Return Of The Wife

Chapter 14

[14] Comforts

Nagising ako kinaumagahan na tahimik ang paligid. Wala si Damien sa tabi ko. I sigh in relief. It was all a dream. I checked my phone at may message galing kay Terrence. He sent me a picture of Gerry na natutulog sa loob ng tent na itinayo ni Terrence sa garden.

Nagtampo kasi si Gerry. She wants to come pero hindi puwede dahil may pasok pa siya sa school. So Terrence came up with an idea to camp outside. Talagang bumili pa siya ng tent para lamang mawala ang tantrums ng bata.

'Be home soon.' I replied.

Kinabukasan na ang alis namin at hindi na ako makapaghintay na makauwi. Kung hindi lamang talaga sa pagpupumilit ni Imirin at Jake na sumama ako ay hinding-hindi ako sasama. Especially nang malaman ko na kasama rin si Damien.

Bumangon ako sa kama but I groaned in frustration. It wasn't a dream. Pinulot ko ang card na nasa ibabaw ng unan katabi ang isang kulay pulang rosas, and then opend the card.

Good morning, beautiful.

-D

I opened the door at bumungad sa 'kin ang balkonahe, natanaw ko mula roon ang asul na dagat. Maliwanag ang paligid at mukhang maaliwalas. Ang mga alon na marahang humahampas sa dalampasigan.

A paradise, indeed.

Bumaba na ako para kumuha ng almusal. Suot ang kulay puting loose blouse at shorts na kulay itim. Nakapusod din ang buhok ko na nasa gilid ng aking kanang balikat.

Dumiretso ako sa kusina pero nasa living area pa lamang ako ay sinalubong na ako ng katahimikan ng buong lugar. Walang mai-ingay na mga tao na nagdadaldalan habang nag-aalmusal at wala ring Lynn na nakakainis para salubungin at pasamain ang umaga ko.

Siguro ay may pinuntahan na naman ang mga iyon.

Wala na akong nagawa kundi ang mag-isa na kumain. Of course, sino pa nga ba ang sasabay sa 'kin. Nang nasa kusina na ako ay naabutan ko si Damien na nagpiprito ng bacon kasama si Jolo. Naroon din si Priston na sumunod pala kagabi para makigulo. Though hindi nila kakilala si Priston dahil sa New York ito nag-aral.

"Dude bakit naman kasi ginawa mo 'yun kay Yara? You know how much she hates you." Untag ni Jolo. Naroon lamang ako sa labas ng kusina at nakikinig sa kanila.

"Oo nga naman pare, kung gusto mong makuha ulit ang asawa mo you have to sweep her off her feet. Court her again pare." Komento naman ni Priston.

Narinig ko ang pagtahimik ng paligid at ang pagpihit ni Damien sa kalan.

Damien sighed.

"Hindi ko na alam ang gagawin ko. I 'm desperate to have her again. I don't like seeing her with that Terrence guy. God, it kills me."

Silenced.

The room fell in deep silence after he uttered those words. I placed my palm on my heart. And it's beating fast. Bakit ganito. I want to run away and forget about everything he said pero ayaw sumunod ng mga paa ko. It's like I'm stuck and there's no way out.

Priston laughed, kasunod niyon si Jolo.

"Dude, kahit naman noong nasa high school pa tayo ayaw mo nang nakikita si Yara na may kasamang lalaki." Sumbat ni Jolo kasabay ng pagtawa niya ng malakas.

"Oo nga. Kaya ka nga nagalit at that Jake guy 'di ba? He courted Yara, pero wala kang nagawa! I mean pare, why're you so mad at her that time?" Dugtong naman ni Priston.

I am in all ears sa mga sinasabi nila. True, gusto ko ring malaman kung bakit galit na galit sa 'kin noon si Damien. We were so close when we were kids pero bigla na lamang naglaho ang lahat ng iyon.

"I don't know. Siguro ay natakot lang ako. I was scared of how deep I am falling for her. And the fact that Jake's courting her, it was so much."

"That's messed up, dude."

Matapos iyon ay wala na akong narinig pang mga salita mula sa kanila at mga tunog na lamang ng mga pinggan ang naririnig ko. There was silence then Priston spoke.

"Sigurado ka ba na magugustuhan ni Yara 'yang hinanda mo?"

"Of course, she's my wife."

Nang mag-sink in sa utak ko kung ano ang nangyayri ay kaagad akong tumakbo pabalik sa kuwarto ko. Marahan kong isinara ang pinto at naupo sa pinakadulo ng kama ko habang naghahabol ng hininga.

I heard footsteps na papalapit sa kuwarto ko and I quickly composed myself. A few minutes ay may sunod-sunod na katok ang pumuno sa kabuuan ng kuwarto ko.

I took a deep breathe then opened the door.

Doon nakatayo si Damien na may dalang isang tray. Sa tray ay naroon ang mga pagkain na paborito ko. Eggs, bacon, french toast and orange juice. May isang rosas din na kulay puti ng nasa gilid niyon. And he was smiling at me as if it was the greatest morning afterall.

I raised an eyebrow at him.

"What?" I snapped. Hindi pa rin naaalis ang pagkakangiti niya ng wagas.

He motioned his hands. "Here, I made you breakfast." He said in a soft voice. I looked at him in confusion at siya naman ang nagtaas ng kilay sa 'kin.

"I'm not hungry."

"You should eat, here I'll leave it here."

"Hey! I said I 'm not hungry!" I shouted at him habang tuloy-tuloy siyang pumasok sa loob ng kuwarto ko. Nilapag niya ang tray sa mini table at humarap sa 'kin.

