ขอมาเฟียแต่งงาน 🔥🔴

1366 Words

“ฉันถามว่าเธอทำไปทำไม!” “ไม่คิดว่าฉันแค่หลงรักคุณเหรอคะ” “หลงรักฉันเหรอ หึ คิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะไม่กล้าฆ่าเธอรึไง” ทันทีที่ปืนถูกชักออกจากสูทตัวสวย ปลายกระบอกปืนก็หันมาที่หญิงสาว เธอจรดหน้าผากตนเองกับปลายกระบอกปืนพลางช้อนตามองใหญ่ตระการ นัยน์ตาที่เคยเฉยชาสั่นระริก “ได้โปรดฆ่าฉันทีค่ะ” “ใจกล้าดีจริง ๆ นะ” ใหญ่ตระการแสยะยิ้มอย่างชอบใจ หากแต่เมื่อเอียงศีรษะสบกับดวงตาคู่สวย สายตาเธอราวกับรอเวลาที่ลูกปืนจะแล่นเข้าไปในศีรษะที่เขาใช้ยึดในตอนปล้นลมหายใจ ดวงตาสีน้ำตาลคู่นี้มันกำลังปั่นป่วนอารมณ์เขา ไม่มีความกลัวในสายตาคู่นั้น ราวกับรอให้เขาฆ่าเธอจริง ๆ กริ๊ก! มือของใหญ่ตระการสั่นเล็กน้อย “คิดว่าฉันจะไม่กล้าฆ่าเธอรึไง” “ฉันหวังว่าคุณจะกล้าต่างหาก คุณเป็นคนเดียวที่จะฆ่าฉันได้นี่คะ” ปัง!!! เฮือกกก เสียงหยุดหายใจของเหล่าบอดีการ์ดดังขึ้น ยกเว้นเกวลินทร์ที่ทำเพียงหลับตาลง ภาวนาว่าช่วงเวลาเจ็บปวดจะไม่นานนัก ลูกตะกั่วร้อนถากผ่านต้นคอ ตัดช่อผมให้ร่วงลงพื้น เลือดสีแดงสดผุดออกจากรอยถลอกบนผิวสวยเป็นเม็ดเล็ก แล้วรวมเป็นหยดไหลลงเป็นทางยาว ยังไม่ตาย... เกวลินทร์ตัวสั่นเทารู้สึกว่าหูเธออื้ออึงไปข้างหนึ่ง ความเจ็บปวดเรียกให้เธอลืมตาขึ้นสบกับดวงตาเย็นชาของเขา เสี้ยวหนึ่งมีระลอกคลื่นสั่นระริกอยู่ในนัยน์ตาคู่นั้น กวางน้อยของใหญ่ตระการยังตัวสั่นระริก ชายหนุ่มหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าสูทวางลงบนแผล ใช้มือกดกำมันแนบลำคอระหงแน่นจนเธอแทบขาดอากาศหายใจ “อึก แคก ๆ” หายใจไม่ออก...ปลายเท้าเล็กตะเกียกตะกายไปบนพื้นเฉอะแฉะ “พอความตายมาถึงทำไมถึงดิ้นรนล่ะ กล้าดียังไงมาใช้ฉันเป็นเครื่องมือฆ่าตัวตาย” “...” “นอนกับฉันเป็นหนึ่งในลิสต์ที่ต้องทำก่อนตายด้วยรึไง” “...” สมองของเธอเบลอเกินกว่าจะคิดคำตอบ ลมหายใจหอบกระเส่า ทำได้เพียงพึมพำตอบกลับแผ่วเบา “ฉันไม่...รู้” “มีหมาจรจัดอีกหลายตัวที่อยากมีชีวิตอยู่ ตะเกียกตะกายเพื่ออยู่รอด แต่คุณหนูอยู่สุขสบายที่ใส่เสื้อผ้าราคาแพงกว่าทองอย่างเธอกลับมาขอความตายงั้นเหรอ” คนที่เคยเก็บขนมปังที่ถูกเหยียบจนบี้แบนเต็มไปด้วยเศษหินกินประทังชีวิตอย่างเขาได้แต่หัวเราะ “ชีวิตเธอมีอะไรเศร้านักหนา” ในตอนนั้นเขากินไปร้องไห้ไป อ้อนวอนต่อฟ้าดินขอให้ตัวเองได้อยู่รอด แต่คนตรงหน้ากลับยอมทิ้งชีวิตง่าย ๆ “แต่ฉันไม่อยากดิ้นรนอีกแล้ว ฉันแค่...