The Prince's Obsession

Chapter 2

Hila-hila niya ako muli palabas ng pinag tataguan namin. Doon ko nakita ng malapitan kung gaano katindi ang sinapit ng mga lalaki. Nag kalat ang mga nakahandusay na katawan at wala na itong mga buhay.

"You owe me this one." aniya na nakapag palingon sa'kin sa kaniya.

Sasagot pa sana ako kung hindi lang ako nagising dahil tinapik ni Mommy ang aking pisngi. Doon ko lang rin naalala na si Prinsipe Rogue iyon.

"Baby, wake up! It is already 8:30 am. You should do your morning rituals. C'mon! Isang linggo nalang ang ipapasok mo sa Harvard." aniya, napa ngiwi ako dahil sa sobrang antok. At aking biglaang pag gising.

"Okay! Mom! Labas kana muna!" saad ko at nag pagulong gulong muna sa kama hanggang sa makaya ko nang bumangon. Narinig ko nalang ang yabag ng paa ni Mommy palabas ng aking silid.

Maya maya pa ay dahan-dahan akong bumangon at nag kusot ng aking mata. Not bad, wala akong muta o panis na laway. Pero napa hawak akong ulit sa ulo ko dahil pumintig ito.

Ano bang klaseng panaginip iyon? At bakit ko siya napanaginipan?

Napaka weird.

Ginawa ko na ang morning rituals ko saka nag tungo sa labas papuntang dining area kung saan nandoon si Mom. Maaga na naman sigurong umalis si Dad. Hindi kami mayaman, may kaya lang. Simpleng buhay at pamilya. Wala kaming yaya, kami lang ni mom ang nag tutulungan sa gawaing bahay. Nasanay lang talaga kong Mom at Dad ang tawag sa kanila. May kompanya kami pero hindi ganoon kabenta o kalaki sakto lang. Kumakapit lang kami sa malalaking kompanya gaya ng KR Corporation.

I am Charice Cassandra Leoferell, someone call me Cassy, Cass, Cha and Ice, 17 years of existence. Malapit na kong mag 18. This coming November 17. Isang buwan nalang. I smiled to my mother and kiss her cheeks. She chuckles at inilapag ang pagkain ko sa lamesa.

"Let's eat." masigla kong sambit at sinimulan ng lantakan ang pagkaing hinanda ni mommy. Natawa naman siya at sinabayan na akong kumain.

Saktong 10 am ako nakarating sa Harvard. Sinalubong ako ng ngiti ng bawat makaka-salubong at makaka-sabay ko. I'm not that famous, nagka-taon lang na ako ang isang representative sa mga event like pageant. Ako ang pinanlalaban ng school sa ibang school. I always won for being the champion or first runner up, sometimes. Saka kabilang rin ako sa Student Council bilang Vice President ng Harvard although third year highschool lamang ako or let me say Grade 9.

"Good morning, Cassy!" ilan lang 'yan sa madalas kong marinig.

"Good morning too!" Masigla kong bati.

Nag simula ang aming klase at mabilis rin natapos. Sumama ako sa mga kaibigan ko sa student council para asikasuhin ang mga paperworks. Paminsan minsan ay nasama ako mag ronda sa bawat sulok ng campus.

"Hey! How are you? Cass, sobrang hirap ng finals no?! Jusko. Dinudugo ang utak ko grabe sila Ma'am! Walang awa!" maktol ni Fia. I smiled. Wala akong masabi since nasagutan ko naman lahat. Last time, ilang araw palang nang matapos ang finals. Maaga kasi at mabilis ang sistema ng pag aaral rito sa Harvard kaya January ang pasok namin for Grade 10.

Kanina lamang ay napaka ganda pa ng panahon. Mataas ang sikat ng araw pero sinong mag aakalang magba-bago ito, at ngayon nga'y umuulan na. Climate change huh? Pero hindi lang naman klima ang nagba-bago. Maging ang tao mismo. Kaya dapat lang na hindi na 'ko mag taka kung magkaroon ng pagba-bago ng biglaan. Pero hindi ko pa rin maiwasang hindi malungkot. I hate rain, I hate it a lot. Pakiramdam ko sobrang lungkot ko kapag naulan. Ang paligid, parang walang ka buhay buhay.

Napa tingin nalang ako sa labas ng bintana ng classroom namin. Doon makikita ang mga puno na napapatakan ng ulan. Ang mga ibon na nagtatago sa mga puno para may pananggalang sila sa ulan. Gumagawa sila ng butas doon para gawing bahay.

Maingay ang patak ng ulan. Panay ang lagaslas nito sa bubong. I sighed.

Tuloy tuloy pa rin ang pagtu-turo ng aming professor. Kahit naman okupado ng ulan ang aking isip ay nakikinig pa rin ako.

What's wrong with the rain? Ice?

Tanong ko sa aking sarili.

Ano nga bang problema ko sa ulan? Siguro dahil sa tuwing umuulan lagi akong walang dalang payong. Takot akong mabasa. Pero hindi rin, siguro ganito lang talaga ang pakiramdam ko. Hindi lang naman siguro ako ang ganito ang nararamdaman kapag umuulan.

Bakit nakaka-lungkot?

Rogue Point Of View

SAMANTALA..

Abala ang lahat ng tao sa palasyo para sa ga-ganaping pag diriwang ng mga maharlika. Dahil roon ako na naman ang naatasan ng mahal kong amang hari na asikasuhin ang pagsa-sagawa ng preparasyon. Balak ko sanang bumisita sa school na ako mismo ang humahawak, ang Luciferian Academy. Kaya lang masyado akong abala. Bahala na muna si River at Rome umasikaso roon.

"Mahal na Prinsipe, dumating na po ang mga gagamitin pang dekorasyon na mula pa sa tsina." Untag ng taga-pangasiwa ng palasyo. Bumaling ako sa kaniya. Ramdam ko ang pangamba at takot nito sa'kin. Kahit na kung tutuusin ay ako pa ang pinaka mabait na anak ng hari at Reyna.

Saktong 10 am ako nakarating sa Harvard. Sinalubong ako ng ngiti ng bawat makaka-salubong at makaka-sabay ko. I'm not that famous, nagka-taon lang na ako ang isang representative sa mga event like pageant. Ako ang pinanlalaban ng school sa ibang school. I always won for being the champion or first runner up, sometimes. Saka kabilang rin ako sa Student Council bilang Vice President ng Harvard although third year highschool lamang ako or let me say Grade 9.

"Good morning, Cassy!" ilan lang 'yan sa madalas kong marinig.

"Good morning too!" Masigla kong bati.

Nag simula ang aming klase at mabilis rin natapos. Sumama ako sa mga kaibigan ko sa student council para asikasuhin ang mga paperworks. Paminsan minsan ay nasama ako mag ronda sa bawat sulok ng campus.

"Hey! How are you? Cass, sobrang hirap ng finals no?! Jusko. Dinudugo ang utak ko grabe sila Ma'am! Walang awa!" maktol ni Fia. I smiled. Wala akong masabi since nasagutan ko naman lahat. Last time, ilang araw palang nang matapos ang finals. Maaga kasi at mabilis ang sistema ng pag aaral rito sa Harvard kaya January ang pasok namin for Grade 10.