ตอนที่ 8 ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาใคร
1114 Words
เจนนี่สะกิดที่หน้าท้องของอีกคน ทำให้เสกข์ค่อย ๆ ชะลอความเร็วลง และหยุดรถ
“ว่า” เอ่ยทั้งที่ยังไม่ได้หันกลับไปมองด้านหลัง
“ให้เจนนี่ลงตรงนี้ดีกว่านะคะ เดี๋ยวมีใครสงสัยค่ะ” ใครจะจำคุณเสกข์ไม่ได้บ้าง และต้องสงสัยแน่นอนว่าคุณเสกข์มากับใคร และเธอเองก็ขี้เกียจตอบคำถาม
เสกข์พยักพเยิดหน้า รอให้อีกคนลงจากรถ เขาจึงขับรถเข้าไป
เจนนี่เดินตามหลัง กำลังจะถึงร้านสะดวกซื้ออยู่แล้ว แต่กลับเห็นใครบางคนเดินยิ้มเข้าใกล้
“เอาขนมมาฝากครับ” มือหนาชูถุงขนมขึ้นให้ดู
“ขอบคุณค่ะ คืนนี้เข้าเวรเหรอคะ” ยกมือไหว้แล้วทักทายอีกฝ่ายกลับ พร้อมมือที่ยื่นมือไปรับถุงขนมมาถือ
‘คุณชิน’ เป็นหัวหน้าพนักงานขับรถสิบล้อส่งของที่มาจอดตามปั๊ม แต่บางครั้ง คุณชินก็ขับรถเองด้วย
เจอกันอาทิตย์ละครั้งสองครั้ง และทุกครั้ง คุณชินก็มักจะมีขนมติดไม้ติดมือมาฝาก จนเธอมักโดนรุ่นพี่ในร้านแซว
“ครับ เดี๋ยวสักหน่อยก็ไปละ เพราะจอดมาชั่วโมงหนึ่งแล้วครับ” ความจริงเขารอเจอเจนนี่ต่างหาก ไม่งั้นไปแล้ว
“ขับรถดี ๆ นะคะ”
“แล้วเจอกันครับ”
“ขอบคุณนะคะ” เจนนี่โบกมือลาอีกฝ่าย ก่อนจะเดินเข้าร้านเพื่อไปสแกนนิ้วทำงาน ก็เจอคำแซวจากผู้จัดการร้านมาทันที
“แหม...มีหนุ่มเอาขนมมาให้ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะยะยัยเจนนี่คนสวย”
“พี่ยังไม่ชินอีกเหรอคะ" เจนนี่ถามกลับ "คุณชินเขาใจดีค่ะ”
“เขาชอบแกย่ะ พวกฉันมาตั้งนานแล้ว ไม่เห็นเดินเอามาให้ แต่พอแกเดินมา เขาก็รีบเอามาให้เลย มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าคุณชินชอบแก!”
“ไม่หรอกค่ะพี่ คุณชินเขาก็เอ็นดูพวกเราทุกคนนั่นแหละค่ะ”
“แกอย่ามาปฏิเสธ นี่พี่ถามจริง”
“อะไรคะ” เจนนี่วางกระเป๋าลง แล้วเปิดขนมที่อีกคนซื้อมาฝากออกกิน ซึ่งมีเยอะพอสมควร จนแบ่งให้ทุกคนกินด้วยได้
“แกไม่ชอบคุณชินจริง ๆ เหรอ คุณชินเขาเป็นถึงหัวหน้าคนรถเลยนะ ถ้าแกคบกับเขา ฉันว่าแกคงจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ เผลอ ๆ แกไม่ต้องมาอดหลับอดนอนอย่างทุกวันนี้ด้วย ได้นอนใช้เงินสบาย ๆ”
“พี่จะให้เจนนี่ไปเป็นเมียคุณชินเหรอคะ”
“เอ้า ก็ถ้าแกชอบเขา มันจะไปยากอะไรล่ะ เพราะเขาก็ดูชอบแกขนาดนั้น”
“เจนนี่ยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้ค่ะ” ในหัวมันมีแต่เรื่องงาน เรื่องเงิน และเรื่องอาการป่วยของพ่อ เธอเหนื่อยเกินจะคิดเรื่องความรัก
“ย่ะ แกมันสวยเลือกได้นี่”
“ขอบคุณที่ชมนะคะ หึหึ” บอกก่อนจะนั่งกินขนมต่อ ขนมที่คุณชินซื้อมาให้อร่อยมาก เป็นเบเกอรี่จากทางร้านดัง อร่อยทุกอย่าง เธอถึงกับดูดนิ้ว
ติ๊ง
“เจนนี่ เอาออร์เดอร์ไปส่งคุณเสกข์ด้วยนะ”
