ชีวิตที่กำลังดีขึ้นของรุจาริน หรือ จ๋า สาวสู้ชีวิตและแม่ของเธอ ต้องมาสะดุด เมื่อถูกพ่อแท้ๆ ที่เคยทิ้งเธอและแม่ไปมีครอบครัวใหม่ที่ฐานะดีกว่า โดยไม่เหลียวแลสองชีวิตที่ต้องอยู่อย่างยากลำบากมาตลอด 10 กว่าปี กลับมาขอทวงสิทธิ์ความเป็นพ่อคืนแบบมีจุดประสงค์แอบแฝงคือต้องการให้ลูกสาวคนโตไปเป็นนางบำเรอขัดดอกให้เสี่ยเงินกู้ที่เขาติดหนี้พนันอยู่หลายล้าน แน่นอนว่ารุจารินและแม่ไม่มีวันยอมให้คนที่อ้างความเป็นพ่อแบบหน้าด้านๆ เมื่อทั้งสองไม่ยอมเป็นเหยื่อ เขาจึงใช้เล่ห์ร้ายลวงเธอให้หลงติดกับ แต่นั่นคือจุดเริ่มต้นแห่งโชคชะตาที่ทำให้เธอได้มาพบกับชายแปลกหน้าคนหนึ่งที่บังเอิญผ่านเข้ามาในช่วงเวลาคับขัน เกิดเป็นความสัมพันธ์เร่าร้อนของคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักและไม่เคยรักกันมาก่อน “โอ๊ย!” “ระวังหน่อย” มือแข็งแรงตวัดกอดร่างระหงไม่ให้ล้มพับไปกองที่พื้น “ครั้งแรกคุณจะมีอาการระบมมากสักหน่อย แต่ครั้งต่อไปคุณจะดีขึ้น...” “จะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้วค่ะ!” เธอเอ่ยเสียงแข็งใส่อย่างลืมตัว พยายามรวบรวมกำลังผละออกจากอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง กิริยาหมางเมินเย็นชานั่นทำให้ชายหนุ่มนึกหมั่นไส้ “แล้วถ้าเกิดคุณท้องขึ้นมาจะว่ายังไง” หญิงสาวชะงักกึก “เมื่อคืนผมไม่ได้ป้องกันเสียด้วย” ความหงุดหงิดปนหมั่นไส้ในความดื้อดึงของอีกฝ่ายทำให้เขาเอ่ยประชดออกไป “ผมไม่ใช่พระเอกในนิยายนะ ที่จะได้มีเวลาออกไปตระเวณตามหาคุณเพื่อทวงลูกตัวเองคืนมา แล้วผมก็ไม่ได้นิยมการทำแท้งด้วย มันบาปกรรม” “แล้วคุณจะทำยังไงถ้าฉันท้องขึ้นมาจริงๆ” หญิงสาวถามกลับเสียงเรียบ แต่ในใจเดือดปุดๆ “ก็คุณบอกเองว่าแต่งงานกับฉันไม่ได้ ไม่ต้องการมีพันธะผูกพัน” “เอ่อ...” คราวนี้คนตั้งเงื่อนไขต้องเป็นฝ่ายอ้ำอึ้งบ้าง ในเมื่อเขาไม่รู้จักเธอเลยซักนิดจะให้เขาไว้ใจคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักแค่คืนเดียวแล้วแต่งงานกันก็เกินไป สมัยนี้มีถมไปที่ผู้หญิงยอมเสียตัวเพื่อจับผู้ชายรวยๆ และเขาไม่ต้องการเป็นหนึ่งในนั้นที่โดนหลอกจับเสียด้วย รุจารินเม้มริมฝีปากแน่น พอเดาความคิดของอีกฝ่ายได้ทะลุปรุโปร่ง ที่จริงมันก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ไม่ยาก ถึงแม้จะทำใจยากก็ตาม “ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันโตพอที่จะรู้จักวิธีคุมกำเนิดอยู่บ้าง หรือถ้าหากฉันพลาดพลั้งท้องขึ้นมาจริงๆ ฉันก็จะเลี้ยงลูกเอง จะไม่รบกวนคุณให้เดือดร้อนแน่นอนรับรองได้ค่ะ” หญิงสาวสูดหายใจเข้าปอดเรียกความเชื่อมั่น “โอเค...งั้นก็ตามใจคุณแล้วกัน ขอบคุณนะที่กรุณาให้กินของดีฟรีๆ ทั้งคืน” คนหนึ่งติดใจในรสรักแต่ไม่อยากถูกผูกมัด อีกคนก็กลัวที่จะมีรักเพราะฝังใจกับอดีต มันก็ควรจะจบที่การแยกย้ายทางใครทางมัน แต่ทว่า... กลแห่งความรักกลับพัดพาให้เขาและเธอมาเจอกันอีกครั้ง แล้วเรื่องนี้จะลงเอยอย่างไร โปรดติดตามต่อในเล่มได้เลยค่า ^^

ธนภพยอมรับหมดใจเลยว่าตอนนี้เขาหลงเด็กในปกครองของตัวเองจนถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว แค่มีเธออยู่ใกล้ๆ เขาก็พร้อมจะเสียการควบคุมตัวเองชนิดที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน แม้แต่ประภาพรรณภรรยาผู้ล่วงลับ ภาวิดาเหมือนขนมหวานที่คนกินต้องติดใจ ถ้าไม่ได้กินก็คงลงแดงตาย เด็กของเขาทั้งน่ารักน่าเอ็นดู อ่อนหวาน ช่างเอาใจ และสวยน่ากินไปทั้งตัว...ต่อให้กินทุกวันไปทั้งชีวิตก็คงไม่มีวันเบื่อ เขาก้มลงจูบข้างแก้มนวลใสอย่างหวงแหน ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นในก้นบึ้งหัวใจชายหนุ่มช้าๆ โดยที่เขาไม่รู้ตัว ภาวิดาเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามแตะเด็ดขาด เพราะเด็กของเขา เขารักแกได้คนเดียว! *********************************

