หลินซือหยูยืนสั่นเทาท่ามกลางสนามรบที่ชานเมืองหลวงฉางอาน หลังจากสัญญาณเตือนเรียกตัวกลับจบสิ้นลงไป เธอก็โผเข้ากอดกับหย่งเฉินทันที เธอกลัวไม่น้อยกับการที่จะต้องถูกดึงตัวกลับไป แม้ว่าจะเป็นบ้านที่เธอจากมาก็ตาม หัวใจของเธอตอนนี้ถูกยึดติดไปกับคนตรงหน้าเสียแล้ว หากว่าต้องกลับไปปัจจุบันก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปโดยไม่มีหย่งเฉินได้อย่างไร
ฝนตกลงมาหนักราวกับฟ้าจะร้องไห้ให้กับเรื่องที่เธอเกิด หรือไม่ก็อาจจะอยากฉลองให้กับความสำเร็จของชัยชนะในครั้งนี้ กลิ่นกำมะถันยังคงฉุนและกลิ่นคาวเลือดยังคงลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ ร่างของจางหย่งเซวียน ขุนนางตระกูลจางและทหารนับร้อยนอนเกลื่อนพื้นโคลน ธงสีดำขององค์ชายสามฉีกขาดและจมโคลน ควันจากดินปืนที่เธอใช้ในกลยุทธ์ยังลอยอบอวล เสียงกรีดร้องของทหารที่รอดชีวิตค่อย ๆ จางหายไปในสายฝน เธอหันหน้ามองไปยังจ้าวหย่งเฉินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ใบหน้าคมเข้มของเขาซีดเผือดจากค
