จอมมารจ้างรัก

ลูกหมาจอมพยศ

ลูกหมาจอมพยศ

แววตาที่สบมานั้นทำให้พรนภาเย็นเยียบไปทั้งร่าง หญิงสาวกำมือแน่น ขบฟันกับริมฝีปากล่างจนห้อเลือด ก่อนจะหมุนตัวออกไปจากที่นั่นด้วยความโกรธและเสียใจอย่างที่สุด ปล่อยให้เจ้าของดวงตาสีเข้มมองตามสุดสายตา มิ่งขวัญยกมือขึ้นผลักทรวงอกกำยำของชายหนุ่มจนเซแล้วหมุนตัววิ่งกลับไปที่ห้องพักด้านหลังของตนเอง รู้สึกอับอายจนเกินที่จะเอ่ยเป็นคำพูด สาวใช้ที่แอบดูรีบหลบฉากจ้าละหวั่น บริเวณนั้นจึงเหลือเพียงชายหนุ่ม เขายืนนิ่ง ไม่ได้ตามใครไปสักคน ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ทว่าน้ำเสียงช่างแห้งแล้งเต็มทน ก่อนจะถอนหายใจยาว แล้วถอยหลังกลับไปนั่งยังเก้าอี้ตัวเดิม…

ที่ด้านนอก คุณฉัตรฉายซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็นภายในซุ้มด้านข้างคฤหาสน์ โดยมีร่างของพยาบาลสาวนั่งอยู่ด้านหลัง มองไปยังหน้ามุขแล้วขมวดคิ้ว ก่อนจะยิ้มจางๆ

“กลับไปหนึ่ง… ยังเหลืออีกหนึ่ง” กล่าวพลางมองร่างระหงของ พรนภาที่เดินแกมวิ่งกลับไปที่รถของตน แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว “ฉันละเกลียดนัก ผู้หญิงที่ชอบวิ่งไล่ตามผู้ชาย”

ท่านกล่าวขึ้นลอยๆ ขณะที่มัลลิกานั่งนิ่งเงียบ แต่สายตามองตามท้ายรถของพรนภาไปด้วยความสะใจ นึกสมน้ำหน้า มาราวพญาหงส์ แต่ต้องกลับไปอย่างนกปีหัก…

ทั้งสองยังคงอยู่ที่นั่นอีกครู่ใหญ่ รถยนต์คันงามที่ไม่คุ้นตาก็ตีวงเข้ามาหยุดนิ่งอยู่ที่บริเวณหน้ามุข 

“นั่นใคร หล่อนช่วยดูหน่อยสิ”

มัลลิกาชะเง้อมองไปยังรถยนต์คันนั้น เพียงครู่ผู้เป็นเจ้าของก็ออกมา 

“นั่นคุณเดชนี่คะ”

น้ำเสียงแสดงความยินดีของมัลลิกาเรียกสายตาดุๆ ของคุณ       ฉัตรฉายให้มองตาม 

“อ้อ… เห็นแม่ดาวบอกว่าไปเมืองนอก นี่กลับมาแล้วหรอกรึ?” 

“มีของติดมาด้วยค่ะ คงจะมาเยี่ยมคุณท่าน” 

มัลลิกาบอกด้วยน้ำเสียงยินดี สมัยนี้ใครไม่รู้จักดนุเดชเป็นเชยระเบิด เพราะฝ่ายนั้นคือดาราหนุ่มรูปหล่อ มีดีกรีเป็นถึงพระเอกเบอร์หนึ่งของช่องทีวียอดฮิต เคยเป็นพรีเซนเตอร์ให้กับสินค้าที่  ฉันท์ทัตรับทำโฆษณาให้หลายต่อหลายชิ้น แต่ละชิ้นโด่งดังเป็นพลุแตก สำคัญไปกว่านั้น ดนุเดชมีความสนิทสนมเป็นพิเศษกับฉันท์ทัต ให้ความนับถือราวกับพี่ชายแท้ๆ และยังเคารพคุณฉัตรฉายเช่นมารดาคนที่สองของเขา ดนุเดชนั้น นอกจากจะมีรูปเป็นทรัพย์แล้ว เขายังมีนิสัยใจคอที่ใครๆ ต่างต้องยกนิ้ว เรียกว่าพระเอกทั้งในจอและนอกจอ…

“น่าเสียดาย ฉันน่าจะมีลูกสาวสักคน” 