เธอแค่อยากลองใจโดยการให้ของขวัญสุดพิเศษกับคนรัก แต่...เขาดันไม่ดีใจ แล้วมาบอกให้เราอยู่ห่างกันสักพัก ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอท้องลูกของเขา ผัวเฮงซวยเอ๊ย!!! อยากไปก็ไป ฉันจะหาพ่อใหม่ให้ลูก ไปแล้วอย่ามาหอนทีหลังนะ ชิ! ***************************** คำโปรย “นี่พี่จะโทษว่ามี่ตั้งใจปล่อยท้องงั้นเหรอ” “เปล่า พี่ไม่ได้คิดแบบนั้น แต่ว่า...พี่ยังไม่พร้อมจะแต่งงานหรือมีลูกตอนนี้ มี่เข้าใจพี่หน่อยได้ไหม” มิรันดาสะอึกเมื่อได้ฟังเหตุผลห่วยแตกของเขา คำว่าไม่พร้อมนั่นคืออะไร “พี่ไม่พร้อมแต่งงาน ไม่พร้อมมีลูก แต่พร้อมจะไปจากมี่ นี่หรือเปล่าที่พี่อยากให้มี่เข้าใจ” หญิงสาวเอ่ยทั้งน้ำตาที่ไหลรินกลบภาพคนรักตรงหน้าจนมองไม่เห็นความรักในดวงตาคู่นั้นอีกแล้ว คนหนึ่งหมดรัก หมดใจ แต่อีกคนกลับยังรักหมดใจ ใครควรเจ็บกว่าถ้าไม่ใช่เธอ “พูดกันให้รู้เรื่องตอนนี้เลยดีกว่า ในเมื่อพี่รู้ว่ามี่กำลังจะมีลูก พี่ก็ยังอยากไปอยู่ใช่ไหม” คำถามนั้นแทงใจดำของเขาอย่างจัง จนปฏิเสธไม่ได้ “มี่...” มิรันดาเหยียดยิ้มทั้งน้ำตา เพียงแค่มองตาเธอก็ได้คำตอบจากเขา อยู่กันมาสี่ปีไม่นับที่คบกันมาตอนสมัยเรียนอีก เธอรู้ใจเขาทุกอย่าง แค่มองตาก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร รู้สึกยังไง ไม่ต้องพูดออกมาด้วยซ้ำ “งั้นพี่ก็ไปเถอะ อยากจะอยู่ห่างแค่ไหน เอาที่พี่สบายใจเลย ไม่ต้องห่วงมี่ ของขวัญชิ้นนี้ในเมื่อพี่ไม่ต้องการงั้นก็ทิ้งไปเถอะ” ************************

อุ้มรักเจ้านายใจร้าย ภาสกฤต + นพรดา คำโปรย “ผมยังไม่อยากมีลูก...” นพรดาสะดุดลมหายใจ หัวใจหนาววูบจนชาไปทั้งตัวเมื่อได้ยินคำนั้นจากปากเขา “บอสไม่อยากมีลูก หรือไม่อยากมีลูกกับเก้ากันแน่” “ก็ทั้งสองอย่าง ผมยังไม่พร้อมจะมีลูกหรือมีใครเข้ามาในชีวิตตอนนี้” นพรดาเม้มริมฝีปากแน่น ใจสั่นรัวๆ เมื่อได้ยินถ้อยคำแสลงหูจากปากคนไร้หัวใจ “เอาเถอะ ถ้าคุณมีลูกกับผมจริง เราค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน ถ้าคุณอยากเก็บเด็กไว้แต่เลี้ยงเองไม่ไหวหรือไม่อยากเลี้ยง ผมจะเอาเด็กมาเลี้ยงเอง” ถึงยังไงพ่อกับแม่ของเขาก็อยากมีหลานอยู่แล้วคงไม่ขัดข้องอะไร “แต่ถ้าคุณไม่ต้องการเก็บเด็กไว้ ผมก็ไม่ว่า และเคารพการตัดสินใจของคุณ แล้วก็จะให้เงินคุณก้อนหนึ่งเป็นค่าชดเชยในสิ่งที่คุณต้องเสียไป ถือว่าเป็นความรับผิดชอบจากผมแล้วกัน” นพรดาหันขวับไปมองเขาตาเขม็ง ในใจเริ่มเดือดปุดๆ “แล้วถ้าเก้าไม่ยอมเลือกสองทางนี้ล่ะคะ” “แล้วคุณต้องการอะไรกันล่ะ” “ถ้าเก้าบอกว่าต้องการคุณกับทะเบียนสมรสหนึ่งใบในฐานะเมียและแม่ของลูกคุณล่ะคะ บอสจะว่ายังไง” “ฝันไปเถอะ” “นั่นไม่ใช่คำขอร้อง แต่เป็นประโยคบอกเล่า” “ผมขอเตือนคุณไว้สักอย่างนะนพรดา หากคุณโลภมากและเรียกร้องสถานะเกินตัว คุณก็จะไม่ได้อะไรจากผมเลย แม้แต่ความเป็นพ่อของเด็กถ้าหากว่าคุณท้องขึ้นมาจริงๆ” “ได้ค่ะ งั้นคุณก็จำคำพูดนี้ไว้ให้ดีแล้วกันนะคะ ฉันจะไม่เรียกร้องอะไรจากคุณอีก และคุณเองก็ไม่มีสิทธิ์จะมาเรียกร้องอะไรจากฉันเหมือนกัน แล้วถ้าฉันเกิดมีลูกขึ้นมาจริงๆ ฉันก็จะบอกเขาว่าพ่อเขาตายไปแล้ว แต่ถ้าลูกอยากมีพ่อ ฉันก็จะหาพ่อใหม่ให้เขาสักคน อืม...แบบนี้ก็เข้าท่าดีเหมือนกันนะ” อย่านะ...อย่ามาเสียดายทีหลังก็แล้วกันคนใจร้าย!

“หย่ากันซะให้จบๆ ทางใครทางมันไปเลย” “คำก็หย่า สองคำก็หย่า พี่อยากหย่ากับปูนขนาดนั้นเลยเหรอคะ” “เธอก็รู้ดีแก่ใจนี่ จะถามให้มันได้อะไรขึ้นมา ถ้าไม่พอใจก็หย่าซะสิ” ปรียากรแค่นยิ้ม หัวใจปวดร้าวจนแทบจะทนไม่ไหว “ไม่ค่ะ ปูนไม่หย่า ใครที่รอแย่งผัวคนอื่น อยากรอก็รอไปแล้วกัน เพราะปูนไม่หย่า...” “เอาเถอะ ถ้าเธอเสี้ยนอยากเป็นเมียฉันมากขนาดนั้น งั้นฉันก็จะลองกลั้นใจหลับหูหลับตา ‘เอา’ อีกสักครั้งก็ได้” ****************************** กว่าจะรู้ตัวว่ารักก็เมื่อสาย สุดท้ายจึงได้รู้ว่า... สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าความตาย คือการอยู่อย่างเดียวดายใน "โลกที่ไม่มีเธอ"

เออ รู้แล้วน่าว่าฉันมันเป็นของแปลก แล้วไง หา...ช่วยไม่ได้นี่ที่ฉันอยากเกิดมาหล่อผิดมนุษย์แบบนี้ แต่ถึงหน้าตาฉันมันจะไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป นายก็ไม่มีสิทธ์มาปล้นหัวใจกันแบบนี้นะโว้ย แล้วเมื่อไหร่นายจะรู้สักทีนะว่าไอ้หนูที่นายเก็บมาปั้นให้ดังในชั่วข้ามคืนคนนี้ แท้ที่จริงแล้วรู้สึกยังไงกับนายกันแน่... ไม่มีคำอธิบายอะไร นอกจากลองอ่านดูสักครั้งสิ แล้วคุณจะหลงเสน่ห์ “นายซุปตาร์หนุ่มกำมะลอ” แสนน่ารักน่าหยิกคนนี้จนถอนตัวไม่ขึ้น คำเตือน++ อย่าเชื่อจนกว่าจะได้อ่านเองนะ ขอบอก “เดี๋ยว! ” เสียงห้าวลึกเข่นเขี้ยว “มากระทำชำเราคนอื่นแล้วคิดจะหนีง่ายๆ ได้ไง หา?” “ ว่าไงนะ” พระพายเบิกตาโพลง “ กระทำชำเรา! ฉันเนี่ยนะ” “ เออสิ อยู่ดีๆ ก็มาปล้ำจูบฉันแล้วจะคิดหนีไป ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ซี้ด! ” ริมฝีปากเจ่อน้อยๆ สูดปากเมื่อมือลูบไปโดนศีรษะบริเวณที่ถูกวัตถุลึกลับเขวี้ยงมาโดนพอดี ก็ครางออกมา “ โอย หัวฉันแตกไหมนี่ ไม่รู้ล่ะนายต้องรับผิดชอบ!” คำประกาศกร้าวนั่นทำให้คนฟังตัวชาวูบ ดวงตาดำใหญ่จ้องถมึงทึงเอาเรื่อง พระพายหันรีหันขวาง จะหนีก็ติดกับดักมือกาวที่พยายามแกะเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหลุด “ โอ้ย ปล่อยนะ จะบ้าเหรอ” มือข้างที่เป็นอิสระระดมทุบ “ เอาเลย ถ้าดิ้นฉันจะรัดให้ตัวขาดเลย” คำขู่นั้นทำให้อีกฝ่ายฉุนกึก เงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างอาฆาต “ เอ๊ะ” คนที่ถูกกระทำชำเราอุทานตื่นเต้น “ นาย! ไอ้หนูถ้ำมองนี่นา” ฉายาที่หลุดมาจากริมฝีปากหยักนุ่มคู่นั้นทำเอาพระพายสะดุ้ง พอเห็นชัดๆ ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เจ้าหล่อนก็ตบหน้าผาก นึกอยากตายซะเดี๋ยวนั้น โลกกลมแท้ เจอใครไม่เจอ มาเจอนายโรคจิต ปากมอม คู่ปรับเก่าได้ ซวยแท้ๆ ไอ้ลมเอ้ย...

