กว่าจะ(ยอม)รัก

แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านม่านหมอกบางๆ ในยามเช้า ร่างสองร่างยังคงนอนกอดกันอยู่บนเตียงนุ่ม โดยคนร่างบางยังคงนิ่งสงบอยู่ แต่คนร่างหนาลืมตาตื่นได้พักใหญ่แล้ว พรางคิดในใจว่านี้ตัวเองทำอะไรพลาดไปรึเปล่า ที่ยอมให้คนร่างบางตรงหน้าขนาดนี้ ทั้งที่ไม่ควร คิดได้สักพักก็ต้องลุกขึ้นไปเพื่ออาบน้ำเตรียมตัว และเตรียมน้ำอุ่นให้คนร่างบางได้อาบน้ำในยามเช้า ก่อนจะไปหามื้อเช้ามาให้ ตามปกติที่เคยทำ แน่นอนฟาเดียไม่ได้ทำเองทั้งหมด แต่มีแม่บ้านช่วยจัดการให้ เธอเพียงยกขึ้นมาให้เท่านั้น “ฟาเดีย…อลิซเวียนหัวจัง…” เสียงหวานๆ ติดงัวเงียลุกขึ้น เมื่อได้ยินเสียงฟาเดียเปิดประตูเข้ามา พร้อมกาแฟ และอาหารเช้าของเธอ “ต้องเวียนหัวสิ เมื่อคืนเล่นกินจนเมาขนาดนั้น ไอเจ้าของคลับรายนั้นก็ไม่ห้ามเมียตัวเองเลย ลูกสองละ จะเอาอะไรเยอะแยะ” ฟาเดียบ่นยาวแต่เช้า ทำเอาอลิซแทบหาทางหลบไม่ได้เลย “นานๆ ทีเจอกันนิ คุณมิราก็ตามใจเมียแบบนี้ตลอด ละอีกอย่างเห็นบอกว่าจะมี 10 คน เหลืออีกตั้ง 8 คนนะ ต้องรีบหน่อย” อลิชพูดแบบติดตลก เพราะเมื่อวานเธอถูกธิชากอดคอดื่มจนแทบหาทางกลับบ้านไม่ถูกเลย ธิชาดันอยากปลดปล่อย เพราะต้องดูแลตัวเองตามแม่ผัวบอกจนกว่าจะคลอดหลานที่สมบูรณ์ก่อน จากนั้นจะทำอะไรก็ทำได้เลย พอคลอดได้ 3 เดือน แม่ลูกอ่อนก็อยากปลดปล่อย เลยลากอลิซและฟาเดียไปร่วมวงด้วย หลังจากนั้นก็ภาพตัดไปเลย “ฉันให้คุณแค่พวกเขานะ จากนี้งดอะไรแบบนี้ ถ้าวันไหนฉันไม่อยู่เธอก็ห้ามไปไหน เข้าใจไหม?” “รู้แล้วน้า บ่นจังเลย หิวแล้วๆ หอมกลิ่นอเมริกาโน่สุดๆ เลย” อลิซรีบเปลี่ยนเรื่องเป็นหยอดคนตรงหน้า เพราะกลัวว่าจะโดนบ่นยาวกว่าเดิม “ก็ลุกไปอาบน้ำ แล้วค่อยมากิน” หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไร ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวตามที่ฟาเดียสั่ง แต่ก็ไม่วายแวะไปจุ๊บแก้มคนร่างโปร่งก่อนเข้าห้องน้ำไป ทำเอาคนที่ถูกหอมอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ . . อลิซ ประธานสาว ที่มีเพศรองเป็นโอเมก้า สวย สง่างาม เพียบพร้อมไปทุกอย่าง ไม่ว่าจะหน้าตา การงาน และเงินทอง เป็นสาวสวยที่อัลฟา และเบต้าหลายๆ คนต่างจับตามอง แม้จะเป็นเพศที่อยู่ต่ำสุด แต่เธอไม่ต่ำเลย สง่าดุจนางพญา ด้วยฐานะที่สูงส่งไม่ว่าจะหน้าที่การงาน ฐานะทางสังคม