ถึงที...ที่จะรัก

“รีบเซ็นต์ลงไปซะสิ เรื่องบ้าๆ นี่จะได้จบๆ เสียที” เสียงห้วนจัดปนเบื่อหน่ายรำคาญนั่นทำให้หญิงสาววัยยี่สิบสามปีสะดุ้งนิดๆ ใบหน้าหวานสดใสที่ตอนนี้ค่อนข้างเผือดซีด ดวงตาแม้แดงก่ำที่ผ่านการร้องไห้จากการสูญเสียคนสำคัญในชีวิตมาอย่างหนักเหลือบไปมองคนพูดอย่างอ้างว้าง... สามีตามนิตินัย! ริมฝีปากสวยเหยียดยิ้มราวกับเยาะหยันชะตาชีวิตตัวเองที่ช่างผกผันสิ้นดี จำได้ว่าครั้งแรกที่ได้พบเขา ตอนนั้นเธอยังเป็นเพียง นางสาวศรุชา นันทกรณ์ เด็กสาววัยสิบแปดปีที่เพิ่งเรียนจบจากรั้วมัธยมปลายหมาดๆ ด้วยเกรดเฉลี่ยสะสมที่ใครเห็นก็ต้องร้องว้าวและคาดคะเนว่าอนาคตของเด็กสาวหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูคนนี้ต้องไปไกลแน่นอน แต่ก็นั่นแหละความแน่นอนก็คือความไม่แน่นอนฉันใดก็ฉันนั้น เพราะยังไม่ทันได้ก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยตามที่ใฝ่ฝันถึงแม้ว่าจะสอบติดแล้วก็ตาม อนาคตของเธอก็มีอันต้องหักมุมพลิกคว่ำหกคะเมนตีลังกาแบบที่เจ้าตัวไม่เคยคาดฝันมาก่อน จากว่าที่นิสิตสาวอนาคตไกลต้องกลายมาเป็น นางศรุชา ธำรงสถิตย์ ภรรยาของผู้ชายแปลกหน้าที่เธอเพิ่งรู้จักเขาก็ในวันหมั้นที่จัดวันเดียวกับวันแต่งงานนั่นเอง จำได้ว่าเจ้าสาววัยสิบแปดในวันนั้นตั้งคำถามมากมายกับพ่อแม่ของตนที่จู่ๆ ก็จับเธอคลุมถุงชนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ‘ขอโทษนะลูกที่พ่อกับแม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ มันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดที่พ่อกับแม่ทำให้ลูกได้ ลูกจะปลอดภัยและมีอนาคตที่ดีถ้าอยู่ที่นี่ คุณป้าวไลพรกับคุณลุงเกียรติเป็นเพื่อนที่พ่อกับแม่ไว้ใจมาก อยู่ที่นี่ลูกต้องเชื่อฟังพวกท่านให้มาก คิดซะว่าทั้งสองเป็นพ่อแม่ของหนูอีกคน เป็นเด็กดีว่านอนสอนง่าย อย่างอมืองอเท้า ดูแลกตัญญูต่อท่านให้เหมือนกับที่หนูทำกับพ่อแม่มาตลอดนะลูกนะ ส่วนพี่กฤต พ่อเชื่อว่าเขาต้องเอ็นดูลูกสาวของพ่อได้แน่เพราะหนูเป็นเด็กน่ารักว่านอนสอนง่าย อย่าดื้อกับพี่เขานะลูกนะ’ นั่นเป็นคำสั่งเสียสุดท้ายของบิดามารดาก่อนที่พวกท่านจะจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ หลังจากวันที่ส่งเธอต้องก้าวเข้าสู่บทบาทใหม่ของคำว่าภรรยาของผู้ชายที่กำลังนั่งทำหน้าบูดบึ้งหงุดหงิดตาขวางใส่ราวกับโกรธเธอมาร้อยชาติอยู่เวลานี้นั่นเอง หากพ่อกับแม่ได้มาเห็นลูกเขยที่ท่านได้ฝากฝังลูกสาวคนเดียวของตนไว้ในมือวันนี้ พวกท่านจะว่ายังไงหนอ ไหนจะพ่อแม่ของเขาอีกเล่า คุณลุงเกียรติกับคุณป้าวไลพรนั้นเมตตาเอ็นดูเธอไม่ต่างจากลูกสาวในไส้ ในวันที่พ่อกับแม่ของเธอไม่อยู่บนโลกนี้ ก็ได้คนทั้งสองที่ช่วยจัดการงานศพให้ พร้อมทั้งโอบอุ้มค้ำชูชีวิตน้อยๆ นี้ให้ก้าวต่อไป แม้ไม่ใช่มหาวิทยาลัยชื่อดังอย่างที่ใฝ่ฝันแต่เธอก็ยังได้เรียนในวิทยาลัยสอนอาชีพด้านคหกรรมและทำอาหารมีความรู้เรื่องการบ้านการเรือนติดตัวมาไม่น้อย