ยัยเด็กดื้อของนายวิศวะ

คาดโทษ

"พวกน้องๆครับ เวลารุ่นพี่พูดให้รบกวนเงียบกันด้วยนะครับ เพราะพวกคุณคนเยอะกว่า ควรเห็นใจรุ่นพี่กันบ้าง ไม่ใช่สักแต่จะพูด แล้วพอรุ่นพี่ถามอะไรกลับไปก็ตอบไม่ได้ ไม่รู้เรื่อง!!​ ทราบไม่ทราบ!!" ดิวที่หันไปเห็นน้องๆหลายกลุ่มกำลังนั่งคุยกันในระหว่างที่รุ่นพี่พูด จึงหันมาเอ่ยเสียงดุกับรุ่นน้องจนเสียงดังไปทั่วลานเกียร์ เพราะรุ่นน้องบางคนดูไม่เคารพรุ่นพี่เอาซะเลย แล้วถ้ายังปล่อยให้เป็นแบบนี้อยู่ ผมว่าผมคงได้สั่งทำโทษทั้งรุ่นพี่ปีสองและรุ่นน้องปีหนึ่งอย่างแน่นอน

"ทราบค่ะ!!/ทราบครับ!!" รุ่นน้องบางคนที่ได้ยินเสียงเฮดว๊ากดุ ก็พากันสะดุ้งโหย่งด้วยความตกใจกลัว

"ถ้าทราบแล้ว ผมก็หวังว่าจะไม่เจอเหตุการณ์แบบนี้อีก เพราะถ้าผมยังเห็นอีก ผมจะสั่งทำโทษพวกคุณทั้งรุ่นพี่ปีสองและรุ่นน้องปีหนึ่งเลย เพราะถือว่าบกพร่องต่อหน้าที่ของตัวเอง ทราบไม่ทราบ!!" นี่ถือว่าเขายังให้โอกาสทุกคนอีกครั้งนะ เพราะถ้าเขายังเห็นเป็นแบบนี้อีก ทุกคนคงจะได้เจอดีแน่ ตอนนี้เขาได้เพียงแค่คาดโทษ​เอาไว้เท่านั้น

"ทราบค่ะ!!/ทราบครับ!!" ทุกคนเอ่ยตอบรับเสียงดังไปทั่วลานเกียร์ ด้วยความที่กลัวจะโดนลงโทษ จนบางคนที่นั่งสัปหงกอยู่ถึงกับดีดตัวเองขึ้นมานั่งหลังตรงและพร้อมฟังรุ่นพี่พูดต่ออย่างตั้งใจ

ก่อนที่เราจะเริ่มทำกิจกรรมกันต่ออีกครั้ง โดยครั้งนี้น้องๆต่างเงียบกริบและพร้อมที่จะฟังรุ่นพี่พูด เพราะมีรุ่นพี่เฮดว๊ากของเรายืนกำกับอยู่ จนไม่มีใครกล้าเอ่ยลอดเสียงขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย จนจวบเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง รุ่นพี่จึงได้ปล่อยรุ่นน้องกลับบ้านเพื่อกลับไปพักผ่อน

Talk แอม

"โอ้ย! ยัยพลอย ยัยหวาน ฉันเมื่อยตัวไปหมดเลยอ่ะ ได้แต่นั่งเกร็งอยู่ในนั้นตั้งนาน ไม่รู้พี่ดิวจะโหดไปไหนนักหนา ฉันแม่งไม่กล้าจะขยุกขยิกตัวไปไหนเลยอ่ะ กลัวแม่งจะโดนทำโทษ" แอมกับเพื่อนๆที่ตอนนี้กำลังจะเดินกลับหอพัก จึงเอ่ยบ่นขึ้น

"ฉันสองคนก็เหมือนแกนั่นแหละ​ วันนี้รู้สึกโครตเมื่อยตัวเลย สงสัยถ้าฉันถึงห้องคงต้องล้มตัวไปนอนแบบยาวๆแหงๆ" วันนี้ฉันคงไม่ตื่นมาทำไรล่ะ ขอนอนก่อนแบบยาวๆเลย

