หนี้รักสลักใจ

ณ.กรุงเทพมหานคร สาวสวยรูปร่างสูงโปร่งหุ่นนางแบบผมแดงอมม่วงยาวสลวยถึงกลางหลังสวยราวนางเอกหนังในชุดเสื้อยืดสีขาวพอดีกางเกงยีนส์ทรงบอยสีซีดลงจากรถได้ก็เดินดุ่มๆเข้าไปในห้างหรูที่เธอนัดกับเพื่อนรักไว้เพราะรถติดจึงทำให้เธอมาสายหลังจากไปติดต่องานที่โรงแรมหรูมาสามแห่งเพื่อเสนอโปรโมชั่นสำหรับลูกค้าขาลุยชอบเที่ยวแบบแอดเวนเจอร์ ที่ ริมแคว รีสอร์ท แอนด์ จังเกิล ปาร์ค อำเภอ ไทรโยค จังหวัดกาญจนบุรี และไม่สนใจสายตาของหนุ่มๆที่มองเธอกันแทบคอเคล็ดทั้งที่ใบหน้าสวยไร้เมคอัพแต่หญิงสาวก็ดึงดูดสายตาของเพศตรงข้ามได้เป็นอย่างดี “นังแพมวันนี้มาเร็วนะยะ” ปลา ปาหนัน วัชรประทีป สาวสวยหน้าตาคมเข้มและแสนห้าวจนใครๆคิดว่าเธอเป็นทอมเรียนจบบริหารรุ่นเดียวกับเลอมานและที่บ้านยังทำธุรกิจขนมโมจิชื่อดังของจังหวัดนครสวรรค์เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันที่จับกลุ่มกันเหนียวแน่นมาตั้งแต่เรียนปีหนึ่งจนจบปริญญาตรีและยังต่อโทที่มหาวิทยาลัยเดิมจนจบปริญญาโทพร้อมกันอีกและฐานะทางบ้านก็จัดว่ามีอันจะกินหรือเศรษฐีนั่นแหละ “ว่าแต่แกมีอะไรเหรอถึงโทรหาฉันเร่งด่วนอย่างนี้” แพม หรือ เลอมาน พิรมย์มณี วัย28ปีสาวเมืองกาญผิวสีน้ำผึ้ง ดวงตาสีน้ำตาลคมเข้ม คิ้วโก่งรับโครงหน้าเรียว จมูกโด่งเชิดรั้น ริมฝีปากรูปกระจับ รูปร่างสูงโปร่งอกเป็นอกดูมๆเอวบาง สะโพกผายกลมกลึงสมส่วน ดูโดยรวมแล้วสวยบาดตาบาดใจชนิดที่หนุ่มๆมองแล้วน้ำลายไหล “ก็นังภามันนัดรวมตัวกันน่ะสิ แล้วนี้มันยังไม่มาเลยเป็นเจ้าของห้างแท้ๆ” ปลาบ่นเพื่อนรักอีกคนที่เป็นลูกสาวคนเล็กของห้างหรูกลางกรุงเทพ “โน่นไง พูดถึงก็มาพอดี อย่างนี้ให้นังภาเลี้ยงละกัน” แพมบุ้ยปากไปด้านหลังเพื่อนสาวร่างอวบ “แหมกว่าจะเสด็จมาได้นะยะนังแพม ฉันนึกว่าแกไม่ออกมาจากป่าแล้วนะเนี่ย” ภา รักตาภา สุทธิลักษณ์ สาวร่างเล็กบอบบางน่ารักผมบ๊อบสั้นหน้าม้าลูกสาวคนเล็กของห้างสรรพสินค้าหรู บีเคเค เซนเตอร์ พอยท์ กลางกรุงเทพมหานคร(Bangkok Center Point)และแต่งงานกับ ครองภพ สุทธิลักษณ์ นักธุรกิจหนุ่มอสังหาริมทรัพย์เมื่อต้นปีก่อน “วันนี้เป็นวันรวมเพื่อนหรือไงแล้วแกล่ะสามีปล่อยให้มาได้เหรอยะ” คนที่เพื่อนบอกว่าออกมาจากป่าถามเพื่อนรักทั้งสองเพราะตั้งแต่เธอเรียนจบแล้วกลับไปช่วยงานของครอบครัวที่เมืองกาญได้ปีกว่าพอๆกับที่รักตาภาแต่งงาน “เขาก็ไปทำงานสิยะ แกไม่รู้เหรอนังแพมว่าทำตัวให้เพื่อนเป็นห่วงกลัวว่าจะอยู่ป่าถาวรจนลืมเพื่อนๆน่ะสิ” รักตาภาว่าเพื่อนก่อนจะกอดกันแล้วนั่งลงข้าง “ฉันงานยุ่งน่ะสิพี่พรีมท้องเริ่มใหญ่ขึ้นไปไหนลำบาก งานก็เลยตกมาอยู่ที่ฉันคนเดียว กว่าจะเคลียได้แล้วช่วงนี้ก็ลูกค้าเยอะด้วยแล้วแกล่ะเมื่อไหร่จะมีหลานให้พวกเราอุ้มสักทีล่ะหรือพี่ตามย้ำยาบูดยะ คริๆ” คนงานยุ่งตอบเพื่อนก่อนจะแซวเพื่อนที่แต่งงานทันทีที่เรียนจบนี่ก็ปีกว่าแล้วยังไม่มีวี่แววจะท้อง “ภาไม่รีบอยากอยู่กันสองคนก่อน ทีพวกแกยังไม่มีใครแต่งเลย แล้วแกล่ะนังแพมช่วงนี้นายวัตมีข่าวถี่ด้วยนะ” รักตาภาตอบเพื่อนและเตือนเรื่องแฟนหนุ่ม “ไม่มีอะไรหรอกมั้งวัตเขาก็มีข่าวกับสาวๆบ่อยนี่ อีกอย่างพักนี้ก็ไม่ได้เจอกัน แพมงานยุ่งมากก” เลอมานตอบเพื่อนปกติพี่สาวจะดูแลในส่วนของรีสอร์ททั้งหมดและเธอจะดูแลในส่วนของสวนกล้วยไม้และรับผลิตภัณฑ์โอท็อปของชาวบ้านมาวางที่หน้าสวนกล้วยไม้เพื่อให้นักท่องเที่ยวเลือกซื้อเป็นของฝากของที่ระลึกไปฝากญาติพี่น้องเพื่อนฝูงหลังจากเที่ยวชมสวยกล้วยไม้กว่าแปดสิบไร่ และยังที่จัดจำหน่ายกล้วยไม้ส่งออกต่างประเทศร่วมกับกลุ่มเกษตรของจังหวัดจนมีชื่อเสียงและเป็นที่ชื่นชอบของนักท่องเที่ยวเพราะมีหลากหลายพันธ์ให้ได้ชม จากการริเริ่มของปู่ทวดจนขยายใหญ่ขึ้นในยุคของปู่ เธอทำงานร่วมกับพี่ชายที่ดูแลทั้งรีสอร์ทและสวนกล้วยไม้ พวกเธอเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เพราะคุณปู่กับคุณย่าแพรไหม คุณย่าแพร มีลูกชายสามคน ลุงนิค นิรัช เป็นพี่ชายคนโตแต่งงานกับ ป้าชุ ชุรีพร มีลูกชายหนึ่งคนคือพี่ธาน วิธาน พิรมย์มณี วัย 32ปีลูกชายของ คนที่สองคือลุงคม นิคม แต่งงานกับป้านา วีนา มีลูกสาวหนึ่งคนคือพี่พรีม ลมิตา วัย30 ปี ที่แต่งงานกับ ชัชชน พัฒนณุกรม ลูกชายนักการเมืองน้ำดีของเมืองกาญ และคนสุดท้องคือ นิยม พิรมย์มณี แต่งงานกับ แม่ ลัน ลันนา สาวกรุงเทพฐานะปานกลางทั้งสองเจอกันตอนเรียนปริญญาตรีที่กรุงเทพพอแต่งงานก็ไปใช้ชีวิตอยู่ที่กาญจนบุรี ช่วยธุรกิจทางบ้านสามีที่ทำรีสอร์ท และมีลูกสาวด้วยกันหนึ่งคน แพม เลอมาน พิรมย์มณี หลังจากตายายของเลอมานเสียชีวิตแล้วเธอจึงไม่ค่อยได้เจอญาติพี่น้องของแม่เพราะต่างก็แยกย้ายไปกันหมด