SUMAPIT ang alas kwatro ng madaling araw, paalis na si Gretel sa tribo. Kailangan na niyang lisanin at iwanan si Bernard bago pa ito magising.
"Mahal na mahal kita, Mahal ko. Patawarin mo ako kung iniwan kita. Sana kapag dumating ang araw na magkikita tayong muli. Sana napatawad mo na ako. Hindi kita makakalimutan," panay ang tulo ng luha ni Gretel habang nagpapaalam sa natutulog na si Bernard. Huling halik sa labi para sa lalaking pinakamamahal. Ang hindi alam ni Gretel ay gising ito. Pinipigilan ang sariling huwag imulat ang mga mata. Ang luhang nagbabadyang umlapas ay kanya ding pinigilan.
Panay ang iyak niya habang binabagtas ang daan pauwi. Hindi na niya ginising pa si Bernard para magpaalam. Baka hindi pa siya tuluyan makaalis kapag pinigilan siya ni Bernard.
Ligtas naman na naka
