เพราะหัวใจไม่รักดี

เพียะ! “นังลูกไม่รักดี!” เสียงนั้นร้าวลึกลงไปถึงแกนสมองเลยก็ว่าได้ ตั้งแต่เกิดมาจนอายุสิบเก้าปี กำลังจะขึ้นปีสองของมหาวิทยาลัยแล้ว ไม่เคยมีสักครั้งที่เธอจะถูกบุพการีที่รักผรุสวาทด้วยคำนี้ นังลูกไม่รักดี... เตชิตา วิโรจน์ขจร หรือ แตม เม้มริมฝีปากแน่น ที่แก้มใสรู้สึกชาเห่อจนขึ้นรอยแดงเป็นริ้ว ในปากรู้สึกขมปร่าและมีรสคาวฝาดอุ่นๆ แต่นั่นยังไม่ถือว่าเป็นความเจ็บปวดที่สุดในชีวิต เพราะสิ่งที่เจ็บยิ่งกว่าคือหัวใจของเธอ และความรู้สึกผิดที่อาบล้นวนเวียนอยู่ในตัวตอนนี้ “บอกพ่อมานะว่ามันเป็นใคร” คนที่ยืนสอบสวนเธอราวกับเป็นอาชญากรฆ่าคนตายตรงหน้านี่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็น นายวีระ วิโรจน์ขจร หรือ เฮียวี บิดาบังเกิดเกล้าของเธอนี่เอง “ใจเย็นๆ ก่อนพ่อ เดี๋ยวก็ความดันขึ้นหรอก” คนที่คอยฉุดแขนพ่อของเธอไว้ก็คือผู้เป็นแม่ของเด็กสาวที่ยืนหน้าซีดปากสั่นนั่นเอง นางตวงพรมองใบหน้าสดใสในวัยแรกรุ่นของบุตรสาวคนเล็กอย่างแสนเสียดาย ไม่อยากเชื่อเลยว่าลูกที่เธอเลี้ยงมากับมือจะทำตัวเช่นนี้ ไอ้โมโหก็ใช่อยู่ แต่พอเห็นผู้เป็นสามีลงไม้ลงมือกับเลือดเนื้อเชื้อไขตัวเอง นางก็ไม่อาจทนได้ ที่ผ่านมาแม้ไม่ได้มีฐานะร่ำรวย เป็นชนชั้นกลางที่หาเช้ากินค่ำ เปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวในตลาด แต่ทว่าใครๆ ก็รู้ว่าทั้งสองสามีภรรยานั้นเลี้ยงลูกสาวสองคนมาอย่างดียิ่ง ไม่เคยลงไม้ลงมือเฉกเช่นวันนี้มาก่อน “จะให้ใจเย็นยังไง เธอก็ดูลูกสาวตัวดีของเธอสิ มันทำงามหน้าเราแค่ไหน ฉันเลี้ยงมันมาไม่ดียังไงถึงได้ทำตัวไม่รักดีแบบนี้” คนพูดกลืนก้อนแข็งๆ อย่างยากเย็น ดวงตาแดงก่ำจ้องมองหน้าลูกสาวทั้งโกรธและผิดหวังอย่างถึงที่สุด “บอกมา...ไอ้หน้าตัวเมียที่ทำให้แกท้องป่องนี่มันเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ฉันจะได้ไปเอาเลือดหัวมันออก!” เตชิตากัดริมฝีปากแน่นจนห้อเลือด เธอก็อยากบอกเหมือนกัน แต่อีกใจก็กลัวว่าคนที่กำลังเป็นพ่อของลูกในท้องเธอจะถูกพ่อฆ่าตายเสียก่อน “พ่อตีหนูให้ตายเสียเถอะจ้ะ หนูมันลูกไม่รักดี เป็นเด็กใจแตก หนูขอโทษ...” เสียงแหบพร่าอย่างอ่อนระโหยโรยแรงทำให้คนฟังกำมือแน่น เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุ๊บๆ ราวกับจะระเบิด ลูกสาวสุดที่รักของเขายอมตายแต่กลับไม่ยอมบอกว่าไอ้สารเลวที่ไร้ความรับผิดชอบคนนั้นมันเป็นใคร นายวีระกัดกรามแน่นจนเป็นสันนูนด้วยความโกรธระคนปวดร้าว