EP.24 #ผู้มีพระคุณ
1211 Words
“น่ารำคาญ…” ฉันเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าเสื้อเช่นเดิมแล้วหมุนตัวเดินหนีซีเคร็ทออกมา หมดเรื่องแล้วฉันจะได้กลับห้องไปทำแผลสักที แต่ดูเหมือนไอ้ผู้ชายด้านหลังมันจะไม่ยอมง่าย ๆ เพราะหมอนั่นสาวเท้าตามฉันมาติด ๆ แถมยังโวยวายไม่ยอมหยุด
“นี่ยัยบ้า! ฉันช่วยชีวิตเธอนะเว้ย! เธอปฏิบัติกับผู้มีพระคุณแบบนี้เหรอวะ!”
เอาอีกแล้ว… หมอนี่ทวงบุญคุณกันอีกแล้ว!
ฉันหายถอนใจแรง ๆ พลางกลอกตาไปมาอย่างเซ็งจัดก่อนจะหันกลับไปประจันหน้ากับเขา ส่งผลให้ซีเคร็ทที่หลับหูหลับตาเดินโวยวายรีบชะงักเท้าในทันที และถ้าฉันไม่ยกมือขึ้นชกแผ่นอกของเขาไว้แล้วยันจนสุดแขนล่ะก็… ป่านนี้ไอ้บ้านี่มันคงเดินชนฉันไปแล้ว!
“เลิกตาม… น่ารำคาญ ชัด?” ฉันพูดขณะที่ยังค้างกำปั้นไว้ตำแหน่งเดิม นึกหงุดหงิดไม่น้อยที่ต้องมาพูดอะไรซ้ำ ๆ กับคนคนเดิม ไม่เข้าใจเลยว่ะ ภาษาง่าย ๆ มันเข้าใจยากตรงไหนวะ?
“ไม่เลิก เพราะฉันช่วยเธอ เธอติดหนี้บุญคุณฉัน ชัด?”
ยัง… ยังไม่เลิกทวงบุญคุณกันอีกไง!
“ที่นายทำเมื่อกี้ไม่ได้เรียกว่าช่วย”
“...”
“แถวบ้านฉันเรียกว่า ‘เสือก’”
หมับ!
“ปากดี… ผู้หญิงแบบเธอนี่แม่ง!” ซีเคร็ทคว้ามือข้างที่ชกแผ่นอกของเขาไปจับไว้แน่น ฉันหลุบตามองมือข้างนั้นนิ่ง ปล่อยให้เขาจับโดยไม่ได้ขัดขืน มีเพียงน้ำเสียงเย็นเหยียบกดต่ำที่เปล่งออกมาท่ามกลางบรรยากาศวังเวงรอบตัว
“ปล่อย…” ฉันปรายตาขึ้นมองใบหน้าหล่อร้ายของซีเคร็ทอีกรอบ เขากำลังใช้สายตาท้าทายมองตอบกลับมาเช่นกัน หมอนี่คิดจะปั่นประสาทฉันใช่ไหม?
หลังจากยืนจ้องตากันนิ่งเกือบนาที ซีเคร็ทก็เป็นฝ่ายละสายตาไป หมอนั่นหมุนตัวแล้วดึงฉันให้เดินตามเขาไปอีกทางซึ่งเป็นคนละทางกับคอนโดของฉัน
“จะไปไหน?”
ฉันยื้อตัวเองให้หยุดอยู่กับที่พลางออกแรงสะบัดข้อมือออกจากมือหนา หากเป็นเวลาปกติฉันคงต่อต้านหมอนี่ได้ง่าย ๆ แต่สำหรับตอนนี้ฉันรู้สึกได้เลยว่าแรงของตัวเองกำลังจะหมด อาจเป็นเพราะใช้กำลังในการต่อสู้กับคนพวกนั้นไปเยอะ เลือดตรงหัวคิ้วก็ไหลไม่หยุด แถมยังสูดกลิ่นยาสลบนั่นเข้าไปเล็กน้อยอีกต่างหาก เพราะฉะนั้นไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมฉันถึงไม่กระโดดถีบซีเคร็ทอีกสักรอบสองรอบโทษฐานมาจับมือถือแขนฉันแบบนี้!
“จะสลบอยู่รอมร่อแล้วยังอวดเก่ง” ซีเคร็ทกระชากแรง ๆ หนึ่งทีจนร่างของฉันเซไปข้างหน้าเกือบล้ม
ฉันเกลียดความรู้สึกนี้ชะมัด! ความรู้สึกอ่อนแอพวกนี้น่ะ!
“ไงล่ะยัยจอมโหด ถึงกับไม่มีแรงเลยเชียว?”
“ปล่อย…” ฉันผลักซีเคร็ทออกห่างจากตัวพยายามสะบัดไหล่ออกจากมือทั้งสองข้างของเขา ฉันต้องรีบกลับห้องเดี๋ยวนี้… ต้องรีบกลับก่อนที่ฉันจะหมดสติ!
“อย่าห้าวให้มันมากนักเลยว่ะ เธอเป็นผู้หญิงนะเว้ย ทำตัวอ่อนแอบ้างจะเป็นไรไปวะ?”