นางเอกคนอื่นเขาอุ้มท้องหนีผัวกัน แต่นางเอกเรื่องนี้กลับต้องอุ้มท้องผัวหนี แล้วอีตาผัวตัวดีล่ะหายไปไหน เขาจะรู้หรือเปล่าว่าทำชีวิตเธอพัง **************************************** เมรี ผู้มีพี่สาวเป็นไอดอลในการหาสามีที่แสนดีและเริ่ดสะแมนแตนอย่าง พี่สาธุ หนุ่มบ้านไร่ขวัญใจของทุกคน แล้วบังเอิ๊ญ พี่เขยของเธอก็ดันมีน้องชายร่วมอุทรกับเขาหนึ่งหน่อ แห๊ม...มันช่างเข้าทางสาวน้อยช่างฝันอย่างเธอเสียนี่กระไร ในเมื่อเป็นพี่น้องพ่อแม่เดียวกัน ชิษณุกรก็ควรจะเชื้อไม่ทิ้งแถว มีอะไรเหมือนๆ กับพี่ชายสิน่า แต่เมื่อพบกันจริงๆ เธอถึงรู้ว่าทฤษฎีนี้ใช้ไม่ได้กับผู้ชายคนนี้ เพราะนอกจากความหล่อเท่แล้ว ชายหนุ่มนิสัยต่างกับพี่ชายราวฟ้ากับเหว! เมรีตามจีบหนุ่มเมืองกรุงสุดหล่อ หวังตกถังข้าวสารตามประสาคนช่างฝัน จนกระทั่งสาโทไหนั้นทำพิษเป็นเหตุทำให้ทั้งคู่โดนผีผลักเข้าหากัน มันก็น่าจะจบแฮปปี้ แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นสิคะคุณผู้โชมขา... เพราะแทนที่จะได้แต่งกับเจ้าชาย แต่นุ้งเมรีของเราดันถูกเขาฟันแล้วทิ้ง ไม่ทิ้งเปล่า ยังวางไข่ไว้ในท้องให้เธอประจานตัวเองอีกหนึ่งชีวิตเสียด้วย เอาล่ะสิ แล้วแบบนี้ฝันแสนหวานของสาวน้อยก็เลยแตกสลายกลายเป็นยาขม จากที่คิดจะได้หวานใจไฮโซ ก็เลยต้องมาเปรี้ยวใจแทนเสียนี่ เธอจะทำอย่างไร เมื่อต้องอุ้มท้องไม่มีพ่อแบกหน้าสู้สายตาคนทั้งหมู่บ้าน แล้วเมรีจะทำยังไงต่อไปเมื่อต้องพบกับเขาอีกครั้งในวันที่เธอไม่ใช่สาวน้อยช่างฝันคนเดิมอีกต่อไป แต่กลายเป็นซิงเกิลมัมลูกหนึ่งสายสตรอง ส่วนเขากลับมีหวานใจที่กำลังจะแต่งงานกันอีกต่างหาก ทุกอย่างมีคำตอบใน...เปรี้ยวใจสาวบ้านนา...จ้า **************************************************** โปรยปราย: “น้องเวียงพิงค์เป็นลูกใคร!” เมรีชะงักกึก หนังตากระตุก เผลอมองสบตาสีน้ำตาลเข้มที่เจือรอยหยิ่งยโสนั่น แล้วนึกอยากจะข่วนหน้าคนพูดให้แหกคามือ “ถามทำไม อยากรู้เพื่อ...” ชิษณุกรถอนหายใจเมื่อเห็นทีท่ายียวนของอีกฝ่าย เมรีคนนี้ท่าทางจะรับมือยากกว่าสาวน้อยใสซื่อในอดีต “ใช่ลูกพี่หรือเปล่า” ยิ่งฟังก็ยิ่งยัวะว่ะ คันไม้คันมือไปหมดแล้วตอนนี้ “แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ” หญิงสาวกวนประสาทกลับ ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ “พี่ถามดีๆ” “แล้วฉันตอบไม่ดีตรงไหน” “เมรี!” “อย่ามาขึ้นเสียงใส่นะ ก็ได้! แล้วถ้าฉันตอบว่าใช่ล่ะ คุณจะทำยังไง อย่าบอกนะว่าจะรับผิดชอบ?” ชิษณุกรอึ้งไป นัยน์ตาคมกล้ามองใบหน้าสวยที่ลอยหน้าถาม แล้วนึกมันเขี้ยว “ทำไมเธอไม่บอกพี่...” เมรีกระแทกลมหายใจอย่างหงุดหงิด “บอกคุณ จะให้บอกตอนไหนล่ะ พอตื่นมาคุณก็เปิดตูดเผ่นหนีหายกลับไปแบบนั้น จะให้ฉันบากหน้าไปรายงานกับหมาที่ไหนมิทราบ หรือรายงานเจ้าเอริไหม” หญิงสาวหมายถึงสุนัขตัวโปรดของพี่สาว “เมรี!” ชายหนุ่มเรียกเสียงเข้ม แต่เมรีกลับเชิดหน้า ยักไหล่อย่างไม่กลัว “ฮึ อย่าห่วงเลย เจ้าเวียงพิงค์เป็นลูกฉันกับ ‘คนอื่น’ ไม่ใช่ลูกคุณหรอก” “คนอื่นน่ะใคร” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่น หน้าตึง แน่นอนว่าเขาไม่ยอมปักใจเชื่อ “ใครก็ได้ ไม่ใช่คุณแล้วกัน อย่าร้อนตัวเลยน่า แค่ครั้งเดียวคุณไม่ได้เทพขนาดนั้น” แม้ครั้งเดียวแต่ล่อไปสี่ยกก็เถอะ หญิงสาวแอบแขวะต่อในใจ “จบนะ! ได้คำตอบแล้วก็รีบกลับไปหาหวานใจคุณได้แล้ว” “คุยกันให้รู้เรื่องก่อน เมื่อกี้พี่รจบอกว่าเธอยังไม่ได้แต่งงาน แล้วพ่อเด็กที่ว่านั่นใครกัน ถ้าไม่ใช่...” “โอ๊ย...อย่ามาดึงดราม่า ไม่แต่งงานก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่มีใครคุยนี่ แล้วถ้าลูกฉันอยากมีพ่อจริง เดี๋ยวฉันหาให้เมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ต้องห่วง จะเอาดีแค่ไหน เริ่ดแค่ไหนก็ได้ทั้งนั้น แค่ตอนนี้ก็จัดคิวกันไม่หวาดไม่ไหวแล้ว เหลือแค่จิ้มนิ้วเลือกว่าจะเอาคนไหนก็เท่านั้น” (ตามอ่านต่อในเล่มจ้า) หมายเหตุ: นิยายเรื่องเปรี้ยวใจสาวบ้านนา เป็นภาคต่อของเรื่อง อ้อนรักหนุ่มบ้านไร่ โดยใช้ตัวละครเซตเดียวกันนะคะ แต่สามารถอ่านแยกกันได้จ้า

