ภรรยาตัวสำรอง

ตอนที่1 ขอแต่งงาน

“หึ คิดว่าฉันกลัวหรอ ถ้าฉันกลัวคนอย่างนายฉันก็คงไม่อยู่มาถึงทุกวันนี้เก็บเอาคำขู่ของนายไปใช้กับยัยตานู้น ไม่ต้องมาริสั่งสอนฉัน อ๋อ แล้วก็เลิกทำตัวเป็นพี่ชายแสนดีสักทีเพราะคนมักมากควงผู้หญิงไม่ช้ำหน้าอย่างนายคงมีแค่คนโง่อย่างยัยตาเท่านั้นละที่เชื่อทุกคำพูดของนาย” ภาริณีพูดจบก่อนจะเปิดประตูลงจากรถด้วยท่าทีไม่พอใจ ทศวรรษถอนหายใจหากไม่ใช่ว่ารับปากภาริตาไว้ว่าจะไปส่งเธอก็คงไม่สนใจเธอหรอก ชายหนุ่มเปิดประตูพร้อมเดินไปขวางทางหญิงสาว

“หลีกไป ที่นี้ไม่มียัยตาไม่ต้องมาแสดงว่าเป็นผู้ชายแสนดีกับฉัน”

“ขึ้นรถ ฉันรับปากน้องตาแล้วว่าจะไปส่งเธอ”

“ฉันไม่ไป ไม่ต้องมายุ่ง” ทศวรรษกลบกรามแน่น ทำไมกันนะพี่น้องฝาแฝดบ้านนี้ที่เหมือนกันทุกอย่าง แต่ทำไมนิสัยถึงได้แตกต่างกันอย่างราวฟ้ากับนรก

“อย่าเรื่องมาก ฉันรีบไปทำงาน” เขาเน้นย้ำคำสั่งเธอ แต่ภาริณีไม่สนใจเธอจะเดินไปเรียกรถเองมือหนาของทศวรรษ คว้าเธอไว้แน่นก่อนจะลากเธอมาขึ้นห้องอย่างไม่สนใจว่าแรงของเขาจะทำให้ภาริณีเจ็บแค่ไหน

“นี่ไอ้บ้า ปล่อยนะฉันไม่อยากไปกับนาย” หญิงสาวจะลงแต่เขากลับชี้หน้าใส่เธอ

“ก็ลองดู อย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะ” ภาริณีถอนหายใจออกมาอย่างไม่พอใจ แต่เธอก็ยอมให้เขาไปส่งเพราะนี้มันก็จะสายแล้ว

ตอนที่2 ขอแต่งงาน

รถหรูของทศวรรษมาส่งเธอที่หน้าบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ภาริณีรีบเปิดประตูลงจากรถไม่ขอบคุณเขาสักคำ ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา เขาก็อดคิดไม่ได้ถ้าวันใดได้ดองกับเธอก็คงหนักใจไม่เบาที่ต้องมีปากเสียงกันทุกวัน ภาริณีเดินเข้ามาในบริษัทคิ้วขมวดอย่างอารมณ์ไม่ดีพร้อมนั่งเก้าอี้ตำแหน่งตัวเองพร้อมชักสีหน้าออกมา

“เป็นอะไรไปน้องภา หน้าบอกบุญไม่รับแต่เช้าเลยโดนคุณพ่อดุมาอีกหรอ” เสียงบอสอย่างอภิวรรษถามภาริณีอย่างสนิทสนมเพราะเธอคือรุ่นน้องในคณะก่อนจะชวนมาทำงานด้วย เขารู้เรื่องเธอไม่น้อยเพราะรู้จักกับหญิงสาวมาหลายปี และยิ่งไปกว่านี้อภิวรรษแอบชอบพอภาริณีอยู่ไม่น้อย

“เรื่องเดิมๆ ค่ะ ภาขอโทษนะคะที่เอาเรื่องส่วนตัวมาคิดในเวลางาน”

