" เคร้ง! " สุริยันร่างชา หัวใจแกร่งหยุดเต้นไปชั่วขณะก่อนที่ความปวดร้าวจะแล่นเข้าสู่หน้าอกข้างซ้ายจนเขาต้องกุมเอาไว้ เสียงโหวกเหวกโวยวายของผู้คนในบ้านที่วิ่งวุ่นเหมือนจะเป็นแค่ภาพเลือนรางและเสียงอื้ออึงเท่านั้น น้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสายกับหัวใจที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ เหมือนกับมันได้หายไปพร้อมกับเธอ ชีวิตที่เหลืออยู่ของเขาคงเหมือนตายทั้งเป็นเมื่อไม่มีเธอ
" สุริยัน..ลูก " คุณแสงทิพย์กับคุณสุพลรีบเข้าไปกอดลูกชายที่นั่งกุมหน้าอกหอบหายใจร้องไห้ไว้แน่น หัวใจคนเป็นพ่อเป็นแม่เจ็บปวดจนแทบใจจะขาดเช่นกันที่เห็นลูกเป็นแบบนี้
5 เดือนผ่านไป
สุริยันนั่งมองดวงจันทร์ที่สว่างไสวประดับอยู่บนท้องฟ้าในยามราตรีด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว วันเวลาที่ผ่านไปไม่ได้ช่วยรักษาใจที่ตายไปแล้วให้กลับมามีชีวิตชีวาเหมือนดั่งที่เคยเป็นห้าเดือนที่เขารอฟังข่าวจากพ่อของอันนาที่ออกตามหาเธออย่างไม่ลดละ แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงาหรือร่างไร้วิญ
