วายร้ายผู้นั้น พยายามจับฉันแต่งงานล่ะ

“กฎของจักรวรรดิอีเทนข้อที่หนึ่ง เรื่องการทำการค้าและการเป็นเจ้าของกิจการ สตรีไม่สามารถเป็นเจ้าของกิจการได้ เป็นได้เพียงลูกจ้างในร้านเท่านั้น...” เสียงโห่ร้องดังขึ้นมาพร้อมๆ กับเสียงหัวเราะของเหล่าบุรุษที่กำลังยืนมองข้าหลวงประกาศราชโองการ “ข้อที่สองสตรีต้องเสียภาษีมากกว่าบุรุษสองเท่า..” “สตรีไม่สามารถทำการค้าได้ จะต้องทำงานที่อยู่หลังร้านหรือไม่ก็ในครัว..” “สตรีไม่สามารถนำของในฟาร์มหรือว่าในไร่ของตัวเองมาขายได้ จะต้องมีบุรุษซึ่งทำหน้าที่เป็นพ่อค้าคนกลางไปซื้อมาจากหน้าไร่และมาขายในเมือง..” “สตรีหากมีสามีแล้ว ห้ามออกมาสังสรรค์หรือเข้ามาในสังคมหากว่าสามีไม่ยินยอม” “สตรีหากมีบุตรแล้วควรเลี้ยงดูบุตรให้ดี..” “สตรีที่ออกมานอกบ้านในยามวิกาลให้ถือว่าพวกนางคือนางระบำหรือว่าโสเภณี” “สตรีห้าม..” ฉันยืนมองข้าหลวงอ่านราชโองการที่ประกาศออกมาจากองค์จักรพรรดิ ด้วยสายตาแห่งความสิ้นหวัง คราแรกที่ฉันลืมตาขึ้นมาที่นี่ ฉันก็รู้ได้ในทันทีว่าฉันจะต้องทะลุมิติเข้ามาในนิยายสักเรื่อง ทว่าปกติแล้วจะต้องทะลุไปเป็นนางเอก หรือไม่ก็ตัวร้ายรวยๆ สิโว้ย นี่ฉันเป็นสาวชาวบ้านที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากใบหน้าที่นับว่าพอใช้ได้ ฉันไม่มีเงิน แถมบ้านก็เก่าและหลังเล็กมากพอสมควร อย่าพูดถึงเวลาในการตามหาความรักเลย แค่จะเอาเวลาไปกินข้าวยังแทบไม่มี เพราะว่าที่นี่คือโลกของนิยายที่จบแล้ว แถมตอนจบพระเอกและนางเอกดันตาย.. ผู้ที่มีชีวิตรอดคือตัวร้ายที่มีอำนาจมากกว่าองค์จักรพรรดิซะอีก! ตระกูลโอนิกซ์นั้นยิ่งใหญ่และทรงอำนาจมากกว่าองค์จักรพรรดิ เพราะอย่างนั้นราชโองการข่มเหงรังแกสตรีเช่นนี้ไม่ได้มาจากความต้องการขององค์จักรพรรดิหรอก แต่มันมาจากคำสั่งของท่านเคาน์อย่างแน่นอน เพราะผิดหวังในความรักก็เลยไม่ชอบสตรีสินะ แต่สตรีอื่นไม่ได้ผิดสักหน่อย อีกอย่างนายตัวร้าย นายไปชอบผู้หญิงมีเจ้าของก่อนโว้ย!! พอเขาไม่รักกลับมาโทษเขา แต่แกไม่ได้ดูเลยไงว่านางเอกของเรื่องเขารักพระเอกมาตั้งนานแล้ว ความซวยเลยมาตกอยู่ที่ประชาชนคนตาดำๆ อย่างพวกเรา ยิ่งเป็นสตรีด้วยแล้ว ไม่ต้องได้ผุดได้เกิด ลำบากตรากตรำหาเงินมาก็ต้องจ่ายภาษีที่มากว่าค่าแรงรายวัน ไม่ต้องทำงานแล้วอดตายไปเลยดีไหม เผื่อตายไปแล้วจะได้เกิดใหม่เป็นนางเอกเรื่องอื่น.. “เพี๊ยะ!!” จิตใต้สำนึกกำลังตบหน้าฉันอย่างแรง ใช่แล้ว..