ทาสรักท่านชายอคิราห์

[ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง] “มุก...คงไม่โอกาสแล้วค่ะท่านชาย” เสียงอันแหบแห้งพร้อมกับมือของเธอที่ถูกโยงด้วยสายให้น้ำเกลือเอื้อมไปกุมมือชายคนเคยรักที่ยืนอยู่ข้างกาย “เธอต้องเข้มแข็งนะมุกดา อดทนอีกหน่อย ฉันกำลังจะย้ายเธอไปอยู่ห้องพิเศษ และเตรียมหมอมือหนึ่งมารักษาเธอแล้ว” เสียงทุ้มอันสั่นเครือของชายวัย 54 ปีบอกกับหญิงสาวอันเป็นที่รัก พร้อมกับกุมมือเธอเอาไว้แน่น ‘หม่อมราชวงศ์นวพล’ รีบรุดมายังโรงพยาบาลทันทีที่ทราบข่าวว่า ‘มุกดา’ ผู้หญิงอันเป็นที่รักของเขา เธอกำลังจะถูกเจ้าโรคร้ายนี้คร่าชีวิตของเธอไปจากเขา “มุกอยากจะขอร้องท่านชายค่ะ เรื่องลูก...” สายตาของผู้เป็นแม่เหลือบมองไปยังเด็กสาวและเด็กชาย ที่นั่งนิ่งเงียบอยู่ข้างกายเธอไม่ห่าง ลูกทั้งสองของเธอจะอยู่อย่างไรเมื่อไม่มีเธอต่อจากนี้ มุกดาห่วงเหลือเกิน “เธอจะต้องไม่เป็นไรนะมุกดา” หม่อมราชวงศ์นวพลเฝ้าตามหามุกดามาตลอดหลายปี หลังจากที่ได้รู้ว่าสามีของเธอเสียชีวิตลง เธอกับลูกน้อยลำบากเป็นอย่างมาก เขาจึงรีบไปช่วยเหลือ โดยการรับเธอและลูกมาอยู่กับเขาที่บ้าน ทั้งที่เขาเองก็มีภรรยาและลูกแล้ว แต่เพราะอดีตความรักในวัยหนุ่มสาวของเขาและมุกดานั้น มีมาอย่างช้านานและมั่นคง และก่อนหน้านี้ความรักของเขากับเธอไม่สามารถไปต่อได้ นั่นเป็นเพราะฐานะเธอกับเขาที่ต่างกัน ราวฟ้ากับเหว ท้ายที่สุดแล้วเขาและเธอก็แยกจากกันเพราะผู้ใหญ่ของทางฝ่ายหม่อมราชวงศ์นวพลมาจัดการเรื่องทุกอย่าง จึงทำให้เขาและเธอ ต่างคนต่างไปใช้ชีวิตของตัวเอง ภรรยาคนแรกของหม่อมราชวงศ์นวพลคือ ‘หม่อมราชวงศ์นวลปรางค์’ หญิงสาวที่ถูกเลือกให้แต่งงานกับเขาเพราะผู้ใหญ่ และมีลูกด้วยกันหนึ่งคน แต่แล้วหลังจากนั้นหม่อมราชวงศ์นวลปรางค์ก็ขอเลิกกับเขา เพียงเพราะเธอไม่อาจทนความเฉยชาจากเขาได้ ‘บงกชเพชร’ คือผู้หญิงคนปัจจุบันที่ทางครอบครัวของเขาจัดหาให้ และมีลูกด้วยกันสองคนชายหญิง “มุกรู้ตัวเองดีค่ะท่านชาย ว่ามุกไม่สามารถที่จะมีชีวิตอยู่ต่อได้อีกแล้ว...ท่านชายคะ...มุกอยากจะขอร้องท่านชาย...เรื่องลูกของมุก...ฝากดูแลขวัญข้าวและณภัทรด้วยนะคะ” เธอรู้ดีว่าลมหายใจของเธอนั้น เริ่มลดน้อยลงไปทุกนาที มุกดาห่วงลูกทั้งสองของเธอที่สุด หลังจากสามีของเธอเสียชีวิตลง มุกดากับลูกก็ใช้ชีวิตอยู่อย่างยากลำบากมาหลายปี จวบจนกระทั่งเธอได้เจอหม่อมราชวงศ์นวพล ชายคนรักเก่า เขาได้ให้ความช่วยเหลือเธอและลูก โดยพาเธอเข้าไปอยู่ในบ้านของเขา แต่เพียงไม่นาน หกเดือนหลังจากนั้น มุกดาก็ตรวจเจอโรคร้ายนี้เข้า ซึ่งเธอก็เหลือเวลาอยู่บนโลกนี้ได้อีกไม่นานแล้ว... “ได้สิ...