BETWEEN HEAVEN AND HER

Sta. Ignacia, Tarlac – 2015 Mainit ang hapon sa bayan ng Sta. Ignacia. Sa isang maliit na tindahan ng halo-halo, nakatayo si Adrian, hawak ang dalawang basong halos matunaw na sa init. Tiningnan niya muli ang oras—sampung minuto nang late si Danica. Pero sa halip na magalit, ngiti ang puminta sa kanyang mga labi. Bawat minuto ng paghihintay ay sulit para sa kanya. Biglang may tumawag sa kanya mula sa likod. "Pasensya na! May quiz kasi sa Calculus!" Lumingon si Adrian. Nandoon na si Danica, hingal na hingal, ngunit ang ngiti nito ay sapat para punuin ang kanyang puso. Suot nito ang simpleng public school uniform, buhok na nakatali, at mga matang tila nangangako ng libong pangarap. "Okay lang," aniya, iniabot ang halo-halo. "Alam kong worth the wait ka naman." Ngumiti si Danica. "Sana all, may sasakyan. Ako, lakad lang mula school hanggang dito." "Hindi bale," marahang sabi ni Adrian. "Darating ang araw, ibibigay ko sa'yo ang lahat ng magaganda sa buhay." Tumikhim bigla si Danica. "Adrian... alam mo namang iba ang mundo mo. Iba ang mundo ko. Hindi pwedeng magtagpo ang dalawa." "Bakit hindi?" determinadong tanong ni Adrian. "Paglalabanan ko ang lahat—ang pamilya ko, ang society, kahit ang mundo." Napatitig si Danica sa lalaki. Ramdam niya ang t***k ng puso niya—mabilis, naguguluhan, ngunit puno ng pag-asa. --- MOMENTO NG PAGBABAGO Habang nag-uusap ang dalawa, biglang dumaan ang itim na SUV na laging sinusundo si Adrian. Bumaba ang isang matikas na babae—ang ina ni Adrian. "Ano'ng ginagawa mo dito, Adrian?" mahigpit na tanong ng babae. "Akala ko ba nasa library ka?" Napatigil ang dalawa. Kitang-kita ang panghihina ni Danica. "Ma, ito po si—" "Umuwi ka na," putol ng ina. "Your father is waiting." Bago sumakay si Adrian, lihim niyang iniabot kay Danica ang maliit na sulat. --- LIHAM MULA SA PUSO Nang makaalis na ang sasakyan, dahan-dahang binuksan ni Danica ang sulat. "Danica, Kahit anong mangyari, hinding-hindi kita bibitawan. Maghihintay ako hanggang sa maging tama ang lahat. I love you. Yours always, Adrian" --- WAKAS NG UNANG KABANATA Habang papalayo ang sasakyan, nakatitig lang si Danica sa sulat. Mga luha ang pumuno sa kanyang mga mata. Alam niyang mahirap ang daang tatahakin nila, pero handa siyang isugal ang lahat para sa lalaking minahal niya nang buong puso. "Maghihintay din ako, Adrian," bulong niya sa hangin. "Kahit gaano pa katagal.”