หมัดใจนายเสเพล

เจอกัน

เวลา 22.00 น.

ตอนนี้ทั้งสามคนก็เดินทางมาถึงรีสอร์ทของแพรไหมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่วันนี้ที่รีสอร์ทแขกเต็มทุกห้อง แพรไหมเลยต้องพาทั้งสามไปพักที่บ้านของเธอ ซึ่งบ้านของเธอตั้งอยู่ในหมู่บ้าน ที่ทางบ้านของเธอซื้อเอาไว้ แต่ไม่เคยจะมีใครมาอยู่

"ทุกคนเชิญพักที่นี่ได้ตามสบายเลยน่ะ ส่วนแกยัยน้ำอุ่น แกบอกว่าแกจะมาทำงานที่นี่ใช่มั้ย บ้านหลังนี้แกสามารถอยู่ได้ตามสบายเลยน่ะ "

แพรไหมพูดก่อนจะเดินไปหยิบน้ำที่ซื้อมาไปใส่แก้วให้ทั้งสามคนกิน

" เออ แล้วนี่ขนมปังลางานมาได้กี่วันอ่ะ "

" 3 วันเองแก ฉันลาเยอะไม่ได้ เดี๋ยวจะตกงานซะก่อน "

ขนมปังบอก ก่อนจะเดินไปดูห้องนอนแต่ละห้อง

" อุ่น ปังขอนอนห้องนี้คนเดียวได้มั้ย "

ขนมปังหันไปมองน้ำอุ่นที่นั่งพยักหน้าให้ น้ำอุ่นเป็นคนไม่ค่อยจะเรื่องมากอะไรอยู่แล้ว เพราะเวลาเธอต้องเดินทสงไปทำงานต่างจังหวัด มันมักจะไม่ค่อยจะได้เลือกที่นอนซักเท่าไหร่

" เอาล่ะ พี่แหมมค่ะ พี่ขับรถมาหลายชั่วโมง พี่ไปอาบน้ำเถอะค่ะ พี่นอนห้องเดียวกับอุ่นก็ได้ "

พี่แหม่มที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่โซฟาอย่างอ่อนล้าพยักหน้า ก่อนจะเดินเข้าห้องเตรียมอาบน้ำทันที

" เป็นไงบ้างแก ฉันคิดถึงแกที่สุดเลยอ่ะน้ำอุ่น "

" ฉันก็คิดถึงแกเหมือนกัน แกสบายดี..."

ยังไม่ทันจะพูดจบ ก็มีเสียงเพลงที่ดังมาจากบ้านข้างๆ ทำให้ทั้งสองหันมามองหน้ากันอย่างงงๆ เพราะ ณ เวลานี้มันดึกมากแล้ว คนคงจะนอนกันหมดแล้ว แล้วบ้านข้างๆทำไมมันถึงเปิดเพลงดังขนาดนี้

" บ้านใครอ่ะน้องแพร ขนาดพี่อยู่ในห้องน้ำ พี่ยังได้ยินเลย "

พี่แหม่มที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาถาม

" แพรก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะพี่ ปกติแพรไม่ค่อยจะมานอนที่นี่ แพรจะนอนที่รีสอร์ทมากกว่า "

แพรทำหน้างุนงง ในขณะเดียวกันเสียงเพลงก็ดังขึ้นมาเรื่อยๆ

" เอ่ย ไรว่ะ เปิดดังอย่างงี้ใครเค้าจะนอนกลับอ่ะ "

ขนมปังเดินออกมาด้วยท่าทาวงัวเงียเสียเต็มประด่า

" ช่างมันเหอะแก เดี๋ยวเค้าก็คงปิดแหล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว ฉันขออาบน้ำแปบนึงน่ะ แกจะนอนที่นี่หรือเปล่าแพรไหม "

" ไม่ดีกว่า ฉันว่าแกไปอาบน้ำเถอะ อาหารที่ฉันสั่งคงจะมาแล้ว เดี๋ยวจะได้กินข้าวกัน "

" อืม "

