ปราบร้ายซ่อนรัก

รถเก๋งสีดำมันปลาบคันหนึ่งแล่นมาจอดลงตรงหน้ารั้วอัลลอยสีทองสูงตระหง่านของบ้าน หรือจะเรียกว่าคฤหาสน์ก็ไม่ผิดนัก กระจกฝั่งคนขับเลื่อนลงช้าๆ เมื่อพนักงานรักษาความปลอดภัยในบ้านเดินออกมาสอบถาม “มาพบใครครับ” ยังไม่ทันที่คนขับจะได้ตอบคำถาม ก็มีเสียงดังมาจากเบาะด้านหลังแทน “มาพบ เอ่อ...คุณรื่นรมย์อยู่ไหม” “อ๋อ คุณแม่บ้าน อยู่ครับอยู่ แล้วจะให้ผมแจ้งว่าใครมาขอพบดีครับ” “บอกไปว่าฉันชื่อ ส้ม วิศรา” ผู้โดยสารสาวคนเดิมตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาเริ่มติดจะรำคาญ “งั้นรอตรงนี้สักครู่นะครับ” ว่าแล้วคนพูดก็วิ่งหายกลับเข้าไปในป้อมยาม ‘ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง’ ดวงตาคู่งามทอดมองผ่านรั้วไปรอบบริเวณด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเป ทั้งผูกพัน คิดถึง โหยหา และแม้แต่...เกลียดชัง ไม่ใช่ตัวบ้าน แต่เป็นบุคคลที่เข้ามาทำให้เธอต้องระเห็จออกจากบ้านตัวเองไปไกลแสนไกลนานถึงห้าปีเต็มต่างหาก วิศรา อาภาพิพัฒน์ ไม่คิดว่าจะได้กลับมาเหยียบที่นี่อีกครั้ง หลังจากตัดสินใจก้าวเดินออกจากบ้านของตัวเองในวันนั้น หากไม่ใช่เพราะมีคนส่งข่าวด่วนไปบอก เธอคงไม่ยอมแล่นกลับมาในที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำอันขมขื่นปวดร้าวแห่งนี้อีก ไม่ใช่ไม่อยากกลับ แต่ไม่อยากพบคนบางคนที่เป็นต้นเหตุให้เธอหนีไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียวต่างหาก คนที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิต! รปภ. คนเดิมเดินกลับมาอีกครั้งเพื่อเปิดประตูให้ด้วยใบหน้าตื่นๆ “ช...เชิญ...เชิญครับ” เมื่อรถแล่นเข้าไปบริเวณหน้าโถงทางเข้าบ้าน ผู้มาเยือนจึงได้เห็นหญิงวัยกลางคนร่างผอมบางผู้หนึ่งเดินแกมวิ่งออกมาหาด้วยทีท่าเร่งร้อน หลังจากคนขับก้าวลงมาเปิดประตูรถให้ และร่างโปร่งระหงของผู้โดยสารสาวสวยก้าวลงมาจากรถด้วยท่วงท่าสง่างาม หญิงกลางคนผู้นั้นก็โผเข้าไปกอดทันที “คุณหนู! คุณหนูส้มของป้าจริงๆ หรือคะเนี่ย” แม่บ้านคนเก่าแก่ของคฤหาสน์ฟูมฟายเพราะความดีใจจนลืมเก็บอาการ เมื่อเห็นคนที่ตนช่วยเลี้ยงดูฟูมฟักมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยอีกครั้ง หลังจากที่เจ้าตัวจากบ้านไปนานปี “ป้ารื่นสบายดีหรือคะ” “สบายตามประสาคนแก่นั่นแหละค่ะ” “คิดถึงป้าจัง” หญิงสาวคลี่ยิ้ม แขนเรียวเสลากอดตอบอย่างรักใคร่คิดถึง “โถ...