ศรุชาไม่คิดเลยว่าภายในวันเดียวชะตาชีวิตของเธอจะพลิกผันได้ถึงเพียงนี้ ตอนเช้าเธอเพิ่งกลายเป็นแม่ม่ายป้ายแดงต้องระเห็จออกจากคฤหาสน์ของอดีตสามีในนามโดยไม่รู้ว่าจะไปซุกหัวนอนที่ไหนอยู่เลย หลังจากถูกแท็กซี่พามาทิ้งที่เกือบท้ายซอยอะไรของกรุงเทพก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะไม่ทันอ่านป้าย แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นแพสทรีเชฟคนใหม่ของร้านกาแฟที่มีเจ้าของร้านหน้าเหมือนพระเอกเกาหลีสุดหล่อแห่งนี้เสียแล้ว แต่อะไรก็คงดีกว่านี้ถ้าร้านที่ว่าไม่ใช่ร้านกาแฟที่กำลังจะเจ๊ง!! “คุณมีแฟนหรือยังครับ” “คะ?” ดวงตากลมสวยเบิกกว้างอย่างตกใจทันทีเมื่อได้ยินคำถาม นี่เธอหูฝาดไปหรือเปล่านะ ว่าแต่นี่มันเกี่ยวกับการทดสอบยังไงกัน พอเห็นสีหน้างุนงงของแม่สาวตรงหน้า ธีราดนย์ก็รีบเอ่ย “คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับ เพราะสิ่งที่ผมถามมันเกี่ยวกับโจทย์แรกที่คุณต้องทำต่างหาก” “ฉันไม่เคยมีแฟนหรอกค่ะ” คนตอบไม่ทันเห็นว่าคนถามลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนชะงักกึกเมื่อได้ยินประโยคถัดมา “แต่...ฉันเพิ่งหย่ามา” คำตอบนั้นทำเอาชายหนุ่มถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ สาวน้อยหน้าใสนัยน์ตาหวาน อายุเธอไม่น่าจะมากกว่าน้องสาวของเขาเท่าไหร่แต่กลับเป็นแม่ม่ายหมาดๆ เนี่ยนะ “หย่า...” แต่ไม่เคยมีแฟนเนี่ยนะ “ค่ะ ฉันเพิ่งหย่ากับสามีมาเมื่อเช้านี้เอง” ใบหน้าอปป้านิ่งไปจนหญิงสาวเดาใจไม่ถูกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่จึงรีบท้วงถามก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจไม่อยากรับแม่ม่ายอย่างเธอเข้าทำงานขึ้นมา “ว่าแต่โจทย์แรกของคุณคืออะไรเหรอคะ” ธีราดนย์มองหญิงสาวหน้าใสที่เพิ่งบอกว่าตัวเองเป็นแม่ม่ายป้ายแดงตรงหน้าอย่างครุ่นคิด ก่อนเอ่ย “ทำขนมและเครื่องดื่มให้คนรัก!” คำเตือน อ่านแล้วระวังจะตกหลุมรักโดยไม่รู้ตัว!!!

โปรยปราย... หากย้อนเวลากลับไปได้ เขาคงจะปราบความร้ายของเธอด้วย...ความรัก เพราะกลัวถูกแย่งชิงความรักจากพ่อไปทำให้เธอต้องทำตัวร้าย และความร้ายกาจของเธอทำให้เขาต้องหาวิธีปราบ แต่วิธีที่ว่ากลับสร้างตราบาปที่ยากจะให้อภัย และเธอต้องหนีไปไกลอีกซีกโลกเพื่อซ่อนความลับบางอย่างไม่ให้เขาหรือใครรู้ “ฉันเป็นตัวอะไรสำหรับนายกันแน่” เอ่ยถามเสียงเครืออย่างเจ็บปวด พร้อมน้ำตาที่ไหลรินรดอกเขาในวินาทีถัดมา ปราบดาตกใจที่เห็นน้ำตาคนร้ายกาจ แทนที่จะรู้สึกสะใจแต่ทำไมมันตื้อๆ จุกๆ ในอกแปลกๆ “เอ่อ...” คำตอบมารอที่ริมฝีปากแต่กลับไม่อาจพูดออกมาได้เต็มปากเพราะกำลังสับสนในใจอย่างรุนแรง แต่เพียงเท่านี้วิศราก็ได้คำตอบกระจ่างใจ ระหว่างเธอกับเขาคงมีเพียงแค่ความแค้นและความใคร่เท่านั้น ก็เหมือนผู้หญิงที่เขาเคยมีอะไรด้วย เสร็จแล้วก็จบกันไป! “เข้าใจละ หมดธุระแล้วก็ปล่อยฉันสักที” มือน้อยๆ ผลักร่างหนาออกห่างก่อนขยับลุกขึ้นช้าๆ จังหวะที่เท้าแตะพื้นความร้าวระบมก็มาเยือนจนร่างงามระหงซวนเซจะล้ม “ส้ม!” ร่างแกร่งผวาเข้าหาอย่างเป็นห่วง แต่กลับถูกยั้งไว้ด้วยดวงตาแข็งกร้าวชอกช้ำที่ตวัดมองมา ทำให้เขาถึงกับชะงัก ตัวชาวูบ ดวงตาหมองไหม้คู่นั้นราวกับแก้วบางๆ ที่มีรอยร้าวลึก ถ้าเขาแตะต้องเพียงเบาๆ เธอก็พร้อมจะแตกสลายลงตรงนี้ ปราบดาได้แต่มองตามร่างเพรียวระหงที่ค่อยๆ ก้มลงเก็บเสื้อผ้าที่ตกกระจัดกระจายข้างเตียงมาสวมใส่เงียบๆ ก่อนเดินโซเซออกจากห้องไปโดยที่ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองหน้าเขาด้วยซ้ำ ความรักงั้นหรือ? ไม่รู้สิ...เขายอมรับว่าพอใจมาก แต่ยังไม่ได้ถึงขั้นรักเด็กคนนั้น ทว่าก็ทนไม่ได้ที่เห็นชายอื่นเข้าใกล้เธอ หรือว่ามันอาจจะเป็นแค่อารมณ์หวงของเท่านั้นไม่ใช่...ความรัก! เฮ้อ นี่เขากำลังจะเป็นบ้าใช่ไหมที่ไปหลงเสน่ห์แม่ศัตรูตัวร้ายนั่น ทั้งๆ ที่เกลียดกันแทบเป็นแทบตาย จนวันหนึ่งที่เธอหวนกลับมาอีกครั้ง พร้อมผู้ชายอีกคนที่แสนดีกว่าเขา ปราบดาจึงได้รู้ว่าเขาสูญเสียอะไรไปบ้าง สายไปไหมหากเขาต้องการช่วงชิงทุกอย่างกลับคืนมา มาร่วมลุ้นกันว่าเขาจะสามารถทวงหัวใจของเธอกลับมาได้สำเร็จหรือไม่ จุดจบของรักครั้งนี้จะลงเอยเช่นไร ตามต่อในเล่มจ้า...