เธอมีความเพียบพร้อมทั้งหมด และความเพียบพร้อมนี้ บีบให้เธอต้องเฟอร์เฟ็ค ทั้งที่ในความเป็นจริง ทุกคนย่อมมีสิ่งที่แย่อยู่ในตัว เปรี๊ยง!! “กรี๊สส” เสียงฟ้าผ่าทำให้หญิงสาวที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จต้องทรุดตัวลงไปกองกับพื้น และปิดหูตัวเองทันทีอย่างคนที่หวาดกลัว ฟาเดียรับรู้ทันทีถึงอาการแพนิคของคนร่างบางตรงหน้า ก็รีบเข้าไปปลอบเธอทันที คนตัวเล็กมุดเข้าไปในอ้อมกอดฟาเดียอย่างคนที่หาที่พึ่งพิง ร่างบางสั่นระริกอยู่ในอ้อมกอดของฟาเดีย ยิ่งทำให้คนร่างโปร่งเจ็บปวด เธอรู้ดีว่าทุกอย่างที่อลิซเป็นในตอนนี้เพราะตัวเธอเอง “ฟาเดีย.. อะ อลิซจะหายจากสิ่งนี้เมื่อไหร่…มะ ไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว” หญิงสาวที่เริ่มจะดีขึ้นแล้วพูดถามคนร่างโปร่งด้วยเสียงที่สั่นเครือ มองไปที่ฟาเดียด้วยสายตาที่สิ้นหวัง “...” ฟาเดียไม่รู้จะตอบอะไร ทำได้เพียงกอดหญิงสาวให้แน่นขึ้นแล้วลูบหัวเบาๆ เธอกัดฟันแน่นด้วยความโกรธที่พยายามข่มไว้ โกรธตัวเองที่ปกป้องหญิงสาวได้ไม่ดีพอ หญิงสาวผละจากอ้อมกอดของฟาเดีย มองไปที่คนร่างโปร่งอย่างเงียบๆ เธอรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดบางอย่าง ที่ออกมาจากตัวฟาเดีย “มันไม่ใช่ความผิดคุณนะ อย่าทำหน้า น่ากลัวแบบนี้สิ” หญิงสาวพูดปลอบเบาๆ “ถ้าวันนั้น…” ฟาเดียหันไปมองหน้าอลิซด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด “ถ้าฉันดูแลเธอดีกว่านี้ ทุกอย่างจะไม่เป็นแบบนี้..” คำพูดที่ดูนิ่งๆ แต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด “มันเป็นอุบัติเหตุ และอลิซก็เป็นคนวิ่งออกไปเอง ฟาเดียจะผิดได้ไง?” “…” “ไม่เอา ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ถ้าฟาเดียพูดอีก อลิซจะจูบฟาเดีย และไม่ไปทำงานด้วย” หญิงสาวพูดประชด ที่ดูเหมือนถ้าฟาเดียขัดก็จะทำจริงๆ “…” ไม่มีคำตอบอะไรออกจากปากฟาเดีย และอลิซก็รู้ว่าฟาเดียรับรู้แล้ว จึงเดินไปหาอาหารเช้าที่ฟาเดียยกมาให้ “วันนี้อลิซมีไปประชุมเช้า ไม่อย่างงั้นจะขอกินอเมริกาโน่ ที่ไม่ใช่ที่อยู่ในแก้วนี้แล้ว…” หญิงสาวพูดเป็นนัย แล้วมองไปที่ฟาเดียอย่างสื่อความหมาย “เลิกล้อเล่นได้แล้ว ฟาเอลกำลังรออยู่” “ใครว่าอลิชล้อเล่น เคยบอกแล้ว แค่มอนิ่งคิส กาแฟเช้าก็ไม่ต้อง นี่ถ้าได้มากกว่านี้อลิชคงตื่นทั้งวัน” “...” และแน่นอน ฟาเดียไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ส่ายหัวแล้วเดินออกไปทันที ไม่รู้ว่ากลัวอลิซจับปล้ำ หรือกลัวตัวเองจะจับอลิซปล้ำกันแน่ “ปากเเข็งตลอด.. เห้อ ฟาเดียยังคงโทษตัวเองสินะ” อลิซเห็นคนร่างโปร่งเดินจากไปก็เลิกที่จะเสแสร้ง กลับมาเป็นคนเดิม ที่คิดมากและหวาดกลัว เมื่อไหร่ฉันจะหายจากไอ้อาการบ้านี้สักที… หญิงสาวดื่มกาแฟไปด้วย และคิดเรื่องของตัวเองไปด้วย เธอที่ทุกคนต่างบอกว่าเพอร์เฟค ใครก็บอกว่าเธอเพียบพร้อม ขนาดที่ว่าได้ฟาเดียลูกเจ้าของหัวหน้าตระกูลบอดิการ์ดชื่อดัง มาเป็นบอดิการ์ดส่วนตัว ใครจะรู้..ว่าที่ฟาเดียมาเป็นบอดิการ์ดให้ฉัน..ก็เพียงเพราะความรู้สึกผิดในตอนนั้น ที่เป็นห่วงผูกคอไว้ หญิงสาวคิดไปเรื่อย กับการกระทำของฟาเดียที่ดูเหมือนจะรักและหวงมาก ในบางครั้ง แต่ก็ดูเย็นชาเอามากๆ ในบางที จนเธอแทบแยกไม่ออกแล้วว่าฟาเดียคิดยังไง ทำได้แค่เป็นคนอ่อนแอตอนเมา ให้ฟาเดียเป็นคนปลอบแบบที่ไม่มีกำแพงกั้นอย่างในปกติ ใช่แล้ว แทบทุกครั้งที่ฉันเมา ฉันตั้งใจเสมอ เพราะรับรู้มาว่า ถ้าฉันขออะไรฟาเดียตอนเมา ฉันจะได้สิ่งนั้นเสมอ แม้แต่ขอให้มีเซ็กซ์ด้วย ฟาเดียก็ทำ ธิชาเคยบอกว่า ที่ฟาเดียทำไม่ใช่เพราะหน้าที่ หรือสงสาร และดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นจริงๆ แต่ฟาเดียไม่เคยยอมรับมันเลย บอกเพียงว่าที่ทำกันก็เหมือนที่เธอทำกับคนอื่น เราแค่มีเซ็กซ์กันเฉยๆ ไม่ได้แปลว่ารักกัน ก็แอบเจ็บอยู่นะ แต่แค่นั้นก็ดีมากแล้วสำหรับฉันในตอนนี้ ก๊อกๆๆ “คุณอลิซ ได้เวลาแล้วเสร็จรึยัง?” เสียงฟาเดียดังมาจากหลังประตู ทำให้อลิซหลุดจากความคิดในเมื่อครู่ “อลิซเสร็จแล้ว แต่ติดปัญหานิดหน่อย ฟาเดียเข้ามาก่อนสิ” หญิงสาวตะโกนตอบและไม่นานฟาเดียก็เข้ามาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย “ติดอะไร?” “ติดที่ยังไม่ได้มอนิ่งคิส อลิซทำงานไม่ได้นะ ถ้าไม่ได้อะ อลิซติดกลิ่นฟาเดียแล้ว..” อลิซพูดเสียงหวานพลางเดินไปจับเนกไทของฟาเดีย แล้วทำท่าจัดแจง ก่อนจะส่งสายตาอ้อนๆ ไปให้คนร่างโปร่ง “...” ฟาเดียไม่ได้ตอบอะไร แต่ก็ก้มลงไปประกบริมฝีปากกับคนร่างบางอย่างดูดดื่ม เป็นจูบที่แผ่วเบา ความอบอุ่นจากจูบแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เหมือนแสงแดดอุ่นๆ ในยามเช้า มันทำให้หญิงสาวรู้สึกดีจนแทบไม่อยากผละออกเลย . . .