CHAPTER 12
940 Words
ร้านอาหารเล็กๆ แต่บรรยากาศกลับสวยงามร่มรื่นรอบด้าน
เต็มไปด้วยต้นไม้ดอกไม้ ภายในร้านมีการตกแต่งที่เรียบง่ายสบายตา เพียงแค่เดินอ้อมร้านไปตามทางหินอ่อนก็จะเจอโต๊ะอาหารสี่ห้าโต๊ะตั้งวางอยู่ในสวน และถึงจะมีต้นไม้ดอกไม้โดยรอบแต่ก็ยังสามารถที่จะมองเข้าไปในร้านหรือมองเห็นถนนด้านนอกได้ ส่วนด้านข้างนั้นมีบ่อปลาที่เต็มไปด้วยดอกบัวหลากสี น้ำในบ่อใสจนเห็นตัวปลาแหวกว่ายไปมา ทุกอย่างในร้านนี้มันช่างลงตัวเสียจริงๆ
คอนเนอร์เดินเข้าไปกอดมิเชลที่ตอนนี้ยืนหลับตาพริ้มพร้อมกับเอาคางเกยบนไหล่ของเธอ
" คุณชอบบรรยากาศแบบนี้เหรอ " มิเชลลืมตาเอี้ยวคอหันไปมองเขา
" ค่ะ...ฉันฝันอยากมีชีวิตที่เรียบง่ายแบบนี้ "
" ชีวิตผมไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่คุณหวัง แต่ผมจะพยายามทำมันให้คุณ " มิเชลมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงชอบพูดให้เธอเข้าใจผิดอยู่เรื่อยนะ?!
คอนเนอร์จับมือเธอให้มานั่งลงข้างเขา และเพียงไม่นานก็มีผู้หญิงท้องโตเดินถือเมนูออกมาจากในร้าน ผู้หญิงคนนั้นยืนชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้ชายตัวโตสองคนใส่สูทยืนทำหน้าเข้มคอยระวังภัยให้เจ้านายอยู่
" คุณให้พวกเขาไปนั่งเถอะค่ะ ดูสิคนเขากลัวกันหมดแล้ว "คอนเนอร์หันไปมองรอบด้านก่อนจะทำมือให้เจค็อบกับนิกกี้นั่งลงที่โต๊ะข้างๆ
" เอ่อ..สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ จะรับอะไรดีคะ " ผู้หญิงคนนั้นยิ้มทักทายพร้อมกับยื่นเมนูให้เธอกับเขา
" ร้านสวยจังเลยค่ะ บรรยากาศดีมาก"
" ขอบคุณค่ะ สามีของดิฉันเป็นคนออกแบบเองเลยค่ะ เรา
เปิดร้านแห่งนี้มาได้สองสามปีแล้ว เขาเป็นพ่อครัวทำทุก
อย่างเอง ส่วนดิฉันมีหน้าที่แค่ช่วยดูแลเล็กๆ น้อยๆ ค่ะ" ผู้
หญิงคนนั้นพูดถึงสามีของเธออย่างภาคภูมิใจ ในแววตานั้นฉายแววรักใคร่ จนเธออดที่จะอิจฉาไม่ได้
" คุณโชคดีมากเลยนะคะ ที่ได้สามีดีแบบนี้ " คอนเนอร์ที่นั่งฟังเธอก็อดที่จะเคืองไม่ได้ที่เธอไปชมสามีคนอื่นอย่างออกหน้าออกตา ผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างเขาเธอกลับไม่เคยชม แถมยังนึกรังเกียจเขาด้วยซ้ำ...แต่ก็เอาเถอะโบราณว่าเกลียดยังไงได้ยังงั้น เขาก็จะปล่อยเธอไปก่อนแล้วกันเพราะถึงยังไงเธอก็ต้องเป็นของเขาอยู่วันยังค่ำ
" คุณจะเอาอะไรคะ" เธอเปิดเมนูให้เขาดู แต่เขากลับยื่นหน้ามากระซิบเธอเสียงเบา