“ไม่เห็นต้องขอโทษเลยน้องภา เราก็คนกันเองมีอะไรปรึกษาพี่ได้ตลอดเวลานะ”

“ขอบคุณค่ะพี่อาม”

ณ บ้านอัครราช

สองหญิงชราพูดคุยกันไปมาอย่างมีความสุขความเป็นเพื่อนของทั้งคู่ยาวมานับเกือบ50ปี แต่ก็ไม่เคยน้อยลงเลย

“ฉันคิดว่าตาธามคงชอบพอหนูตาไม่น้อย ถ้าเราได้ดองกันก็คงดีพ่อเจ้าธามนั้นก็เป็นเพื่อนกับวิภา คงดีใจไม่น้อยที่เห็นลูกๆ รักกัน”

“ฉันก็ไม่ได้คัดค้านอะไร เห็นว่าหลานสาวคนเล็กนี้ก็ชอบพอตาธามอยู่เหมือนกัน หรือว่าเราจะเป็นกามเทพให้กับพวกเขาดี”

“เธอก็คิดอย่างนั้นหรืออิรวดี ดีใจเหลือเกินหลานชายของฉันคงดีใจไม่น้อย” คุณหญิงอิรวดียิ้มก่อนจะถอนหายใจเมื่อคิดถึงหลายสาวคนโต

“ส่วนแม่ภา คนนี้ฉันห่วงหนักกว่าใครเพื่อนตั้งแต่เด็กไม่เคยได้ความรักจากพ่อเลยทั้งๆ ที่ไม่ใช้ความผิดของตัวเองเลย”

“ฉันก็พอดูออกอยู่มาก หนูภาก็กะไรไม่ยอมอ่อนให้พ่อเลยถึงโดนตาอัครต่อว่าทุกวัน”

“นั่นล่ะที่ฉันกลุ้ม พรแก้วถ้าเกิดวันไหนฉันตายไปเสียก่อนก็วานให้เธอเอ็นดูภาริณีเหมือนหลานคนหนึ่งเถอะหนา นอกจากฉันแล้วหลานสาวคนนี้ก็ไม่มีใครเลย ภายนอกเธออาจจะเป็นคนปากร้ายดูเข้มแข็งแต่ลึกหลานสาวคนนี้ของฉันอ่อนแอกว่าใครๆ มีอะไรมักไม่พูด” คุณหญิงอิรวดีพูดออกมาอย่างอดห่วงไม่ได้ พรแก้วจับมือของเพื่อนไว้แน่น

“อย่าพูดอย่างนั้น ฉันก็ไม่ได้รังเกียจอะไรในตัวหนูภา เกิดตาธามแต่งกับหนูตาเราก็เป็นครอบครัวกันอยู่แล้ว ฉันไม่ทิ้งหนูภาหรอก”

12:13

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งภูมิฐานะเดินเข้ามาในบริษัทเพื่อนจะรับภาริตาไปทานอาหารเที่ยง พนักงานต่างมองมาที่เขาก่อนจะซุบซิบกันยกให้มีใครบ้างไม่รู้จักเขาประธารเอ็มไพร์กรุ๊ปมีมรดกนับหมื่นล้านไม่ว่าจะเงินสดหรือที่ดินย่านชานเมืองครอบครัวอัครไพกุลเป็นเจ้าของเกือบหมด

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้มามาริตามองก่อนจะยิ้มให้ที่เห็นชายหนุ่มมาแล้ว

“ทำไม่บอกตาค่ะ จะได้เดินลงไปรอข้างล่าง”

“พี่อยากเดินมาหาน้องตามากกว่า เชิญครับหิวรึยังเอ่ย”

“นิดหน่อยค่ะ พี่ธามละคะหิวรึยัง”

“แค่พี่เห็นหน้าน้องตาแค่นี้พี่ก็อิ่มแล้ว”

“พี่ธามอ่ะ ชอบพูดแบบนี้เล่นตลอดเลย” หญิงสาวหน้าแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สายตาเป็นประกายมองใบหน้าหวานก่อนจะยิ้มออกมาเพราะความเขินอายของเธอทำให้เขามีความสุขไม่น้อย

