CHAPTER 6: “ANG UNANG GULAT”
738 Words
Sta. Ignacia – Dalawang Araw Pagkatapos ng Fiesta
Umaga iyon na parang may dala-dalang malaking kulog.
Gising na gising si Danica nang marinig ang mariing pagkatok sa kanilang maliit na bahay. Akala niya’y si Adrian—nagulat siya nang bumungad sa kanya ang dalawang lalaking naka-uniporme at seryosong mukha.
“Danica Ramos?” tanong ng isa.
“Opo,” aniyang mabilis.
“Sumama ka po sa amin. Hihingin lang po namin ang inyong bersiyon ukol sa insidenteng nangyari kagabi.”
“Anong insidente?” gulat na tanong ni Danica.
“Basta po, sumama na kayo.”
Hindi na siya nakapagtanong pa. Sa likod ng mga lalaki, nakita niya ang malapit nang umapoy na mga mata ni Aling Rosa, ang kanyang ina. At sa malayo, nakatayo si Adrian—nakatingin sa kanya, namumutla, tila hindi makagalaw.
---
Sa Presinto
“Alam mo ba kung bakit ka nandito?” tanong ng hepe.
“Hindi po,” sagot ni Danica. Nanginginig ang mga kamay.
“May nagsabi kasing nakita kang nagnakaw ng pitaka sa fiesta. Pitaka ni G. Joseph Dela Cruz.”
Nanlaki ang mga mata ni Danica. “Hindi po totoo ‘yon! Hindi ako magnanakaw!”
“Sinasabi lang po namin ang naireklamo. At base sa statement ng testigo, ikaw lang ang malapit sa kanya bago mawala ang pitaka.”
“Sino pong testigo?”
Tumikhim ang hepe. “Si G. Adrian Dela Cruz.”
Parang tinanggalan ng hangin si Danica. Nawalan ng lakas. Nawalan ng pag-asa. Adrian? Si Adrian ang nagsabing magnanakaw siya? Hindi. Hindi pwede.
---
Sa Labas
Lumabas si Danica pagkaraan ng dalawang oras. Wala silang nakitang ebidensya, kaya’t pinakawalan siya. Pero ramdam na ramdam niya ang mga tingin ng mga tao—parang mga kutsilyong tumatama sa kanyang pagkatao.
At doon, sa parking lot, nakatayo si Adrian—nakadungaw, namumutla, luhaan.
“Danica…”
“Bakit?” iyak ni Danica. “Bakit mo ginawa ‘yon?”
“Hindi ako ang nagsabi! Hindi! Naninira lang ‘yon! Naninira sila!”
“Sino? Bakit nila ako gigipitin?”
“Ang nanay ko,” pabulong na sabi ni Adrian. “Alam na niya. Alam na niya ang tungkol sa atin. At ginamit niya si Joseph para sirain ka.”
---
Harapán sa Bahay ng Dela Cruz
“Pasok.”
Pumasok si Adrian sa bahay na tila isang palasyo para sa kanya—isang palasyong naging kulungan. Nandoon ang kanyang ina, nakaupo sa sopa, hawak ang isang baso ng wine.
“Gusto mo ng explanation?” galit na sabi ni Adrian.
“Ayokong makipag-away sa’yo, anak.”
“Pero handa kang sirain ang buhay ng isang inosenteng babae?”
“Inosente?” tumawa si Helena. “Anak, ang mundo ay hindi black and white. At ang babaeng ‘yon… hindi para sa’yo.”
“Paano mo nasabi?”
“Dahil alam ko. Dahil protektado kita. At dahil ayokong masaktan ka.”
“Ikaw ang nananakit sa akin, Ma! Ikaw!”
Biglang pumasok ang ama ni Adrian. “Ano’ng nangyayari dito?”
“Itong anak mo, gustong ipaglaban ang isang babaeng hindi naman para sa kanya,” sabi ni Helena.
Tumigil sandali si G. Ramon Dela Cruz. Tiningnan ang anak. “Adrian, tama na. Kalimutan mo na ‘yon.”
“Hindi ko kayo susundin.”
“Kung hindi mo kami susundin,” mariin na sabi ng ama, “eh ‘di huwag kang umasa sa pamilyang ‘to. Mamili ka.”
---
Pag-uwi ni Danica
Nakauwi si Danica nang luhaan at sugatan ang puso. Binuksan niya ang kanyang lumang cellphone at tiningnan ang mga text ni Adrian.
“Danica, sorry. Hindi ko alam na aabot sa ganito.”
“Mahal na mahal kita. Huwag kang susuko.”
“Lalabanan ko ‘to. Para sa atin.”
Pero pagkatapos ng lahat, may duda na siya. May takot. May pangamba.
Bago matulog, nakatanggap siya ng isang mensahe mula sa hindi kilalang numero:
“Umalis ka na. Hindi ka welcome dito. Kung mahal mo talaga si Adrian, bitawan mo na.”
---
Wakas ng Kabanata
“Sa gabi ng kanilang paghihiwalay—sina Danica sa kanyang maliit na kwarto, at si Adrian sa kanyang malaking mansion—pareho silang nag-iisa. Parehong may luha. Parehong may pangarap na biglang naging musmos. At pareho ring nangangapit sa isang pag-asa—na balang araw, muling magtatagpo ang kanilang mga landas. Ngunit sa gabing iyon, tila ang buong mundo ay umiiwas na sa kanila.”
- Writer