แล้วพ่อแม่ของเลอมานเสียชีวิตขณะมาทำธุระที่กรุงเทพแล้วรีบกลับบ้านไปร่วมงานวันเกิดของ เด็กหญิงเลอมาน ลูกสาวของทั้งคู่ที่ครบห้าขวบแต่ฝนตกหนักจึงทำให้รถของพวกเขาคว่ำและเสียชีวิต ตั้งแต่นั้นมาเลอมานจึงไม่จัดวันเกิดอีกเลย และอยู่ในความดูแลของคุณย่าแพรและลุงนิคกับป้าชุ “ฉันคิดว่าแกลืมคนที่กรุงเทพแล้วซะอีก ระวังล่ะแกเล่นตัวมากเกินไปเดี๋ยววัตก็มีกิ๊กหรอกย่ะ” รักตาภาพูดแล้วมองหน้าเพื่อนรัก “ถ้าเขาอยากมีก็ต้องปล่อยไป แพมรับไม่ได้หรอกหากแฟนนอกใจนอกกายอย่าให้รู้แล้วกัน” เลอมานพูดเสียงเรียบเธอยังให้โอกาสตัวเองและเรวัตเพราะตอนนี้กำลังสนุกกับงานจนไม่มีเวลาคิดเรื่องครอบครัว “ใช่แล้วแก ยังใช้ชีวิตโสดไม่คุ้มเลยจะรีบแต่งงานไปทำไมเนาะ นั่นนังนิน นังโศ นังตีตี้ มากันแล้ว เอ้ะ อย่างนี้ใครจะเลี้ยงล่ะพวกแกช่วยกันดูหน่อยสิ” ปาหนันบอกเพื่อทั้งสองแล้วก็ได้เจ้ามือในวันนี้และลืมเรื่องของ เรวัตแฟนหนุ่มของเลอมานที่คบกันมาตอนเรียนปริญญาโทก็เกือบสามปีแล้ว “นังตีตี้/นังตีตี้ /นังตีตี้.” สามเสียงพูดออกมาพร้อมกันเมื่อเพื่อนรักคนสุดท้ายคือ ฐิติ โรจน์กานต์ ลูกชายสวนทุเรียนดังเมืองนนท์ “อะไรของพวกแกนังบ้า เรียกซะกระเทยขนตูดลุกเลย” ตีตี้ หนุ่มสวยหน้าใสหล่อเหลาผิวขาวใสตามที่ได้เลือกเพศด้วยตัวเขาเองและครอบครัวก็ยอมรับได้แต่เขาไม่แต่งหญิงยกเว้นงานเลี้ยงกับเพื่อนสนิทเท่านั้น “แกมาคนสุดท้ายแล้วเป็นคนจ่ายในวันนี้” ปาหนันเป็นคนพูดแล้วบูรนิณกับโศรดาก็ยกมือขึ้นไฮไฟว์กันหัวเราะเสียงดังด้วยความลืมตัวทำให้ลูกค้าในร้านกาแฟหันมามองสาวๆกลุ่มใหญ่ที่สวยกันทุกคนก่อนจะก้มหน้าขอโทษลูกค้าแล้วสะกิดกันลุกขึ้นไปจ่ายค่ากาแฟแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็วก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะกันอีกครั้ง “นังตีตี้ แกมีขนตูดด้วยเหระยะ” โศรดา แก้วกาไว สาวสวยผิวขาวชาวสุโขทัย ที่บ้านทำธุรกิจรีสอร์ทและเธอกำลังจะไปศึกษางานจากเลอมาน เธออยากทำรีสอร์ทเหมือนของเพื่อนเพราะรีสอร์์ของเธอติดแม่น้ำยมจึงคุยกับพ่อว่าจะเพิ่มตรงส่วนนี้เพราะยังไม่มีธุรกิจนี้ในจังหวัด “เปรียบเทียบย่ะนังโศ ขนตูดน่ะไม่มี มีแต่ขน..” “พอๆ พวกแกจะกินข้าวมั้ยนังโศ นังตีตี้” นิน