" เอาคุณ " มิเชลรีบเอียงหน้าออกจากเขา มองคนหน้ามึนตาดุ
" อะไรก็สั่งมาเถอะ..ผมหิว " เขาส่งยิ้มน้อยๆ ให้เธอก่อนจะนั่งไขว่ห้างกอดอกเอนหลังพิงเก้าอี้
"ขอเป็นกาแฟสี่ที่ อาหารเช้าสี่ชุด อ้อ..แล้วก็น้ำส้มคั้นสี่แก้วด้วยค่ะ " มเชลส่งเมนูให้ผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้เธอ
คอนเนอร์มองรอยยิ้มนั่นอย่างตกตะลึงและหมั่นไส้ในคราว
เดียวกัน นึกว่าจะหน้าตายจนยิ้มไม่เป็นเสียอีกเพราะเขาไม่
เคยเห็นเธอยิ้มสักที แต่นี่อะไรเธอกลับยิ้มให้คนอื่นได้ยกเว้นกับเขา
" รอสักครู่นะคะ " ผู้หญิงคนนั้นรับเมนูแล้วเดินออกไป และ
เพียงไม่นานเธอก็ยกถาดอาหารเข้ามา
" ฉันช่วยค่ะ" มิเชลลุกขึ้นไปรับถาดอาหารมาจากเธอก่อนจะพูดคุยกับเธอสองสามคำแล้วกลับมานั่งที่จัดวางอาหารให้เขา
" นึกว่าจะด้านชาตายด้านจนยิ้มไม่เป็นเสียอีก " พอผู้หญิง
คนนั้นเดินออกไปเขาก็พูดแดกดันเธอทันที แต่เธอกลับทำ
เพียงยักไหล่ให้เขาอย่างไม่แยแส
" กลัวรอยตีนกาจะขึ้นรึไงถึงไม่เคยยิ้มให้ผม "
" ฉันจะยิ้มให้แต่คนที่ฉันอยากจะยิ้มเท่านั้น " พูดจบเธอก็ก้มจัดแจงอาหารตรงหน้าอย่างไม่สนใจเขา คอนเนอร์ขบกรามแน่นมองเธอ... ทำไมเธอถึงได้ดื้อรั้นไม่ยอมคนแบบนี้นะ!
" อ๊ะ! คุณจะทำอะไร " มิเชลตกใจที่อยู่ดีๆ เขาก็จับหน้าเธอหันให้มามองเขา
" จูบสั่งสอนเด็กดื้อ! " คอนเนอร์จับมือเธอไว้ด้วยมือข้างเดียวส่วนอีกข้างก็จับท้ายทอยเธอตรึงไว้ให้รับจูบเขา
" อ่อย! " มิเชลดิ้นพล่านพยายามขัดขืนเพื่อที่จะออกจากการรัดกุมของเขาแต่ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งจับเธอแน่นขึ้น คอนเนอร์บดขยี้จูบเธออย่างหนักหน่วงและรุนแรงก่อนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ มิเชลยกมือขึ้นถูริมฝีปากตัวเองไปมาอย่างกับรังเกียจจูบของเขานักหนา จนเขาอยากจะจูบสั่งสอนเธออีกครั้งจริงๆ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำเหมือนเขาเป็นตัวเชื้อโรคเหมือนกับเธอ!
" คุณเป็นของผม คุณยิ้มให้ผมได้แค่คนเดียวเท่านั้น! " คอนเนอร์พูดเสียงเข้มลอดไรฟันจ้องตาเธอเขม็ง มิเชลเองก็ขุ่นเคืองมองเขากลับอย่างไม่หวั่นเกรง
" ฉันไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับหมาบ้าอย่างคุณ! " เธอหันหน้าหนีเขาอีกครั้งจนคอนเนอร์ได้แต่กัดกรามกำมือแน่น ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าด่าเขาเหมือนกับเธอ
- Writer
