The Last Sunset (Completed)

Chapter 13

After madischarge ni Elish ay dumiretso sila sa condominium unit ni Dean. Pinakuha nalang nito ang mga gamit niya sa driver ng mga Monteverde. Again, she insisted to settle her rent payment but he wont allow her. Wala na lang magawa si Elish, Dean was really serious about taking care of her. Lahat ng pangangailangan niya ay ito na ang nag-provide.

And living with him was the best decision she'd ever made. Walang araw na gumising siyang walang ngiti sa labi. Naging routine na nila ang mag-grocery every weekends, mag-movie marathon kapag walang tinatapos na trabaho ang lalaki and made love at every corner of the unit.

She cherished every passing days with him. Kapag alam mong kaunting na lang ang iyong panahon, kahit maliit na bagay hindi mo magawang balewalain.

Everyday she woke up in the morning— seeing Dean beside her is a blessing. Samantalang noon. Lagi siyang nagrereklamo sa buhay niya. Palaging pakiramdam niya walang nangyayari.

Maybe god has a reason for giving me this battle.. Sa amin ni Dean.

Kung may umaagaw man sa kasiyahan ni Elish, ay yung hindi pa rin niya nasasabi sa pamilya ang tunay na kalagayan. Sa tuwing tumatawag ang mga ito at maririnig niya ang masayang boses ng ina at ama ay pinanghihinaan siya ng loob. She cannot afford to hurt them. Mabuti nang siya na lang ang madugsa at masaktan.

Sa ngayon, tama lang na sila muna ni Dean ang nakakaalam nang sa ganoon ay hindi maging komplikado ang lahat.

.

.

Totoo nga yata ang kasabihan.. na ang saya ay may kapalit na kalungkutan. Nang umagang iyon naunang magising si Dean. Kinintalan niya ng magaan na halik si Elish sa labi bago bumangon para maghanda ng breakfast nila.

Living with the women he loves was made Dean to realize a lot of things. Habang tumatagal na kasama si Elish, hindi lang ang babae ang nakikilala ni Dean— kundi pati ang sarili niya. He didn't he was able to take care of someone, to love someone.. hindi lang pala ang success mula sa career ang magbibigay fulfillment sa buhay niya, dahil ang alagaan si Elish ay higit sa mga bagay na 'yon.

At mas lalo niyang minamahal si Elish habang lumilipas ang mga araw na kasama niya ang babae. His world revolves around her. He's her world.

Pakanta-kanta pa si Dean habang naghahanda ng almusal nila. Binaliktad niya ang bacon, ilalagay na niya 'yon sa plato nang mabitiwan niya ang hawak na thong. Lumingon siya sa silid bago mabilis 'yong tinakbo.

Pagpasok niya, nakita niya si Elish na nagpapanic, sumisigaw habang sapo ang ng mga kamay ang luhaang mukha. It pained him to her like this.. kung maari lang na siya nalang sana ang nasa kalagayan nito.

"Babe.. what happened?" Kalmado pa ring usal ni Dean. Niyakap ito at hinalikan sa buhok. Hindi ito ang unang beses na atakihin si Elish ng sakit. Lately, it's getting worst and he couldn't do anything but to be strong for her. "Sssh.. Baby, dont cry.. Im here... Im here"

"D-Dean.." humahagulhol na isinubsob nito ang mukhang luhaan sa dibdib niya. "I-I woke up.. it was d-dark. I can't see anymore.."

Humigpit ang yakap niya kay Elish. Kahit handa na sa bagay na 'yon, nanikip pa rin ang dibdib ni Dean. Pinilit niyang kinalma ang sarili saka dinampian ng maliliit na halik ang buhok ng dalaga.

"I'll take you to the hospital. Don't worry, I'm here.. whatever happens I wont leave your side."

.

.

Imbes na dalhin sa hospital tulad ng plano ni Dean, pinapunta na lang niya sa unit ang doctor ng babae. It was the most heart wrecking momebt for Dean, habang sinusuri si Elish ng doctor.

"Mr. Monteverde," baling sa kaniya ng doctor. Inalis nito ang stethoscope sa tainga saka siya sinenyasan na lumabas ng silid. Naupo sila sa mahabang sofa sa living room.

"Dr, ano pong nangyayari kay Elish?"

Umiling ang doctor. "I'm sorry, naapektuhan

"I'm sorry.. the tumor spread through her optic nerve the reason for a.. permanent blindness.."

Tulalang napatingala si Dean. Daig pa niya ang sinuntok sa sikmura at dinurog ang puso. Paano? Paano niya 'yon sasabihin kay Elish?

"Wala na bang pag-asang makakita siya? Kahit ano gagawin ko, kahit gaano kamahal ang procedure," his voice crack.

"As for now, sa kondisyon ni Elish, I wont advise it. She needs to gain more strength first, before we take a risk for an operation. But as I told, walang guarantee ito, Dean. Since it was already on the stage 4. Kalat na ang cancer.."

Sapo ni Dean ang mukha niya, ang siko ay nakapatong sa hita. "No.. No.. No.." paulit-ulit niyang usal, mariing pikit ang mga mata.

