Bir kenarda onların nasıl oynadığını izlemeye başladım. Yüzümdeki gülümseme okulun bahçe kapısından giren kişiyle solmuştu.
Okulun bahçe kapısından giren kişi öğrencilerimden Ufuk'un amcası Sinan beydi. Son konuşmamızdaki tavrı daha da bozmuştu zaten sinirimi. Ondan hoşlanmadığım gayet aşikarken yağmur yağsa okula damlıyordu. Şimdi olduğu gibi ayrılmıyordu yanımdan. Sözlerinden de gözlerinden de asla ama asla hoşlanmıyordum.
Öncelikle yeğeninin yanına uğraması gerekirken yeğenini umursamadan benim yanıma adımlamaya başladı. Adımları karşımda durduğunda mecbur kalacak yüzüne baktım. Suratında o anlamsız sırıtışla beni karşılamıştı.
''Merhaba Nihan.''
Yine ve yine bana ismimle yalnızca ismimle hitap ediyordu. Oysa bundan hoşlanmadığımı biliyordu daha önce onu bu konuda uyarmıştım. Peki
