" พี่รู้ว่าพี่เป็นผู้ชายที่แย่และเลวเกินกว่าที่จะขอให้อันลืมเรื่องทุกอย่างได้ แต่พี่จะพิสูจน์ให้อันเห็นว่าพี่เปลี่ยนไปแล้ว และพี่จริงจังจริงใจกับอันมากแค่ไหน พี่ขอแค่อันให้โอกาสพี่ แค่ตอนที่อันอยู่ที่นี่ก็ได้ หากถึงวันที่อันต้องไปแล้วอันยังรับพี่ไม่ได้ พี่จะยอมปล่อยอันไป.... ได้ไหมครับ " น้ำเสียงอ้อนวอนกับดวงตาแสนเศร้า ทำให้อันนาได้แต่นั่งเม้มปากแน่นมองเขา เธอยอมรับว่าตั้งแต่สองปีก่อนที่มาเจอกันอีกครั้ง เขานั้นได้เปลี่ยนไปจริงๆ จากผู้ชายที่จะมีเวลาให้เธอเพียงไม่กี่ชั่วโมง เขากลับมานั่งเฝ้านั่งคุยกับเธอได้ทั้งวัน ถึงเธอจะไม่คุยไม่ตอบแต่เขาก็จะพยายามพูดคุยจนบางทีเธอนึกรำคาญอะไรที่เธอชอบเขาก็จะคอยหามาให้ และถึงวันไหนเขาจะติดงานเขาก็จะแวะเอาข้าวเอาขนมมาส่งให้ก่อนจะรีบกลับไปทำงานอีกครั้ง.... เมื่อเจ็ดเดือนก่อนก็เช่นกัน แต่ครั้งนั้นเขารุกหนักกว่าเดิมมาก ขนาดบางวันมาขอนอนพักที่ระเบียงบ้านเพื่อเฝ้
