POV: Kyle
Tahimik.
Pero hindi ‘yung tahimik na nakakapanatag — kundi ‘yung tahimik na may bahid ng kuryente sa hangin, na parang kahit anong galaw namin, may mababasag.
Xena leaned closer.
Sobrang lapit niya na, ramdam ko na ang bawat hinga niya sa tagiliran ko.
May talsik pa ng ulan sa bintana, at sa loob ng study room, para kaming nasa sarili naming maliit na mundo — puno ng tension, ng mga salitang hindi nasasabi pero malakas sa pagitan.
“Bakit parang kabisado mo na ‘tong topic pero gusto mo pa ring paulit-ulit kong ituro?” tanong ko, pilit kong ginawang normal ‘yung boses ko habang sinusulat ang tamang solution.
“Maybe kasi iba ‘pag ikaw nagtuturo,” sagot niya, sinabayan pa ng malambing na ngiti na parang gusto ko na lang isuko lahat ng self-control ko.
“Or maybe gusto ko lang
