POV: Xena
Hindi ko alam kung bakit parang adrenaline rush ang pakiramdam tuwing isinusulat ko siya sa diary ko. Para bang bawat pahina na puno ng pangalan niya ay isang bawal na kasalanan—pero isa ring sikreto na pinakamasarap.
Lagi kong sinasabi sa sarili ko: “Xena, tigilan mo na. Ang creepy na.”
Pero heto ako, nakayuko sa desk ko, hawak ang favorite kong fountain pen, habang dinidilaan ng tinta ang papel, isinusulat ang bawat galaw niya na parang pelikula sa ulo ko.
> “Kanina sa Math class, inirapan niya ako kasi nahuli akong nakatulala. Hindi niya alam na siya rin ang tinititigan ko. Ang ironic, di ba? Siya ang sagot sa lahat ng problema ko pero siya rin ang dahilan kung bakit lagi akong bagsak sa exam.”
Sinulat ko iyon habang nanginginig ang kamay ko. Saka ako napahawak sa dibd
