(POV: Kyle)
Tahimik.
Sobrang tahimik na parang bawat patak ng ulan kanina ay iniwan ng echo sa loob ng utak ko.
Umaga na.
Puno ng lamig ‘yung hangin, pero ako, parang nilalagnat. Hindi dahil sa lamig, kundi dahil sa kung anong naiwan sa pagitan namin kagabi—sa pagitan ng mga titig, mga salita, at ‘yung paglapit na halos di ko na napigilan.
After the tutorial, Xena’s still asleep on the couch.
Her hair’s a mess, her breathing soft and even, and her hand’s still clutching that stupid pink notebook—na para bang hawak pa rin niya ‘yung sarili niyang sikreto kahit tulog siya.
Pinagmamasdan ko lang siya.
Tahimik. Walang galaw.
Walang dapat na dahilan para tumingin ako nang ganito. Pero hindi ko rin magawang tumingin sa iba.
Para siyang scene sa isang pelikula na ayaw mong tapusin kasi
