Töre Masalı +18

Bölüm 1 : Kadrin Sessiz Çığlığı “Ana ne olur beni vermeyin ona!” Ağlıyordum, hem de hıçkıra hıçkıra. Yüzüme inen tokat ile hıçkırıklarım çoğaldı. “Sus kız! Keserim dilini. Sevdanı içine gömeceksin kimselere de demeyeceksin! Bu düşmanlık ancak bu evlilik ile son bulur.” Annemin ayaklarına kapandım. “Ana kurban olayım etme. Ben kardeşini seviyorken abisi ile nasıl evleneyim!” Annemin yüzündeki öfke daha da çoğaldı. “Kız babanı katil mi edeceksin sen?” Annem sinirden deliriyordu. Ben ise üzüntüden kahroluyordum. O an, kapının sesi duyuldu. Annemle irkildik. Babam içeri girdiğinde kaşlarını çatmış, sert bir ifadeyle bize bakıyordu "Nedir bu gürültü?" diye sordu, gözleri beni bulduğunda yüzündeki ifade daha da sertleşti. "Sen neden ağlıyorsun?" Annem, titreyen sesiyle cevap verdi. "B.. Bey kız, itiraz ediyor. Abisiyle evlenmek istemiyor, kardeşini seviyor." Babamın yüzü kasvetle doldu bir o kadar da tedirginlikle. "Bu evlilik, düşmanlığı bitirmek için tek yol. Eğer evlenmezse, sadece kendini değil, hepimizi tehlikeye atar." Gözyaşlarım durmaksızın akıyordu. "Baba, lütfen... Kardeşini seviyorum. Bu kadar zor olamaz..." Bir tokat da babamdan yedim. "Kuma mı olacaksın he! Nişanlı o nişanlı." O an duyduklarımla neye uğradığımı şaşırdım. Bana yalan mı söylemişti? Ne demek Nişanlıydı? "Şimdi sus ve kaderine razı gel! Yoksa sonun ölümdür.” Ve ben, kendi sonumu kendi ellerimle yazmışım da bu töre masalına kurban gitmişim. Babamın sözleri beynimde yankılanırken, kalbimde bir acı hissettim. “Nişanlı mı?” diye tekrarladım, sanki kelimeyi anlama çabası içindeydim. Bu kadar büyük bir yalanla nasıl kandırılmış olabilirdim? O an, dünyamın tamamen yıkıldığını hissettim. Her şey, her duygu, her umut bir anda yok olmuştu. Gözlerimdeki yaşlar hızla kururken, içimde bir kararlılık belirdi. Kendi kaderimi kendim belirleyecektim, ne pahasına olursa olsun. Gözlerimi babamın sert bakışlarına diktim ve derin bir nefes aldım. “Beni dinlemeyeceksiniz, biliyorum. Ama şunu bilin ki, kendi hayatımı mahvetmeyeceğim. Bu evliliği kabul etmiyorum.” Annem ve babam donup kaldılar. Babam, öfkeyle bir adım attı. “Ne demek kabul etmiyorsun? Bu bir emir!” “Emirler, kalbime hükmedemez baba,” dedim, titreyen bir sesle ama kararlı bir şekilde. “Kendim için bir yol bulacağım, ama sizin belirlediğiniz değil.” Annem, gözlerinde endişe ve korkuyla bana baktı. “Kızım, ne yapmayı düşünüyorsun?” “Kaçacağım,” dedim, sözlerim havada asılı kalırken. “Buradan, bu baskıdan, bu zorlamalardan uzaklaşacağım. Kendi hayatımı yaşayacağım.” Babamın yüzündeki öfke yerini şaşkınlığa bıraktı. “Sen... sen nereye gideceksin? Nasıl hayatta kalacaksın?” “Bu benim meselem,” dedim, gözyaşlarımı silerek. “Ama buradan gitmek, bana nefes alacak bir alan sağlayacak. Kendi hayatımı, kendi kararlarımla yaşamak istiyorum.” Babam karalılıkla yüzüme baktı. “Bu evden ancak ölün çıkar Hazal. Sakın öyle bir delilik yapayım deme, benden önce Şahin Karadağ sonun olur!”