อยากตาย” “เอาตัวกลับไปส่งพวกมัน บอกว่าถ้าคุมคนของตัวเองไม่อยู่คราวหน้าฉันจะส่งกลับไปแค่ร่างไร้วิญญาณ” ใหญ่ตระการถอนหายใจเฮือก หันไปสั่งลูกน้อง สายตาคมกริบมองปราดไปยังคนด้านหลังสี่ห้าคนที่เริ่มขยับตัวอย่างอึดอัด เกวลินทร์เหม่อลอยกับสิ่งที่ได้ฟัง ความเจ็บที่ข้อมือและลำคอทำให้หญิงสาวร้องไห้ออกมา “ไม่นะคะ ฉันไม่อยากกลับไป ขอร้อง...” ทิ้งตัวลงกับพื้นก่อนจะปล่อยสติให้ดับวูบ “ทำไม...นี่!!!” ดวงตาคนเย็นชาเบิกกว้างเพียงชั่วครู่ ปลายเท้าที่กำลังสืบเข้าช้อนร่างเล็กก้าวถอยหลัง แล้วหันหลังเดินออกจากประตูไปในทันที มีเพียงเสียงเข้มที่สั่งลูกน้องไล่หลังออกมา “ยังไงก็เป็นลูกของสิงหราช อย่าหนักมือจะดีกว่า พาขึ้นไปชั้นแปดแล้วตามหมอมา” “ครับนาย” ‘พี่ไม่ควรมองคนอื่นสิ’ ‘อย่า…ปล่อยฉันนะ’ ‘พี่เป็นของผมไม่ใช่เหรอ พี่ควรมองแค่ผมสิ ทำไมถึงตกลงแต่งงานกับมันล่ะ’ ริมฝีปากที่เธอขยะแขยงมาตลอดกำลังจะประกบลงมา น้ำตาที่หลั่งริน ร่างกายที่ดิ้นรนจนเหมือนไร้หนทางกำลังถูกครอบครองช้า ๆ ในตอนนั้นเธอดิ้นรน กรีดร้องเหมือนคนไร้สติก่อนจะถูกเขาครอบครองสำเร็จในที่สุด ชีวิตเธอในชาติที่แล้ว นางเอกที่ถูกเลี้ยงให้เติบโตมากับพระเอกอย่างแดนสิงห์ พระเอกธงแดงที่ยึดติดกับเกวลินทร์ ก่อนที่เขาจะกักขังเธอไว้ในกรงที่ไม่มีทางออก แต่ในสองบรรทัดสุดท้ายเสียงปืนก็ดังขึ้น เมื่อนางเอกจ่อปืนเข้าที่ขมับและยิงตัวเองปิดฉากนิยายรักต่อหน้าพระเอก กลายเป็นนิยายโศกนาฏกรรม ทันทีที่ลูกกระสุนทะลุเข้าสมอง เศษเนื้อและสมองที่สาดกระเด็นไปทั่วกำแพง เธอก็ได้รู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังดำเนินอยู่มันคือนิยายที่ถูกเขียนขึ้น แล้วเธอก็ตื่นมาอีกครั้งในโลกใบเดิม ครั้งแรกเธอยิงตัวตาย ครั้งที่สองเธอผูกคอตาย และครั้งที่สามเธอกินยาฆ่าตัวตาย แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นต้องย้อนกลับมาในตอนช่วงอายุยี่สิบสี่อยู่ดี ไม่ว่าจะหนีเท่าไหร่ก็ไม่พ้นมือของแดนสิงห์ คราวนี้เธอเลยคิดจะลองตายด้วยฝีมือตัวร้ายอย่างใหญ่ตระการดูบ้าง มีเพียงความตายที่เธอจะหลุดพ้นจากเรื่องบ้า