Koridorun loş ışığında, Asil’in beni duvara yapıştıran varlığı etrafımı sarmıştı. Güçlü kolu belimde bir çelik kıskaç gibiydi, diğer eli ise ağzımı kapalı tutuyordu. Nefes alamıyordum, ya da nefesim sadece onun göğsüme değen sert kaslarından sızabiliyordu. Burnuma, tenine sinmiş sabun, puro ve saf güç kokusu doluyordu. Bu kokuyu, ilk karşılaşmamızdan beri unutamamıştım.
“Demek kahveme tüküreceksin, Çilli?” diye tekrarladı sesi alçak, tehditkâr ve bir o kadar da cazibeli bir tondaydı. Her hecesi, tenimde elektrik çarpmış gibi bir his bırakıyordu.
Gözlerim fal taşı gibi açıktı, ona bakakalmıştım. Korku, öfke ve şok içinde, onun buz gibi gözlerine hapsolmuştum. O gözler, şimdi alışılmadık bir yoğunlukla yüzümde geziyor, her korku dolu ifademi kaydediyordu. Kalbim göğsümde öyle hızlı atıyord
