CHAPTER 8
1062 Words
" คุณคอนเนอร์ นี่คุณกำลังคิดที่จะทำอะไร ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ ฉันเป็นบอดี้การ์ดไม่ได้เป็นนางบำเรอของคุณ " คอนเนอร์วางเธอลงเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องอาบน้ำ.. แรงเยอะจริงๆแม่คุณ! ตอนนี้เขาแสบไปทั้งตัว ไม่พ้นพรุ่งนี้คงได้มีแต่รอยเขียวซ้ำแน่
" คุณไม่สนใจจะเปลี่ยนหน้าที่ดูบ้างหรือคนสวย เป็นผู้หญิง
ของผม รับรองว่าคุณสุขสบาย ไม่ต้องมาทำงานเสี่ยงแบบนี้ "
คอนเนอร์ดันตัวเธอให้ติดกับผนังก่อนจะใช้ตัวกักเธอไว้ มิเชลรีบเบียงหน้าหลบเมื่อเขาก้มหน้าลงมาชิดแก้มนวล
คอนเนอร์หัวเราะในลำคอก่อนจะกดจมูกโด่งลงตรงซอกคอสูดดมเอาความหอมจากกายสาว มิเชลไม่หลบหนีหรือต่อสู้แต่กลับยกมือขึ้นมากอดรอบคอเขาไว้จนเขามึนงงและสงสัยในการกระทำของเธอ เขาเงยหน้าขึ้นมองสบตาเธอ ดวงตากลมโตตอนนี้กำลังส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้เขาพร้อมกับเลียริมฝีปากตัวเองไปมาจนคอนเนอร์ต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
" ดิฉันชักเริ่มจะสนงานที่คุณว่าแล้วสิคะ " ปลายนิ้วสวยลากไล้ลูบไปตามกล้ามมัดอย่างยั่วยวนก่อนจะมาหยุดหยอกล้อกับป้านฐานของเขาจนมันแข็งตั้งสู้มือ หน้าอกแกร่งสั่นสะท้านไปกับสัมผัสวาบหวาม คอนเนอร์กดจมูกโด่งคมได้รูปลงบนแก้มนวลนุ่มบริสุทธิ์ที่ไร้การตกแต่งอย่างหลงใหลพร้อมกับสูดดมเอาความหอมจากตัวเธอ ความต้องการที่พุ่งสูงทำให้เขายากจะห้ามใจ แต่แล้วเขาก็ถูกถีบให้ตกลงจากสวรรค์อย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อเธอซัดเข่าเข้าเต็มแรงที่ลูกชายของเขา
" โอ๊ยยยย! " คอนเนอร์ทรุดตัวลงนั่งกุมลูกชายสุดที่รักที่ตอนนี้เจ็บปวดจนจุกแทบจะหายใจไม่ออก
" ฮึ! นี่คือบทเรียนของผู้ชายมากตัณหา " มิเชลเดินอ้อมไปทางด้านหลังเขาก่อนจะเอามีดพกขึ้นมาจ่อที่หลังเขา จนคอนเนอร์รู้สึกแสบเมื่อปลายมีดจิ้มกดลงที่หลัง... ช่างน่าสมเพชนัก! นี่เขาหลงกลเธอได้ยังไง!
" ทุกการอนุมัติแลกกับชีวิตคุณ " น้ำเสียงเธอเยือกเย็นบ่ง
บอกได้ว่าตอนนี้หากเขาไม่ทำตามเธอได้กดมีดเข้ามาในตัวเขาแน่
" คุณนี่ไม่มีน้ำใจของนักกีฬาเลยนะ แพ้แต่ก็ยังไม่ยอมรับ
ไหนคุณว่าจะยอมทำตามที่ผมสั่งไง ทำตามกติกาหน่อยสิ
คุณ..วางมีดลงแล้วเรามาตกลงกัน " มิเชลไม่ตอบแต่กลับกดมีดเข้าลึกกว่าเดิมจนเขาเกือบสะดุ้งเพราะความเจ็บ...ให้ตายสิ! หลุดไปได้เมื่อไหร่เขาจะจับเธอทำโทษให้สาสมกับที่ทำให้เขาทั้งเจ็บตัวทั้งเลือดออก!