ฉันไม่ควรคิดแบบนั้น ไม่ว่าจะเกิดมาเป็นอะไรก็ตามฉันจะเอาชนะในทุกอุปสรรคให้ได้! และอย่างแรกที่ฉันจะทำคือการ..รวบรวมกำลังของชาวบ้านเพื่อประท้วง นี่คือวิธีที่สาธารณะชนเขาทำกัน เป็นการหาทางออกอย่างสันติเพราะในเมื่อเราไม่ชื่นชอบการทำงานของรัฐบาลก็จะต้องประท้วงสิ “ฟาเดล เจ้ามั่นใจว่าทางพระราชวังจะรับฟังเสียงของประชาชนอย่างเราๆ” “ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เพียงแต่เราไม่ควรจะก้มหน้ายอมรับกฎหมายที่ไม่เป็นธรรมกับสตรีสิ! เราทุกคนควรจะเท่าเทียมกัน เป็นบุรุษแล้วอย่างไร มีอภิสิทธิ์อะไรมาทำตัวเหนือกว่า เราทุกคนคือคนที่เท่าเทียมกัน” “ปัง!!” เสียงปืนดังขึ้นมาพร้อมๆ กับเสียงกรีดร้องเมื่อผู้คนที่อยู่แถวหน้าล้มลงจากการถูกยิง ฟาเดลเบิกตากว้างด้วยความตกใจ นางแหงนหน้าขึ้นไปมองยังกำแพงที่สูงชันของพระราชวัง องค์จักรพรรดิทรงไม่เสด็จมาทอดพระเนตรถึงความเจ็บปวดของประชาชนทุกคนในจักรวรรดิของพระองค์ด้วยซ้ำ เพราะชายที่ยืนสั่งการทหารอยู่มันคือท่านเคาน์โอนิกซ์! โอเค..เลิกหวังได้เลย เพราะไม่ว่าจะประท้วงหรือทำยังไงองค์จักรพรรดิหุ่นเชิดผู้นั้นก็ไม่มีทางแยแสประชาชนหรอก “ทุกคน แยกย้ายกันหนีไปก่อน เขาไม่ฟังเสียงเล็กๆ ของพวกเราหรอก..” ผู้คนที่มาประท้วงต่างมีท่าทางสิ้นหวังไปตามๆ กัน หลังจากสิ้นเสียงของฟาเดล ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง การประท้วงเล็กๆ จึงสิ้นสุดเพียงเท่านั้น “ไปตามหามา..ว่าแกนนำการประท้วงในครั้งนี้คือใคร” เซอร์ลูอิสก้มหน้าลงเพื่อรับคำสั่งของนายท่าน “จะให้ข้าจัดการมันผู้นั้นเลยหรือไม่ครับนายท่าน” คิลเลียนยกมือขึ้นมาเพื่อเป็นการห้ามปราม “ยัง พาคนผู้นั้นมาหาข้า ข้าจะจัดการมันด้วยตัวเอง” คิลเลียน โอนิกซ์ เคาน์คนที่ห้าแห่งตระกูลมหาอำนาจที่มีประวัติอันยาวนานมาหลายชั่วอายุคน เขาเคยมอบความรักหมดดวงใจให้แก่สตรีผู้หนึ่ง ทว่านางกลับไม่เห็นค่า อีกทั้งยังทำร้ายจิตใจของเขา นางเลือกบารอนต่ำต้อยแทนที่จะเป็นท่านเคาน์ผู้ทรงอำนาจอย่างเขา สตรีทุกคน..