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน วันนี้สั่งผ่านแอปงั้นเหรอ ทั้งที่บอกต่อไปจะไม่สั่งผ่านแอปแล้ว
แต่ก็ช่างเถอะ เธอก็ต้องเอาไปส่งเขาอยู่ดี
กินขนมจนอิ่ม แล้วเดินไปจัดออร์เดอร์ ก่อนจะเดินไปส่งของให้คุณเสกข์ที่ออฟฟิศชั้นสาม ก็เห็นคุณเสกข์นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน จึงยกมือขึ้นเคาะประตู
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เปิดแง้มเข้าไปเล็กน้อย แล้วเอ่ยบอก
“เจนนี่เอาของมาส่งค่ะ” บอกพร้อมยิ้มให้บาง ๆ เมื่อวานคุณเสกข์พยักหน้าอนุญาต เธอถึงกล้าเดินเข้าไปในห้องของเขา
แต่วันนี้...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เจนนี่เอาของมาส่งค่ะ” เคาะอีกทีเผื่อเขาไม่ได้ยิน
“จะเคาะทำไมหลายรอบ” มองหน้าอีกคนด้วยความหงุดหงิด เขาไม่ได้ตาบอด และไม่ได้หูหนวกที่จะไม่ได้ยิน แต่เขาทำงานอยู่ ส่วนคนที่เคาะหลายรอบ ตาบอดหรือไง
“อะ...อ๋อ ขอโทษค่ะ” เจนนี่หน้าเสีย แล้วรีบเดินเข้าไปในห้อง
ตอนที่ให้เธอติดรถมาด้วยยังดี ๆ อยู่เลย หรืองานชวนปวดหัว ก็เลยพาลมาหงุดหงิดใส่เธอ
วางของลงบนโต๊ะทำงานให้เขา แล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องไป
“พรุ่งนี้เธอไม่ต้องมาทำความสะอาดให้ฉันแล้วนะ”
“ทำไมคะ” เจนนี่หันกลับไปถามด้วยความสงสัย
“เพราะฉันจะหักเงินจากเงินเดือนของเธอแทน” เสกข์บอกเสียงเรียบ ขณะที่ตายังมองหน้าจอโน้ตบุ๊ก
“คะ!” เจนนี่ตกใจ รีบเดินไปนั่งลงข้างเขา แล้วเอามือจับที่พักแขนพลางทำหน้าเศร้า
“ทำไมคะคุณเสกข์ ไหนคุณรับปากเจนนี่แล้วไงคะ ว่าจะไม่หักเงินเจนนี่ จะให้เจนนี่มาทำความสะอาดออฟฟิศให้” น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ทำไมคุณเสกข์ถึงเปลี่ยนใจล่ะ แบบนี้เงินเธอคงไม่พอใช้ไปจนถึงสิ้นเดือนแน่ ๆ
แล้วยิ่งช่วงที่พ่อกับแม่ต้องอยู่โรงพยาบาลแบบนี้ อะไรก็ต้องซื้อ แม้แต่น้ำเปล่าขวดเล็ก ราคาเท่ากันกับน้ำถังขนาดใหญ่ที่บ้านของเธอ ก็ยังต้องยอมซื้อกิน
“ไม่ทำไม ฉันอยากได้เงินคืนมากกว่า”
“คุณเสกข์ขา...” เจนนี่น้ำตาร่วง แบบนี้เธอจะทำยังไงดี หากโดนหักเงิน เธอกับครอบครัวต้องแย่แน่ ๆ
“ถ้าเข้าใจแล้วก็ออกไป ฉันจะทำงาน”
“...”
“หรืออยากโดนไล่ออก?”
“มะ...ไม่ค่ะ” เจนนี่ส่ายหัว ก่อนจะยอมลุกเดินออกมา พอพ้นบันไดขั้นสุดท้าย ทรุดตัวนั่งลงที่พื้น พร้อมเอาสองมือปิดหน้าแล้วสะอื้นไห้ออกมา
เธอไม่รู้หรอกว่า ทำไมอยู่ ๆ คุณเสกข์ถึงเปลี่ยนใจขึ้นมา ทั้งที่เธอกำลังจะเบาใจอยู่แล้วแท้ ๆ
แล้วหากเป็นแบบนี้ เธอจะทำยังไงดี ไม่ใช่ว่าต้องหางานทำเพิ่มเหรอ ทั้งที่งานในร้านสะดวกซื้อ ก็เหนื่อยจนสายตัวแทบขาดอยู่แล้ว
เจนนี่นั่งกอดเข่าร้องไห้สักพัก จนนึกขึ้นได้ว่าเธอมานานแล้ว รีบลุกเดินกลับไปที่ร้าน พยายามทำตัวเป็นปกติไม่ให้ใครสงสัย
- Writer
