คนอย่างนาย ร้ายสุดฤทธิ์

Prologue [1] Nice Bar 23.12 น. เสียงเพลงภายในผับจนฉันรู้สึกหูอื้อ แรกๆ ก็เต้นเอามัน แต่สักพักชักจะไม่มันแล้วเพราะทรงตัวไม่ค่อยไหวการมองเห็นเริ่มไม่เป็นปกติ บ้าฉิบ! ฉันเมาแล้ว “หมดแก้ววว!” แต่ถึงจะรู้ว่าตัวเองกำลังเมา ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะหยุด โดนเททั้งที จะหยุดง่ายๆ ได้ยังไงกันล่ะ! “เบาได้เบายัยเพิร์ล คืนนี้แกดื่มไปเยอะแล้วนะ” เสียงป้าคะน้า แม่ซื้อประจำตัวฉันดังแว่ว เพราะมันขี้บ่นแบบนี้ไงฉันถึงเรียกมันว่าป้าทั้งที่ความจริงแล้วหน้าตามันดูเด็กกว่าวัยด้วยซ้ำ “แกกลัวฉันไม่มีปัญญาจ่ายรึไงยัยป้าคะน้า” “ฉันรู้ว่าแกมีเงิน แต่แกเสียใจไปแล้ว ยังต้องเสียเงินเพิ่มอีกทำไมวะ” ฉึก! เหมือนโดนมันถือมีดมาปักลงกลางอก “เออๆๆ แต่ขออีกนิด หมดขวดนี้แล้วพอเลย” “แกพูดแบบนี้มาตั้งแต่ขวดที่สอง นี่เพิ่งจะเปิดขวดที่สี่ ขืนรอจนหมดขวดนี้ แกไม่นั่งกินอ้วกตัวเองต่อเลยหรือไง” “พอๆๆ เอาน่ายัยคะน้า เพื่อนมันโดนเทนะโว้ย ถ้าไม่ให้มันกินเหล้า แกจะให้มันกลับไปนั่งอ่านหนังสือสวดมนต์รึไง” ก่อนที่ฉันจะวีนใส่ป้า แพทย์ประจำสนามอย่างยัยตังเมก็รีบหันมาปรามเสียก่อน สีหน้ามันดูเบื่อหน่ายแต่ไม่รู้ว่ามันเบื่อฉันหรือเบื่อป้าคะน้า “แล้วแกจะให้มันเมาหัวราน้ำไปทำไมวะ อีกอย่างจะพูดว่าโดนเทก็ไม่ถูกสักหน่อย เพราะมันกับพี่พอร์ชยังไม่ทันได้คบกันเป็นแฟนด้วยซ้ำ” ผัวะ! ถ้าเปรียบเปรยว่ารอบแรกฉันถูกมันถือมีดมาแทง รอบนี้ก็คงตั้งใจจะฟาดซ้ำด้วยไม้หน้าสาม แยกไม่ออกเหมือนกันว่ามันแค่อยากจะเตือนสติหรือกะซ้ำเติมให้ตาย อึก! ยิ่งช้ำฉันก็ยิ่งดื่ม ยอมรับว่ามันพูดถูกเพราะความจริงแล้วฉันกับพี่พอร์ชยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะสองสามเดือนที่ผ่านมาเราควงกันไปไหนมาไหนบ่อยๆ อย่าว่าแต่ฉันเลย ใครเห็นใครก็แซว คนรอบตัวฉันต่างก็เข้าใจว่าเราคบกันอยู่ แล้วจู่ๆ วันนี้เขาก็ดันพาผู้หญิงอีกคนมาเปิดตัว แนะนำให้ฉันและทุกคนรู้จักในฐานะแฟน ส่วนฉันได้ตำแหน่งน้องสาวมาครอง เหอะ นี่แหละนะที่เขาว่าคุยกันทุกวันเป็นได้แค่พี่น้อง ทุเรศฉิบ! พี่ชายที่ไหนเขาควงน้องสาวไปกินข้าวดูหนัง แถมยังโทรคุยกันทุกคืนก่อนนอนวะ แล้วไอ้ที่บอกว่าฝันดีมันคืออะไร น้องสาวบ้าบออะไร “ที่ป้าพูดมาก็มีเหตุผล แต่ป้าก็ยอมๆ มันสักวันเถอะ ยัยเพิร์ลมันถูกปาดหน้าเค้กทั้งที แถมยังโดนตอกย้ำด้วยสถานะน้องสาว ไม่เจ็บใจก็แปลกไปหน่อย เป็นฉันนะ จะฟาดหน้าไอ้ผู้ชายเฮงซวยนั่นให้ด้วย” “นั่นดิ สวยก็สวย รวยก็รวย ถามจริงแกสู้ยัยนั่นไม่ได้ตรงไหนวะ” ยัยซาหริ่มที่เพิ่งจะวางสายจากแฟนของมันรีบหันมาพูดเสริม หลังจากนั้นทุกคนก็เริ่มถกเถียงกันเรื่องโพรไฟล์ของฉัน เอาไปเทียบกับคนนั้นทีคนนี้ทีไม่หยุด ใช่ค่ะ! ฉันสวยและรวยมาก ฉันเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของครอบครัว พ่อของฉันเป็นนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ ส่วนแม่เป็นคุณหญิงคุณนาย และยังเป็นหัวหน้าแม่บ้านประจำชมรมคุณนายเมียตำรวจอีกด้วย แต่ก็นั่นแหละ ทั้งหมดที่ว่ามันไม่ได้ช่วยให้ฉันได้พบเจอรักแท้หรือผู้ชายที่รักฉันจริงเลยสักครั้ง จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ถ้าไม่เลิกกันเพราะฉันจับได้ว่ามันแค่คิดจะหลอกฟันฉัน ก็ต้องแยกกันเพราะคำว่าน้องสาวหรือไม่ก็เพื่อน ยิ่งคิดยิ่งช้ำใจ “โหมดแก้ววว” ว่าแล้วก็ยกแก้วเหล้าขึ้นกลางอากาศอีกรอบ “เฮ้ยๆๆ ตกลงแกจะกินหรือแกจะอาบ เลอะเทอะ” สุดท้ายฉันก็โดนป้าคะน้าหันมาเอ็ดใส่เพราะทำเหล้าหก มันแย่งแก้วเหล้าไปจากมือของฉันอีกต่างหาก วางกระแทกลงบนโต๊ะกระจกเสียแรง ถ้ามันทำโต๊ะเขาแตกขึ้นมาฉันจะให้มันจ่าย โอ๊ย ไม่น่าชวนมันมาเลย รู้งี้น่าปล่อยให้มันนอนสมาธิอยู่ที่หอคนเดียวเสียก็ดี “เอาเหล้ามา!” ฉันแหวเสียงดังแล้วเอื้อมมือไปคว้าแก้วเหล้าคืน แต่กลับถูกมันตีมือเสียงดังเพี้ยะจนต้องดึงมือกลับ “พอได้แล้วยัยเพิร์ล แกเมาจนไม่มีสติแล้วนะ” “แกชื่อคะน้า มีฉายาว่าป้าเพราะชอบบ่นตั้งแต่เรื่องผมแตกปลายยันปัญหาเศรษฐกิจโลก งานหลักคืออ่านหนังสือเตรียมตัวสอบตลอดเวลาทั้งที่เพิ่งจะเปิดเทอมวันแรก ส่วนงานอดิเรกคือสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้าน แต่ชอบทำเหมือนไม่รู้อะไรเลย พอฉันบอกใครๆ ว่ารู้มาจากแกก็ไม่มีใครเชื่อเพราะหน้าตาแกเรียบร้อยดูไม่มีพิษภัยทั้งที่แกนี่แหละตัวดี” ฉันหันไปชี้หน้ายัยคะน้าพร้อมบรรยายสรรพคุณ วนปลายนิ้วเป็นวงกลมรอบหน้ากลมๆ ของมันไปเรื่อยๆ เพื่อยืนยันว่าฉันยังพอมีสติอยู่บ้าง พูดจบแล้วก็รีบฉวยโอกาสที่ทุกคนกำลังมองตามปลายนิ้วของฉัน แย่งแก้วเหล้ามาจากมือของยัยตังเมที่นั่งอยู่ข้างๆ ยกขึ้นดื่มจนหมดแล้วยิ้มอย่างผู้ชนะ ทุกคนพากันหัวเราะครืนยกเว้นป้าคะน้าที่เพิ่งจะโดนฉันเผาไปเมื่อครู่ แต่ก็เพราะมันขี้บ่นจริงๆ นี่นา “เออๆ งั้นแกอยากทำอะไรก็ตามใจแกก็แล้วกัน แต่ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ฉันไม่ช่วยนะ” “รู้น่า อีกอย่างคืนนี้ฉันไม่ได้ขับรถมาเอง เดี๋ยวเกาะยัยซาหริ่มกับเต้กลับ เพราะฉะนั้นแกไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเมาจนขับรถไปชนใครทั้งนั้น จุ๊บๆ” พูดจบฉันก็ยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มยัยคะน้าทีหนึ่งแต่ถูกมันผลักหัวทิ่มกลับมา เห็นมันยกมือขึ้นถูแก้มแรงๆ ด้วยท่าทางรังเกียจแล้วหมั่นไส้ ทีลูกอมจูปาจุ๊บที่ฉันอมอยู่คาปากมันยังแย่งไปอมต่อได้เลย ไหงแค่หอมแก้มแค่นี้มันทำทีรังเกียจ “นี่ๆๆ พวกแกช่วยฉันดูหน่อยสิวะว่านั่นใช่ยัยพลอยร้อยลีลารึเปล่า” ยัยตังเมกวักมือเรียกพวกเราสุมหัว ฉายาที่ได้ยินทำต่อมสาระแนของฉันตื่นตัว