ฮูหยินใหม่ของมือปราบ

“เดี๋ยวข้าตามไปทางนี้เอง! พวกเจ้าตามไปทางโน้นก็แล้วกัน!” เสียงร้องขององครักษ์กังทำให้หัวหน้ามือปราบโหยวหันไปสั่งการลูกน้องในหน่วยที่หนึ่งของตนอย่างว่องไว “ตามข้ามาทางนี้!” หัวหน้าโหยวกำกระบี่ชูขึ้นไปข้างหน้า บรรดามือปราบในชุดสีแดงเลือดหมูข้างหลังก็วิ่งตามไปทางตรอกข้างขวาโดยเร็ว กังซือเฉินองครักษ์หนุ่มในหน่วยประจำพระองค์ขององค์ชายสิบห้าวิ่งตามหลังคนข้างหน้าโดยความเร็วไม่แพ้กัน ‘คิดจะวิ่งหนีข้าหรือ? เจ้าคงต้องไปฝึกอีกหลายปีเทียว’ จังหวะถึงถนนที่มีรถเข็นขายของจอดทิ้งไว้สองข้างล่าง เขาใช้วิชา ตัวเบากระโจนขึ้นเหยียบรถเข็นแต่ละคันให้แรงส่งดันเขาไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ร่างสูงของกังซือเฉินลอยละลิ่วไปขวางชายสามคนเอาไว้ สตรีที่ถูกถุงผ้าสีดำคลุมศีรษะมิดชิดมือสองข้างถูกมัดไพล่หลังดิ้นสะบัดไปมาแต่ก็สู้แรงของบุรุษสองคนที่ยืนประกบข้างควบคุมตัวเอาไว้ไม่ได้ “หยุดดิ้น! ข้าเริ่มรำคาญเจ้าแล้วนะ เดี๋ยวแทงตายตรงนี้ซะหรอก!” สตรีนางนั้นได้ยินคำขู่ก็หยุดนิ่ง กังซือเฉินที่ยืนประจันหน้ากับพวกมันอยู่จึงร้องออกไป “ปล่อยนางเดี๋ยวนี้! มิฉะนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน!” “ลูกพี่ดู! มุขนี้ข้าได้ยินบ่อย แล้วไง? คนที่พูดอย่างนี้ล้วนไปลงปรโลกกันหมดแล้ว” เจ้าคนแรกพูดจบคนทั้งสามก็หัวเราะเยาะเย้ยออกมาพร้อมกัน “มุขนี้ของโจรถ่อยฝีมือกระจอกข้าก็เห็นบ่อย สุดท้ายก็ลงไปหัวเราะในปรโลกหมดแล้วเช่นกัน” บุรุษหน้าตายเอ่ยด้วยรอยยิ้มมุมปาก “เจ้าเข้าไปจัดการที! เดี๋ยวข้าดูแลนางเอง” เจ้าคนร้ายที่พูดคนแรกหันไปดึงแขนคนที่สอง มันเพิ่งสังเกตเห็นว่าชุดของชายหนุ่มตรงหน้าคือชุดองครักษ์ วังหลวงเพราะมีความประณีตหรูหราต่างจากชุดมือปราบทั่วไป “อ้าวลูกพี่! ท่านท้าทายแล้วไม่แสดงฝีมือสักหน่อยหรือ?” “เฮ้ย! เป็นเจ้านั่นล่ะ เหมาะสมแล้ว!” “ได้! ข้าจะส่งมันลงปรโลกไปเอง” บุรุษคนกลางปล่อยมือที่ฉุดแขน ตัวประกันแล้วกระโจนเข้าหากังซือเฉินพร้อมกระบี่ เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! “เอื๊อก! อึก!” แค่การสะบัดกระบี่เพียงสามครั้ง ร่างของคนร้ายก็ถูกแทงทะลุท้อง องครักษ์หนุ่มใช้เท้าถีบร่างของมันออกจากกระบี่หงายลงไปนอนตาเหลือกอยู่แทบเท้าของคนร้ายอีกสองคน “ว่าไง? ยังคิดจะส่งข้าไปปรโลกอยู่อีกหรือไม่?” “เอาไงดีลูกพี่!” เจ้าคนที่ยึดแขนของหญิงสาวหันไปมองหัวหน้าของมัน “หนีสิวะ!” ลูกพี่รีบผละออกหวังจะวิ่งออกก่อน ฉึก! มีดสั้นพุ่งตรงไปปักท้ายทอยด้านหลังเลือดกระฉูด