“พี่ไม่เคยคิดกับน้องตาเล่นๆ เลยนะคับตอนนี้ คุณย่าของพี่คงพูดสู่ขอน้องตากับคุณย่าของน้องตาแล้ว”

“พี่ธาม พูดเรื่องอะไรค่ะเนี้ย” หญิงสาวทำหน้าไม่เข้าใจก่อนจะมองหน้าชายหนุ่มนิ่ง ทศวรรษยิ้มก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าหญิงสาวทร่ามกลางต่อหน้าพนักงานทุกคน ภาริตาทำตัวไม่ถูกที่มีคนมากมายจ้องมองมาที่เธอเป็นตาเดียว

“พี่ธาม ลุกขึ้นเถอะค่ะ คนมองเยอะแล้ว”

“ไม่ จนกว่าที่น้องตาจะยอมตกลงแต่งงานกับพี่ ตลอดเวลาหลายปีที่ได้รู้จักน้องตาพี่ก็แน่ใจว่าชีวิตที่เหลือของพี่จะปกป้องดูแลและรักน้องตาคนเดียว น้องตาครับแต่งงานกับพี่ได้ไหมคนดี” สายตาของภาริตามองเขาอย่างรู้สึกดีที่ขอแต่งงาน

“นะคับน้องตาแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ได้ไหม”

“ได้ ได้คะพี่ธามตาจะแต่งงานกับพี่” เสียงปรบมือยินดีให้แก่เขาทั้งสองดังลั่นบริษัทชายหนุ่มยิ้มก่อนจะหยิบแหวนในเสื้อออกมาเดิมทีเขาอยากจะขอเธอแต่งงานตั้งแต่เช้าแต่บรรยากาศกลับไม่อำนวยเสียเลย เขาบรรจงสวมแหวนแก่หญิงสาวก่อนจะจูบลงอย่างอ่อนโยนที่มือบางของภาริตา

“อะไรนะตาจะแต่งงานกับธามหรอ ทำไมรีบร้อนจังลูก” เสียงผู้เป็นพ่อถามหลังจากที่กลับมาบ้าน

“คุณพ่อไม่ว่าอะไรใช่ไหมค่ะ พี่ธามเขาดีกับตารักตาและอีกอย่าง ตาก็รักพี่ธามมากด้วย”

“พ่อจะว่าอะไรลูกได้ ดีเสียอีกธามเองก็ดีกับลูกไม่น้อย ทั้งฐานะความเหมาะสมไม่มีใครเทียบเท่าธามได้แล้ว” หญิงสาวกอดบิดาด้วยความดีใจ

“ตาดีใจที่คุณพ่อไม่ขัดข้อง” ภาริณีเดินมาได้ยินสองพ่อลูกคุยกันพร้อมกอดกันแน่น ถ้าเป็นเธอคุณพ่อคงไม่ดีใจแบบนี้สินะ จู่ๆ น้ำตาใสๆ ก็เอ่อล้นออกมา หญิงรีบปาดน้ำตาไม่ไหวมันไหลเธอบอกตัวเองว่าจะไม่อ่อนแออีก

หลายวันผ่านไป

ณ ห้างss

ภาริตาเดินเลือกชื้อของใช้ส่วนตัวเธอมองของตรงหน้าอย่างมีความสุขพร้อมรอยยิ้มที่เผยออกมาให้เห็น

“โอ๊ย” เสียงภาริตาร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อมีคนเดินมาชนเธอ

“ขอโทษนะครับ ผมขอโทษไม่ได้ตั้งใจ เจ็บตรงไหนรึเปล่า”

“ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร” ภาริตาเงยหน้ามองใบหน้าชายตรงหน้าก่อนจะคิ้วขมวด

“พี่ชัย ทำไมกัน พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงหวานถามออกมาอย่างสั่นเครือชายตรงหน้าเมื่อได้เห็นภาริตาก็อดที่จะดีใจไม่ได้