รีบสอดส่ายสายตามองไปรอบตัวเพื่อมองหาเป้าหมาย เจอแล้ว ยัยผู้หญิงรูปร่างแบบบางคนนั้นนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อน ถัดจากโต๊ะของกลุ่มฉันไปสี่ห้าโต๊ะนี่เอง “ใช่ๆๆ มากับใครวะ ใช่มังกรรึเปล่า” ยัยซาหริ่มทำเสียงกระซิบกระซาบด้วยความสอดรู้สอดเห็น “ไม่เห็นว่ะ แต่เหมือนจะไม่มีผู้ชายมาด้วยเลยนะ กลุ่มนั้นมีแต่ผู้หญิง” “เขาเลิกกันแล้ว จะมาด้วยกันได้ยังไงล่ะ” ป้าคะน้าพูดขึ้นมาลอยๆ ขนาดมันแค่พูดเฉยๆ ยังฟังเหมือนเสียงบ่นเลย คิดดูสิ เชื่อหรือยังว่าถึงมันจะชอบทำตัวเหมือนคนแก่ถือศีล แต่เรื่องนินทาชาวบ้านนี่มันยืนหนึ่งมาตลอดเลยนะ ฉันรับรองว่าไม่มีใครเอามันลงแน่นอน “เออว่ะ จริงของป้า โดนตบตีขนาดนั้น ไม่เลิกก็เกินไป คนอะไรจะทนมือทนตีนขนาดนั้น” สรุปว่าตอนนี้เรื่องของยัยพลอยดึงความสนใจของทุกคนไปจากเรื่องของฉันแล้ว ฉันที่กำลังรู้สึกมึนๆ หัวได้แต่นั่งฟังยัยพวกนั้นซุบซิบกัน จริงๆ อยากจะร่วมวงกับพวกมันเหมือนกันแต่พูดไม่ทัน ตอนนี้สมองของฉันประมวลผลช้ากว่าปกติ กว่าจะพูดอะไรแต่ละอย่าง คนอื่นก็แย่งพูดกันไปหมดแล้ว พอนึกถึงเรื่องของยัยพลอยขึ้นมาแล้วฉันก็แอบรู้สึกสงสารยัยนั่นอยู่เหมือนกัน ต่อให้จะไม่ชอบขี้หน้ายัยนั่นเท่าไรก็เถอะ เรื่องมันมีอยู่ว่าก่อนหน้านี้ยัยพลอยคบกับแฟนหนุ่มที่ชื่อมังกร แต่เมื่อเดือนก่อนก็คลิปที่ยัยนั่นทะเลาะกับเขาถูกแชร์ไปทั่ว เท่าที่ฉันเห็นในคลิปก็คือยัยพลอยกำลังถูกฝ่ายชายกระชากไปที่รถ หวีดร้องเสียงดังลั่น หนำซ้ำบนใบหน้ามีแต่รอยฟกช้ำ หลังจากที่คลิปนั้นถูกแชร์จนโด่งดัง ทั้งคู่ก็หายหน้าหายไปตาไปเกือบสองอาทิตย์ เพิ่งจะกลับมาเรียนเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่ก็น่าจะเลิกลากันแล้วอย่างที่ยัยคะน้าบอก “ยัยเพิร์ลๆ” “อารายยย” “ยัยบ้าเอ๊ย เผลอแป๊บเดียวแกกินหมดแก้วอีกแล้วเหรอ” ป้าคะน้าโวยวายพลางดึงขวดเหล้าออกจากมือ โอ้โห แล้วเอาไปวางซะไกลเลย อะไรวะ เงินฉันก็เป็นคนจ่าย “เอาเหล้ามา...” “เรื่องเหล้าเอาไว้ก่อนได้มั้ยล่ะ เมื่อกี้เหมือนฉันจะเห็นว่ายัยพลอยกำลังมองมาหาแก นั่นไงๆ ลุกมาแล้วด้วย” ยัยซาหริ่มนิวส์รายงานต่อ “มองเพราะฉันสวยกว่าอ่ะดิ” ฉันพูดพลางยิ้มเยาะ พูดจบยัยพลอยก็เดินมาถึงโต๊ะ คงเจตนาจะมาหาเรื่องฉันเพราะสายตาดูเว้าวอนอย่างนั้น ก็มองหน้ากวนตีนแบบนี้แล้วจะให้ฉันรู้สึกถูกชะตาด้วยได้ยังไง ทุกคนเป็นพยานนะว่าฉันไม่ได้หาเรื่องก่อน ถึงจะเมาแต่ฉันก็เมาอยู่ในที่ของฉัน “หวัดดีเพิร์ล” ทำมาเป็นทัก ชิ! ผีเข้าหรือว่าโดนซ้อมจนสมองบวมไปแล้วก็ไม่รู้ “ไหว้พระเถอะพลอย” ฉันกรีดยิ้มใส่อย่างตั้งใจจะยั่วโมโห “ฉันได้ข่าวว่าเธอเลิกกับพี่พอร์ชแล้วเหรอ” ปากน่าตอกด้วยส้นรองเท้า “ทำไมเลิกกันเร็วนักล่ะ วันก่อนยังเห็นควงกันไปดูหนังอยู่เลย” เฮ้อ เข้าใจรึยังว่าทำไมฉันถึงเกลียด