บทที่ 4 อุบัติเหตุ?

1426 Words

ในระหว่างที่รอคนมาช่วยอลิซไม่ขยับจากจุดที่อยู่เลยแม้แต่ก้าวเดียว หญิงสาวนิ่งจนมีนาเป็นกังวล เพราะเธอไม่แสดงอาการหวาดกลัวเลย ต่างจากตัวเองที่กลัวจนทำอะไรไม่ถูก แกร็ก!! เสียงบางอย่างจากลิฟท์ดังขึ้น ยิ่งทำให้มีนากลัวมากกว่าเดิม เธอทรุดตัวลงนั่งเพราะกลัวว่าลิฟท์จะตก ไม่พอแถมยังดึงอลิซที่ยืนนิ่งอยู่ให้ลงไปนั่งลงตามด้วย แต่ก็ต้องแปลกใจเพราะดึงเท่าไหร่เธอก็ไม่นั่งลงมา “คุณอลิซคะ นั่งลงเถอะค่ะ” เลขาสาวสะกิตอลิซพร้อมดึงให้เธอนั่งลงตาม และดูเหมือนเธอจะตอบรับมันโดยไม่มีเสียงพูด นั่งลงตามที่มีนาบอก แต่ใบหน้ายังคงนิ่งสงบเหมือนเดิม ไม่นานนัก เสียงจากด้านนอกก็เรียกให้คนในลิฟท์ได้ยิน แจ้งว่ากำลังแก้ไข ให้รอสักครู่ ทุกการกระทำของคนด้านนอก เลขาสาวตอบรับทั้งหมด มีเพียงอลิซที่นิ่งอยู่ นิ่งจนมีนาเริ่มกลัวกับท่าทางนิ่งของเจ้านายตัวเอง “คุณหนูคะ คุณฟาเดียกำลังมา คุณหนูโอเคใช่มั้ยคะ” เสียงจากด้านนอกที่เข้าหูอลิซอย่างเดียวคือฟาเดียกำลังมา เธอเด้งตัวขึ้นทันที แล้วตอบกลับคนด้านนอกด้วยแววตาที่ลุกวาว ต่างจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง “ จริงหรอ อลิซโอเคค่ะ ในนี้ยังหายใจได้อยู่” “โอเคค่ะ คุณอลิซรอสักครู่นะคะ” เสียงจากคนด้านนอกตอบกลับมา แล้วจากนั้นก็เงียบไป . . . เวลาผ่านไปประมานเกือบครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่มีวี่แววว่าลิฟท์จะถูกเปิดออก มีนาลองเรียกออกไปก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา ในใจก็รู้สึกหวาดหวั่นเพราะไม่รู้ว่าด้านนอกเกิดปัญหาอะไร อลิซที่ตอนแรกได้ยินชื่อฟาเดียก็มีกำลังใจมากขึ้น แต่พอเจอการรอคอยที่นานกว่าปกติก็เริ่มจะใจเสีย เธอยกโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะกดโทรไปหาเบอร์ที่เธอกำลังนึกถึง เสียงงัดประตูลิฟท์ก็ดังขึ้น ทำให้อลิซเลิกที่จะกดโทรออก และหันไปสนใจพนักงงานที่กำลังงัดประตูลิฟท์มาช่วยเธอ “คุณหนูเป็นยังไงบ้างคะ” คนร่างโปร่งเดินเข้ามาถามอลิซด้วยใบหน้าที่เป็นกังวล ก่อนที่จะอุ้มหญิงสาวออกจากลิฟท์ โดยไม่ได้ฟังคำตอบของร่างบางเลย “ฟาเอล” หญิงสาวเรียกชื่อคนร่างโปร่งทันทีที่ถูกวางลงบนโซฟา เพราะเห็นใบหน้าฟาเอลเป็นกังวลได้อย่างชัดเจน และรู้ว่า ฟาเอลต้องโทษตัวเองอีกแน่ๆ “คุณหนู..