ก่อนที่น้ำตาลูกผู้ชายจะไหลอาบแก้ม และหันไปคว้ามีดปังตอบนเขียงขึ้นมาจ่อที่คอหอยตัวเองด้วยอารมณ์ชั่ววูบ “แกจะไม่ยอมตอบ หรืออยากเห็นพ่อตายตรงหน้าก่อนดีไหมยัยแตม...” “พ่อ!” “พ่อ!” “พ่อ!” สามเสียงของสามสาวต่างวัยดังขึ้นพร้อมกันอย่างตกใจ นางตวงพรที่มีสติมากกว่าใครรีบเข้าไปปัดมีดจากมือสามีแล้วโยนทิ้งไปไกลมือ ก่อนที่สองสามีภรรยาจะกอดคอกันร้องไห้ “ตวง...พี่มันเป็นพ่อที่ไม่เอาไหนเลยจริงๆ ลูกไม่ผิด พี่ผิดเองที่เลี้ยงลูกไม่ดี พี่ผิดเอง ฮือ...” “ไม่เอาน่าพี่วี อย่าโทษตัวเองเลยนะ เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว จะชั่วจะดียังไงแตมมันก็เป็นลูกเรานะพี่นะ” ประโยคนั้นยิ่งกว่าแส้ที่อาบด้วยน้ำกรดฟาดขวับลงมาบนหัวใจดวงน้อยจนขาดเป็นริ้วๆ เลือดอาบ ภาพที่เห็นแม่กอดพ่อไว้แล้วร้องไห้โฮออกมาอย่างสุดกลั้นนั่น ทำให้คนที่เป็นต้นเหตุที่นำความทุกข์มาสู่บ้านแสนสุขหลังนี้น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้มอย่างสุดที่จะกลั้น มือเรียวสวยลูบหน้าท้องที่มีสิ่งมีชีวิตที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองกับคนที่เธอแอบรักมาตลอด รักทั้งๆ ที่ไม่ควรรัก และเพราะความรักอย่างโง่งมตัวเดียวกันนี่เองที่ทำให้พ่อแม่และพี่สาวต้องพลอยทุกข์ใจสาหัสเช่นนี้ แถมอนาคตของเด็กสาวที่ควรสดใสต้องกลายเป็นแม่คนตั้งแต่อายุยังไม่ถึงยี่สิบปี และยังทำให้เธอถูกตราหน้าว่าเป็นเด็กใจแตก เป็นผู้หญิงไม่รักดี เป็นลูกที่ทำให้พ่อแม่ต้องเสียใจ เพื่อ ‘เขาคนนั้น’ ผู้เดียว นี่มันคุ้มกันแล้วหรอกหรือ! “แม่จ๋า...แม่แตมจ๋า...” เสียงใสๆ เล็กๆ ที่ดังข้างหูทำให้คนที่กำลังจมอยู่ในห้วงนิทราอันแสนปวดร้าวรู้สึกตัวลืมตาขึ้นฉับพลัน และพบว่าดวงตาตัวเองมีน้ำตาไหลอาบแก้ม เธอฝันถึงวันนั้นอีกแล้วหรือนี่ วันที่ครอบครัวสุขสันต์เกือบต้องสูญเสียเสาหลักไปเพราะความไม่รักดี ไม่รักนวลสงวนตัวของเธอเอง “แม่แตมจ๋า...” “จ๋า...จ๋า...” เตชิตารีบขานรับด้วยสัญชาตญาณ มือก็ควานหาเจ้าตัวนุ่มนิ่ม ก่อนคว้ามาจูบและกอดไว้แนบอกอย่างแสนรักแสนหวงแหน ความรู้สึกที่ยังติดค้างมาจากฝันร้ายในวันนั้นฉุดรั้งหัวใจเธอในจมปลักกับความรู้สึกผิด “แม่แตมเป็นไย ย้องไห้ไม...” ไม่ถามเปล่ามือน้อยๆ ยังช่วยเช็ดน้ำตาให้ป้อยๆ อย่างไร้เดียงสา เหมือนที่จำได้ว่าผู้เป็นมารดาเคยทำตอนที่ตัวเองร้องไห้โยเย “โอ๋...นิ่งชะนะ นิ่งนะแม่แตมคนเก่งของยูกชิ้น” พูดยังไม่ชัด แต่เจ้าตัวน้อยก็ยังอุตส่าห์คำพูดที่แม่เคยปลอบตัวเองได้