Tinapik ni Doctor Elias sa balikat si Dean. Bago naiiling na nagpaalam. Nagbigay pa ito ng pampakalma sakaling magkaroon na naman ng anxiety attack si Elish.

Ilang sandaling tulala lang si Dean sa kawalan. Pinanghihinaan ng kalooban, pero hindi pwede dahil sa kaniya humuhugot ng lakas si Elish.

Pinuno niya ng hangin ang dibdib bago pumasok sa silid nila. Tila may sumaksak sa puso niya ng makita niyang nakatitig sa kawalan ang babae, panay ang agos ng luha sa mga mata nito.

"Tell me the truth Dean.. Please tell me," pakiusap nitong nanatiling nakatanaw sa kawalan.

Lumapit siya sa dalaga at umupo sa harap nito. Pinunasan ang umaagos na luha sa mata nito at hinawakan ang kamay nito.

"Babe.." anya sa naghihirap na kalooban

"Am I totally blind?" Nanginig ang boses nito ng itanong iyon.

"It doesn't matter, Love. Hindi ako aalis sa tabi mo," hindi niya napigilan na mabasag ang tinig. "Ako.. ako ang magiging gabay mo."

Mapait na ngumiti si Elish, alam na nito ang kasagutan sa itinanong. "I'm not scared.. If I totally lost my eyesight. I already accepted my faith. But, you know what really scares me? I feared that.. I wont see your face anymore.."

Huminga ng malalim si Dean. Kung hindi niya gagawin yon mahahalata ng dalaga na umiiyak na rin siya. This is the first time that he cried over someone..

Nagulat siya ng kapain ni Elish ang mukha niya. At maramdamang namamasa iyon.

"I'm sorry Dean.. If I'm causing you too much pain.."

"No.. Elish, dont say sorry.. please dont.." at ginagap ang kamay ng babae. "You know what? This journey with you is the best thing that's ever happened in my life. You're the reason why I appreciate little things that others take for granted. You're the reason why I feel blessed everytime I wake up. You've changed me to a better person Elish. So please, dont say that." Sabi niyang sa naghihirap pa din na kalooban at niyakap ng mahigpit ang babae. "We'll get through this I promise" dagdag niya at ikinulong sa kanyang mga kamay ang mukha ng babae. Pagtapos ay niyakap muli ito.

Ilang minutong walang nagsalita sa kanila. Umiyak lang sila ng tahimik. There's a lot going on his head.

Anong kasalanan niya para parusahan ng ganito. Maybe this is what they call karma. But this is too much.. this is so painful. Wala naman siyang inargabyadong babae. Mabuti sana kung siya nalang ang pinarusahan. Sana siya nalang ang nahihirapan.

Kahit mahirap ay pinilit ni Dean na walang magbago sa routine nila ni Elish. Pero napapansin niyang laging tahimik ang dalaga. Hindi alam ni Dean kung paano niya nakakayanang mag-survive sa araw araw na makitang nahihirapan si Elish.

.

.

KINAILANGANG pumunta ni Dean sa opisina. Pero iniisip nitong walang bantay si Elish. Nais niya sanang isama nalang. Pero tumanggi ang babae. Ilang buwan na rin ang lumipas nan matanggap ni Elish na hindi na siya makakakita pang muli. Nakita niya kung paano lumaban at nagpakatatag ang dalaga. Mga gabing nahiling ni Dean sana bangungot na lang ang lahat at magigising siyang maayos na ang lahat. Wala ng sakit si Elish.

"I'll be fine here babe, You can go.. kabisado ko naman na dito, eh." nakangiting wika ni Elish. She was sitting on the couch, napapaligiran ng mga throw pillows.

Masaya siyang makitang ngumingiti na ito ulit.

Hinaplos niya ito sa mukha. "Sumama ka na kasi sa'kin. Kahit sa sasakyan ka lang. Saglit lang naman ako dun may kailangan lang ako isubmit at pirmahan," Pamimilit pa din niya.

"O, sandali ka lang naman pala, eh. Kaya ko na dito, Dean. Sige na.."

Napabuntong hininga si Dean at niyakap ang babae. Hindi naman siya mananalo. Ayaw ni Elish na tinatrato itong disabled.

"Basta tawagan mo ako agad kapag nagkaproblema.. Please, Elish.." seryosong wika ni Dean.

"Opo sir!" Nakangiting sabi sa lalaki at hinalikan ito sa labi.

Hinaplos muli ni Dean ang mukha ni Elish. Ang dami pang bilin ni Dean bago siya umalis.

Nang maiwan si Elish mag-isa, kinapa niya ang remote ng TV. Binuksan niya 'yon pero ilang sandali lang ay pinatay uli. Bulag lang siya pero hindi bingi. Naririnig niyang lumalangitngit ang front door.

Bumalik ba si Dean? May naiwanan ba siya?

Nakaramdam si Elish na tila may nagmamasid sa kaniya, but she knew it was not Dean. Kabisado niya ang amoy ng pabango ni Dean. At ang naamoy niya'y di pamilyar sa kaniya.

Humigpit ang hawak ni Elish sa remote control.

"Sino yan?"