ฉันขอโทษค่ะ ที่ไม่ได้ขึ้นมารับเอง” ฟาเอลพูดพร้อมก้มศรีษะลงต่ำ “ฟาเอล มันเป็นอุบัติเหตุ เธออย่าคิดว่าเป็นความผิดตัวเองสิ” แม้อลิซจะกลัวอยู่แต่ก็ไม่สามารถให้คนตรงหน้ารับความผิด ที่ไม่ใช่ของตัวเองได้ “แต่…” ฟาเอลกำลังจะตอบกลับ ก็มีเสียงหนึ่งวิ่งเข้ามา ตึ๊ก ตึ๊ก “พี่เดล คุณหนูคะ เมลขอโทษนะคะ ที่ไปเข้าห้องน้ำ ไม่ทันเข้าไปในลิฟท์พร้อมกับคุณหนู ตะ แต่พอเมลรู้ เมลก็ไปตามคนมาเลยนะคะ คุณหนูไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” เสียงหวานของคนตัวเล็กพูดอย่างหอบๆ จากการวิ่งที่ยาวนาน “ไม่เป็นไรค่ะ คุณเมล อลิซไม่ได้รอเอง มีนาแจ้งอลิซแล้วว่าคุณเมลไปเข้าห้องน้ำ ทุกคนไม่ได้ผิดนะคะ มันเป็นอุบัติเหตุ และอลิซก็ไม่ได้เป็นอะไร ตกใจนิดหน่อย” อลิซอธิบายยาวให้กับ บอดิการ์ดทั้งคู่ได้ฟัง เพราะหลักๆแล้วมันคือความผิดของเธอ ฟาเอลจะไปเตรียมรถแบบนี้ทุกครั้ง และตัวเธอเองกับฟาเดียจะลงไปพร้อมกันที่รถ เพราะงั้นฟาเอลไม่ได้ผิดอะไรเลย ส่วนเมล ญาติผู้น้องของฟาเดียและฟาเอล ก็ไม่ได้ผิด ถ้าเธอเลือกจะรอเมล การช่วยเหลือน่าจะเร็วกว่านี้ “.../…” ทั้งคู่ไม่ได้ตอบอะไร ทำได้เพียงก้มศรีษะ อยู่แบบนั้นจนอลิซต้องรีบตัดบท “ช่างมันเถอะค่ะ มีนาเป็นยังไงบ้างคะ สามารถไปหน้างานกับอลิซได้ไหม?” เธอถามถึงเลขาสาวของตัวเอง เพราะจากท่าทางของมีนา เธอรับรู้ได้ว่าเลขาสาวขวัญเสียมากจากเหตุการณ์นี้ “เอ่อ คุณเลขาตอนนี้เป็นลมไปแล้วค่ะ คุณหนูจะเลื่อนไปก่อนมั้ยคะ” เมลตอบกลับอลิซ เพราะเธอเป็นคนที่พามีนาออกมาจากลิฟท์ กับพนักงานลิฟท์คนอื่นๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าอลิซไม่ไปคนงานก็จะทำงานต่อไม่ได้ เพราะพวกเขารออลิซอยู่” อลิซตอบกลับ แล้วจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมตัวเองให้เข้าที่เหมือนเดิม “คุณหนูโอเคจริงๆใช่มั้ยคะ?” ฟาเอลถามขึ้นมาอีกครั้ง “อลิซโอเคค่ะ ไปหน้างานเลย เราจะไปสายไม่ได้” เสียงหญิงสาวตอบกลับด้วยความมั่นคงทำให้ทั้งคู่ทำหน้าผ่อนคลายลง แล้วเตรียมตัวเพื่อขับรถไปยังจุดหมาย . . . รถหรูขับมาจอดที่หน้าไซต์งานก่อสร้างที่นัดหมาย อลิซเดินมาลงจากรถ พร้อมกับเมล ส่วนฟาเอลไปหาที่จอดรถ หญิงสาวใส่หมวกนิรภัยก่อนที่จะเดินเข้าไปหาสถาปนิกที่รออยู่ก่อนแล้ว “สวัสดีครับ คุณอลิซ จริงๆไม่ต้องมาก็ได้นะครับ เห็นคุณมีนาแจ้งว่ามีอุบัติเหตุลิฟท์ค้าง ขวัญเสียอยู่เลย” สถาปนิคหนุ่มทักทายอลิซด้วยความเป็นห่วง “อลิซนัดแล้วก็ต้องมาค่ะ งานนี้ของคุณมิรา อลิซต้องดูแลเป็นพิเศษ โครงสร้างเป็นยังไงบ้างคะ?” อลิซบอกเหตุผล และถามความคืบหน้าของงาน และทั้งสองก็คุยเรื่องโครงสร้างกัน อยู่พักใหญ่ ก่อนที่สถาปนิคจะแจ้งว่ามีจุดที่ผิดปกติ ไม่ตรงตามแบบและกำลังพาอลิซไปดู “คุณอลิซเดินระวังนะครับ แถวนี้กำลังขึ้นโครงเหล็ก มีเหล็กที่ยังไม่ได้เชื่อมอยู่” สถาปนิกหนุ่มเดินนำแล้วแจ้งให้อลิซระวังตัว “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวรับคำจากเขา แล้วเดินตามไปอย่างระวัง โดยมีเมลเดินตามมาด้านหลัง เมื่อถึงจุดที่ผิดปกติอลิซและสถาปนิกหนุมก็คุยรายละเอียดงานกันต่อ ว่าจะแก้ไขยังไง เพิ่มหรือลดอะไร ก่อนที่จะเดินกลับมาทางเดิน “คุณหนูระวังค่ะ!!!” เสียงจากเมลดังขึ้นเมื่อเห็นว่า เชื่อกที่มัดเหล็กโครงสร้างที่วางกองอยู่ มันขาด ทำให้เหล็กบางส่วนไหลลงมาตรงที่อลิซยืนอยู่ “ว๊ายยย ” โครมม!!! ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรืออะไร เพราะเหล็กกองนี้ไหลมาไม่ถึงอลิซ แต่ตอนนี้หญิงสาวสติหลุดไปแล้ว เพราะเสียงที่ดังของเหล็กที่หล่นลงพื้น หญิงสาวใช้มือทั้งสองข้างปิดหูไว้ ดวงตามีน้ำใสๆไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้อีกต่อไป มือที่สั่นเทา ร่างกายที่ไม่สามารถขยับได้อีกแล้ว “คุณหนู เป็นอะไรมากมั้ยคะ ลุกขึ้นได้ไหม?” เมลวิ่งเข้ามาหาอลิซด้วยสีหน้าที่ตกใจ ก่อนที่จะถามไถ่อย่างคนที่เป็นห่วง แต่อลิซในตอนนี้ไม่มีแม้แต่เสียงที่จะตอบใคร น้ำตาที่ไหลไม่หยุด ความหวาดกลัวในอดีต เสียงปืน เสียงต่างๆเข้ามาในหัวเต็มไปหมด เธอร้องไห้ฟูมฟายอย่างคนที่เสียสติ “อลิซ!!!” เสียงสวรรค์ของอลิซก็มาถึง ฟาเดียวิ่งเข้ามาหาอลิซ แล้วอุ้มร่างบางไว้ในอ้อมกอดก่อนที่จะเดินออกไปจากตรงนี้ “พะ พี่ฟาเดีย มะเมลขอโทษนะคะ ที่ดูแลคุณหนูได้ไม่ดี” เมลวิ่งตามฟาเดียมา พร้อมกับพูดเสียงสั่นด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด “ฉันไม่ได้โทษเธอหรอก ก็เห็นๆอยู่ว่าเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยากให้มันเกิดหรอก” ฟาเดียพูดเมื่อเห็นเมลกำลังจะโทษตัวเอง และแน่นอนคนต่อไปที่จะโทษตัวเองก็คือฟาเอล “...” เมลไม่ได้ตอบอะไร เดินตามไปไงียบๆ จนถึงรถ “เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมคุณหนูเป็นแบบนี้” ฟาเอลเห็นฟาเดียอุ้มอลิซที่ตัวสั่นกลับมาก็ทักขึ้นทันที “กลับบ้านก่อนค่อยคุย อลิซไม่ไหวแล้ว” ฟาเดียขึ้นไปนั่งบนรถแล้วให้ออกตัวทันที ทั้งที่ยังมีอลิซกอดคออยู่แน่น เธอยังคงสั่นระริก ใบหน้าซีดที่มีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาที่ปิดอยู่อย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุด และเสียงสะอื้นไห้เป็นระยะๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more