เสียงคุณฉัตรฉายพึมพำ ทำให้มัลลิกาเอ่ยถามขึ้นว่า…

“คุณท่านจะเข้าไปข้างในอีกหรือเปล่าคะ” 

คนถูกถามชำเลืองตามองแวบหนึ่งพลางตอบ… 

“ไม่… ถ้าใครจะมาหา เดี๋ยวนังพวกนั้นมันก็พามาเอง มันรู้กันหรอก ว่าฉันอยู่ที่นี่” ท่านเอ่ยถึงสาวใช้ที่เดินกันวุ่นวายภายในคฤหาสน์ 

“ค่ะคุณท่าน…” รับคำเสียงเบา ถอนหายใจแล้วกวาดตาไปรอบๆ ซุ้ม ซึ่งมีตัวเรือนกว้างพอดี ออกแบบด้วยทรงปั้นหยา คุณ  ฉัตรฉายมักมานั่งเล่นเป็นประจำ จนใครๆ ต่างรู้ดีว่าหากต้องการพบ ก็ให้มาพบได้ที่นี่… 

ขณะเดียวกัน สาวใช้ที่อยู่บริเวณนั้นต่างยิ้มหน้าบานเมื่อ    ดนุเดชมาเยือน พวกหล่อนๆ ทำผลุบๆ โผล่ๆ ชะเง้อมองดาราหนุ่มด้วยความชื่นชมปนขัดเขิน อีกฝ่ายก็ยิ้มกราดไปทั่ว ก่อนจะรีบสลายตัวไปคนละทิศทาง เมื่อ ‘แป๋ว’ สาวใช้ร่างเล็กหน้าแป้นอารมณ์ดี ซึ่งเป็นหัวหน้าสาวใช้และเป็นมือขวาของป้าไก่ แม่บ้านใหญ่แห่งคฤหาสน์อภิลักษณ์เดินออกมาจากประตูหนึ่งของบ้าน

“อ้าว!! คุณเดช สวัสดีค่ะ” แป๋วรีบสาวเท้ายาวๆ ออกมาหาชายหนุ่มด้วยความดีใจ อยู่มานานเห็นตั้งแต่ชายหนุ่มยังไม่เข้าวงการจนเดี๋ยวนี้ดังคับประเทศ 

“สวัสดีครับพี่แป๋ว” ดนุเดชทักทายอีกฝ่ายพลางส่งของฝากให้ไปชุดหนึ่ง “ของฝากครับ”

“อุ๊ย! ของฝากเหรอคะ ขอบคุณมากค่ะ แล้วนี่คุณเดชกลับมานานหรือยังคะเนี่ย” แป๋วถามไถ่

“เพิ่งมาถึงเมื่อวานนี้ครับ ว่าแต่คุณป้ากับพี่ทัตอยู่หรือเปล่าครับนี่ บ้านเงียบจัง”

คนถูกถามเหลือบตามองซ้ายขวา แล้วค่อยตอบอีกฝ่าย

“อยู่ค่ะ คุณทัตเพิ่งเดินไปหลังบ้าน ส่วนคุณท่าน อยู่ที่ซุ้มปั้นหยา ว่าแต่คุณเดชจะไปพบคุณท่านเลยไหมคะ” ถามอย่างรู้ใจ เพราะหากดนุเดชมาถึง คนแรกที่เขาจะเข้าไปพบคือคุณฉัตรฉายและคนต่อไปคือฉันท์ทัต…

“เหมือนเดิมครับพี่แป๋ว ผมขอไปไหว้คุณป้าก่อนแล้วค่อยไปพบพี่ทัต”

“ได้ค่ะ งั้นพี่แป๋วพาไปค่ะ” บอกพลางยิ้ม ก่อนจะหันไปเรียกสาวใช้ที่ทำลับล่อแถวนั้นมารับของฝากเอาไปเก็บ แล้วเดินนำอีกฝ่ายตรงไปยังซุ้มปั้นหยา 

ด้านฉันท์ทัต เมื่อสงบใจได้แล้วจึงเดินตามมิ่งขวัญไปยังห้องเดิมของหล่อน ร่างสูงหยุดอยู่หน้าห้องแล้วเคาะหนักๆ เรียกคนที่อยู่ข้างใน

“คุณมิ่งขวัญ เปิดประตูให้ผม…” 

