ฟิลลิกค์ เรย์สัน’ เพื่อนปากหมาร่วมก๊วนเดมอนส์ด้วยกัน แต่เขาก็สามารถสแกนและรู้ได้ว่าคนตัวเล็กที่นั่งแก้มแดงระเรื่อหลบสายตาเขาอยู่ตรงหน้านี้สวยไม่ธรรมดาเลยจริงๆ สาวเจ้าผมดำสลวยซอยสไลด์ยาวถึงสะโพกตัวเล็กทว่าสูงโปร่ง ผิวขาวเนียนละเอียดอย่างกับหลอดนีออนอมชมพูระเรื่อน่ามอง ดวงตากลมโตนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนกับเรือนขนตาที่เรียงตัวกันเป็นแพงอนยาวสวย จมูกโด่งถอดแบบชาวต่างชาติ ริมฝีปากเล็กอวบอิ่ม อกขยายใหญ่คับเสื้อนักเรียน เอวขอดได้สัดส่วน ถ้าไม่ทำให้ผู้ชายคลั่งก็อาจจะเป็นได้ 2 กรณี คือไม่ตาบอดก็เป็นพวกรักร่วมเพศอะไรเทือกนั้น ตุ้บบบ! "เอาไปเปลี่ยน" เนตันพูดเสียงเรียบหลังจากที่ค้นเสื้อผ้าผู้หญิงในตู้เสื้อผ้าตัวเองออกมาให้คนตัวเล็กใส่ เสื้อผ้าพวกนั้นเป็นของพวกผู้หญิงที่เขาพามานอนด้วย ว่าจะเก็บทิ้งตั้งนานแล้วแต่ลืม มันเลยพอได้ใช้ประโยชน์ได้ "นายจะพาฉันไปไหน" "ผับ.." "ทำไมต้องพาฉันไปด้วย ฉันยังอายุไม่ถึง 20 นะ นายด้วย!" ร่างบางหน้างอ "แล้วไง! ฉันเป็นเจ้าของ ถึงเธอจะเพิ่ง 3 ขวบ ใส่แพมเพิร์สเดินเตาะแตะ ฉันก็พาเข้าได้" เมโลดี้เบ้ปากใส่เนตันอย่างหมั่นไส้ก่อนจะยอมสงบปากสงบคำแต่โดยดี เพราะรู้ว่าเถียงไปก็เท่านั้นยังไงเธอก็ต้องได้ไปกับเขา คราวนี้อาจจะถูกล่ามด้วยโซ่ก็ได้ ยิ่งเดาอารมณ์เขายากๆ อยู่ด้วย "รักโลกจังนะ..." คนตัวเล็กย่นจมูกปากบ่นขมุบขมิบ มือก็จับชุดนู้น จับชุดนี้มองไปมองมาอย่างสำรวจ เธอขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อดูจนครบทุกชุดแล้วพบว่ามันเปิดหน้า เว้าหลัง สั้นเสมอติ่งจนเธอรู้สึกวาบหวิวตั้งแต่ยังไม่ได้ใส่ "ไปเปลี่ยน!ห้องนอนเธออยู่ข้างๆ หรืออยากจะนอนกับฉันล่ะ" เนตันยกยิ้มกริ่มมองร่างบางด้วยสายตาของนักล่า พลางทำท่าจะถอดเสื้อออก คนตัวเล็กมองการกระทำนั้นอย่างหวาดๆ แม้ในสายตาเธอจะมองว่ารอยยิ้มของเขามันเหมือนยิ้มเยาะเสียมากกว่า ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินออกมาจากห้องนอนเขา "แล้วอย่าคิดหนีล่ะ ไม่งั้นเจอดี!" ร่างสูงเดินตามออกมายืนกอดอกมองเธอนิ่ง ร่างบางมองค้อนเขาอย่างท้าทายก่อนจะเดินเข้าห้องข้างๆ ไป ชายหนุ่มจึงเดินตามไปล็อกประตูห้องเธอไว้จากข้างนอกเพราะเขาเองก็จะอาบน้ำแต่งตัวใหม่เหมือนกัน เกรงว่าในระหว่างนั้นเธอจะแอบหนีออกไป ฝั่งคนตัวเล็กก็คิดเช่นนั้น เธอรอจังหวะที่คิดว่าเขาคงเดินกลับเข้าห้องไปแล้วเดินไปหยุดยืนที่หน้าประตู มือเล็กเอื้อมไปจับลูกบิดอย่างแผ่วเบาและหมุนออก แต่กลับต้องชะงักไปเมื่อหมุนลูกบิดได้แต่ประตูห้องกลับเปิดออกไปไม่ได้ "ไอ้บ้าเอ้ย..." ร่างบางสบถเสียงเบาเมื่อทำยังไงก็เปิดประตูไม่ได้ เธอเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงและฟุบหน้าลงอย่างอ่อนล้า สองมือเล็กผลัดกันลูบไล้แผลช้ำที่ข้อมือซ้ายขวาไปมา เมื่อความท้อเริ่มเกาะกุมจิตใจพลันน้ำตาใสก็เอ่อล้นออกมาเสียดื้อๆ... เนตัน ควอร์ซ ผู้ชายคนนั้นเขาต้องการอะไรกันแน่ เขาทำเหมือนปกป้องเธอ แต่กลับอารมณ์ร้อนโมโหร้ายใส่เธอตลอดเวลา ถ้าเขารำคาญเธอขนาดนั้นก็ไม่เห็นจะต้องกักขังหน่วงเหนี่ยวเธอไว้แบบนี้เลย ปล่อยเธอไปก็ได้ เธอเองก็ไม่อยากจะติดแง็กอยู่กับคนอารมณ์ร้ายอย่างเขาเหมือนกัน ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมา สองมือค่อยๆ ปาดน้ำตาออกจากแก้มและยืดตัวลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป เวลาล่วงเลยผ่านไปนาน... ร่างบางยังคงนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำนิ่งไม่ไหวติง ในหัวก็พลันคิดหาทางออกต่างๆ นานา ทำยังไงเธอถึงจะออกไปจากที่นี่ได้กัน ชีวิตผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอทำไมถึงต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วย! หญิงสาวสะบัดหัวไปมาเมื่อครุ่นคิดจนมันปวดหนึบๆ และรีบลุกไปล้างตัว กึก! กึกๆ !! "เฮ้ยยย!!" ร่างสูงระหงส์ตะโกนเสียงดังหลังจากเอื้อมมือไปหมุนก๊อกฝักบัวแล้วพบว่ามันไม่สามารถใช้งานได้ เธอพยายามหมุนอยู่นานจนข้อมือช้ำๆ แทบหักก็ไม่ทีท่าว่าน้ำจะไหลออกมาเลยสักหยด ไม่นะ.. แล้วเธอจะล้างตัวยังไง! หัวก็ยังมีแชมพูค้างอยู่เลย! ตึกตึก...! พรืดดดดด... โครมมมม!! "ว๊ากกกกกกกก!" เพราะใจมัวกระวนกระวายอยู่แต่กับไอ้ฝักบัวเฮงซวยนั่นพลอยทำให้ร่างบางละเลยไม่คิดจะสนใจอะไร พอตั้งใจจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว ตัวเธอก็ลอยละลิ่วล้มตึงก้นจูบพื้นด้วยท่วงท่าที่สง่างาม เจ็บร้าวไปทั้งสะโพก ข้าวของในห้องน้ำกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด แต่อะไรก็ไม่บัดซบเท่าแชมพู! แชมพูสระผมแบรนด์ดังราคาแพงยิบของเนตันที่แช่อยู่บนหัวเธอมันดันไหลลงมาแสบจี๊ดอยู่ในลูกกะตาของเธอปิดการมองเห็นไปเรียบร้อย! ข้อมือก็เจ็บ สะโพกก็เจ็บแล้วตายังจะมองไม่เห็นอีก มีอะไรจะซวยได้เท่านี้อีกไหม! "โอย.. สะโพกฉัน" เมโลดี้น้ำตาไหลพราก เธอโอดครวญไปพร้อมๆ กับพาร่างที่เปียกปอนสะบักสะบอมยิ่งกว่าหมาน้อยตกน้ำของตัวเองตะเกียกตะกายไปหาผ้าเช็ดตัวจนเจอในที่สุด!! ดีใจด้วย ( T^T )/ ก๊อกๆๆ ! "ยัยเปี๊ยก! เป็นอะไรหรือเปล่า?" เสียงทุ้มต่ำดึงขึ้นหน้าประตูห้องน้ำ "นะ เนตัน ช่วยฉันด้วย " ร่างบางตอบรับด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเพราะความเจ็บที่โถมเข้ามารอบทิศ "รอแป๊บนะ" เธอจำต้องนั่งพิงอ่างอาบน้ำรอแม้สะโพกจะเจ็บร้าวแต่สภาพในตอนนี้เธอไม่สามารถยืนได้จริงๆ ฝั่งเนตันที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็รีบวิ่งกลับเข้าห้องตัวเองเพื่อไปเอากุญแจสำรองในลิ้นชักมาไขเปิดประตู เพราะถ้าถีบคงได้เข้าไปชาติหน้าหรือไม่ก็แข้งขาหักซะก่อน "เกิดอะไรขึ้น?" ร่างสูงถามด้วยท่าทีตื่นๆ เมื่อเปิดประตูเข้ามาเจอร่างบางเปียกปอนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้านั่งฟุบหน้าลงกับขอบอ่างอาบน้ำอย่างหมดแรงโดยมีผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันร่างไว้แบบลวกๆ เนื้อตัวมีรอยแดงถลอกหลายจุด "เนตันน้ำมันไม่ไหลอ่ะ อึก.. แชมพูเข้าตาฉันด้วย" เมโลดี้บอกเสียงสั่นพยายามกลั้นสะอื้นไว้ "อยู่นิ่งๆ" ชายหนุ่มก้มลงช้อนร่างเล็กขึ้นแนบอก "นายจะทำอะไรอ่ะ?" เธอร้องเสียงหลงและตวัดแขนเกี่ยวคอเขาไว้โดยอัตโนมัติ "เงียบ!" เนตันจับหัวเปียกๆ ของเมโลดี้แนบลงกับแผ่นอกกว้างของเขา ทันทีที่มันสัมผัสกันร่างบางถึงกับสะดุ้งตกใจหน้าร้อนผ่าวและรู้ได้ในทันทีว่าฝ่ายชายไม่ได้ใส่เสื้อ! กลิ่นหอมของครีมอาบน้ำและไออุ่นจากร่างกายเขาที่แผ่ซ่านผ่านมาถึงเธอในระยะเนื้อแนบเนื้อทำสมองเธอตื้อ คิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ "บะ.. เบาๆ สะโพกฉันเจ็บ" เธอพูดเสียงแผ่ว "ซุ่มซ่ามเอง.." ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ สายตายังคงจดจ้องมองร่างบางในอ้อมแขนที่ยังลืมตาไม่ได้อยู่ตลอดเวลา หน้าเธอแดงก่ำ น้ำตาไหลพรากอาบแก้มสวย ผ้าเช็ดตัวที่เธอพันร่างไว้แบบลวกๆ เผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่มขาวเนียนอยู่ต่อหน้าในขณะที่เนื้อแนบเนื้อจนรู้สึกร้อนวูบวาบ อารมณ์ชายชาตรีกำลังพุ่งพล่านอย่างหนัก แม้จะพยายามไม่ใส่ใจมันแต่กลิ่นกายหอมๆ ยังคงลอยมากระทบปลายจมูกยั่วยวนเขาอยู่ตลอดเวลา จนร่างสูงเองก็ชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะทนได้อีกนานเท่าไหร่กับฟีโรโมนที่ดึงดูดเพศตรงข้ามของคนตัวเล็กในอ้อมแขน "ฉันจะวางเธอลงล่ะนะ" "ยะ.. อย่าโยนนะ" ร่างบางพูดเสียงอ่อนจนเขานึกขำ เนตันค่อยๆ พยุงและวางเมโลดี้ลง ทันทีที่เท้าแตะพื้นความเจ็บร้าวที่สะโพกที่เหมือนจะเบาบางไปก็วกกลับมาเจ็บหนักอีกครั้ง ส่งผลให้เธอยืนไม่ได้ต้องอาศัยร่างแกร่งช่วยพยุง เนตันขมวดคิ้วมองอาการของหญิงสาวอย่างสำรวจ "เจ็บมากเลยหรอ?" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหูชวนใจหวิว "มันแปล๊บๆ นายอย่าเพิ่งปล่อยนะ ฉันยืนไม่ไหว" ร่างบางพูดอ้อมแอ้มในลำคอ สองแขนยังคล้องคอเขาแน่น ตัวสั่นระริกด้วยความเจ็บ ชายหนุ่มเห็นท่าไม่ดีจึงช้อนร่างนั้นขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่ขอบอ่างอาบน้ำและเอาคนตัวเล็กนั่งตัก ร่างสูงจำต้องช่วยคนตัวเล็กล้างตัว แม้เลือดในกายจะพลุกพล่านอย่างหนักเพราะความเป็นชายมันกำลังจะตื่นตัวเต็มที่! "พอนั่งได้มั้ย?" เขาถาม ร่างบางพยักหน้ารับเบาๆ เนตันขยับตัวไปใกล้ๆ ฝักบัว มือหนาเอื้อมไปหยิบมันและหมุนก๊อกเปิดน้ำโดยที่มืออีกข้างยังรั้งเอวบางไว้แนบตัว "อยู่นิ่งๆ จะล้างตัวให้" ร่างบางในอ้อมแขนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อหยดน้ำอุ่นๆ นับร้อยนับพันจากฝักบัวกระทบเข้ากับร่างตัวเอง ผู้ชายที่โอบเธออยู่ลงมือล้างหัวและหน้าให้เธอก่อนอย่างทะนุถนอม ร่างบางสั่นไหวนิดๆ ใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก ทั้งรู้สึกเขินอาย ประหม่า และกลัวปะปนกันไป เมื่อได้นั่งแนบเนื้อกับเขาโดยที่มีแค่ผ้าเช็ดตัวพันไว้หลวมๆ ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังรู้สึกได้ถึงแท่งร้อนขนาดใหญ่ที่กำลังตื่นตัวอยู่ภายใต้สะโพกของเธอ ทำให้ใจเธอหวิวและรู้สึกวาบหวามขึ้นในหัวใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "ลืมตาสิ ดีขึ้นหรือยัง?" คนตัวเล็กค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างที่เขาบอกพลันได้สบตาเข้ากับใบหน้าหล่อเนียนของเขาที่ก้มลงมาใกล้เพื่อดูอาการให้ ลมหายใจร้อนๆ จากร่างสูงเป่ารดร่างเธอจนรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว เลือดในกายกำลังเดือดพล่านสั่นสะท้านไปหมด เมื่อมองสบนัยน์ตาสีนิลทรงอำนาจคู่นั้น เธอถูกสะกดไว้ราวกับต้องมนตร์ ไม่สามารถละสายตาออกไปจากเขาได้ ร่างเล็กหน้าร้อนผ่าวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อผู้ชายที่นั่งเบียดกันอยู่มองเธอด้วยแววตาหื่นกระหายของนักล่าที่พร้อมจะตะครุบเหยื่อ ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาเรื่อยๆ จนปลายจมูกของทั้งคู่สัมผัสกัน แต่ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านั้น ร่างบางจึงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง "จะ.. ทำอะไร ปล่อยนะ" มือเล็กดันแผงอกเขาไว้ด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด "อืม อย่าขัดใจ.." เสียงเรียบดังขึ้นในลำคอของเขา ก่อนจะใช้มือข้างที่โอบเอวเธออยู่กระชับรั้งร่างคนตัวเล็กแน่นขึ้น ส่วนอีกข้างที่ปล่อยฝักบัวลงในอ่างอาบน้ำแล้วยกขึ้นมารั้งท้ายทอยของเธอไว้ไม่ให้หนี และริมฝีปากร้อนก็แนบลงไปที่ปากเล็กอวบอิ่มนั้นอย่างรวดเร็ว "อื้มมม.." หญิงสาวดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของเขาสักพักก่อนจะสงบนิ่งลงยอมให้คนตัวสูงกว่าล่วงล้ำสอดลิ้นเข้ามาคว้านหาความหอมหวานจากปากเธอได้อย่างง่ายดาย ลิ้นหนาทั้งดุน ทั้งดัน เกี่ยวพัน หยอกล้อลิ้นเล็กของเธออย่างเอาใจ เขาเพิ่มแรงบดขยี้ปากเล็กของเธออย่างแรงและเร้าร้อนขึ้นเรื่อยๆ เสียงหายใจกระเส่าสร้างอย่างพึงพอใจเร้าอารมณ์เขาได้ไม่น้อย "อะ อื้มมม" คนตัวสูงถอนจูบออกเพื่อให้ร่างเล็กได้พักหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอด ก่อนที่นิ้วเรียวยาวจะเชยคางเธอขึ้นมาและประกบปากร้อนลงไปอีก หญิงสาวมีท่าทีเหมือนจะขัดขืน แต่เพียงไม่นานเธอก็อ่อนระทวยลงยินยอมให้เขาลุกล้ำอีกครั้ง ลิ้นร้อนยังคงวนเวียนไล่ต้อนลิ้นเล็กอย่างไม่ลดละ ดื่มด่ำความหอมหวานจากปากเล็กด้วยความหื่นกระหาย ความร้อนในกายยังคงแผ่ซ่านถึงกัน นิ้วเรียวยาวที่เชยคางคนตัวเล็กอยู่เลื่อนต่ำลงมาดึงปมผ้าเช็ดตัวหลวมหลุดลงไปอย่างง่ายดาย หัวใจเธอล่วงลงไปอยู่ปลายเท้าเมื่อรู้สึกถึงแรงบีบเคล้นอย่างแรงตรงทรวงอก ร่างเล็กพยายามร้องห้ามและปัดมือเขาออกแต่หากไม่เป็นผล ชายหนุ่มเริ่มเล้าโลมร่างบางหนักขึ้น เขาถอนริมฝีปากร้อนออกและซุกไซร้มาที่ซอกคอหอมๆ ของเธอก่อนจะขบเม้มจนเป็นรอยแดง สร้างความเสียวซ่านให้เธอจนแทบจะร้องกรี๊ดออกมา "อ่ะ...อ่า" มือหนายังคงบีบเคล้นเต้างามที่ทะลักล้นมืออย่างเมามัน ร่างบางอ่อนระทวยแอ่นตัวขึ้น ขนลุกเกรียว เสียวซ่านไปทั้งตัวเมื่อริมฝีปากร้อนของร่างสูงเลื่อนลงมาดูดเม้มยอดอกของเธอราวกับขนมหวาน เขาทั้งดูด ทั้งเม้ม ทั้งกัดยอดอกชูชันนั้นเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว ความรู้สึกวาบวาบ เสียวซ่านตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าที่ไม่เคยได้รับส่งผลให้เธอเม้มปากแน่น จิกกรงเล็บลงบนแขนเขาเพื่อระบายอารมณ์ แต่หากเสียงครางหวานยังดังเล็ดลอดออกมาจากลำคออย่างยากที่จะควบคุม สติเธอกำลังจะเตลิดไปไกลโดยที่เธอไม่สามารถหยุดยั้งมันได้! แท่งร้อนขนาดใหญ่ที่กำลังบดเบียดสะโพกเธออยู่ขยายใหญ่เต็มที่จนน่าหวั่นใจ ก่อนที่สติของเธอจะดำดิ่งลงสู่ก้นเหวลึก Truuuuu… Truuuuu… พลันเสียงโทรศัพท์ในห้องเนตันก็แผดเสียงดังขัดจังหวะขึ้น ดึงสติของคนทั้งสองกลับขึ้นมาจากห้วงสวาทลึกอย่างรวดเร็ว!! "นะ... เนตัน โทรศัพท์" หญิงสาวท้วงขึ้น มือเล็กผลักอกเขาออกก่อนจะรีบดึงผ้าเช็ดตัวที่ล่วงลงไปกองอยู่บนตักขึ้นมาพันตัวไว้อย่างเดิมและพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน แต่ความเจ็บแปล๊บที่สะโพกยังคงอยู่เลยทำให้ร่างเธอเซนิดๆ โชคดีที่คนตัวสูงตวัดแขนเกี่ยวเอวเธอไว้ทัน อ้อมแขนกำยำพาเธอกลับมานั่งบนตักเขาอีกครั้ง ชายหนุ่มมองหน้าเธอด้วยสีหน้าบึ้งตึง "ปะ.. ไปรับโทรศัพท์สิ..." ร่างบางหน้าขึ้นสี ไม่กล้ามองหน้าชายหนุ่มตรงๆ เลยได้แต่ก้มหน้าก้มตาพูดอะไรบางอย่างอ้อมแอ้มในลำคอ เธอพยายามแกะมือเขาที่โอบเอวเธอออกและยืดตัวขึ้นอีกครั้งอย่างช้าๆ จนสามารถยืนได้สำเร็จ "เชี่ยยย.. ขัดจังหวะ" ชายหนุ่มสบถออกมาเบาๆ พยายามข่มอารมณ์ที่กำลังพลุกพล่านของตัวเองไว้ให้ลึกที่สุด นัยน์ตาคมมองตามแผ่นหลังของร่างสูงระหงส์ที่ค่อยๆ เดินกะเผลกๆ ออกจากห้องน้ำไปด้วยความไม่พอใจ และเดินตามออกไปเพื่อรับโทรศัพท์ที่มันยังคงแผดเสียงดังกระตุ้นอารมณ์โมโหเขาอยู่! ด้านคนตัวเล็กเมื่อพาร่างบอบช้ำของตัวเองออกมาจากห้องเขาได้ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ถ้าไม่มีเสียงโทรศัพท์ช่วยป่านนี้เธอคงเสร็จเขาไปแล้ว เธออดคิดถึงเรื่องที่ทำให้หัวใจรู้สึกวาบหวามไม่ได้ แม้จะพยายามเต็มที่ ที่จะไม่คิดถึงมันแต่สัมผัสของเขามันยังคงติดตรึงใจเธอไม่จางหาย แล้วถ้าเกิดมีครั้งต่อไปเธอจะรอดพ้นจากเขาไปได้อย่างไร! ร่างเล็กหยิบชุดที่วางอยู่บนเตียงในห้องขึ้นมาใส่ ก่อนจะสะบัดความคิดวุ่นๆ ที่กำลังรบกวนจิตใจออกไปให้ไกลและพยุงตัวเองมานั่งหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ลำคอขาวเนียนบัดนี้มีรอยช้ำแดงๆ ฝังอยู่สองจุด มันเด่นมากจนทำให้เธออยากจะแทรกแผ่นดินหนี ชุดแสกสีดำรัดรูปเน้นสัดส่วน เปิดเว้าเนินอกและแผ่นหลังลึก เธอมุ่ยหน้าเพราะมันแทบจะปกปิดอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ! "หญิงไทยยุคใหม่พุงนำนม.. แต่ทำไมฉันนมนำหน้า” ร่างบางบ่นอุบอิบขณะหาโลชั่นกับแป้งเพื่อมาปกปิดรอยแดงช้ำที่ต้นคอไว้ให้ได้มากที่สุด แต่ดูเหมือนมันจะไม่ช่วยอะไร เธอจึงถอดใจและหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าต่อสายหาเพื่อน [ว่าไง] ปลายสายตอบรับเสียงใส "เตี้ย มีอะไรจะถาม" [ถามไร] "แกรู้จัก ผอ. โรงเรียนกับพวกเดมอนส์มั้ย?" ร่างบางพูดขึ้นด้วยใจระทึก [รู้สิ.. ใครๆ ก็รู้จัก] จึ๊ก..! คำพูดของเพื่อนตัวเล็กเสียดแทงใจเธออย่างจัง "ฉันไม่รู้ว่ะ บอกหน่อยว่าพวกเขาเป็นใคร อะไร ยังไง เอาง่ายๆ แกรู้อะไรแกเล่ามาให้หมด!" เสียงหวานพูดแกมบังคับ [ก็... ผอ. โรงเรียนเราอ่ะชื่อเนตัน อายุเท่าเราเลย หล่อและรวยมากกกกกก ได้ยินว่าโหดสัดอ่ะ ไม่มีใครกล้าหือด้วยสักคน เขาอยู่ในกลุ่มเดียวกับพวกเดมอนส์อยู่บนตึกใหญ่ ไม่ค่อยสุงสิงกับใครแกเลยไม่รู้จักไง ส่วนเดมอนส์ก็คือกลุ่มผู้มีอิทธิพลที่สุดของประเทศเพราะรวมคนหล่อ รวย เก่ง ทายาทตระกูลดังไว้ด้วยกัน มี 5 คน คือ แอล ฟิลลิกค์ เวย์อิ้ง ซีเตอร์ รวมเนตันด้วย พวกนี้อ่ะอันตราย อย่าไปยุ่งด้วยเชียว ว่าแต่แกถามทำไมอ่ะ?] ก๊อกๆๆ "ไม่ยุ่งไม่ได้แล้วว่ะ... แค่นี้ก่อนเตี้ย ขอบใจมาก บาย" เมโลดี้พึมพำเป็นจังหวะเดียวกับที่ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอจึงร่ำลาเพื่อนและกดตัดสายทิ้งไปอย่างรวดเร็ว ร่างบางมองไปที่ประตูด้วยใจเต้นรัว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นคนเคาะ แต่เธอจะปั้นหน้ายังไงสู้สายตาเขาล่ะในเมื่อไม่กี่นาทีก่อนเธอกับเขาเกือบจะได้เสียกัน! "เสร็จหรือยัง?" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น "สะ.. เสร็จแล้ว รอแป๊บ" เธอตอบรับเสียงสั่น ก่อนจะสำรวจตัวเองในกระจกอีกรอบและเดินกระเผลกนิดๆ ไปที่ประตู โชคดีที่ตอนนี้สะโพกเธอทุเลาลงบ้างแล้วแต่ยังเจ็บอยู่นิดๆ พอเดินได้แต่ได้ไม่เร็วนัก แกรก... เนตันยืนกอดอกพิงขอบประตูรอคนตัวเล็กด้วยใบหน้าเรียบเฉย อารมณ์เขายังครุกรุ่นอยู่นิดๆ ที่เลขาเขาโทรมาขัดจังหวะทำให้เขาต้องกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งเพื่อทำให้เจ้ามังกรยักษ์ที่ตื่นตัวเต็มที่ของเขาสงบลง ถ้าเขาไม่ปลดปล่อยเขาได้คลั่งตายแน่ๆ ชายหนุ่มจ้องมองคนตัวเล็กในชุดแสกรัดรูปด้วยสีหน้านิ่งๆ ร่างเล็กนั้นอวบอัดได้สัดส่วน สีดำจากชุดผลักให้ผิวขาวอมชมพูดูเปล่งปลั่งมีออร่าขึ้นไปอีก ชุดนั้นคอกว้างแหวกลึกลงไปเห็นเนินอกสวยอวบอิ่ม ลำคอสวยระหงส์มีร่องรอยของเขาฝังอยู่ แก้มเนียนแดงอมชมพูระเรื่อขึ้นเมื่อถูกจ้องมองอย่างหนัก ดวงตากลมโตหลบสายตาเขาหลายต่อหลายครั้ง "ไปนั่ง" เนตันบอก ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องและกลับออกมาพร้อมเสื้อสูทสีดำกับหลอดยาแก้ฟกช้ำ เขานั่งลงบนโซฟาตัวยาวข้างๆ เมโลดี้และยื่นเสื้อตัวนั้นให้เธอ ร่างบางรับมาแบบงงๆ และงงหนักขึ้นไปอีกเมื่อเขาแบมือมาตรงหน้าเหมือนต้องการอะไร "มือ..." ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ ไม่รอให้คนตัวเล็กพูดอะไร มือหนาจับมือเธอไปวางไว้ที่หน้าขา และบีบครีมสีขาวในหลอดยาแต้มลงไป นวดเบาๆ ร่างบางได้แต่มองพฤติกรรมอ่อนโยนแบบแปลกๆ ของเขาด้วยความงุนงง จากที่ทำตัวไม่ถูกอยู่แล้วก็ยิ่งเก้ๆ กังๆ ไปกันใหญ่ เนตันไม่พูดอะไร เพียงแต่บรรจงนวดยาลงที่ข้อมือเล็กทั้งสองข้างจนเสร็จ "ไปกันเถอะ สายแล้ว" เขาพูดขึ้น เธอพยักหน้ารับอย่างเหวอๆ "ใส่ดิ ถือไว้ทำแป๊ะอะไร" ชายหนุ่มพูดเสียงเข้มเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กยังถือสูทเขาไว้ในมือ สายตาเขาดุจนเธอต้องรีบสวมเสื้อสูทตัวใหญ่ของเขาคุมทับชุดแสกวาบหวิวที่ใส่อยู่อย่างรวดเร็ว "จับไว้ เดี๋ยวหน้าขมำลงพื้น" เนตันยื่นแขนไปให้หญิงสาวจับเมื่อเห็นว่าเธอยังเดินกระเผลกอยู่ ร่างบางยกแขนขึ้นไปคล้องแขนเขาไว้ด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เธอยังรู้สึกไม่ชินกับท่าทีของเขาที่อยู่ๆ ก็มาทำดีด้วยแบบนี้ ชายหญิงเดินควงกันมาขึ้นรถโดยมีสายตาของพนักงานหน้าเคาน์เตอร์มองตามตลอดทาง .. .. .. ..

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more