โง่งมพอกัน เพราะอย่างนั้นไม่ว่าสตรีหน้าไหนก็ตามพวกนางจะต้องทนอยู่ภายใต้การกดขี่ของบุรุษไปตลอดถึงจะดี พวกนางไม่ควรมีโอกาสเลือกใช้ชีวิตด้วยซ้ำ! “สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้างเคาน์โอนิกซ์” คิลเลียนเบนสายตามองหน้าของชายชราซึ่งอยู่ในชุดที่ถักทอด้วยด้ายสีทอง องค์จักรพรรดิวิชเชอร์แห่งราชวงศ์เฮกเตอร์ ราชวงศ์ที่พ่อของเขาสถาปนาขึ้นมา องค์จักรพรรดิที่มีสายเลือดของดวงอาทิตย์อยู่เล็กน้อย ที่ได้ขึ้นมาเป็นองค์จักรพรรดิเพราะว่าพ่อของเขาไม่ต้องการออกหน้าเองในยามที่สั่งการใดๆ ราชวงศ์เป็นเพียงหุ่นเชิดของโอนิกซ์เท่านั้น “ปกติดีพ่ะย่ะค่ะ ไม่มีอันใดต้องเป็นห่วง” “เช่นนั้นก็ดีแล้ว ดียิ่งแล้ว” ชายชราหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป เขาเหลือบมองเคาน์โอนิกซ์ด้วยหางตาและเมื่อองค์จักรพรรดิหันหลังเดินจากไปรอยยิ้มของพระองค์ก็ค่อยๆ จางหายไปจากใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น “คราวนี้เขาถึงกับสั่งทหารยิงสตรีที่มาประท้วง..ให้ตายเถอะประชาชนพวกนั้นไม่ได้ทำอะไรผิดเลยพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ” “ใจเย็นๆ ไอเดน เรื่องนี้เราจะต้องวางแผนให้รัดกุม การแย่งชิงอำนาจของราชวงศ์กลับคืนมาไม่ใช่เรื่องง่าย อีกทั้งเราไม่มีโอกาสที่สองเป็นแน่หากเคาน์โอนิกซ์ล่วงรู้ว่าเราจะหักหลังเขา” องค์รัชทายาทไอเดนขบเม้มริมฝีปากด้วยความเจ็บปวด “ลูกจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องประชาชนทุกคนของอีเทน จากเรื่องราวเลวร้ายที่เคาน์โอนิกซ์ก่อขึ้นมา..” องค์จักรพรรดิส่งยิ้มให้กับองค์รัชทายาทที่เขาเลี้ยงมากับมือ ลูกชายที่เป็นดั่งแสงของดวงตะวันในชีวิตที่แสนโศกเศร้าของเขา หากเลือกได้เขาก็ไม่อยากจะเป็นองค์จักรพรรดิหุ่นเชิดเหมือนกัน เพียงแต่ตัวเขาในยามนั้นมิได้มีทางเลือกนะสิ .............. ฟาเดลไปส่งเพื่อนของนางกลับไปพักผ่อน นางมีเพื่อนวัยเดียวกันสาม สี่คนแต่ละนางยังไม่มีใครแต่งงาน อย่างว่าบุรุษดีๆ ในจักรวรรดิแห่งนี้มันหาไม่ได้เลยนะสิ และเมื่อฟาเดลเดินกลับมาที่บ้านของตัวเอง นางก็พบกับทหารที่กำลังปิดล้อมและรื้อค้นบ้านของนางจนข้าวของกระจัดกระจายไปหมด ฟาเดลแอบอยู่ที่ด้านหลังต้นไม้ นางยกมือขึ้นมาปิดปากพร้อมๆ กับกรีดร้องในใจ อันที่จริงบ้านของนางมิได้มีของมีค่าอะไรเลย เพียงแต่พวกทหารปิดล้อมเช่นนั้นคืนนี้ไม่ใช่ว่านางจะต้องนอนข้างถนนงั้นเรอะ!