CHAPTER 7: “PAGPAPALAYO”
627 Words
Sta. Ignacia – Isang Linggo Makalipas ng Insidente
Sa may dakong madilim sa likod ng simbahan, nagkita muli sina Danica at Adrian. Parehong mukhang pagod. Parehong may dalang hinanakit at pangamba.
“Uuwi na ako,” malungkot na sabi ni Adrian. “Ipinadala na ni Itay ang papeles ko. Pauuwiin na raw ako… sa Amerika.”
Nanlaki ang mga mata ni Danica. “Amerika? Kailan?”
“Sa susunod na linggo. Wala na raw akong choice. Either sumunod ako, o tatanggalan ako ng suporta. Pati pag-aaral ko… ititigil.”
“Eh ang pangako natin?” iyak na tanong ni Danica. “Ang mga plano natin?”
“Hindi ko rin alam,” sabi ni Adrian. “Pero hindi ako susuko. Mag-aaral ako doon. Magtratrabaho. Babalik ako. I promise.”
“Gaano katagal?”
“Hindi ko alam. Baka… matagal. Pero maghintay ka. Maghintay ka sa akin.”
Umiiyak na niyakap ni Danica si Adrian. Parehong nararamdaman ang bigat ng desisyong hindi nila kontrolado.
“Mahal kita, Adrian. Kahit hanggang dulo.”
“At mahal na mahal kita, Danica. Hindi kita makakalimutan. Hindi kita kayang palitan.”
---
Sa Bahay ng Dela Cruz
“Bakit kailangang Amerika?” tanong ni Adrian sa kanyang mga magulang. “Pwede namang dito lang.”
“Dahil kailangan mong mag-focus,” sabi ni G. Ramon. “At kailangan mong kalimutan ang babaeng ‘yon. Wala siyang maidudulot na mabuti sa’yo.”
“Paano niyo nasabi? Kilala niyo ba siya?”
“Oo,” sagot ni Helena. “At alam naming hindi siya para sa’yo. Masakit man, pero kailangan mong tanggapin.”
Tiningnan sila ni Adrian nang may panghihinayang. “Sana… naging mas mabuti kayong magulang. Sana tinuruan niyo akong lumaban, hindi umurong.”
---
Huling Araw Bago ang Pag-alis
Dumaan si Adrian sa bahay ni Danica. Hindi na siya pinaloob, kaya sa labas na lang siya naghintay. Ilang minuto, lumabas si Danica. Parehong tahimik.
“Ito,” sabi ni Adrian, iniabot ang maliit na kahon. “Buksan mo pag-alis ko.”
“Ano ‘to?”
“Pangako.”
Tumingin si Danica sa mga mata ni Adrian. “Sigurado ka bang babalik ka?”
“Oo. Sigurado. At kapag bumalik ako, wala nang makakapigil sa akin. Wala nang makakapagpalayo sa atin.”
“Paano kung… may mangyari? Paano kung magbago ka na?”
“Hindi ako magbabago. Ikaw lang. Ikaw lang ang mamahalin ko.”
Hinalikan niya ang noo ni Danica. At sa huling pagkakataon, nagyakapan sila nang mahigpit—parang ayaw nang bitawan.
---
Sa Airport
Nakatayo si Adrian sa harap ng malaking paliparan. May luha sa kanyang mga mata. Tumingin siya sa kanyang magulang.
“Sana… hinding-hindi niyo ako pagsisihan.”
“Para ‘to sa ikabubuti mo, anak,” sabi ni Helena.
Tumango si Adrian. Pero sa kanyang puso, may galit. May pangako. At may pag-ibig na hindi kailanman maglalaho.
---
Paglisan
Habang papalayo ang eroplano, nakatayo si Danica sa may labas ng kanilang bahay. Nakatingala, hawak ang maliit na kahon na ibinigay sa kanya ni Adrian.
Dahan-dahan niya itong binuksan.
At doon, nakita niya ang isang kwintas na may maliit na heart pendant—at isang sulat.
“Danica,
Hinding-hindi kita makakalimutan. Maghintay ka sa akin. Babalik ako. At kapag bumalik ako, ikaw ang pakakasalan ko.
I love you.
Adrian”
Niyakap niya ang kwintas at umiyak nang umiyak. Sa kabilang dulo, si Adrian nama’y nakatingin sa bintana ng eroplano, hawak ang isang larawan nila ni Danica.
---
Wakas ng Kabanata
“Sa pag-alis ni Adrian, dalawa ang pusong naghiwalay—isang nasa Pilipinas, isang nasa Amerika. Parehong may pangarap. Parehong may pag-ibig. Ngunit sa likod ng lahat, may tanong na hindi masagot:
Gaano katagal ang paghihintay?
At hanggang kailan magmamahal ang isang puso
nang walang kasiguraduhan?”
- Writer