บูรนิณ วชิรพงษ์วนิช ลูกสาวคนสวยของคุณธนเทพ กับคุณบุษยา วชิรพงษ์วนิช เจ้าของบริษัททัวร์ชื่อดัง ที่สามารถพาทุกคนเดินทางท่องเที่ยวไปทั่วโลก ต้องไปกับ บุษบา แทรเวิล เวิลด์ กรุ๊ป ที่จัดทริปได้ประทับใจลูกค้าทุกระดับประทับใจ หกสาวสวยต่างไซร์เดินไปร้านอาหารปิ้งย่างสไตล์เกาหลีชื่อดังที่ทุกคนรู้จักเพราะขึ้นชื่อเรื่องอาหารสดที่นำเข้ามาจากต่างประเทศและเป็นที่ชื่นชอบของกลุ่มวัยรุ่นวัยทำงานและครอบครัว “นังแพม เก้านาฬิกาของแก” บูรณินบอกเพื่อนเมื่อเห็นแฟนหนุ่มของเลอมานเดินเข้ามาพร้อมกับไฮโซสาวสวยชื่อดังนามสกุลผู้ดีเก่าที่กำลังมีข่าวว่าเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศได้ไม่ถึงเดือนและครอบครัวก็จัดงานต้อนรับกันอย่างเอิกเหริก “อ้อ นายวัตของแกนี่นังแพม” ตีตี้ พูดเสียงดังก่อนเลอมานจะยกมือขึ้นปิดปากเพื่อนแล้วร่างเพรียวก็ไถลตัวลงใต้โต้ะเพราะไม่อยากเจอแฟนหนุ่มตอนนี้ “อ้าว, นังแพมแกจะหลบทำไม” “ถ้าวัตถามพวกแกก็บอกว่าแพมไม่มานะ” เลอมานตอบเพื่อนมาจากใต้โต้ะและโชคดีที่โต้ะจัดเป็นบล็อกส่วนตัวจึงไม่ต้องกลัวว่าโต้ะอื่นจะเห็น “สวัสดีครับสาวๆ มากินข้าวกันเหรอ” เรวัตหน้าเสียเมื่อเจอกลุ่มเพื่อนๆของแฟนสาวที่ตอนนี้อยู่ที่เมืองกาญจึงแยกจากไฮโซสาวที่รู้จักกันในงานเลี้ยงต้อนรับเธอกับมาจากอเมริกา และวันนี้รับนัดไฮโซสาวมากินอาหารกลางวันกับเพื่อนๆกลุ่มของเธอจึงรอดตัวไปแต่ก็แอบเสียวอยู่เหมือนกัน “สวัสดีวัต/ สวัสดี” สี่สาวทักทายเพื่อนร่วมสถาบันและยังเป็นแฟนกับเพื่อนรักของพวกเธอแต่กลับควงสาวอื่นมหน้าตาเฉย “แล้ววัตล่ะมากินข้าวเหมือนกันเหรอ มากับใครอ่ะ” ตีตี้ถามแฟนเพื่อนเพราะท่าทางจะไม่ใช่แค่เพื่อนถ้าเป็นเพื่อนคงไม่จับมือถือแขนกระซิกกระซี้ขนาดนั้น “มากับเพื่อนน่ะ” “อ๋อ, เพื่อนเหรอ” ปาหนันพยักหน้าว่าเข้าใจ “วัตไม่ไปหาแพมที่เมืองกาญบ้างเหรอ” รักตาภามองไปที่ไฮโซสาวแล้วถามเรวัต “ช่วงนี้ขยายงานเพิ่ม ไม่มีเวลาน่ะ อีกอย่างแพมก็งานยุ่งเอาไว้เคลียงานเสร็จแล้วค่อยไปดีกว่า แล้วพวกเธอล่ะไปหาแพมบ้างไหม” “ฉันเพิ่งไปมาเมื่อสองอาทิตย์ก่อนนี่เอง ยัยแพมก็งานยุ่งเหมือนกันลูกค้าเข้าพักเยอะ” ฐิติเพิ่งพาญาติๆไปเที่ยวที่รีสอร์ทของเพื่อนรักมาเมื่อสองอาทิตย์ก่อน “ฉันกำลังจะไปพรุ่งนี้ นายมีอะไรฝากบอกแพมมั้ยล่ะ” โศรดาเห็นแฟนเพื่อนควงสาวมากินข้าวแล้วไม่พอใจเพราะท่าทางของทั้งสองไม่เหมือนเพื่อนสักนิด “ไม่เป็นไร เอาไว้เราโทรหาแพมเองดีกว่าไปนะ เพื่อนๆรออยู่” เรวัตเห็นคู่ควงรอนานแล้วจึงเดินไปหาและเดินไปที่โต้ะกลุ่มไฮโซที่นั่งอยู่สี่ห้าคน “วัตไปแล้วใช่ป่ะพวกแก” หัวยุ่งๆโผล่ขึ้นมาจากใต้โต้ะหลังจากมุดลงไปหลบแฟนหนุ่ม “เอาไงดีนังแพม แกจะหลบนายวัตเหรอ” บูรณินถามเพื่อนที่โผล่หน้าขึ้นมา “นั่นสิทำไมต้องหลบยะ แกเป็นแฟนนะไม่ใช่กิ๊กที่กลัวเมียเขาจับได้น่ะ” โศรดาว่าเพื่อนขนาดเธอยังไม่พอใจแทนเลย “เออน่า พวกแกช่วยดูให้หน่อยนะนังตีตี้เปลี่ยนที่นั่งเร็ว” เลอมานบอกเพื่อนเพราะเธอจะต้องนั่งมุมในสุดเพื่อหลบแฟนหนุ่ม “แกเล่นอะไรนังแพม ฉันดูว่ายัยไฮโซนั่นคิดจะเคลมแฟนแกแน่ๆเลยว่ะ ฉันมองสายตาหล่อนออก” ตีตี้มองไฮโซสาวที่จิกตาใส่พวกเธอพอเรวัตเดินกลับไปก็ควงแขนราวกับเป็นแฟนเดินหน้าเชิดไปหาเพื่อนที่โต้ะ “ช่างเถอะแก เขาอาจจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ได้ พวกแกก็รู้นี่เขาเป็นไฮโซเหมือนกันไม่ใช่โลโซอย่างพวกเรานี่.” เลอมานพูดกับเพื่อนเธอก็มีเหตุผลเพราะอยู่ไกลกันไม่มีเวลาให้กันทำให้เธอคิดและสังคมที่แตกต่างกันอีก แม่ของเรวัตไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่แต่พ่อของเขาน่ารักเพราะคุยภาษาธุรกิจด้วยกันรู้เรื่องและยังสอนเคล็ดลับการติดต่องานและเข้าหาผู้ใหญ่ บริษัทใหญ่ และการนำเสนองานกับลูกค้าเพื่อสร้างความเชื่อมั่นให้กับลูกค้าก็นับว่าเธอได้ความรู้จากท่านมาเยอะและอีกอย่างเรวัตไม่สนใจจะทำงานอย่างจริงจังและเป็นหนุ่มชอบปาร์ตี้ ออกงานสังคมซึ่งเขาเปลี่ยนไปตั้งเรียนจบและเธอกลับไปช่วยงานของครอบครัว “แต่แกก็คบกับนายวัตมานานแล้วนะแพม แล้วจะปล่อยไปแบบนี้น่ะเหรอ” รักตาภาถามเพื่อนเพราะเธอกับเพื่อนทุกคนก็เห็นเรวัตเป็นแบบนี้ตั้งแต่เลอมานกลับไปทำธุรกิจครอบครัวที่เมืองกาญมักจะมีข่าวกับดารานางแบบ “ไม่รู้สิ นับวันแพมกับวัตก็ห่างกันไปทุกที บางทีเราอาจไม่ไปถึงจุดนั้นก็ได้นะ มาเร็วรีบกินกันเถอะจะได้กลับแพมไม่อยากเจอวัต” “ก็ได้ๆ งั้นลงมือกันเลย” จากนั้นสาวๆทั้งหกคนก็กินอาหารกันด้วยความอร่อยคุยกันอย่างออกรสผ่านสักพักก็อิ่มและนั่งคุยกันต่อรอให้เรวัตออกไปก่อน “นังแพมหลบ” รักตาภาบอกเพื่อนเมื่อเห็นเรวัตลุกขึ้นและก็เป็นไปตามคาดเรวัตออกไปพร้อมกับไฮโซสาวที่หันมามองพวกเธออีกครั้งแล้วเดินออกไป “เฮ้อ” เลอมานถอนหายใจแล้วจัดผมให้เข้าที่ “แกอย่าทำแบบนี้อีกนะนังแพม เดินหน้าชนไปเลยจะได้รู้ว่าวัตเขานอกใจแกหรือเปล่า ถ้าปล่อยแบบนี้มันก็คาราคาซังไปเรื่อย” ฐิติบอกเพื่อน “รอดูสักพักก่อนนะแก เห็นแค่นี้เราก็ไปปรักปรำวัตไม่ได้หรอก” เธอชั่งใจตัวเองแต่ไม่ได้รู้สึกโกรธหรือหึงหวงเรวัตเลยอาจเป็นเพราะช่วงหลังๆไม่ค่อยได้เจอได้คุยกันเหมือนเมื่อก่อนบางทีเธอต้องตัดสินใจแล้วว่าจะหยุดหรือไปต่อกับเรวัต ความรู้สึกมันจะได้ไม่ต้องมาก้ำกึ่งแบบนี้ “จ้า แม่พระของนายวัต คนสวยใจดี แล้วอย่าหาว่าเพื่อนไม่เตือนล่ะ” “ขอบใจแกมากนนะตีตี้คนสวย พวกแกด้วย ไม่ต้องห่วงนะ เพื่อนพวกแกคนนี้มีสติสัปชัญญะสมบูรณ์ รับรองว่าจะไม่ทำให้พวกแกผิดหวัง โอเค” เลอมานมองเพื่อนอย่างซึ้งใจเพราะทุกคนเป็นห่วงเธอถึงได้เตือน “งั้นกลับกันดีกว่า แกจะไปนอนบ้านฉันมัั้ยแพม” “ขอบใจภา แพมจะไปนอนที่คอนโดกับนังโศ แกล่ะนังปลาเอารถมาป่ะ” แพมถามเพื่อนเพราะปาหนันเป็นคนไม่ชอบขับรถในกรุงเทพและจะไปพักที่คอนโดริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่ย่าซื้อไว้ให้ตั้งแต่สมัยพี่ชายพี่สาวเรียนและเพื่อนก็มาซื้ออยู่ที่เดียวกัน “ฉันขับรถมาจะกลับคอนหวั๋นเลย พรุ่งนี้ต้องเอาของไปลงที่ห้างเปิดใหม่อีก” ปาหนันตอบเพื่อนเพราะพรุ่งนี้เธอมีงานจึงขี้เกียจขับรถไปแต่เช้าสู้ไปตอนนี้ก็ถึงบ้านประมาณห้าโมงถ้ารถไม่ติดมาก “งั้นไปกันเถอะ แล้วค่อยนัดกันใหม่นะ บายๆ” เพื่อนทั้งหมดก็แยกกันกลับ “พรุ่งนี้เราจะเดินทางกันกี่โมงดีแพม” โศรดาถามเพื่อนรักเพราะเธอจะไปศึกษางานที่รีสอร์ทของเลอมาน “สักเก้าโมงครึ่งดีกว่า แพมขี้เกียจไปเจอรถติด” คนรู้ดีเรื่องการเดินทางเธอมาเรียนกรุงเทพและกลับบ้านบ่อยจึงรู้ว่าช่วงไหนรถติดเพราะถนนกาญจนาภิเษกนั้นจะติดช่วงเช้ากับเย็นตามเวลางานของคนกรุงเทพ “ก็ดีเหมือนกัน งั้นแวะซุปเปอร์มาร์เก็ตหน่อยมั้ยแก โศจะซื้อของไปฝากคุณย่าคุณลุงคุณป้าของแพมหน่อย”โศรดามักจะซื้อของบำรุงไปฝากย่าพ่อแม่ของเพื่อนทุกครั้งที่ไปเมืองกาญ “ไม่เป็นไรหรอกโศ แกไปบ้านแพมทีไรก็ซื้อไปฝากทั้งบ้านเอาไว้คราวหน้าละกัน” “เอางั้นเหรอ” “เออสิ โศๆหยุดก่อน” เลอมานบอกเพื่อนแล้วแอบอยู่ด้านหลังของของโสรดา “มีอะ....” โศรดากำลังจะถามเพื่อนแล้วได้คำตอบก่อนเมื่อเห็นเรวัตกับไฮโซสาวกำลังเดินช้อปปิ้งกัน กระหนุงกระหนิง อย่างไม่สนใจใครและที่ทำให้สองสาวอ้าปากค้างคือทั้งสองจูบกันถึงแม้จะแป้บเดียวแต่มันไม่น่าจะทำกันในที่สาธารณะ “แพม.” “จุ๊ๆ” เลอมานห้ามเพื่อนเสียงดังแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแอบถ่ายรูปไว้ได้เมื่อทั้งสองหันมาจูบปากกันอีกครั้งแม้ภาพจะไม่ชัดมากแต่ก็รู้ว่าเป็นเรวัต “ไปกันเถอะเดี๋ยวคุยกันในรถ” เลอมานลากแขนเพื่อไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็วเมื่อเรวัตเดินไปอีกทาง “แกโอเคมั้ยแพม” โศรดาถามเพื่อนเมื่อขึ้นรถแล้วท่าทางของเลอมานนิ่งเฉยไม่ได้มีท่าทีจะโกรธเคืองเรวัตเลยสักนิดทำให้เธอไม่เข้าใจเพื่อนรักจริงๆ “โอเคสิ ทำไมแกคิดว่าแพมไม่โอเคล่ะโศ” ถามว่าเธอเจ็บปวดเสียใจมั้ย ก็ตอบได้เลยว่าไม่แต่มันเสียความรู้สึกมากกว่าหากเรวัตจะมีคนใหม่ก็บอกเธอตรงๆก็ได้ ปกติที่ผ่านมาเขาก็ทำอยู่แล้วแต่เธอไม่เห็นคาตาจะมีแค่ข่าวแซวๆกันและเขาก็ปฏิเสธทุกครั้งแต่ครั้งนี้เห็นคาตามันก็รู้สึกบ้างเธอไม่ใช่ผู้หญิงตายด้านนะถึงจะได้ไม่รู้สึกรู้สาเมื่อแฟนกำลังนอกใจแต่เธอมีสติมากกว่า “แกนิ่งมากอ่ะ ถามจริงแกรักวัตหรือเปล่าแพม.” “ตอนนี้แพมตอบได้เต็มปากเลยนะโศว่าไม่ แพมยังไม่เข้าใจนิยามของคำว่ารักเลย ตอนที่ตัดสินใจคบกับวัตก็เพราะเห็นว่าจริงใจและให้เกียรติแพมและคิดว่าคงรักเขาได้แต่เจอครอบครัวของวัตแล้วแพมก็คิดเยอะพอสมควรเพราะฐานะของเราห่างกันมากและแม่ของเขาก็ไม่ชอบแพมอย่างที่แกรู้นั่นแหละ พอห่างกันแพมว่ามันไม่ใช่แล้วอ่ะ แต่วัตก็ไม่ผิดอะไรจู่ๆจะให้แพมไปบอกเลิกมันก็เห็นแก่ตัวเกินไปเพราะเขาจริงใจกับแพม แต่ตอนนี้คงไม่ต้องกลัวแล้วล่ะ แพมจะรอให้วัตมาบอกเลิกหากเขาคบผู้หญิงคนนั้นจริงๆ” “โห้ นังแพมแกนี่สุดยอดเลยนะ ทำให้โศกับทุกคนเป็นห่วงที่ไหนได้ แกสตรองเป็นบ้าเลย ต้องอย่างนี้สิสตรียุคสองพันสิบเก้าต้องแกร่งไม่มีแฟนไม่ตายหรอกแก ถ้าเจอแต่ไอ้ผู้ชายที่หวังแต่จะเจาะหม้อของเรานะ” “ก็แหงล่ะ หม้อของฉันสะอาดเอี่ยมอ่องยังไม่ผ่านการใช้งานเลยนะยะ” เลอมานพูดแล้วสองสาวก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน “คริๆๆ / คิกกๆ.”