“ลองยั่วให้ผมตื่นดูซักตั้งเป็นไง” ดวงตาคมเข้มจ้องเธออย่างท้าทาย “ห๊ะ! หา...” ภีรดาสะดุดลมหายใจไปชั่วขณะ หัวใจเต้นตึกตักเป็นจังหวะแร๊พรัวๆ หวาย... มาท้าทายกันแบบนี้เธอก็เสียเปรียบสิ เกิดมาเคยแต่ยั่วโมโหคน ไม่เคยลองยั่วยวนผู้ชายสักที มันต้องเริ่มยังไงล่ะนี่? “กะ...ก็ฉันไม่เคยยั่วผู้ชายนี่ ขอทำใจหน่อยสิ” คำพูดซื่อๆ นั่นทำให้คนฟังเผลอขำพรวดออกมา ยัยจอมยุ่งนี่จะตรงไปไหมเนี่ย เล่นสารภาพกันโต้งๆ แบบนี้แล้วเขาจะทำยังไงกับเธอดีล่ะ “ก็ไหนว่าคุณมีฉายาพริตตี้ดาวยั่วไม่ใช่เหรอ” คนฟังเบ้ปากค้อนใส่ “ดาวรั่วต่างหาก คุณน่ะฟังมาผิดแล้วล่ะ”

รจนา พีอาร์สาวสวยสายถึก ที่ถูกเลิกจ้างด้วยเหตุผลแสนงี่เง่าคือ...ดันไปเตะก้านคอเจ้านายหัวงูที่มาขอดูดนมเธอจนคอแทบหัก แถมยังโดนแฟนสวมเขาจนต้องเลิกราแบบไม่สวยอีกต่างหาก เธอตัดสินใจหอบหมาบีเกิ้ลคู่ใจ กลับบ้านเกิดที่ต่างจังหวัดเพราะแบกรับค่าครองชีพไม่ไหว จนกระทั่งได้มาพบกับ สาธุคุณ หนุ่มบ้านไร่สุดฮอตประจำตำบลเพื่อนบ้านใหม่ เพราะหมาเธอไปดันมุดรั้วไปปล้ำหมาเขาถึงบ้าน งามหน้าไหมล่ะ! แล้วความฮาปนฟินจึงบังเกิด! ***************************************************** ตัวอย่างความฟิน: “รจก็ชอบ...” “รจชอบโดนพี่จูบ? หรือชอบพี่?” คนถูกถามทำตาปริบๆ มองใบหน้าหล่อๆ ที่ทำให้เธอตาพร่า หัวใจเต้นโครมคราม สติเลือนหายเหลือแต่กายหยาบ “ไม่รู้สิ...รู้แต่ว่าชอบก็แล้วกัน” “ถ้ารจชอบ งั้นเราลองมาคบกันดีไหม” “คบกันเหรอ ก็ดีนะ...เอ๊ะ! เดี๋ยว! เมื่อกี้พี่ว่าไงนะ” รจนาสะดุ้งโหยงเมื่อกายละเอียดกลับเข้าร่าง “พี่ถามว่าเราลองมาคบกันเหมือนแบบชายหญิงทั่วไปดีไหม คบแบบแฟนน่ะ” อยากจะปฏิเสธ แต่ก็ไม่รู้ทำไมปากมันหนักๆ แปลกๆ สาธุคุณเห็นท่าทีลังเลในแววตา จึงเสนอออฟชั่นใหม่เร้าใจกว่าเดิมเพิ่มเข้าไปอีก “ถ้ารจตกลงคบกัน พี่จะยอมให้รจจูบพี่ได้ทุกที่ ทุกเวลาตามใจชอบ หรือจะมากกว่าจูบก็ตามใจรจเลย พี่จะไม่บังคับหรือขัดขืน พี่จะตามใจรจทุกอย่างเลยดีไหม” หูย! โปรอะไรนี่ คนหรือค่ายมือถือ คิดแพคเกจนี้นานไหมเนี่ยคุณพี่ พีอาร์เก่าค่อนขอดในใจ เรื่องนี้เราขายความฮา ความรั่ว และความฟิน ฉะนั้นโปรดเตรียมหมอนของท่านให้พร้อมก่อนอ่านจ้า...

