อันนาตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวัน ความเหนื่อยล้าที่สะสม
ทำให้เธอหลับอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว เธอไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่า
สุริยันออกไปจากห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วคำบอกรักที่เธอ
ได้ยินเมื่อคืนล่ะ มันคือเรื่องจริงหรือว่าฝันกันแน่
" ตื่นแล้วหรือครับ มาทานข้าวก่อนนะ " รอยยิ้มกว้างที่เขาส่งมาทำให้อันนาอดที่จะเขินอายกับความฝันของตัวเองไม่ได้เธอคงอยากได้ยินเขาบอกรักจนเก็บไปฝันสินะ
" ทำไมพี่ไม่ปลุกอันคะ " อันนาเดินไปนั่งข้างเขา และอีกครั้งที่เขาส่งยิ้มทรงเสน่ห์มาให้เธอจนเธอต้องรีบหลบหน้าเขา...จะยิ้มอะไรนักหนา หน้าหล่อนั่นมันยิ่งทำให้เธอใจสั่น
" พี่เห็นอันเหนื่อย พี่เลยอยากให้อันพักผ่อนให้เพียงพอ... อันไม่สบายหรือเปล่าทำไมหน้าแดงๆ ทานข้าวเสร็จก็กลับไปนอนต่อเถอะนะครับ เดี๋ยวพี่ก็ออกไปฝึกต่อแล้ว " อันนาเกือบสะดุ้งเมื่อเขายื่นมือมาแตะบนหน้าผาก เขากำลังจะทำให้เธอหัวใจหยุดเต้น!
" อันไม่เป็นไรค่ะ อันอยาก
