คนที่ใช่ในวันที่ผิด 5
1052 Words
คนที่ขบเม้มริมฝีปากยามมองตามร่างสูงสง่าของฉันท์ทัตขมวดคิ้วมุ่น เมื่อพบว่าพรนภาก็มาร่วมงานด้วยเช่นกัน และกำลังจะเข้าไปสมทบกับชายหนุ่มกลุ่มนั้น โดยได้รับการต้อนรับและความสนใจจากทุกคน แต่ดูเหมือนนางแบบสาวคนดังจะสนใจแค่ฉันท์ทัตเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่แล้วหญิงสาวต้องขยับตัวและนิ่วหน้าเมื่อ พรนภาเบียดตัวเข้าหาชายหนุ่ม จึงเผลอเม้มริมฝีปากด้วยความไม่พอใจกระทั่งเสียงทุ้มๆ ของดนุเดชดังขึ้นข้างตัว
“ของทานเล่นครับคุณมิ่งขวัญ”
หญิงสาวมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาเงียบๆ แต่ก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มได้ในเวลาต่อมา
“ขอบคุณมากค่ะ”
พนักงานเสิร์ฟตามมาพร้อมกับเครื่องดื่มที่ฉันท์ทัตบอกเอาไว้
“ดูพี่ทัตเป็นห่วงคุณมิ่งมากเลยนะครับ ผมขออนุญาตเรียกคุณมิ่งเฉยๆ ได้ไหม”
“ได้สิคะ ทำไมจะไม่ได้” หญิงสาวตอบรับยิ้มๆ ก่อนจะหลุบตา ลงมองน้ำสีสดในแก้วตรงหน้า แล้วเหลือบตามองไปยังร่างสูงของฉันท์ทัตอีกครั้งอย่างอดไม่ได้ ดนุเดชมองตามสายตาของหญิงสาวแล้วหันกลับมามองหล่อนด้วยสายตาเพ่งพิศ ใบหน้าเรียวเล็กมีเครื่องหน้าที่งดงามเหมาะเจาะ หล่อนอาจไม่งามเท่านางเอกละครที่เขาเคยร่วมงาน แต่ก็มีบางอย่างที่ทำให้ดูโดดเด่นและดึงดูดสายตาทั้งที่ไม่ต้องทำอะไร แค่หล่อนนั่งนิ่งๆ ยิ้มเล็กน้อยเพียงแค่นั้นกลับดูน่ารัก อ่อนโยนและน่าทะนุถนอมในความรู้สึกของเขา...
แต่ช่างน่าเสียดาย… ที่หล่อนกลายเป็นสมบัติของพี่ชายไปเสียแล้ว ดาราหนุ่มคิดเพลินๆ พลางมองไปยังร่างสูงของญาติผู้พี่ เกิดความรู้สึกอิจฉาฝ่ายนั้นลึกๆ ที่เคยคิดแปลกใจว่าเหตุใดพี่ชายจึงเลือกผู้หญิงธรรมดามาอยู่ข้างกายนั้นหมดข้อกังขาลงโดยสิ้นเชิงเมื่อพบเจอหล่อน ผู้หญิงตรงหน้าทำให้เขารู้ว่าไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าปฏิเสธผู้หญิงน่ารักคนนี้ได้ลงคออย่างแน่นอน นอกจากไม่ปฏิเสธแล้วยังจะหวงแหนมากขึ้นเสียด้วย
“คุณคงรู้จักคุณพรนภาแล้วใช่ไหมครับ”
จู่ๆ เขาก็ถามขึ้น ทำให้หญิงสาวต้องหันกลับมา
“ค่ะ รู้จัก ได้พบกันหลายครั้งแล้ว”
ดนุเดชยิ้มขณะมองไปยังร่างโปร่งบางของนางแบบสาว
“งั้นคุณคงทราบว่าคุณพรนภาเคยเป็นคนรักเก่าของพี่ทัต…”
คำบอกเล่าของเขาทำให้หญิงสาวนิ่งอึ้ง แต่ก็ไม่เกินความคาดหมาย ที่แปลกใจคือดนุเดชบอกหล่อนทำไม
“คุณทัตไม่เคยพูดตรงๆ แต่ฉันคิดว่าพอจะดูออก” หญิงสาวสบตาคนตรงหน้าด้วยนัยน์ตาเรียบเฉย ทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าหล่อนไม่สนใจผู้หญิงคนนั้นมากไปกว่าหน้าที่ของตน แม้ลึกลงไปแล้วจะรู้สึกไม่ชอบใจพรนภาเลยสักนิด พร้อมกันนั้นหล่อนก็เริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ ทุกครั้งที่มีสาวสวยเข้าใกล้ฉันท์ทัต…
