Stained Beauty

 Sabah. Gökyüzü griydi, soğuk bir sessizliğe bürünmüştü; sanki güneş bile böyle bir yere ışık vermeyi reddediyordu. Arcanum Akademisi'nin yükselen taş duvarlarının ardında, devasa demir kapılar gıcırdayarak açıldı.  Helen içeri girdi.  Elinde küçük bir bavul, üzerinde sade ama şık bir elbise ve hayranlıkla dolu kocaman mavi gözler. Mermer sütunlar. Gümüş çatılar. Kusursuz yeşil çimenlerin üzerinde güvenle yürüyen zarif öğrenciler…  > “Sanki başka bir dünyaya girmişim gibi... Çok güzel. Çok mükemmel. Ben buraya ait değilim. Ama şimdi buradayım... değil mi?”    Ama bu gibi yerlerde güzellik, hayranlıktan önce nefrete yol açıyordu.  Daha on adım bile atmamıştı ki bakışlar başladı. Fısıltılar. Sessiz kahkahalar. Özellikle kızlardan- Gözleri onu yumuşak bir tene sarılı bir tehdit gibi tarıyordu.   ---  Kafeteryada ise başka bir sahne yaşandı. Helen köşedeki masada tek başına oturuyordu. Arkasından fısıltılar kulağına ulaşıyordu.  > Livia (fısıldayarak): "Bu yeni kız mı? Burası için fazla saf görünüyor. Ve zeki bile olmadığını duydum."    Cassian (alaycı): "Muhtemelen biriyle yattı. Başka türlü böyle bir insan nasıl kabul edilebilir?"   > Elara (soğuk bir sesle): "Acınası. Ama Arcanum zayıflara tahammül etmez."    Helen duymamış gibi yaptı. Ama gözleri doldu. Yutkundu güçlükle. O ağlamadı.   ---  Bu sırada…  Ares Vellion akademinin en yüksek kulesinden indi. Siyah takım elbise giymişti, attığı her adım koridorları sessizleştiriyordu. Vellion Holdings'in varisi. Acımasız, zeki, dokunulmaz.  Öğrenciler dalgalar gibi ayrıldılar. Başlar sessiz bir saygıyla eğildi. Onlara bakmadı bile.  Tam o sırada Helen köşeyi döndü—kolları klasörlerle doluydu— ve onunla çarpıştı.  Her tarafa kağıtlar uçuşuyordu.  > Helen (panikleyerek): "Ah! Çok üzgünüm! Bunu istememiştim— Onları alacağım!"    Ares bir santim bile kıpırdamadı. Soğuk bakışları bir bıçak gibi ona doğru indi.  > Ares: "Ne için özür diliyorsun? Yetersizliğin mi? Yoksa bu akademiye nasıl girdiğini anlayamayacak kadar bilgisiz olman mı?”    Helen donup kaldı.  Gözleri kenetlendi.  Onunkiler yumuşaktı, neredeyse yalvarıyordu. Onunkiler iğrenmeyle doluydu.  > Ares (arkasını dönerek): "Zayıflar burada uzun süre kalamazlar. Bir tavsiye: Aynada kendinize hayran olmak yerine, en yakın çıkışın nerede olduğunu öğrenin.”    Helen hiçbir şey söylemedi. İçinde bir şey çatladı.   ---  Ders bittikten sonra Helen, koridor çıkışında Livia ve diğer seçkin grupla karşılaştı.  > Livia: "Canım, o üniforma sana çok yakışmış. Belki sana özel bir versiyon alırız... biraz daha kısa, belki?"    > Cassian: "Burslu olduğunu duydum. Arcanum'un standartları düşüyor."    > Rheon (gülüyor): “Burs mu? Yoksa sponsorluk mu?”    Helen yine sustu. Ancak Ares'in arkalarındaki merdivenlerden inmesiyle bu an paramparça oldu.  Grup hemen sertleşti.  Hiçbir şey söylemedi— Helen'e şöyle bir baktım, ve alaycı bir şekilde tek kaşını kaldırdı.   ---  > “O zaman anladım,” diye düşündü Helen. "Güzellik beni burada kurtaramayacak. Belki de... beni mahvedecek olan bu olacak."