ซีเคร็ทปล่อยมือออกจากไหล่ฉันโดยง่าย ฉันจึงรีบสาวเท้าเดินกลับไปทางคอนโดตัวเองในทันที แม้จะเซบ้าง เดินไม่ตรงบ้าง แต่ก็เอาเถอะ! ขอให้ถึงห้องก็พอ! และในจังหวะที่ฉันกำลังจะก้าวลงบนพื้นต่างระดับ จู่ ๆ เท้ามันก็สะดุดพื้นนั่นจนจวนเจียนจะหน้าทิ่ม ถ้าไม่ติดท่อนแขนแกร่งของคนด้านหลังที่คว้าเอวฉันเอาไว้แล้วดึงเข้าหาตัวเองด้วยความรวดเร็ว
“ไม่ไหวแล้วยังจะฝืน!”
“เสือก…” ฉันแกะแขนซีเคร็ทออกอีกรอบทว่าคราวนี้เขาไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ เหมือนครั้งก่อน “ปล่อยสิวะ! อยากตายเหรอ?”
“มีแรงตบฉันให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาขู่!”
.
.
.
[บทบรรยาย ซีเคร็ท]
ผมเริ่มจะอารมณ์เสียกับยัยโหดนี่แล้วนะ!
ผู้หญิงบ้าอะไรวะใจแข็งชะมัดยาด! ตัวเองครองสติยังจะไม่อยู่ด้วยซ้ำ เมื่อกี้คงพลาดสูดกลิ่นยาสลบนั่นเข้าไปล่ะสิ รู้อย่างนี้ไม่น่าช่วยเลย นอกจากจะไม่ขอบคุณกันสักคำแล้วยังมาด่าว่าผมเสือกอีกต่างหาก
น่าโมโหชะมัดเลยว่ะ!
ผมประคองร่างบางของจินโทนิคให้เดินตามทิศทางที่ตัวเองต้องการ แม้ยัยนี่จะมีอาการต่อต้านแต่ก็เพียงเล็กน้อยเพราะดูเหมือนสติของเธอค่อย ๆ หมดลงเรื่อย ๆ แล้ว ผมพาเธอเดินมาได้สองสามก้าวก็ต้องสบถอย่างหัวเสียเมื่ออะไร ๆ ก็ไม่ได้ดั่งใจไปซะทุกอย่าง สุดท้ายจึงย่อตัวลงตวัดวงแขนอุ้มร่างบางลอยขึ้นจากพื้นด้วยความรวดเร็ว
“ทำอะไรวะ? ปล่อย!” จินโทนิคพยายามคุมน้ำเสียงตัวเองให้ราบเรียบก่อนจะยกมือขึ้นทุบไหล่ผมเต็มแรง
ให้ตายดิ! ขนาดใกล้จะหมดแรงอยู่รอมร่อ แต่ยัยบ้านี่ก็ยังมือตีนหนักไม่มีตก ทุบลงมาได้ยัยจอมโหด! แม่ง! เจ็บฉิบ!
“อยู่นิ่ง ๆ เหอะน่า!” ผมพูดหลังจากกดลิฟต์ขึ้นไปชั้นบนสุด ที่นี่เป็นคอนโดของผมเอง พ่อซื้อไว้ให้ตั้งแต่ผมย้ายกลับมาเมืองไทยนั่นแหละ
“ปล่อย… ดิวะ” น้ำเสียงเล็ก ๆ งึมงำอยู่ตรงปลายคางของผม ดูเหมือนยัยจอมโหดจะหมดสติไปแล้ว เพราะมือที่เอาแต่ประทุษร้ายกันตลอดทางเดินเมื่อครู่บัดนี้มันนิ่งสงบตามริมฝีปากบางที่หยุดขยับคำด่าไปแล้ว
หมดฤทธิ์สักทียัยบ้า! วันนี้ฉันโคตรจะเหนื่อยกับเธอเลยนะเว้ย! ตอนบ่ายโดนทั้งต่อยทั้งถีบ ตอนเย็นต้องมาสะกดรอยตาม แถมตอนกลางคืนยังต้องมาช่วยอีก!
ผมกดรหัสปลดล็อกประตูห้องแล้วเดินเข้าไปด้านในพลางใช้เท้าเตะประตูปิด ปกติผมไม่เคยพาใครมาที่คอนโดเลยนะเว้ย ยัยนี่เป็นคนแรกเลยนะ เฮ้ย ๆ แต่อย่ามโนว่าผมคิดอะไรกับยัยโหดนี่เชียวนะ ที่ผมทำไปทั้งหมดก็เพราะหาทางเข้าใกล้ยัยนี่ต่างหากล่ะ ผมแค่ต้องการสืบข้อมูลเกี่ยวกับรัฟเฟียนคนเก่าซึ่งผมมั่นใจเลยว่าจินโทนิคจะต้องรู้อะไรดี ๆ เกี่ยวกับหมอนั่นแน่ ๆ
“มือหนักตีนหนักแต่ตัวไม่ยักหนักแฮะ” ผมบ่นลอย ๆ ขณะวางร่างบางลงบนที่นอนของตัวเองเรียบร้อยแล้ว พอยืดตัวขึ้นแล้วสายตาบังเอิญเผลอไปมองใบหน้าสวยของยัยจอมโหดเข้าผมถึงกับชะงักนิ่งไปเลยทีเดียว
ยอมรับเลยว่ะว่ายัยนี่โคตรตรงสเป็คผมเลย! ปากนิด จมูกหน่อย แก้มป่อง ๆ ดวงตาคมสวยเย็นชา ดูลึกลับน่าค้นหามากมาย ถ้าไม่ติดว่ามือตีนโคตรจะหนักอะนะ!
- Writer