ฉันจะดูแล ‘ขวัญข้าว’ และ ‘ณภัทร’ เป็นอย่างดี เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันให้สัญญานะ” มือของเขาจับมือบางอันผอมเกร็งของอีกฝ่ายไว้แน่น เขาได้เจอมุกดาเพียงสั้นๆ เธอก็จะจากเขาไปอีก หนำซ้ำครั้งนี้อาจจะไม่มีวันหวนคืนกลับมาอีกแล้ว “ขอบคุณท่านชายมากค่ะ ที่...ช่วยมุกดา” น้ำตาไหลนองอาบสองแก้ม ความรักที่ได้แต่มองเขาอยู่ห่างๆ อย่างแสนทรมานเกือบ 30 ปีความรักของชายคนนี้ก็ยังมิแปรเปลี่ยนไปจากเธอ ชาตินี้มุกดาได้แค่รัก แต่มิอาจได้ครองคู่กัน ท่านชายนวพลมีฐานันดรที่สูงส่ง ไม่อาจลงมาเคียงคู่ผู้หญิงต่ำต้อยไร้ค่าอย่างเธอได้เลย “ฉันรักเธอ...มุกดา...เธอคือคนที่ฉันรักเสมอ...เธอไม่ต้องห่วง...หลังจากนี้...ฉันจะเลี้ยงดูลูกทั้งสองคนของเธอเป็นอย่างดี” “ท่านชาย...” ................... [คฤหาสน์หลังใหญ่...ปัจจุบัน] “หนูเลิกร้องไห้ได้แล้วนะขวัญข้าว...แม่ของหนูไปสบายแล้ว...ต่อจากนี้ฉันจะดูแลหนูและน้องเอง” หม่อมราชวงศ์นวพลพาเด็กสาววัย 16 ปี และเด็กชายวัย 10 ปีเข้ามายังคฤหาสน์หลังใหญ่ของเขา ก่อนหน้านี้มุกดากับลูกอยู่ในเรือนคนรับใช้มาเกือบหกเดือน ยังไม่ทันที่เขาจะขยับขยายที่อยู่ให้มุกดากับลูกได้อยู่อย่างสบายเลย...มุกดาก็ชิงจากไปเสียก่อน “หนูคิดถึงคุณแม่ค่ะคุณลุง” ขวัญข้าวเด็กสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม แต่ทว่าแววตาของเธอดูเศร้าหมองเป็นอย่างมาก ช่างผิดกับรูปร่างหน้าตาอันสดใสของเธอเหลือเกิน “ถ้าหนูคิดถึงคุณแม่...หนูจะต้องเข้มแข็งนะ...และดูแลน้องของหนูให้ดีๆ แม่ของหนูจะได้ไม่ห่วงนะ หนูเข้าใจที่ลุงพูดมั้ยลูก” สิ่งที่นวพลกังวลมากที่สุดในตอนนี้ก็คือ คุณหญิงบงกชเพชรและลูกทั้งสอง อีกทั้งยังมีลูกชายคนโตเขาอีกคนคือ ‘อคิราห์’ บุตรชายที่เกิดกับหม่อมราชวงศ์นวลปรางค์ ซึ่งเธอคือคนที่บอกเลิกเขาไปเมื่อ 24 ปีที่แล้ว เหตุผลนั่นก็เป็นเพราะเขารักมุกดา นวลปรางค์หนีไปอยู่อังกฤษ โดยทิ้งลูกชายวัยห้าขวบไว้กับเขา “เข้าใจค่ะคุณลุง” ดวงตากลมโตที่พร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตามองคนตรงหน้าเป็นที่พึ่งเพียงคนเดียวในเวลานี้ “เราก็ด้วยณภัทร...ดูแลพี่สาวเราด้วยล่ะ” นวพลหันไปยังเด็กชายวัย 10 ปีที่มีใบหน้าละหม้ายคล้ายกับพี่สาวเป็นอย่างมาก ลูกทั้งสองของมุกดา คือตัวแทนของเธอ ทั้งรูปร่างหน้าตา ผิวพรรณ ทั้งหมดทั้งมวลราวกับถอดแบบพิมพ์มาเลยทีเดียว สิ่งนี้เองมันทำให้เขาหวนคิดถึงมุกดาทีไร เขามักจะมองใบหน้าเด็กสองคนนี้เพื่อคลายความคิดถึงคนึงหา “ครับคุณลุง” “มา...เดี๋ยวลุงจะพาไปดูห้องของเธอทั้งสองคนนะ” แต่ยังไม่ทันที่หม่อมราชวงศ์นวพลจะพาเด็กทั้งสองออกไป มีเสียงหนึ่งดังปรากฏขึ้นเสียก่อน “นึกว่ามันสองคน จะตายตามแม่ของมันไปซะอีก ท่านชายจะเอามันเข้ามาในบ้านนี้ทำไมอีกคะ” “ผมต้องดูแลขวัญข้าวกับณภัทรตามสัญญาที่ให้ไว้กับมุกดา...และคุณหญิงเองก็ไม่ควรใช้คำพูดแบบนี้นะ” น้ำเสียงแฝงตำหนิของเขามีร่องรอยของการสกัดกั้นอารมณ์บางอย่างเอาไว้ นวพลไม่เคยนึกรักผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย 25 ปีที่เขาทนอยู่กับเธอนั่นก็เป็นเพราะหน้าที่ของความเป็นพ่อ คุณหญิงบงกชเพชรคือคนที่แม่ของเขาเป็นคนจัดสรรมาให้ เหตุผลคือ ‘ความเหมาะสม’ “ทำไมเหรอคะ อีนังมุกดามันตายไปแล้ว ท่านชายกลัวว่ามันจะตื่นขึ้นมาได้ยินเหรอคะ” “คุณหญิง!!” หม่อมราชวงศ์นวพลกระชากเสียงออกมาทันทีอย่างเหลืออดกับคำพูดของเธอ “ท่านชายไม่ได้แม่ของมัน...ก็ยังจะเอาลูกของมันมาเหรอคะ...อืม...ดูแล้วก็เป็นสาวแล้วนี่...คงแทนแม่มันได้สินะ” “หยุด! เดี๋ยวนี้นะคุณหญิง! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไม ที่ผ่านมาผมไม่เคยจะนึกรักคุณเลยสักที! คุณเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจมาก!” หม่อมราชวงศ์นวพลได้แต่โทษตัวเองซ้ำๆ ที่ตอนวัยหนุ่มนั้นเขาไม่มีความกล้าเลยสักนิด ไม่กล้าแม้จะปฏิเสธคำประกาศิตของพ่อแม่เขาเลย ได้แต่ปล่อยให้ทุกอย่างครอบงำเขาไปหมด จนต้องสูญเสียคนที่เขารักไป “ท่านชาย!” คุณหญิงบงกชเพชรอารมณ์เดือดปรี๊ด กระทืบเท้าและเดินจากไปอย่างขัดใจ เมื่อได้ยินคำพูดที่แทงใจเธอมาตลอด 20กว่าปี เขาไม่เคยรักเธอเลย ทั้งที่เธอพยายามทำทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่งให้กำเนิดลูกกับเขาถึงสองคน แต่ทว่าเขาก็ยังไม่ลืมคนรักเก่า ‘นังมุกดา มันตายไปแล้ว ก็ยังไม่ลืมมันอีก’ “นี่ห้องของหนูนะขวัญข้าว และห้องตรงข้ามเป็นห้องของเธอณภัทร” “ขอบคุณค่ะคุณลุง / ขอบคุณครับ” “เธอสองคนไม่ต้องกังวลอะไรนะ ตั้งใจเรียน ลุงจะมีเงินค่าขนมให้เธอสองคนทุกเดือน...ถ้าอยากให้แม่เธอที่ดูจากบนฟ้าสบายใจล่ะก็...หนูสองคนต้องตั้งใจเรียนนะ...รู้มั้ย” “ค่ะคุณลุง / ครับ” “เอาล่ะ...ขาดเหลืออะไรก็บอกลุงได้นะ หรือมีเรื่องอะไรก็โทรหาลุงได้นะ มือถือที่ลุงซื้อให้ ลุงบันทึกเบอร์ของเราไว้แล้วนะ” “ค่ะ /ครับ” จากนี้ไปชีวิตของเด็กสาวกับเด็กชายจะเป็นอย่างไร เมื่อต้องมาอาศัยอยู่ร่วมชายคาท่ามกลางบุคคลที่ไม่รู้จัก และคนเหล่านั้น ก็จงเกลียดจงชังแม่ของเธอ มีเพียงหม่อมราชวงศ์นวพลเท่านั้นที่ดีกับเธอ... ....................