ป้าก็คิดถึงคุณหนูทุกลมหายใจเหมือนกัน ทูนหัวของป้า ไหนขอดูหน้าชัดๆ หน่อยสิคะ” หญิงมากวัยกว่ายิ้มทั้งที่น้ำตาซึม พลางประคองใบหน้างามพิลาสของนายสาวขึ้นพิจารณา “ไงคะ ส้มขี้เหร่ไปจนทำป้าอึ้งเลยเหรอคะ” “สวยขึ้นต่างหากล่ะคะ สวยมีน้ำมีนวลเหมือนคุณแม่ตอนสาวๆ ไม่มีผิด” คำว่าแม่กระแทกใจคนฟังอย่างจัง นอกจากแม่แท้ๆ แล้วสตรีตรงหน้าคือคนที่เธอรักและมีพระคุณที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่แบเบาะ “คิดว่าชาตินี้ป้าจะไม่ได้พบคุณหนูแล้วเสียอีก จริงสิคะ ป้ามัวดีใจ เกือบลืมบอกเรื่องคุณผู้ชาย คุณหนูทราบเรื่องคุณพ่อหรือยังคะ” “ค่ะ มีคนส่งข่าวไปบอก ส้มถึงรีบบินกลับมาไงคะ” คนพูดยิ้มหวานกลบเกลื่อนความในใจ “แล้วนี่ทำไมบ้านเงียบจัง ไม่มีใครอยู่เหรอคะ” “อ๋อ...คุณผู้หญิงไปรับคุณหนูที่โรงเรียนน่ะค่ะแล้วคงจะเลยไปโรงพยาบาลเลย” คนพูดไม่ทันเห็นสีหน้าอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไปเมื่อเอ่ยถึงบุคคลที่สาม “ส่วนคุณปราบไปทำงานค่ะ เห็นว่าเลิกงานบ่ายๆ แล้วก็คงจะเลยไปโรงพยาบาลเหมือนกัน คุณหนูจะไปโรงพยาบาลด้วยเลยไหมคะ เดี๋ยวป้าจะได้เรียกให้คนรถไปส่ง” “ไม่เป็นไรค่ะ ส้มมากับรถของโรงแรมที่พัก เดี๋ยวจะให้เขาไปส่งเอง” แม่บ้านใหญ่เพิ่งสังเกตว่าคุณหนูที่ตอนนี้โตเป็นสาวสะพรั่งของนางไม่มีสัมภาระติดมานอกจากกระเป๋าสะพายแบรนด์เนมใบหรูที่ติดมือมาใบเดียวเท่านั้น “โรงแรมเหรอคะ อ้าว! ทำไมคุณหนูไม่พักที่บ้านเราล่ะคะ ห้องหับคุณหนูป้าก็ให้คนทำความสะอาดให้ทุกวัน ไปพักที่โรงแรมทำไมให้สิ้นเปลือง” “พอดีส้มมีธุระอื่นด้วย พักที่โรงแรมสะดวกกว่า แถมใกล้โรงพยาบาลด้วย...” ยังไม่ทันจบประโยคก็มีเสียงแตรรถที่ประตูรั้วดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน “เอ๊ะ! นั่นคุณปราบนี่นา!” วิศราชะงักกึก หันขวับไปทางประตูหน้าบ้านที่รถคุ้นตาคันหนึ่งเพิ่งแล่นผ่านประตูใหญ่ตรงเข้ามา “ไหนว่าจะกลับช่วงบ่ายๆ เอ...ทำไมกลับมาไวจัง หรือว่าลืมของ...” “งั้นเดี๋ยวส้มกลับก่อนดีกว่า จะได้เลยไปเยี่ยมคุณพ่อด้วย...” “อ้าว! คุณหนูจะกลับเลยหรือคะ ไม่เข้าบ้านก่อนหรือคะ” “ไม่ดีกว่าค่ะ ไว้ส้มค่อยมาเยี่ยมป้ารื่นใหม่ ส้มไปก่อนนะคะ” หญิงสาวรีบตัดบทด้วยการสวมกอดหญิงวัยกลางคนเร็วๆ ก่อนที่จะหันหลังไปก้าวขึ้นรถของโรงแรมทันที “ออกรถได้เลยค่ะ” หญิงสาวพยายามข่มเสียงไม่ให้สั่นทั้งที่หัวใจเต้นรัวเร็วกว่าปกติ แต่เสี้ยววินาทีที่รถสองคันกำลังแล่นสวนกันนั้นเอง จู่ๆ วิศราก็รู้สึกวูบ หน้ามืด เหมือนจะหายใจไม่ออก ร่างกายชาวาบราวกับโดนฟ้าผ่าลงมา เมื่อได้เห็นใบหน้าคมเข้มของคนขับรถคันนั้นถนัดตา หญิงสาวกำมือแน่นจนเล็บคมจิกเข้าไปในเนื้อกลางฝ่ามือจนห้อเลือด สมองเธอไม่ได้เลอะเลือนจนถึงขั้นจำไม่ได้ว่ารถที่เพิ่งวิ่งสวนเข้าไปคือ...รถของเธอเอง! กล้าดียังไง...หมอนั่นมันกล้าดียังไงถึงได้บังอาจเอารถคันโปรดของเธอไปใช้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของ แถมที่น่าเจ็บใจยิ่งกว่าคือไม่ใช่แค่เขาที่ถือวิสาสะใช้ข้าวของของเธอ แต่ที่เบาะข้างๆ คนขับนั่นยังมีสาวสวยแปลกหน้าที่เธอไม่เคยรู้จักนั่งชูคอเคียงข้างกันมาด้วยอีกคน “อุ๊ย!...” หญิงสาวสะดุ้งนิดๆ เมื่อรู้สึกเจ็บแสบกลางฝ่ามือที่เผลอจิกเล็บกดลงไปจนเลือดซึมออกมา ทว่าบาดแผลที่มือยังไม่อาจเทียบแผลลึกในใจที่เคยทำให้ชีวิตเธอเกือบพังย่อยยับมาก่อนด้วยซ้ำ หลายปีที่เธอจากไป นอกจากบ้านและรถแล้ว เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าพวกกาฝากหน้าด้านนั่นจะยึดสมบัติพัสถานอะไรของเธอไปครอบครองอีก ไม่แน่ว่า...สาเหตุที่พ่อเธอต้องเข้าไอซียูครั้งนี้ก็อาจเป็นแผนร้ายของคนพวกนั้นที่โลภมากจนหวังฆ่าคนฮุบสมบัติก็เป็นได้ หญิงสาวรู้สึกชาวาบไปทั่วร่างเมื่อคิดถึงบิดาสุดที่รัก หากท่านเป็นอะไรขึ้นมา ชาตินี้เธอคงไม่อาจอภัยให้ตัวเองได้อีกโทษฐานที่ละเลยหน้าที่ ทิ้งพ่อตัวเองไว้กับพวกหน้าเนื้อใจเสือ แต่ในเมื่อเธอกลับมาแล้ว คนพวกนั้นจะไม่มีวันได้ทำตามใจตัวเองอีกต่อไป ไม่นานหรอกที่เธอจะทวงคืนทุกสิ่งที่ถูกคนพวกนั้นช่วงชิงไปกลับคืนมาแบบทบต้นทบดอก นายปราบดาตัวร้ายจะต้องกระเด็นออกจากบ้านของเธอไปพร้อมพี่สาวตัวดี เหมือนที่เขาเคยเขี่ยเธอออกจากบ้านตัวเองอย่างเจ็บแสบเมื่อห้าปีก่อน! ดวงตาคู่งามวาวโรจน์มองไปนอกหน้าต่างรถ พลันความทรงจำต่างๆ ที่คิดว่าลืมไปแล้วก็พรั่งพรูเข้ามาในสมองราวกับภาพยนตร์ที่ถูกกรอกลับไปสู่อดีต...