The Playgirl's Karma

I looked at outside our new house. For the past days, I have been living here with my grandparents. Hindi nila ako iniwan kahit pa na-disappoint ko sila. They are still with me, supporting me, kahit na may ginawa akong hindi maganda para sa kanila.   Pero wala na din naman silang magagawa pa. Nandito na ako eh. This is what fate has for me. Gusto ko man na magsisi, hindi ko naman magawa dahil masaya ako.   Kahit na ganito, masaya ako.   Masaya ako na nakalayo ako sa toxicity ng paligid. I am happy to be where I am right now.   “Apo, okay ka lang ba diyan?”   Napatingin ako kay Lolo Reto. Nasa garden na ako ngayon. Nadaanan ko kanina si Lola Poring na naghahanda ng almusal kaya nagpaalam muna ako na dito muna ako sa labas,   Maliit na bahay lang itong nilipatan namin. May dalawang kwarto kaya sakto lang para sa aming tatlo.   Tumango ako sa kaniya. “Okay lang po,” sagot ko kay Lolo na naupo sa tabi ko. “Hindi ba kayo nahihirapan sa pag-aadjust sa bagong bahay natin, Lo?” tanong ko naman sa kaniya habang nakatingin lang ako sa harap kung saan may mga dumadaan na mga batang nagba-bike.   Nakita ko sa gilid ng mga mata ko ang pag-iling ni Lolo. “Hindi, apo. Hindi naman na kailangan ng malaking adjustment dahil kayo pa rin naman ng Lola mo ang kasama ko dito,” aniya. “Ikaw ba? Nahihirapan k aba dito?”   Agad din naman akong umiling. “Hindi, Lo. Sa katunayan, masaya nga ako na nandito tayo. Mas payapa,” nakangiting sabi ko sa kaniya nang lingunin ko siya.   Inakbayan ako ni Lolo. “Ang tanong, masaya ka ba?” ani pa niya.   Napanguso ako. My eyes squinted as I thought of it. “Oo naman,” sagot ko kay Lolo na may kasamang malaking ngiti. “Masaya ako, Lo,”   Tumango si Lolo at niyakap ako. “Iyan lang naman ang importante para sa amin ng Lola mo,” aniya. “Kahit na anong gawin mo, palagi mong iisipin na susuportahan ka namin dahil mahal ka namin,”   My eyes watered as I hugged my Lolo back. Kahit noon pa man, suportado na nila ako sa lahat. Kahit na ayaw nila sa ginagawa ko, ni minsan ay hindi nila ako pinagalitan. At hanggang ngayon, kahit na nadagdagan na naman ang mga maling nagawa ko, nandito pa rin sila para sa akin.   I can’t imagine life without them. Wala man akong nakagisnang mga magulang, sapat na silang dalawa sa akin. They made my life better. At alam kong sa pinagdadaanan ko ngayon, hindi nila ako papabayaan.   We ate breakfast after Lola called us. Magkasama kaming kumain ng agahan at nang matapos ay bumalik muna ako sa kwarto ko. Sa mga nagdaang araw, wala akong ibang ginawa kung hindi magbasa ng libro. Pero ngayon, I am not in the mood to read. I have something in mind.   I went inside my room. Isang kwarto lang dito sa taas. Iyong kina Lolo at Lola kasi ay nasa baba para hindi na sila mahirapan pa sa pag-akyat baba. Mabuti na lang at magandang bahay naman ang nakita ni Mama.   I went inside my room and took my phone. For days ever since I came here, hindi ko pa nabubuksan ang cellphone ko. I am too scared to know what is happening with the people I left. I am scared to know how he is after I left him… but I am more scared of the fact that he doesn’t care about me leaving.   Kian Angelo Monteclaro… did you really love me?   I sighed as I tried to open my phone. While waiting, iniisip ko ang mga nangyari sa gitna namin Kio. I love him. I have looked up to him ever since I can remember. I have dreamt of having him. Pero noong nasa akin na, bakit parang kay hirap para sa mundo na maging masaya para sa akin?   