" ฉันยอมรับว่าฉันแพ้ และฉันยอมทำงานให้คุณแต่โดยดี แต่ฉันจะไม่ยอมตกเป็นของเล่นให้คุณ และไม่ยอมให้คุณใช้พ่อฉันเป็นเครื่องมือเพียงเพื่อสนองความต้องการของคุณหรอก
" ผมเข้าใจแล้ว.. วางมีดลงเถอะเพราะถึงคุณฆ่าผมตายก็ใช่ว่าคุณกับพ่อของคุณจะรอดจากคนของผม "
" ฉันฆ่าคุณ ฉันผิดคนเดียว พ่อฉันไม่เกี่ยว " คอนเนอร์หัวเราะเสียงดังลั่น
" คุณคงจะลืมไปแล้วว่าผมเป็นใคร... หากผมต้องตายด้วย
น้ำมือของลูกสาวผู้บัญชาการหน่วยคอมมานโดลีออน คุณ
คิดว่าพันธมิตรทั่วโลกที่สั่งซื้ออาวุธกับผมพวกเขาจะคิดยังไงแล้วพ่อคุณคงไม่พ้นถูกกล่าวหาว่ามีส่วนรู้เห็นกับคุณด้วย " มิเชลขบกรามตัวเองแน่นอย่างต้องการระงับอารมณ์เคืองแค้นแล้วคิดตามที่เขาว่า ทำไมนะ! ทำไมทุกอย่างมันถึงได้มาพัวพันกันแบบนี้ จะฆ่าจะทำอะไรก็ไม่ได้ ผู้ชายคนนี้ทำไมต้องเหนือกว่าเธอทุกอย่างด้วย
" นายครับมีสายจากท่านดีออนครับ " เจค็อบรายงานเขาอยู่ด้านนอก คอนเนอร์ใช้จังหวะที่มิเชลเผลอหันไปมองตามเสียงของเจค็อบ เบี่ยงตัวออกแล้วปัดเข้าที่มือเธอจนมีดหลุด เขากระโดดขึ้นทับบนตัวเธออย่างเร็วไวรวบตัวเธอไว้ปิดกั้นทุกการต่อสู้ของเธอ
" นายเป็นอะไรหรือเปล่าครับ " เสียงเหมือนการต่อสู้ทำให้เจค็อบอดที่จะห่วงเจ้านายไม่ได้ จึงถามออกไป
" ฉันไม่เป็นไร... ไปบอกท่านดีออนว่าเดี๋ยวฉันโทรกลับ " เขาตอบเจค็อบเสียงเหนื่อยหอบ ผู้หญิงอย่างเธอทำให้เขาเสียทั้งเลือดเสียทั้งเหงื่อ เธอดิ้นต่อสู้ไม่หยุดถึงแม้จะไม่มีแรงเหลือแล้วก็ตาม
" ครับ " เจค็อบรับคำแล้วเดินออกไป
" คุณคงได้ยินแล้วสินะ ว่าพ่อคุณต้องการที่จะคุยกับผมมากแค่ไหน ถึงขนาดโทรมาหาด้วยตัวของเขาเอง " คิ้วหนาเลิกขึ้นสูงอย่างท้าทายและเหนือกว่า จนมิเชลได้แต่ขบปากตัวเองแน่น เธอเหนื่อยเต็มทนที่จะสู้กับเขา ถึกเกินควายก็เขานี่แหละ
" จะทำอะไรก็เชิญ " เธอมองหน้าเขานิ่งด้วยสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึก
" ผมยังไม่ทำอะไรคุณตอนนี้หรอกทูนหัว ผมจะรอจนกว่าคุณจะมาขอร้องผมเอง" คอนเนอร์ไล้มือไปบนแก้มนวลกับริมฝีปากที่บวมเจ่อจากการจูบของเขา
" แต่ตอนนี้คุณต้องทำตามกฎกติกาที่เราตกลงกัน... จากวันนี้ไปคุณต้องกินนอนอยู่กับผม ดูแลผมตลอดยี่สิบสี่
ชั่วโมง....หากคุณทำได้ผมจะยอมอนุมัติอาวุธครึ่งหนึ่งให้
พ่อคุณ " มิเชลหลับตานิ่งถอนหายใจหนักหน่วงก่อนจะ
ลืมตามองเขาอีกครั้ง
" ตกลง! .. แต่ฉันขอเป็นยารักษาโรคแทนอาวุธ " คอนเนอร์ สบตาเธอนิ่งอย่างต้องการคันหา ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ด้านชาไร้ใจอย่างที่เขาคิด เธอห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง
" ตกลง..แต่ตอนนี้คุณต้องอาบน้ำและทำแผลให้ผมก่อน "พูดจบเขาก็อุ้มเธอไปวางบนขอบอ่างจากุซซี่ขนาดใหญ่พร้อมกับเปิดน้ำจนเต็มอ่าง
- Writer
