เล่ห์ปรารถนานายมาเฟีย

CHAPTER 13

คุณเป็นของผม คุณยิ้มให้ผมได้แค่คนเดียวเท่านั้น! " คอนเนอร์พูดเสียงเข้มลอดไรฟันจ้องตาเธอเขม็ง มิเชลเองก็ขุ่นเคืองมองเขากลับอย่างไม่หวั่นเกรง

" ฉันไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับหมาบ้าอย่างคุณ! " เธอหันหน้าหนีเขาอีกครั้งจนคอนเนอร์ได้แต่กัดกรามกำมือแน่น ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าด่าเขาเหมือนกับเธอ

" ปากดีนักนะ เดี๋ยวก็จับกดตรงนี้เสียหรอก " มิเชล ชำเลืองมองเขาก่อนจะยกจานอาหารและเครื่องดื่มสองชุดไปให้เจค็อบกับนิกกี้

" พวกคุณเองก็คงจะหิว ทานอาหารก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่มีแรงรองรับอารมณ์ของใครบางคน" เจค็อบกับนิกกี้มองหน้ากันไปมาก่อนจะหันไปมองเจ้านายที่ตอนนี้นั่งทำหน้ายักษ์อยู่ก็ได้แต่กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ พอคอนเนอร์พยักหน้าให้ พวกเขาจึงกล้ารับอาหารมาจากมิเชล

"ป้อนผมด้วย " คอนเนอร์บอกมิเชลเมื่อเธอกลับมานั่งที่เดิม

" เป็นง่อย? " เธอชำเลืองตามองเขาแป๊บเดียวก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารตรงหน้าโดยไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย คอนเนอร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างต้องการระงับอารมณ์ขุ่นเคืองทำไมเธอต้องทำให้เขาอารมณ์เสียอยู่ตลอดเลยนะ จะพูดจะจาดีๆ กับเขาไม่ได้หรือยังไง เคยเจอแต่ผู้หญิงพูดจาหวานหูกับเขาพอมาเจอคนอย่างเธอมันทำให้เขาเสียเซลล์ยังไงไม่รู้

" เป็นผัวคุณ " พูดจบเขาขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้เธอแล้วยกตัวเธอขึ้นมานั่งบนตัก

" คุณมาเป็นผัวฉันตั้งแต่เมื่อไหร่...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะทานข้าว " เธออายจนแทบจะมุดดินหนี ลูกค้าที่อยู่ในร้านต่างก็หันออกมามองเธอกับเขา ส่วนเจค็อบกับนิกกี้ก็นั่งมองอยู่

" เป็นตั้งแต่คุณยอมตกลงทำสัญญากับผมแล้วทูนหัว หรือจะต้องให้ผมขึ้นขี่ก่อนคุณถึงจะยอมรับ ผมจะได้ทำมันตรงนี้

เลย...ป้อนผมหากไม่อยากให้ผมจับคุณกินตรงนี้ " มิเชลหายใจเร็วแรงอย่างต้องการระงับอารมณ์โกรธเคือง แววตาที่แน่วนิ่งของเขาบ่งบอกว่าเขาทำอย่างที่พูดแน่หากเธอไม่ยอมทำตาม

" ป้อนก็ป้อน ปล่อยฉันลงได้แล้ว " คอนเนอร์กดยิ้มมุมปากลึกอย่างผู้ชนะ

" นั่งป้อนบนตักผมนี่แหละ"

" แต่ฉันนั่งไม่ถนัด " เขาไม่ตอบแถมกอดกระชับเธอเข้าหาอกแกร่งแน่นขึ้น มิเชลผ่อนลมหายใจออกปากยาวๆ ก่อนจะทำการตักอาหารเข้าปากให้เขา ผู้คนในร้านต่างก็พากันมองเธอกับเขาแล้วอมยิ้มไปตามๆ กัน จนเธอต้องก้มหน้างุดหลบสายตาผู้คน เธอทำหน้าที่ป้อนเขาป้อนตัวเองจนอิ่มแต่เขาก็ยังกอดเธอไม่ยอมปล่อย พอทานอาหารเสร็จเขาก็จูงมือเธอลุกขึ้นเดินไปที่รถทันที ตลอดทางที่อยู่ในรถเขานั่งกอดนั่งจับจนเธอรู้สึกรำคาญ

" จะจับจะกอดอะไรนักหนาปล่อยได้แล้ว " มิเชลจับมือเขาออกจากเอว อยากจะขยับหนีแต่ก็ไม่มีที่ให้เธอหนีได้เลยเพราะเขานั่งชิดจนจะขึ้นมานั่งอยู่บนตักเธออยู่แล้ว

