MAFYANIN ESARETİ [+18]

On yedi yaşında başlamıştı eziyeti... Babası tarafından zengin bir aileye satılmıştı Efsun. İçkisine, kumarına para yetiştiremeyen o adam kızını satmıştı. Hem de karanlığıyla insanı içine hapseden o adama. Harun Karatepe. Efsun'a aç gözleriyle bakar dururdu fakat dokunmazdı. Çok net hatırlıyordu sözlerini. "İyi ye, iyi geliş. Elimin altına alabileceğim bir kadın olana kadar sana dokunmayacağım Efsun. Ama sabrım da bir yere kadar..." Belki de bu yüzden Efsun onların getirdiği hiçbir yemeğe dokunmazdı. Bayılmayacak kadar yer, kendini tok tutardı. Her gün o kapatıldığı mahzende yürür, uyanık kalmaya çalışırdı. O adamın her gece onu kontrol etmesini beklerdi. Harun'un memnuniyetsiz bakışlarından sonra da rahat bir şekilde uykuya dalardı. Beş sene boyunca o mahzende yaşamına devam etti. Tıpkı bir hayvan gibiydi adeta. Yaşamak için az miktarda yemek, biraz su ve bazen de temiz hava. Başka bir şey yoktu. Ama Harun'un da canına tak etti en nihayetinde. "Bu kız bu günden sonra gözümün önünde yiyecek yemeğini. Gözümün önünde uyuyacak. Kilosuna dikkat edecek. Güç kazanacak ve benim karım olacak." Çalışanlarına emir verdiğinde Efsun'un artık kaçacak bir şansı yoktu. Yemeklerini zorla yiyordu. Kendini kusturmayı denese bile günden güne kilo alıp duruyordu. Öyle ki Harun onu her görüşünde kendinden geçiyordu. İki yılın ardından o cılız kız çocuğunun yerini dolgun vücut hatlarıyla kadınsı bir Efsun almıştı. Ama fazlasına izin bile vermiyordu. Belli bir kilo sınırı vardı. Ve Efsun'dan çok Harun dikkat ediyordu buna. İnce bacaklar, zayıf bel, dolgun göğüsler ve kalçalar... Adeta bir barbie bebeğiyle oynar gibi oynuyordu onunla. Yatağına almak istediği kadını baştan yaratıyordu sanki. Efsun zaten güzeldi. Simsiyah saçları, ince hokka gibi bir burnu, pembe dudakları ve yalnızca utanınca pembeleşen o yanakları... Yeşil gözleriyle tam bir siyah kaplan gibiydi. Harun da bu yüzden beğeniyordu onu ama Efsun beğenilmek istemiyordu. Bu ızdıraptan kurtulmak istiyordu. Harun'un yatağına girmektense ölmeyi tercih ederdi. "Yarın gece, bu evde nikahımız olacak Efsun. Ve sen benim karım olacaksın. Yatağıma gireceksin. Kadınım olacaksın." Efsun her kelimesinden iğrendi. Bir yolunu bulup bu evden kaçması gerekiyordu ama dışarısı bu kadar korunurken ne yapabilirdi ki? Kaçamazdı. "Peki." diyebildi sadece. Ama onunla asla evlenmeyecekti. Nikahtan hemen önce kendini öldürecekti. İşte bu yüzden üzerindeki gelinlikle ölmeyi beklemeye başladı. Elinde bir cam parçası bileklerine doğrulmuşken silah sesleriyle korkuyla yere çömeldi. Büyük bir çatışmanın ortasında kalmıştı bir kaç dakika içinde. Ama bir yandan da sevindi. Ya ölecekti ya da bu evden kaçacaktı. İkisi de onun kurtuluşuydu. Silah sesleri kesildiğinde merdivenleri indi. Harun silahını kapıya doğru doğrultmuşken içeri uzun boylu, kara yağız, siyah saçlı, belirgin ve erkeksi yüz hatları olan bir adam girdi. Yaklaştıkça gözlerindeki cehennem ateşini fark etti Efsun. Kapkara gözleri sanki ateş saçıyordu. "Benden kardeşimi aldın Harun Karatepe." Sakince konuşmuş olsa da öfkeli olduğu her halinden belliydi. "Ve şimdi ben de senden müstakbel karını alacağım." Harun'un arkasında tek bir kişi bile yoktu. Onu ilk defa bu kadar çaresiz gördüğü için şaşkındı. Ve ondan daha çok şaşkın olduğu şey ise az önceki adamın söylediği sözlerdi. Müstakbel karını senden alacağım. Ben... Yağmurdan kaçarken doluya tutulmak bu olsa gerekti. Harun'dan kurtulmak için dua ederken bu şekilde gerçek olacağını asla düşünmemiştim. Savaş Göktaş'ın esiri olmuştum bu kez de... Üstelik bu her şeyden daha beterdi. ~ ~ ~ ~ ~