และก็ได้ใช้ความรู้นั้นปรนนิบัติต่อสามีและพ่อแม่ของเขาเป็นการตอบแทนพระคุณจนถึงลมหายใจสุดท้ายของทั้งคู่ที่จากไป มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ว่าเธอจะเพียรทำดีเพียงใด หรือต่อให้เวลาผ่านไปถึงห้าปีแล้ว แต่ทว่าเขาก็ไม่เคยเปลี่ยน ยังคงรักษาความเสมอต้นเสมอปลายได้อย่างดียิ่ง นั่นคือวันแรกเขาเกลียดเธออย่างไร วันนี้เขาก็ยังคงเกลียดกันเหมือนวันแรกที่พบหรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ แม้ว่าเธอจะพยายามทำดีกับเขามากเท่าไหร่ก็ตาม เท่าที่จำได้ก็ไม่เคยขัดใจหรือไปทำอะไรให้เขาขัดเคืองเลยซักครั้ง นอกจากสิ่งเดียวแหละกระมังที่ผิดพลาดคือ... แต่งงานกับเขา! ดวงตาหม่นหมองจ้องกระดาษเอกสารที่วางตรงหน้าซึ่งมีชื่อของสามีตามนิตินัยของตัวเอง กฤตภาคย์ ธำรงสถิตย์ ชื่อนี้จะกลายเป็นอดีตในทันทีที่เธอจรดปากกาเซ็นลงไปในเอกสารแผ่นนี้ ใบสำคัญการหย่า! ปิดฉากชีวิตสมรสที่กินเวลาถึงห้าปีลงอย่างไร้ค่าไร้ความหมาย “อ้าว มัวโอ้เอ้อะไรอยู่ล่ะ เสียเวลาจริง เดี๋ยวก็เลยฤกษ์กันพอดี” คราวนี้ไม่ใช่เสียงเขาหรอก แต่กลับเป็นเสียงของหญิงสาวสวยเปรี้ยวจัดจ้านที่แต่งกายด้วยชุดคลุมท้องสีแดงสดข้างกายสามีของเธอต่างหาก คนที่ยืนรอเสียบแทนตำแหน่งภรรยาตัวจริงของกฤตภาคย์มานานกว่าห้าปีแล้ว แต่จะว่าไปอาจเป็นศรุชาต่างหากที่เข้ามาเสียบในตำแหน่งแห่งที่ของผู้หญิงคนนี้ทั้งที่ทั้งสองคบหารักใคร่กันมาก่อนที่เธอจะก้าวเข้ามาด้วยซ้ำ และทันทีที่บิดามารดาของเขาเสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ศพยังไม่ทันได้เผาจี่ เจ้าหล่อนก็ออดอ้อนให้เขาพาตัวเธอมาที่นี่เพื่อมาจัดการเรื่องที่มันคาราคาซังให้จบๆ ไปเสีย “อย่าบอกนะว่าเสียดาย...ผัวรวย” ศรุชาหน้าตึง ในใจแอบเสียดาย ไม่ใช่เสียดายอะไรในตัวสามีรวยอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นว่า เพราะความเสียใจต่อสามีที่ว่ามันเจ็บเสียจนตอนนี้ด้านชาแทบไม่รู้สึกยินดียินร้ายอะไรเท่าปีแรกๆ อีกแล้ว แต่เธอกลับเสียดายใบหน้าสวยๆ ของอีกฝ่ายต่างหาก ทว่าผู้หญิงสวยๆ คนนี้ สวยแต่รูป จูบไม่หอมเลย แต่ก็นั่นแหละลางเนื้อชอบลางยา ใครว่าจูบของเจ้าหล่อนไม่หอม แต่กระนั้นกฤตภาคย์ก็ยังติดใจจูบไม่หอมนี้เรื่อยมา จนละเลยภรรยาแต่งที่ผู้ใหญ่เห็นดีเห็นงามอย่างศรุชาไปอย่างน่าปวดใจ และตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นก็ทำท่าจะแซงหน้าภรรยาแท้ๆ อย่างเธอตั้งครรภ์ลูกของสามีที่ยังมีทะเบียนคาราคาซังของเธอเสียด้วย ดวงตาคู่งามเหลือบมองเรือนร่างที่อยู่ในชุดคลุมท้องที่ดูจะใหญ่โคร่งเกินตัวอีกฝ่ายไปมาก ท้องกี่เดือนเธอก็สุดจะเดาได้ แต่หากประเมินกันจากหน้าท้องของอีกฝ่ายที่เรียกได้ว่าเรียบแบนยิ่งกว่านางแบบนั่น คงจะท้องอ่อนเดือนเต็มที หรือไม่ก็...ไม่ท้อง!