Ezgi çocukluk anılarından bahsedince asla tutamamıştım gülmelerimi. Hayattaki tüm absürt olaylar sanki onu başına gelmişti. Çok ama çok komik şeyler dinlemiştim gece boyunca. Yarın sabah çocukların karşısına şiş gözlerle ve uykusuz bir şekilde çıkarsam bunun tek sorumlusu Ezgiydi.
Günler sonra kahkahalarım ilk kez bu kadar samimiydi.
Hayatın iki yüzü vardı bana göre. Bir ak yüzü bir de kimsenin görmek istemediği kara yüzü. Ben hayatım boyunca hep kara yüzüyle mücadele etmek zorunda kalmıştım. Bir sürü varlığın içinde sevgi yokluğu çekmek daha da acıtıyordu canımı. İnsanlar hayatlarında açlıkla sususzlukla mücadele ederken benim sıkıntım biraz pembe bir renk kalıyordu o karaların yanında. Ya da açık siyahtı dertlerim.
İnsanları hayatındaki zorluklar belirlermiş böyle bir söz okumuştum. S