"Hindi mo naman kailangang mag-diet, babe. You're already sexy in my eyes." He winked at pagkatapos ay lumabas na ng kuwarto ko. Naiwan akong nakatigalgal sa tapat ng pinto.

I gritted my teeth.

Magsasalita pa sana ako nang biglang nag-ring ang cellphone ko. It was Terrence and I found out that he already called me like twenty-eight times.

Nag-ring ulit ang cellphone ko at bigla na lamang akong kinabahan. I felt my hand trembling while trying to answer the call.

"H-hello?"

"Yara? Thank god you answered! Finally!"

"What happened?"

He got silent and the only thing I can hear on the other line are statics. My heart beat was racing fast, mas mabilis pa sa naramdaman ko kanina.

"Damn it Terrence tell me what the hell happend to my daughter!" I shouted.

"She was rushed to the hospital. Nabangga si Gerry, we're here in St. Jhon's hospital."

Parang isang bomba na unti-unting sumasabog sa loob ko ang mga salitang binitawan ni Terrence. I dropped my phone and it was shattered into pieces. Dali-dali akong nagbihis at nag-empake habang nangangatal ang mga kamay.

I was out of my mind while all I can think about is my daughter. Tears came rolling to my eyes habang mabilis na inilalagay ang mga damit ko sa dala kong traveling bag. Nang maayos ko na ay bumaba na ako, doon nakita ko si Damien kasama si Priston at Jolo na nakaupo sa mahabang sofa ng living room.

Napatayo sila nang makita ako at halata ang pagkagulat sa mga mata nila. Tinangka akong lapitan ni Damien pero kaagad akong umiwas at naglakad palayo.

"Yara what's wrong?" Nag-aalalang tanong ni Damien nang maabutan ako sa labas. He held me in my wrist dahilan para mabitawan ko ang hawak kong bag.

"None of your business Damien. Now let go!" Utos ko sa kaniya habang pinipilit kumawala sa pagkakahawak niya.

He sighed. "Tell me what's wrong, come on."

"My daughter's dying! Ngayon masaya ka na ba ha?! She needs me kaya please let me go for f*****g sake!" Isang malakas na puwersa ang ginamit ko para maitulak ang tulalang si Damien.

Para siyang natulos sa kinatatayuan niya at gulat lamang na nakatingin sa 'kin. I wiped away my tears na kaagad din namang napapalitan ng panibago. I gazed at him for a second bago tumalikod at tumakbo sa daungan ng bangka. Sakto naman na kararating lamang nila Imirin galing sa kabilang isla.

"Where are you going?" Tanong niya habang nakatingin sa dala kong bag.

"Emergency. Sorry I have to go." Tangi ko na lamang nasabi bago sumakay sa lantsa paalis ng islang iyon.

Wala akong ibang iniisip kundi ang sitwasyon ng anak ko. I am afrain, no, I am beyond terrified. Hindi ko alam kung anong magagawa ko sa taong may kasalanan ng lahat ng iyon. I will make that person pay. Gagamitin ko ang lahat para mapapunta sa kulungan ang taong iyon.

Masyado akong nasaktan nang mawala sa 'kin si Darlin at hindi ko na alam ang gagawin ko kung mawawala rin sa 'kin si Gerry. I might have a breakdown and may be locked away in an asylum.

~*~

"Yara!" Narinig ko ang sigaw ni Terrence na nasa labas ng emergency room. Maraming dugo ang damit nila ni Miyang na nakatulala lamang at parang hindi napansin ang pagdating ko.

Naroon din si Aby at Alex na kapwa naka-corporate attire. Si Anton naman na may chalk pa sa mukha ay naroon din. They are all looking at me with sympathy.

Lumapit ako sa kanila. Trying to control my anger.

"Who's to blame?" I asked him almost whispering.

"Tumakas si Gerry sa school. She went to the department store at bumili. She even had it gift wrapped."

Sabay-sabay na tumulo ang luha ko nang malaman iyon. Siguro ay nasabi sa kaniya ni Terrence na malapit na akong umuwi. I remembered her telling me that she'll give me a present once I got back.

"Malabo ang kuha ng surveillance camera kaya hindi nakita kung kaninong kotse at kung sino ang nagda-drive. Even the plate number. We're clueless Honey,"

Hindi ko alam ang sasabihin ko. Naramdaman ko rin ang yakap ni Terrence. Habang rinig na rinig ang impit na pag-iyak ni Anton at Aby.

"She'll be fine Yara, magiging ayos din ang anak mo. She's a strong girl. Gertrude's a wild spirited girl, she can surpass this. Okay?" Aby reassured me. Tapping my shoulder and crying with me. Wala naman akong ibang masabi sa kanila dahil grabe ang nararamdaman ko.

Pinaupo ako nila sa upuan sa tapat ng ER. Naroon lamang ako at hindi umaalis. Hindi ko rin magawang makaramdam ng gutom o ng kahit na ano pa man. All I can do is to wait and to pray for my daughter's safety.

A few minutes later, I felt this familiarity in the air. The same scent and the same warm yet comforting hug. Lalo akong napahagulgol nang maproseso ng utak ko kung kanino iyong pamilyar na yakap na iyon.

"Mama..." I said while sobbing hard.

She caressed the back of my head. "She'll be fine anak. I'm here okay? Be strong." Aniya habang hindi humihiwalay sa pagkakayakap sa 'kin.

I felt warm and secure. Kahit na sinasabi ng utak ko na itulak siya palayo ay hindi ko magawa. It's like my strength was drained. Wala na akong ibang nagawa kundi ang umiyak sa mga bisig ng ina ko. My mother whom I loathe the most, is now comforting me.

And it felt nice.

*****