"เออใช่ โครตระบมตัว แต่แกยังไม่ได้กินข้าวเลยนะยัยพลอย แกจะไม่ตื่นมากินข้าวหน่อยหรอ" มันคิดจะนอนอย่างเดียวเลยรึไง แบบนี้มันใช่หรอ

"ฉันมีนมกับขนมปังอยู่ คงจะกินพวกนั้นแหละ พวกแกสองคนจะไปกินข้าวก็ไปกันเลย ไม่ต้องชวนฉัน" เธอไม่มีความคิดที่จะออกไปไหนอีกแล้วถ้าถึงห้องอ่ะ

ติ่ง! เสียงลิฟท์เปิด​ออก

"เครๆ งั้นฉันไปก่อนถึงห้องฉันแล้ว" หวานที่อยู่ชั้น 13 จึงเอ่ยลาเพื่อนๆ เพราะพวกเราถึงอยู่หอพักเดียวกัน แต่ก็คนละชั้น ซึ่งยัยแอมอยู่ชั้น 14 ยัยพลอยอยู่ชั้น 15

"เครจ้ะ งั้นถ้าฉันตื่นนอนแล้วเดี๋ยวทักไปหาแกล่ะกัน เราจะได้ไปกินข้าวด้วยกันนะ" แอมเอ่ยบอกเพื่อนระหว่างเพื่อนกำลังเดินออกจากลิฟท์​ไป

"เครๆ งั้นฉันไปล่ะ ฝันดีนะพวกแก" เธอเองก็ขอกลับไปนอนพักผ่อน​เช่นกัน วันนี้เหนื่อยจะแย่

"ฝันดี/ฝันดี" สองสาวโบกมือบ๊ายบายเพื่อนที่เดินออกจากลิฟท์ไป ก่อนที่ไม่นานจะถึงห้องแอมและห้องพลอยตามลำดับชั้น ก่อนที่สาวๆทั้งสามคนจะสลบเหมือด​ไปกับที่นอนของพวกเธอ

21.00 น.

กริ้ง!!...กริ้ง!!...

เสียงนาฬิกาปลุกที่แอมได้ตั้งทิ้งไว้เพราะกลัวตัวเองจะนอนหลับไม่ตื่น จนตัวเองจะไม่ได้กินข้าว เธอจึงตื่นขึ้นมาแบบสะลึมสะลือ​แล้วหยิบโทรศัพท์​มากดหาเพื่อนสาว

ตืด... ตืด... เสียงโทรออกหา... หวาน ซึ่งเธอก็รอไม่นานเพื่อนสาวก็กดรับสายเธอ

(ฮัลโหล ใครคะ)​ หวานที่พึ่งสะลึมสะลือ​ตื่นจึงกดรับสายแบบไม่ได้ดูเบอร์​ เลยไม่รู้ว่าใครโทรมา

"แก ตื่นยัง เราลงไปกินข้าวกันเถอะ" แอมที่เห็นว่าเพื่อนสาวกดรับโทรศัพท์​แล้ว จึงชวนเพื่อนลงไปกินข้าวด้วยกัน

(เออๆ งั้นฉันล้างหน้าหวีผมแปป เดี๋ยวลงไป) หวานที่จำเสียงแอมได้ จึงรีบตอบรับเพื่อนในทันที

"เคร งั้นฉันไปรอแกข้างล่างนะ" เธอคิดว่าตัวเองต้องเสร็จก่อนเพื่อนแน่ๆ จึงขอตัวไปรอข้างล่างจะดีกว่า

(จ่ะ)​

ก่อนที่เพื่อนเธอจะกดวางสายไป เธอจึงหันมาแต่งตัวดีๆเพื่อเตรียมตัว​สำหรับจะลงไปข้างล่าง โดยตอนนี้เธอใส่กางเกงขาสั้นและชุดนอนเสื้อสายเดี่ยว เธอจึงคิดว่าจะเปลี่ยนแค่เสื้อเป็นเสื้อยืดก็พอแล้ว แล้วค่อยลงไปข้างล่าง​