คนข้างในหันขวับมองไปยังประตูบานสูง ไม่ขยับเขยื้อนร่างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้ากระจก นึกโกรธ เคือง แค้น และอีกหลายความรู้สึก กระทั่งเขาเคาะหนักขึ้นและร้องบอกว่า…

“มิ่งขวัญ คุณคงไม่อยากเห็นเวลาที่ผมโกรธหรอกนะ เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”

น้ำเสียงทุ้มๆ ของฉันท์ทัตบอกอะไรหล่อนหลายอย่าง ทำให้หญิงสาวตวัดสายตากลับมายังหน้ากระจก มองคนที่นั่งหน้าแดงตาแดงในนั้นพลางเม้มปากแน่น ก่อนจะถอนใจพรืดแล้วลุกขึ้นตรงไปยังประตู กระชากมันออกพร้อมกับสบตาเข้มจัดที่หลุบมองมายังหล่อนอย่างคาดโทษ…

“อย่าทำแบบนี้อีก…” เขาพูดแค่นั้น แล้วเอื้อมมือมาคว้าข้อมือเล็กพร้อมกับดึงให้หล่อนเดินตามเขาออกไปติดๆ แต่หญิงสาวขืนตัว แล้วโต้กลับออกไปเป็นครั้งแรก

“งั้นคุณก็อย่าทำแบบนั้นอีก” 

ร่างสูงชะงักกึก ทำให้คนที่เดินตามไปชนแผ่นหลังของเขาเข้าอย่างจัง แต่พอเขาหันกลับมาเผชิญหน้าหญิงสาวก็ถอยห่าง แต่ยังไม่อาจสะบัดมือออกจากการเกาะกุมนั้น

“คุณสั่งผม?” เขาถามพลางเลิกคิ้วเข้มสูงขึ้น นัยน์ตาหรี่ลงนิดๆ หญิงสาวหน้าร้อนผ่าว ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแต่ยังต่อตาเขาไม่ลดละ

“เปล่าค่ะ ฉันขอร้องคุณต่างหาก”

แต่คนถูกขอร้องกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น เขากวาดตามองดวงหน้าหวานของคนตัวนุ่มตรงหน้าแล้วยิ้มนิดๆ ทว่านัยน์ตากลับเข้มจัด

“คุณคงต้องขอร้องใหม่อีกครั้ง ไม่ใช่แบบเมื่อครู่นี้ และจนกว่าผมจะพอใจ…” ชายหนุ่มกระตุกข้อมือเล็กแรงจนร่างบางถลาเข้าไปหาร่างสูง เป็นเหตุให้คนทั้งสองยืนชิดกันจนใบหน้าแทบชน พอหญิงสาวจะผละเขาก็โอบแขนเกี่ยวเอวเล็กเอาไว้ แม้หญิงสาวจะดื้อดึงเขาก็ไม่ปล่อย ทำให้สาวใช้ที่เดินผ่านมาต้องหลบฉากวูบวาบ หัวใจเต้นระทึก แอบมองเจ้านายและ ‘เด็ก’ ของเขากำลังยืนเบียดกันอยู่

“ปล่อย! คุณทำให้ฉันอับอายนะคะ คนของคุณเยอะแยะไปหมด คุณทำให้ฉันไม่กล้ามองหน้าใคร” มิ่งขวัญยกมือทั้งสองข้างดันแผ่นอกกว้าง แววตาคู่สวยมีหยาดน้ำเอ่อนิดๆ ทั้งวิงวอนและคับแค้นใจในเวลาเดียวกัน

“ไม่รับปาก…” เขาตอบกลับทันทีโดยไม่ต้องคิด ทำให้หญิงสาวกัดฟันแน่น จ้องตาเขาอย่างโกรธเคือง จนเขาต้องหรี่ตามองแล้วออกปาก “ยิ่งแบบนี้ยิ่งไม่… คุณมาที่นี่ทำไมมิ่งขวัญ”

เขาไม่ได้ต้องการคำตอบ แต่ต้องการให้หล่อนสำนึกในหน้าที่ ทว่านี่มันเกินไปในความคิดของมิ่งขวัญ เขาทำให้หล่อนอับอายต่อหน้าแม่และผู้หญิงคนนั้นของเขา มันไม่มีในสัญญา มันไม่ใช่และหล่อนไม่ต้องการให้เกิดขึ้นอีก…