“พี่ทัตไม่ชอบพูดเรื่องส่วนตัว อาจเพราะไม่มีความหมายอะไรอีกเขาเลยไม่พูดถึง อีกอย่างตอนนี้ทั้งพี่ทัตและคุณภาต่างก็มีเส้นทางของตัวเอง ไม่ได้ข้องเกี่ยวกันมาตั้งหลายปีแล้ว”
คำบอกเล่าของเขาทำให้หญิงสาวเอียงคอมองอย่างสนใจ
“ยังไงคะ”
ดนุเดชยิ้มพลางมองไปยังพี่ชายและพรนภา นึกสนุกที่ได้นินทาพี่ชายกับอดีตคนรักของเขา
“พี่ทัตตัดขาดจากคุณพรนภาตั้งแต่เธอเลือกแต่งงานไปกับลูกพี่ลูกน้องของพี่ทัตครับ”
มิ่งขวัญถึงกับนิ่งงันไปหลายอึดใจ พลางหันไปมองร่างสูงใหญ่อย่างนึกเห็นใจครามครัน ก่อนจะหันกลับมายังคนตรงหน้าอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือคะ ทำไมคุณภาถึงตัดสินใจแต่งงานไปกับญาติของคุณทัต”
ดนุเดชสบตาหญิงสาวแล้วกล่าวยิ้มๆ ว่า
“คุณต้องสัญญากับผมนะ ว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ นี่ถ้าพี่ทัตรู้ว่าผมแอบเล่าเรื่องลับสุดยอดมากๆ ของเขาให้คุณฟัง ผมมีสิทธิ์หัวขาดแน่”
พระเอกหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ ทำให้หญิงสาวเผลอค้อนเพราะเล่าออกมาเสียเยอะแยะเพิ่งจะมานึกได้ ขณะเดียวกันค้อนน้อยๆ จากมิ่งขวัญทำให้ดนุเดชถึงกับใจกระตุก...
“ได้ค่ะ รับรองได้เลยว่าเรื่องนี้จะมีเราแค่สองคนเท่านั้นที่รู้”
“จริงนะครับ รู้แค่เรา…” ดวงตาคมกริบที่มองมานั้นหวานเสียจนทำให้หญิงสาวรู้สึกแปลกๆ
“เอ่อ...ค่ะ ฉันสัญญา”
ดนุเดชยิ้มกว้างอย่างพอใจ แล้วเริ่มเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับ ฉันท์ทัตและพรนภาให้หญิงสาวทราบ เมื่อได้ฟัง มิ่งขวัญก็ยิ่งรู้สึกเห็นใจฉันท์ทัตมากยิ่งขึ้น จนคิดว่าสาเหตุความเย็นชาอาจจะเริ่มต้นมาจากพรนภา เพราะถูกคนรักหักหลังโดยการทิ้งไปแต่งงานกับญาติผู้พี่ เศรษฐีเหมืองแร่ เป็นใครก็คงเจ็บเกินทำใจได้ทั้งนั้น…
แต่ที่น่าแปลกใจ คือเหตุใดพรนภาจึงตัดสินใจแต่งงานไปกับญาติผู้พี่ของฉันท์ทัตทั้งที่ยังรักกันอยู่…
ขณะที่หญิงสาวมองไปยังร่างของชายหญิงที่อยู่ในความคิด ดนุเดชก็กำลังมองหล่อนด้วยแววตาแห่งความเสียดาย ชายหนุ่มนึกต่อว่าโชคชะตาแสนโหดร้าย ทั้งที่เขาเดินทางร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำแต่ไม่เคยพบเจอคนถูกใจ พอได้เจอหล่อนก็กลายเป็นคนมีเจ้าของ ทำไมไม่เป็นเขาที่ได้พบหญิงสาวก่อนใคร…
ดนุเดชถอนใจยาวแล้วชวนหญิงสาวคุยสัพเพเหระต่อจากนั้น จึงได้รู้ว่านอกจากตัวหล่อนแล้วครอบครัวของหญิงสาวยังมีมารดาและน้องชาย หล่อนดูมีความสุขเป็นอย่างมากเมื่อได้กล่าวถึงคนที่รักทั้งคู่…
แต่ในขณะที่ทั้งคู่กำลังพูดคุยกันอย่างออกรส สายตาคมกริบของฉันท์ทัตก็มองมาเป็นระยะด้วยความไม่พอใจ ใบหน้าคมคายหล่อเหลาเรียบขึ้นทุกขณะ เช่นเดียวกับพรนภาที่มองเขาสลับกับ มิ่งขวัญด้วยความคับแค้นใจ...
- Writer