" ก็คุณทั้งนุ่มทั้งหอม " เขากดจมูกคมสันลงบนแก้มนวลสูดดมเอาความหอมจากเธอจนเต็มปอดแล้วนอนลงหนุนตักเธอ

" นวดหัวให้ผมหน่อยสิคุณหมอ " เขาอ้อนเธอ

" ฉันเป็นหมอรักษาคนป่วย ไม่ได้เป็นหมอนวด " เธอพูด

กระแทกเสียงใส่เขา

" นี่ก็เป็นการรักษาอย่างหนึ่ง... นวดให้ผมหน่อยเถอะนะ " คอนเนอร์ดึงมือเธอมาจูบก่อนจะวางมันลงบนศีรษะของเขาพร้อมกับจับมือบางบังคับให้นวดถูไปตามศีรษะ มิเชลถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนให้คนเอาแต่ใจ แต่ก็ยอมนวดให้เขาแต่โดยดีเพราะตอนนี้เธอขี้เกียจจะเถียงกับเขาเต็มทน ตั้งแต่เจอเขาเธอถอนหายใจไปแล้ววันละร้อยรอบ เขาทำให้เธอเหนื่อยใจจริงๆ

" ขอค่าจ้างด้วย " คอนเนอร์ลืมตาขึ้นมองเธออย่างขบขัน

" งกจัง...เท่าไหร่ " พูดพร้อมกับเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง

เอากระเป๋าสตางค์ขึ้นมาเปิดดู

" ไม่เอาเงิน...แต่จะให้ไปส่งที่บ้าน อยากไปดูยาย " เธอผลักเงินหลายใบที่เขายื่นให้ออกเบาๆ ช่วงนี้ยายไม่ค่อยสบายป่วยออดๆ แอดๆ ตลอด บอกให้อยู่บ้านก็ไม่ยอม จะไปทำงานที่ไร่ท่าเดียวเพราะท่านชอบไปเจอเพื่อนฝูง บางวันเลิกงานยังไปหาของเก่ามาขายกับเพื่อนอีก แบกมาจนหลังแทบหักแต่ขายได้แค่สิบบาทยี่สิบบาทท่านก็เอา ทั้งๆ ที่พวกเธอก็ให้เงินให้ทุกอย่างแก่ท่าน แต่ท่านก็ไม่เคยเอามาใช้ บอกแค่ว่าอยู่เฉยๆ ยิ่งเหนื่อย ไปทำงานยังได้มีเพื่อนกินข้าวเพื่อนคุยจนตอนนี้พวกเธอไม่รู้จะพูดยังไงกับท่าน

" ได้สิ.. เดี๋ยวผมไปด้วย อยากเห็นบ้านยายคุณเหมือนกัน

บอกทางเจค็อบด้วยแล้วกัน " เขาพูดพร้อมกับเอาเงินยัดเข้าใส่กระเป๋า แต่กลับดึงบัตรเครดิตสีทองออกมายื่นให้เธอแทน

" อะไร? " เธอขมวดคิ้วถามเขาอย่างสงสัย

" ถือไว้เผื่อคุณอยากได้อะไรจะได้ซื้อ " มิเชลถอนหายใจ

อย่างเหนื่อยหน่ายอีกครั้งก่อนจะหยิบบัตรเครดิตมาจากมือ

เขาแล้วจับมันยัดเข้าไปในกระเป๋าสตางค์ของเขาเหมือนเดิม

" ฉันไม่ต้องการ " คอนเนอร์มองเธอนิ่งแต่ก็ไม่พูดอะไร ก่อนจะหลับตาปล่อยให้เธอนวดให้เขาไปเรื่อยๆ แต่ในใจกลับอดที่จะหงุดหงิดไม่ได้ มีแต่ผู้หญิงอยากให้เขาซื้อนั่นซื้อนี่ให้ แต่เธอกลับปฏิเสธบัตรเครดิตที่สามารถใช้ได้อย่างไม่อั้น! แล้วผู้หญิงอย่างเธอต้องการอะไร? เขาล่ะจนปัญญาที่จะหาของมาให้เธอ...หากเธอไม่ต้องการอะไรเหมือนกับผู้หญิงที่เขาเคยเจอ ...ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยต้องคิดหนักเรื่องหาของให้ผู้หญิงจนกระทั่งมาพบเธอ