POV: Xena
Hindi ko alam kung kailan naging ganito ka–komplikado ang simpleng tutorial sessions namin ni Kyle.
Dati, numbers lang ang kalaban ko — formulas, equations, at mga sulat-kamay kong mukhang abstract art sa mata ng math prodigy kong tutor.
Pero ngayon?
Parang ‘yung mismong formula, ako na ang variable na hindi niya ma-solve.
Bumuhos na naman ang ulan sa labas. Typical. Every time na nagkikita kami, parang lagi talagang may ambience.
Pero ngayong gabi, iba.
Tahimik.
Walang ingay kundi ‘yung tikatik ng ulan at ‘yung mabilis na pintig ng puso ko habang nakatitig sa pink kong notebook — oo, ‘yung paborito kong notebook na minsan nang naging dahilan ng kaguluhan naming dalawa ni Kyle.
And now, I’m writing again.
Hindi ko alam kung anong klaseng kabaliwan ‘tong ginagawa ko, per