พูดจบน้ำอุ่นก็เดินเข้าห้องน้ำ ก่อนจะอาบน้ำชำรพร่างกาย

ผ่านไป 30 นาที น้ำอุ่นที่อาบน้ำเสร็จแล้ว แต่อีเสียงเพลงข้างๆบ้านยังคงดังไม่ยอมหยุดซักที น้ำอุ่นเดินไปสมทบนั่งกินข้าวกับพี่แหม่มและแพรไหม ส่วนขนมปังตอนี้หลับไปแล้วเพราะเหนื่อยจากการนั่งรถมาทั้งวัน ตึง ขณะที่กินข้าว น้ำอุ่นตุบโต๊ะเสียงดังจนพี่แหม่มและแพรไหมต้องตกใจไปตามๆกัน

" เห้ย ทำไมยิ่งดึกยิ่งดังว่ะ ไม่เกรงใจคนอื่นบ้างหรือไงคนบ้านนั้น "

น้ำอุ่นเริ่มจะทนไม่ไหว เพราะบ้านหลังนั้นเปิดเพลงดังขึ้นเลยๆ จนมันดังเข้ามาในโสตประสาท

" ใจเย็นๆแก เค้าคงจะจัดงานเลี้ยงอะไรซักอย่างอ่ะ อย่าไปสนใจเลย "

" ใจเย็นอะไรแก ต่อให้จัดงานอะไร มันก็ควรหัดเกรงใจคนอื่นบ้างสิว่ะ "

" คุณอุ่นค่ะ พี่ว่านั่งกินข้าวก่อนดีกว่านะคะ นั่งก่อนค่ะ "

พี่แหม่มดึงน้ำอุ่นให้นั่งลงตามเดิม ก่อนจะหันมากินข้าวของตัวเองต่อ หลังจากกินข้าวเสร็จ แพรไหมก็ขอกลับรีสอร์ท เพราะพี่อ้อยผู้จัดการรีสอร์ทโทรมาบอกว่าที่รีสอร์ทมีปัญหา เลยต้องรีบกลับ

น้ำอุ่นและพี่แหม่มก็พากันเข้าห้องนอน

" พี่แหม่ม ทำอะไรค่ะ "

น้ำอุ่นเอ่ยทัก ขณะที่พี่แหม่มกำลังจัดแจงที่นอนของตัวเองลงข้างๆเตียงที่น้ำอุ่นนอน

" ก็ปูผ้าที่นอนไงค่ะ คุณอุ่นนอนบนนั้นเถอะค่ะ พี่ไม่อยากไปนอนเบียด "

" เบียดอะไรพี่ ที่นอนออกจะกว้าง มานอนด้วยกันบนนี้เถอะมา "

" จะดีหรอค่ะ "

พี่แหม่มทำสีหน้าเกรงใจหัวหน้าของตัวเองอย่างเห็นได้ชัด

" ดีสิค่ะ ถึงอุ่นจะเป็นรองประธาน แต่นั่นมันก็ตอนเวลาทำงานนะคะ ตอนนี้เลิกงานแล้ว พี่กับอุ่นก็คือคนเท่าเทียมกัน อีกอย่างพี่อายุเยอะกว่าอุ่นด้วย อุ่นจะนอนสูงกว่าพี่ได้ไง ขึ้นมาเถอะค่า "

น้ำอุ่นตบเตียงนอนข้างๆเธอ ก่อนจะพยักหน้าเชิญชวนให้พี่แหม่มขึ้นมา เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ทั้งสองก็ปิดไฟนอน แต่ทว่าเสียงเพลงจากข้างบ้านก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงสักที จนคนร่างเล็กเริ่มจะทนไม่ไหวเต็มที

" ไม่ไหวแล้วโว๊ยยย "

น้ำอุ่นลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินออกไปทันที

" คุณอุ่นค่ะ จะไปไหนค่ะ "

พี่แหม่มที่งัวเงีย ลุกขึ้นวิ่งตามออกไป น้ำอุ่นเปิดประตูรั่วออกมาก่อนจะเดินมุ่งไปยังบ้านที่เปิดเพลง ก่อนจะเปิดประตูออกไป และพบว่าในบ้านหลังนั้นมีวัยรุ่นผู้ชายประมาณ 3-4 คนนั่งกินเหล้ากันอยู่ ท่าทางแต่ละคนเมาจนหน้านี่แดงไปหมดแล้ว

" นี่พวกคุณค่ะ กรุณาช่วยลดเสียงลงได้มั้ยค่ะ คนเค้าจะหลับจะนอน ดูมั้งว่ามันดึกขนาดไหนแล้ว "