Is it because of everything I did in the past?   I have paid for it. I know I have. I have forced myself na hindi pansinin si Kio noong simula, but what can I do if he is persistent? What can I do if I can’t resist someone like him?   Again, as I have said, I have dreamt of being his girlfriend. At kahit sino naman siguro, will grab the opportunity like that. Pero sinubukan ko talaga na hindi siya patulan because I know I don’t deserve.   Pero sa huli, I gave in. I gave in because I love him.   But then, everyone wasn’t happy about it noong nalaman nila.   I shook my head as I tried to forget everything I have heard from just about everyone. It was too painful for me because I know for a fact that not even a single thing that they have said about me was true. I just can’t bring myself to put Kio in the spotlight of my shameless acts before.   Natigil lang ako sa pag-iisip ng tuluyan nang bumukas ang cellphone ko. I opened my social media accounts where I could contact my friends. Iyong ibang social media accounts ko naman ay deactivated nab ago pa man kami lumipat dito. I just kept this one dahil blocked na din naman si Kio dito. I just needed to contact my friends dahil ayaw ko naman na takasan din pati sila.   I dialed Reena’s number. Ang alam ko ay vacant nilang dalawa ngayon. Vacant ko din eh, kung hindi lang ako tumigil at umalis. Isang sem na lang sana pero wala eh. I have to save myself and Kio from everyone else.   Hinintay ko na sagutin nila ang tawag. Hindi pa man nakakadalawang ring ay agad na nila itong sinagot. “Oh, my gosh! Where are you?!”   Iyon ang pambungad na tanong ni Reena nang masagot na niya ang tawag ko.   Gusto kong maiyak. Hindi pa man nag-iisang linggo ay miss ko na silang dalawa. Hindi man lang ako nakapagpaalam ng maayos sa kanila.   “Hoy, sino ‘yan? Si Sophia?” rinig ko pang curious na tanong ni Jay Ann.   “Please tell Jay na huwag masyadong maingay. Baka may makarinig sa inyo,” sabi ko kay Reena.   Narinig ko na nagkayayaan sila na umalis sa kung saan man sila nakaupo. Nagmamadali pa silang dalawa kaya naman natawa ako.   I was waiting for them to settle nang bigla na lang tumahimik sa kabilang linya. I wanted to call their names pero it felt like something was stopping me from doing so. I just confirmed what it was nang may marinig akong isang boses pa na sobrang pamilyar sa akin.   “May balita na ba kayo tungkol sa kaniya?”   It was him.   It was Kian Angelo Monteclaro.   My love.   Kung kanina ay naluluha pa lang ako nang marinig ko ang boses ng dalawang kaibigan ko, ngayon ay tuluyan nang pumatak ang mga luha ko. It’s just been days, pero sobrang miss ko na siya. And I just couldn’t do anything about it. I can just silently cry here as I listen to them talk.   But then, I know I have to end the call, pero gustong-gusto ko pa na marinig ang boses niya. So, I listened.   “Wala pa rin,” matapang na sagot ni Jay Ann. How I want to thank them personally. Alam ko na maaasahan ko talaga sila… that I could rely to them at any time… at any moment.   Wala na akong narinig pagkatapos ng sagot ni Jay Ann. Parang nagpapakiramdaman lang silang tatlo. Nakikiramdam din naman ako sa kanila.   Sa huli ay narinig ko ang boses ni Kio. “Please, if you have any news about her, tell me,” ani pa niya.   Tinakpan ko ang bibig ko para pigilan ang paglabas ng hikbi ko. I tried to calm myself as I held my tummy.   Narinig ko ang sagot ng dalawang kaibigan ko na sasabihan na lang siya kapag ka may balita na sila tungkol sa akin. Nagpasalamat lang si Kio sa kanila at pagkatapos noon ay narinig ko na naman ang dali-daling paglalakad nila.   “Sophie, don’t drop the call. Kakausapin ka pa namin,” narinig kong sabi ni Reena habang rinig na rinig ko sa boses nila ang pagmamadali.   I cleared my throat. “Okay,” I said in a very small voice, scared that if my voice is a little louder, maririnig ako ni Kio kahit na nasa malayo na din siya.   Hinintay ko silang dalawa na makalayo sa kung saan. I waited patiently dahil alam ko na nag-iingat din sila para sa akin.   I sighed as I remembered Kio’s voice. I miss him. I miss everything about him. I miss his voice, his smile, his laugh, his scent. I miss him. I miss him so much.   I wiped the tears that fell down my cheeks. I looked up to stop my tears from falling.   “Sophie, are you still there?”   When I heard Jay Ann’s voice, I cleared my throat again and again para mawala ang pagbabara sa lalamunan ko.   “Still here,” I answered. “Kamusta kayo?” nakangiting tanong ko.   “Ikaw ang kamusta?” si Reena naman. “Bakit hindi ka man lang nagsabi sa amin kung anong gagawin mo? Nasaan ka ngayon? Nag-drop ka na daw?” sunud-sunod na tanong niya pa.   “I am really sorry,” sagot ko sa kanila. “Okay lang naman ako. Miss ko lang kayo kaya ako tumawag,”   “Saan ka ngayon, Sophia Alison?” Jay Ann asked. “We went to your house. Wala na daw kayo doon. Kasama mo ba sina Lolo at Lola?”   “Oo, kasama ko sila,” nakangiting sagot ko kahit na hindi naman nila ako nakikita. But at least, they could feel that I am okay… that I am happy.   “Nasaan kayo ngayon? Bibisita kami,” ani pa ni Reena.   I smiled sadly. “Hindi ko pwedeng sabihin eh,” malungkot a sabi ko sa kanila “But I assure you, magpapakita ako sa inyo sa tamang panahon. I promise,”   “Hindi ka na ba babalik ng school? Saying isang sem na lang,” si Jay Ann naman ngayon. “Pwede namang hindi mo na isipin ang sasabihin ng mga tao dito. They just have a lot to say on things that doesn’t concern them. Dapat hindi ka na lang nagpaapekto,”   “Jay Ann…” narinig kong saway ni Reena sa isang kaibigan namin.   “If only it is that easy,” I said in a small voice. “It may seem easy but it’s not,”   “We understand, Sophie,” Reena said before Jay Ann could even say something. Alam ko na hindi gusto ni Jay Ann ang ginawa ko. If only I could tell them everything… and the truth.   But now is not the right time.   Kailangan ko munang i-estable ang buhay ko at ng pamilya ko ngayon dito. This will be hard dahil hindi pa ako tapos sa pag-aaral, but I know I will make it. Sabi naman nina Mama at Papa ay magpapadala sila ng pera para sa amin nina Lolo at Lola. I think it would be enough to suffice for our daily needs.   Nakipag-usap pa ako kina Reena at Jay Ann. Kinamusta nila sina Lolo at Lola at sinabi ko naman na okay lang sila. They kept on asking kung nasaan ako pero hindi ko na sinabi. Mahirap na. kahit medyo malayo na ako ngayon, I know what Kio’s money could do. Pwede niyang pasundan ang mga kaibigan ko kung sakali.   Really, Sophia? Do you really think he would look for you?   I shook my head as I get that thought off my head.   Natapos ang tawag ko kina Reena at Jay Ann kaya naman ibinaba ko na ang cellphone ko. At least, I feel a little lighter right now lalo pa at nakausap ko na ang dalawang kaibigan ko.   Then, Kio came into my mind again as I lay down on the bed.   I rubbed my tummy as I thought of Kio. “Baby, I am really sorry. I have to do this. But I promise you, mommy will love you so much you wouldn’t feel the absence of your father,” I whispered.