ในตอนนี้ที่เธอลงลิฟต์​มาก่อนก็ได้แต่มายืนรอเพื่อนอยู่ข้างล่างคนเดียว แต่ไม่นานมันก็โผล่หัวมา

"ยัยแอม! ป่ะ ไปกินข้าวกัน ฉันหิวแล้ว" หิวจนแสบท้องไปหมดล่ะ

"เครแก งั้นเราไปกินข้าวร้าน​ที่อยู่ตรงนั้นกัน" เธอชี้มือไปที่ร้านอาหารร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากหอ

"อ่าเคร" ร้านนั้นก็ได้ จะได้ไม่ต้องเดินไกล เธอก็ขี้เกียจ​จะเดินอยู่เหมือนกัน

ก่อนที่พวกเธอจะเดินเข้าไปในร้านกัน ซึ่งก็มีนักศึกษา​คนอื่นนั่งกินข้าวกันอยู่เต็มร้านไปหมด โดยที่พวกเธอไม่รู้​เลยว่ามีกลุ่มพี่ว๊ากนั่งอยู่ในร้านด้วย

"ป้าคะ หนูเอาผัดพริกแกงราดข้าวค่ะ แล้วแกล่ะเอาอะไร" แอมที่เดินเข้ามาในร้านก็เดินไปสั่งข้าวในทันที ก่อนจะหันมาถามเพื่อนว่าเอาอะไร

"งั้นหนูเอาผัดกระเพรา​หมูกรอบล่ะกันค่ะ" หวานจึงตอบกลับไปหาแม่ค้ายิ้มๆ

"จ้ะๆ ถ้าหนูสั่งกันแล้วก็หาที่นั่งกันเลยนะจ๊ะลูก เดี๋ยวป้ารีบทำให้" แต่ตอนนี้ต้องรันออเดอร์ก่อนหน้านี้ก่อนล่ะกัน แล้วค่อยทำให้สองสาวคนนี้

"ได้ค่ะป้า/ค่ะ" ก่อนที่เธอสองสาวกำลังจะมองหาโต๊ะนั่งที่ว่างอยู่ แต่มันกับไม่มีเลย มีแต่โต๊ะที่มีเจ้าของแล้ว จนสายตาของพวกเธอที่หันไปเห็นกลุ่มพี่ว๊ากสามคนที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่และมองมาทางพวกเธอ

"น้องหวาน น้องแอม มานั่งด้วยกันดิครับ โต๊ะมันเต็มหมดแล้วน่ะ ถ้าไม่รังเกียจ​ก็มานั่งด้วยกันได้นะ" ไบรท์หันมาเอ่ยชวนน้องๆยิ้มๆ แม้ในขณะที่ตัวเองกำลังเคี้ยวข้าวอยู่

"ไม่รังเกียจ​เลยค่ะ ดีกว่าไม่มีที่นั่งซะอีก" หวานที่หันมาเห็นรุ่นพี่หนุ่มชวน จึงจับมือเพื่อนสาวลากมานั่งโต๊ะด้วยกันอย่างที่ไม่คิดจะปฏิเสธ​

"ยัยหวาน แกถามฉันก่อนไหมว่าฉันอยากนั่งกับพวกพี่ๆเค้ารึป่าว" แอมหันมากระซิบกระซาบ​บ่นกับเพื่อนสาวพร้อมมองตาขวาง

"แกไม่ต้องบ่นหรอกน่า นั่งๆไปเถอะ โต๊ะอื่นมันเต็มหมดแล้ว" ถึงไม่เต็มก็มีเจ้าของหมดแล้ว จะให้ไปนั่งที่ไหนได้อีก

"ชิ! แกอ่ะ" ยัยหวานอ่ะ แม่ง! ชิ!