ๆ นี่ “เฮือกกก ฉันอยากเจอคุณใหญ่ค่ะ” ทันทีที่ลืมตาตื่นขนตาที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาก็กะพริบถี่ ๆ หญิงสาวรีบบอกเจตจำนงของตัวเองทันที ไม่แม้แต่จะคิดด้วยซ้ำว่าเขาจะเป็นใคร ภูผายกยิ้มให้เธอก่อนจะก้มหัวตอบรับคำขอ “ผมจะแจ้งนายให้ครับ” ไม่รู้ทำไมเขาถึงสุภาพกับเธอ เกวลินทร์ขยับเปลือกตา มองห้องพักที่ดูเหมือนจะเป็นห้องรับรองแขกของมหานคร ถ้าเขาไม่ฆ่าเธอและเธอก็ฆ่าตัวตายไม่ตาย คงมีทางเดียวคือขอความคุ้มครองจากใหญ่ตระการ หัวสมองเล็กคิดอย่างถี่ถ้วน ก่อนจะผล็อยหลับเมื่อเวลาผ่านไปนานหลายชั่วโมง นายใหญ่แห่งมหานครไม่ได้ว่างขนาดที่จะขอพบก็ได้พบ ใหญ่ตระการก้าวเข้ามาในห้องที่อุดอู้ เขาขยับเนกไทก่อนจะถอดเสื้อสูทออกโยนมันให้ฌอน นั่งไขว่ห้างก่อนจะใช้ปืนเขี่ยใบหน้าสร้างความรำคาญให้เธอ ใบหน้ายุ่งของคนหลับทำให้มาเฟียหนุ่มรู้สึกผ่อนคลายไม่น้อย “เธอบอกอยากพบนาย สงสัยจะเผลอหลับไปน่ะครับ” ฌอนเอ่ย ไม่นานดวงตาคู่สวยก็สะลึมสะลือขึ้น เธอพลิกตัวจนนอนตะแคงอยู่ข้างเตียง โดยมีสายตาของมาเฟียหนุ่มจับจ้องอยู่ “ถ้าหายดีแล้วก็กลับบ้านเธอไปได้แล้ว” พูดแค่นั้นเขาก็ลุกออกไป หญิงสาวเบิกตากว้าง รีบคว้าชายเสื้อของเขาไว้ทันควัน “แต่งงานกันเถอะค่ะ” “อะไรนะ” ใหญ่ตระการชักสีหน้า “ถ้าคุณไม่ฆ่าฉัน เราก็แต่งงานกันเถอะค่ะ คุณเองก็กำลังหาผู้หญิงที่จะอยู่เงียบ ๆ เหมือนตาย เพื่อแต่งงานอยู่ไม่ใช่เหรอคะ ฉันทำได้ค่ะ” นัยน์ตาสีฟ้ามองใบหน้าหวาน เขาหันกลับมาแล้วยกเข่าวางลงบนเตียงคร่อมสองแขน ใช้สายตาดันเกวลินทร์ลงบนเตียง ตุบ! รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าเย็นชา “ฉันไม่ค้าขายอะไรที่ขาดทุน” หญิงสาวเม้มปากแน่น แล้วคว้าต้นคอแกร่งโน้มเขาเข้ามาหา จนเธอได้กลิ่นบุหรี่เย็นจากลมหายใจเขาที่ยังกรุ่น “แต่ฉันทำได้ทุกอย่างค่ะ” “หึ พอฟื้นจากความตายแล้วปากเก่งเลยนะ มาดูกันว่าเธอจะทำอะไรได้บ้าง จูบได้รึเปล่า” “ค่ะ” “แล้วถ้ามากกว่านั้น” มุมปากเขายกขึ้นจนเกิดรอยยิ้ม ก่อนจะหัวเราะชอบใจเมื่อเสียงสั่นของคนที่บอกทำได้ทุกอย่างตอบเขากลับมา “มะ...หมายถึงกอดเหรอคะ” “อย่ามาแกล้งโง่ ฉันไม่หลงกล พักผ่อนซะแล้วค่อยมาคุยกัน”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more