(Kyle’s POV)
Tahimik.
Mas tahimik kaysa dati.
Pagkatapos ng ilang segundo ng awkward laughter, bumagsak ulit ang katahimikan sa pagitan namin ni Xena.
Pero hindi ‘yung ordinaryong tahimik. Ito ‘yung tahimik na may humihinga sa pagitan ng mga titig.
‘Yung tahimik na parang may sumisigaw, pero walang gustong umamin.
Kinuha ko ‘yung marker sa mesa at nagsimulang magsulat sa whiteboard, kahit hindi ko alam kung anong equation na ‘yung ginagawa ko. Ang importante, busy ako. Hindi siya tinitingnan. Hindi ko nakikita ‘yung maliit na ngiti niya habang sinusulat ko ‘yung mga formula.
Pero naramdaman ko ‘yung tingin niya.
Malambot. Matagal. Parang tinatantiya kung hanggang saan ko kayang magpanggap na walang nararamdaman.
“Sir,” tawag niya, mahina.
Nagulat ako nang marinig ko ‘yung boses n