เมื่อน้ำอุ่นพูดจบ ผู้ชายคนหนึ่งที่ดูน่าตาดี หล่อ แต่สภาพเมาจนแทบจะคลานอยู่แล้วลุกเดินมาหาเธอ

" เธอเป่งคายว่ะ ห๊าา เข้ามาบ้านคนอื่นได้งาย "

" คุณอุ่นค่ะ กลับเถอะค่ะ "

พี่แหม่มที่วิ่งตามมา พยามยามดึงแขนน้ำอุ่น

" ยังกลับไม่ได้ค่ะพี่แหม่ม "

พูดจบน้ำอุ่นก็หันหน้ากลับมาทางหนุ่มหล่อที่ยืนเซอยู่ตรงหน้า

" ฉันคือคนที่พักอยู่ข้างๆบ้านของพวกคุณ และตอนนี้กำลังนอนไม่หลับเพราะพวกคุณ ฉันก็ไม่ได้อยากจะเสียมารยาทหรอกน่ะ แต่ช่วยกรุณาปิดเสียงเพลงให้เบาลงหน่อยเถอะ คนอื่นเค้าจะหลับจะนอน หัดเกรงใจกันบ้าง "

น้ำอุ่นพูดจบก็เดินออกมาอย่างไม่สนใจสีหน้าอันหล่อเหลาที่กำลังมองตามหลังเธอ

เช้าวันต่อมา

" พี่แหม่มค่ะ วันนี้น้ำอุ่นให้พี่หยุดพักงานก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวเราค่อยเริ่มงานกันวันพรุ่งนี้ แล้วนี่กุญแจรถค่ะ เผื่อพี่จำเป็นต้องใช้ "

น้ำอุ่นเดินมาบอกพี่แหม่มหลังจากวางสายจากแพรไหมที่โทรมาชวนออกตระเวนเที่ยว

" ได้ค่ะคุณอุ่น งั้นพี่ขอออกไปเยี่ยมหลานหน่อยนะคะ "

" ตามสบายค่ะพี่ อุ่นขอตัวนะคะ "

พูดจบน้ำอุ่นเธอก็เดินออกมารอขนมปังหน้าบ้าน พี่แหม่มมองตามหลังเธอก่อนจะคิดในใจว่า

ฉันโครตจะโชคดีที่ได้มาทำงานกับน้ำอุ่น เพราะเธอเป็นกันเองไม่เคยถือตัวเลย และที่สำคัญ เวลาไปทำงานต่างจังหวัด น้ำอุ่นมักจะชวนเธอตระเวนเที่ยวก่อนจะลงงานเสมอ

" ปัง เสร็จยัง แพรมาแล้วน่ะ "

น้ำอุ่นเดินไปเคาะประตูห้องที่ขนมปังนอนอยู่

" เสร็จแล้วๆ "

แกร๊ก เมื่อประตูห้องเปิดออกมา น้ำอุ่นถึงกับทะลึงกับชุดที่ขนมปังใส่ เธอใส่เสื้อสายเดี๋ยวโชว์หน้าท้องแบนราบของเธอ และกางเกงขาสั้นเกือบจะเห็นก้นอยู่แล้ว

" ทำไมแกแต่งตัวงี้ว่ะปัง เราไปทำบุญและเที่ยวห้างน่ะ โป้ไปป่าวว่ะมึง "

น้ำอุ่นเอ่ยทักเพราะเห็นว่ามันไม่เหมาะสมกับการใส่ไปทำบุญเลยสักนิดเดียว

" ฉันไม่ได้ลงรถไปทำบุญกับพวกแกอ่ะ รออยู่บนรถ อีกอย่างเที่ยวห้าง จะแต่งไงก็ได้หนิ "

พูดจบขนมปังก็เดินออกมารอแพรไหมที่หน้าบ้านทันที น้ำอุ่นทำหน้างงๆ เพราะขนมปังไม่เคยแต่งตัวโป้อย่างงี้

น้ำอุ่นเดินออกมารอแพรไหมกับขนมปัง ก่อนที่สายตาจะหันไปเจอผู้ชายเมื่อคืนที่เธอไปต่อว่าเขา วันนี้กับเมื่อวานเหมือนกับคนละคนแต่หน้าตาอันหล่อเหลาของเขายังคงไม่เปลี่ยนไปแต่เดิม เขาเองก็หันมาเจอน้ำอุ่นเหมือนกันก่อนจะเดินมาทางด้านที่น้ำอุ่นยืนอยู่