กว่า 5 ปีที่เตชิตายอมทนให้คนตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงไม่รักดี ใจแตก และท้องไม่มีพ่อ เพียงเพราะ 'รัก' เพียงคำเดียว... จนกระทั่งเธอได้พบกับ 'เขา' อีกครั้งในตำแหน่งเจ้านายคนใหม่ และที่น่าช้ำใจยิ่งกว่าคือ...เขากำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงที่อยู่ในหัวใจเขามาตลอด ซึ่งไม่ใช่เธอ เธอบอกตัวเองว่าควรตัดใจเสีย ไม่สิ! จริงๆ ควรบอกว่าเธอน่าจะตัดใจเสียตั้งแต่วันที่เขาทิ้งเธอไปเรียนต่อเมืองนอกนั่นแล้วต่างหาก เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นไม่มีความหมายใดให้จดจำสำหรับเขา แต่กับเธอมัน...มี! หากจะโทษคงต้องโทษหัวใจไม่รักดีดวงนี้ที่มันควรหยุดหวังลมๆ แล้งๆ เสียทีได้แล้ว แต่มันไม่ง่ายเลย... “แล้วพ่อของลูกชิ้นไปไหนล่ะครับทำไมไม่มารับ” หญิงสาวสะดุ้งเฮือก ใจหายวาบ หันไปมองคนถามที่จ้องมองมาที่เธอราวกับคาดคั้นเอาเรื่อง “ไม่รู้สิครับ แม่แตมบอกว่าพ่อของลูกชิ้นไปทำงานไกลมากๆ เลยยังไม่กลับมาสักที” หนูน้อยพูดอย่างไร้เดียงสา “แล้วลูกชิ้นอยากเจอพ่อไหมครับ” “อยากสิครับ ลูกชิ้นอยากเจอพ่อ ลูกชิ้นคิดถึงพ่อมากๆ เลย” คำนั้นทำเอาเจษภัทรสะดุดลมหายใจตัวเองอย่างแรง ดวงตาที่มองใบหน้าน่ารักน่าเอ็นดูของคนช่างพูดพร่าด้วยละอองฝ้าบางๆ ในลำคอมันตีบตันและขมปร่าไปหมด ใจนึกอยากเอื้อมไปคว้าร่างเล็กที่อยู่ห่างเพียงเอื้อมเข้ามากอดปลอบประโลม แต่เขาจะกอดอีกฝ่ายในฐานะใดกัน เขาจะใช้สิทธิ์ใดมาอ้างได้ “แล้วถ้าลูกชิ้นได้เจอพ่อจริงๆ จะทำยังไงครับ” เตชิตาหันขวับไปมองคนถามตาค้าง หัวใจแทบจะเด้งออกมานอกอก มือที่โอบกอดลูกกระชับแน่น

“ในสายตาพี่จิม น้องดรีมก็เป็นได้แค่นี้เองใช่ไหมคะ ตัวน่ารำคาญ คนขี้ฟ้อง” พาฝันกัดริมฝีปากแน่นอย่างน้อยใจ “ใช่! เธอมันน่ารำคาญที่สุด รู้ตัวก็ดีแล้ว เมื่อไหร่เธอจะเลิกยุ่งวุ่นวายกับพี่ซักที จะมีแฟน หรือจะมีใครมันก็เรื่องของพี่ ไม่ใช่เรื่องของเธอสักหน่อย” ความโมโหจึงพลั้งปากออกไปโดยไม่คิด “ต่อไปก็เลิกวุ่นวายกับพี่สักทีเถอะ ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าเลยยิ่งดี พาฝันเธอมันน่ารำคาญที่สุดในโลก!” ประโยคนั้นทำให้คนฟังถึงกับน้ำตาร่วง เธอไม่เคยคิดเลยว่าที่ผ่านมาพี่จิมจะรำคาญที่มีเธออยู่ใกล้ๆ ขนาดนี้ ทุกสิ่งที่ทำไปไม่เคยมีความหมายอะไรกับเขา นัฐมลต่างหากคือคนที่เขารักและต้องการให้อยู่ใกล้ๆ ไม่ใช่น้องสาวข้างบ้านที่คอยเป็นภาระให้เขารำคาญอย่างพาฝันคนนี้ “ก็ได้ค่ะ ถ้าพี่จิมรำคาญน้องดรีมขนาดนั้น ต่อไปนี้น้องดรีมจะไม่มาให้พี่เห็นหน้าอีกก็ได้...” พาฝันเอ่ยเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลรินอาบสองแก้มด้วยความเสียใจที่สุด ก่อนที่เธอจะตัดใจหันหลังเดินไหล่ลู่จากไป