ร่างนั้นไม่ทันแม้แต่จะได้ ส่งเสียงร้องก็ล้มลง “อ๊าก!” คนร้ายที่เหลือเพียงคนเดียวตัดสินใจปล่อยแขนหญิงสาวหันมาถือดาบพุ่งเข้าใส่ชายหนุ่ม เคร้ง! ฉึก! องครักษ์หนุ่มตวัดกระบี่เพียงครั้งเดียวก็เสียบหน้าอกคนร้ายจนกระบี่จมไปกว่าครึ่ง ดวงตาของมันแทบจะถลนออกมานอกเบ้าก้มลงมองกระบี่ที่เสียบอยู่บนร่างของตนเองก่อนจะหงายหลังล้มตึงลงไป “อ๊า....!!!!!” กังซือเฉินเกร็งข้อมือเล็กน้อยก่อนจะดึงกระบี่ออกจากร่างนั้น ตรงเข้าไปหาเหยื่อที่ยืนนิ่งรออยู่ “แม่นาง! พวกมันยังไม่ได้ทำอันตรายเจ้าใช่หรือไม่?” “อือๆ อู้ๆ....” นางส่งเสียงฟังไม่เป็นภาษา กังซือเฉินจึงรีบดึงเอาผ้าสีดำคลุมศีรษะของนางออก พร้อมทั้งช่วยดึงเอาผ้าม้วนก้อนเขื่องที่ถูกยัดอุดปากนางไว้ออก “ข้าไม่เป็นไรเจ้าคะ! ขอบพระคุณที่ท่านมาช่วย!” น้ำเสียงของนางดูเศร้าสร้อย “โอ๊ย!” หญิงสาวเซคล้ายจะล้ม ร่างของนางพิงไหล่เซไปพิงไหล่ชายหนุ่ม “แม่นาง! เจ้าบาดเจ็บนี่!” กังซือเฉินมองเห็นต้นแขนของนางพันด้วยผ้าสีขาวเป็นแถบใหญ่มีรอยเลือดซึมอยู่ เขารีบหันไปเก็บกระบี่ใส่ปลอกที่สะพายไว้ด้านหลัง “ขะ ข้าน้อยไม่เป็นไรเจ้าคะ” “ยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอีก เดี๋ยวข้าอุ้มเจ้าไปขึ้นรถม้าก็แล้วกัน” ตรอกที่เขาวิ่งไล่ตามคนร้ายเข้าไปเป็นตรอกที่มีแสงไม่ค่อยสว่างเพราะมีต้นไม้ใหญ่และกำแพงบังแม้บ้านเรือนรอบข้างจะจุดคบเพลิงกันเอาไว้ กังซือเฉินย่อตัวเล็กน้อยก่อนจะช้อนนางขึ้นอุ้ม นางพยักหน้าเบาๆ แล้วก้มหน้าลงอมยิ้มซุกซบในอ้อมกอดของเขาด้วยความเบิกบาน เมื่อชายหนุ่มพานางเดินออกมาถึงปากตรอกที่มีแสงสว่างจากคบเพลิงรอบด้านนางก็เงยหน้าขึ้นมองเส้นคางอันบึกบึนขององครักษ์หนุ่มอย่างหลงใหล ‘กังซือเฉิน ท่านช่างเป็นสุภาพบุรุษเสียจริง!’ ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวา เห็นทีเขาคงออกมาช้าเกินไป ถนนสายนี้เป็นที่นัดหมายพบปะในตอนที่จับคนร้ายได้แล้ว “แม่นาง รถม้าที่ข้าบอกเจ้าเห็นทีคงบรรทุกคนบาดเจ็บไปโรงหมอกันหมดแล้ว เจ้ายังไหวอยู่หรือไม่? เดี๋ยวข้าพาเจ้าไปนั่งพักก่อน” “ข้าน้อยยังพอไหวเจ้าค่ะ” นางกระซิบขณะยกมือขึ้นลูบอกแกร่ง กังซือเฉินวางนางลงใต้ต้นไม้ริมถนน ด้านข้างเป็นคลองใหญ่ที่ถูกขุดให้ไหลผ่านเข้ามาในเมืองเพื่อให้ประชาชนได้ตักใช้ เมื่อนางนั่งพิงต้นไม้แล้ว กังซือเฉินจึงได้มองหน้านางเต็มตา ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าสาวน้อยนางนี้รูปหน้าคมคาย ผิวพรรณขาวผ่องเนียนละเอียด...นางช่างงดงามนัก! *******************************