ความหนาวเย็นซึมผ่านชุดผ้าไหมสีครามของซือหยูเข้ามาจนเธอสัมผัสได้ในระหว่างที่วิ่งตามหย่งเฉินฝ่าป่ามืดทึบนอกเมืองฉางอาน หัวใจของเธอเต้นระรัวราวกับจะฉีกขาด หน้าอกของเธอแน่นไปหมด เสียงฝีเท้าของทหารที่ไล่ตามจากถนนในเมืองเงียบลงไปแล้ว ในขณะที่ฝ่ามือที่เปียกฝนและเปื้อนเลือดของหย่งเฉินจับข้อมือของเธอแน่น
“เกือบถึงแล้ว!” เขาเอ่ยบอกด้วยความตื่นเต้นพร้อมพาเธอฝ่าพุ่มไม้หนาที่ยื่นกิ่งออกมาขวางทาง
ฝนเริ่มซาลง แต่ลมหนาวยังคงกรีดผิวของเธอ เธอสัมผัสจี้หยกที่ห้อยคอ มันยังคงร้อนและสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง แม้จะเบาลงกว่าตอนแรกแต่ก็ยังไม่สงบ
หย่งเฉินหยุดชะงักเมื่อมาถึงหน้าปากถ้ำที่ซ่อนอยู่ในเงาของต้นไม้ใหญ่ เขาใช้ดาบฟันกิ่งไม้บางส่วนที่ปกคลุมปากถ้ำออก และพาเธอเข้าไปข้างใน กลิ่นอับชื้นและเหม็นเน่าจากซากต่าง ๆ ลอยมาแตะจมูก เสียงฝนตกกระทบผืนป่าดังเบาลงเมื่อพวกเขาเข้ามาด้านใน หย่งเฉินวางดาบสั้นที่เปื้อนเลือดลงบ