“ท้อง! อย่าบอกนะว่าลูกผม!” ราวกับถูกลากไปตบกลางสี่แยก จารุพัชรรู้สึกหน้าชาเห่อไปทั้งแถบแม้จะยังไม่โดนตบก็เถอะ เธอมีอะไรกับเขาตั้งหลายยกขนาดนั้นแล้วจะให้เป็นลูกใครล่ะ “ลูกแมวมั้งคะ” พอเห็นสายตาเขียวปั๊ดที่พร้อมจะขย้ำหัวเธอได้ทุกเมื่อ “อยู่ในท้องฉันก็ต้องเป็นลูกฉันสิคะ! ลูกฉันคนเดียว” “คุณเป็นปลากัดหรือไง ถึงได้จ้องตากันแล้วท้องเองได้” ก็ถ้ากัดได้ เธอก็อยากกัดหัวเขาเนี่ยแหละคนแรก กวนประสาทดีนัก “ก็คุณบอกฉันเองเมื่อกี้ว่า...อย่าบอกนะว่าท้องลูกผม ฉันก็ไม่บอกแล้วนี่ไงจะเอาอะไรอีกคะ” พูดมาขนาดนี้ เธอก็พอรู้แล้วล่ะว่าเขาไม่ได้ต้องการเธอกับลูก ยังดีที่เขาไม่ใจร้ายบอกให้เธอไปเอาเด็กออก แค่นี้ก็บุญแล้ว “เฮ้อ...ถ้าคุณห่วงว่าฉันกับลูกจะมาทำให้ชื่อเสียงพระเอกซุปเปอร์สตาร์ของคุณต้องพังพินาศล่ะก็ ขอให้คุณสบายใจได้ เพราะฉันไม่ทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้นแน่ ต่อไปฉันจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก คราวนี้ฉันรับรองได้ ส่วนลูกในท้อง ฉันจะเลี้ยงเขาเอง ไม่ไปรบกวนคุณหรือทำให้แฟนสาวไฮโซของคุณเข้าใจผิดแน่ๆ ไม่ต้องห่วงนะคะ” “พูดจบหรือยัง” ธิเบศเอ่ยด้วยเสียงเย็นเฉียบ ตาเหยี่ยวคมจัดของเขาจ้องหน้าเธอราวกับจ้องเหยื่อพร้อมขย้ำได้ทุกเมื่อ “จบก็ได้ค่ะ เป็นอันว่าคุณเข้าใจแล้วเนอะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” จ้องอะไรเบอร์นั้นนะ ตาดุชะมัด รีบชิ่งหนีก่อนจะโดนกินหัวดีกว่า “เดี๋ยว!” มือที่เตรียมเปิดประตูรถชะงักกึก “คะ...คุณมีอะไรอีกคะ” “ผมบอกคุณซักคำหรือยังว่าจะไม่รับผิดชอบลูก” “หา!” เธอหูฝาดไปใช่ไหม เขาจะรับผิดชอบลูกในท้องเธองั้นเหรอ เป็นไปได้หรือเนี่ย “ถ้าเขาเป็นลูกผมจริงๆ ผมจะรับผิดชอบเขาแน่” “หืม...” หมายความว่าไงวะเนี่ย ยิ่งฟังก็ยิ่งงง “เดี๋ยวนะคะ คุณบอกว่าถ้าเขาเป็นลูกคุณจริงๆ แปลว่าคุณไม่เชื่อว่าเด็กในท้องฉันเป็นลูกคุณงั้นสิ ฉันเข้าใจถูกไหม” “อืม...ก็ทำนองนั้น” คราวนี้ยิ่งกว่าโดนลากไปตบกลางสี่แยก แต่เหมือนโดนเขาสาดหน้าด้วยน้ำกรดซ้ำเข้าไปอีกถังใหญ่ จนหัวใจปวดแสบปวดร้อนไปหมด ตาบ้านี่คิดว่านอกจากเขา เธอยังไปนอนกับคนอื่นจนท้องแล้วมาโมเมว่าเป็นลูกเขาอย่างนั้นเหรอ…

เพราะความดุ เฮี้ยบ โหด แต่ก็เท่ห์บาดใจ ทำให้ทุกคนพร้อมใจกันมอบสมญาให้...เขา...ว่า... “เจ้าชายปีศาจ” โอ้...มายก็อด! จะไม่ให้ “ต๊กกะใจ” ยังไงไหว ก็ภายในระยะเวลาไม่ถึง 2 เดือน พ่อเจ้าประคุณเล่นเปลี่ยนเลขาไปทั้งหมดเบ็ดเสร็จ 1 โหล พอดิบพอดี แล้วแบบนี้ใครกันล่ะจะกล้าหาญชาญชัยมาปราบ...ปีศาจสุดหล่อ...คนนี้ลงได้ แต่แล้วในที่สุดก็มี...ผู้กล้าคนหนึ่ง...หลวมตัว เอ้ย! ปรากฏตัวขึ้นมาจนได้ เธอคือ...“ ขวัญฟ้า ทวิชากร ” ผู้อาสาท้าชิงตำแหน่ง “คุณเลขาหมายเลข 13” ของท่านประธานใหญ่จอมเฮี้ยบ ลองมาดูกันซิว่าระหว่าง “คุณเจ้านายหนุ่มจอมกวน” กับ “คุณเลขาสาวจอมป่วน” ยกนี้ใครจะอยู่ ใครจะไป ... แล้ว...Lucky Number Secretary…จะ Lucky ได้นานแค่ไหน หรืออาจต้องพบอาถรรพ์ Unlucky ไปตั้งแต่วินาทีแรกเลยก็ได้ ใครจะรู้? คำตอบนี้ขึ้นอยู่กับคุณเจ้านายคนนี้คนเดียวเท่านั้น… *******************************

“ที่ไหนมีฉัน ที่นั่นจะต้องไม่มีเธอ ถ้าฉันอยู่ที่ไหนก็ตาม จำไว้ว่าที่นั่นคือสถานที่ ‘ต้องห้าม’ สำหรับกรวดทรายไร้ค่าอย่าง...เธอ... และถ้าเธออยู่ที่ไหนก็ตาม ฉันจะไม่ขอเหยียบย่างเข้าไปที่นั่นเป็นอันขาดเช่นกัน... ” นั่นคือประกาศิตแสนเลือดเย็นจากปากของผู้ชายที่เธอแอบหลงรักและเฝ้าคิดถึงมาตลอด 10 ปี!! ประกาศิตที่ทำให้ชีวิตของคนทั้งสองกลายเป็นเส้นขนานที่ไม่มีวันมาบรรจบได้ แม้ว่าจะอยู่ในอาณาบริเวณบ้านเดียวกันก็ตาม เขาก็จะทำเป็นมองไม่เห็นราวกับว่าเธอเป็นอากาศธาตุ หากคุณเพชรของบ้านไม่เคยรู้ ผ้าเช็ดหน้าที่เขาเคยซับเลือดให้เธอในวันนั้น กลับถูกคนตัวเล็กเก็บไว้อย่างดีราวกับเป็นสมบัติมีค่า เช่นเดียวกับรอยยิ้มแสนอ่อนโยนของ...เขา ที่ตราตรึงอยู่ในหัวใจน้อยๆ อย่างไม่เสื่อมคลายแม้ใจจะอยากลืมแค่ไหนก็ตาม ผิดกับเจ้าของรอยยิ้มอ่อนโยนที่ทำเป็น...ลืม...ได้แม้กระทั่งคนอาศัยร่วมบ้านไปอย่างง่ายดายราวกับไม่เคยมีตัวตน…