Behind Those Sand Castle

꧁ Dɪsᴄʟᴀɪᴍᴇʀ꧂ This story is a work of fiction. All of the names, characters, businesses, places, events and incidents in this story are either part or product of the author's imagination. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events are purely coincidental. Ang kwentong ito ay puro kathang-isip lamang. Ang mga pangalan, karakter, pangyayari, lugar at iba pa ay produkto ng imahinasyon ng may akda. Ang pagkakatulad nito sa ibang kwento, tao, lugar at iba pa ay hindi sinasadya. Ps: Plagiarism is a crime so walang ganurn people haha.♡︎ Pps: Expect a lot of typos and grammatical errors in this story. Ppps: I'm not a perfect author. If my story isn't in for your taste just kindly ignore and respect the story and the author as well. Thank you!❤︎ (Picture on the book cover credited to the rightful owner) Warning ⚠︎ : The chapters of this story may contain some typos and grammatical errors. It contains language that isn't applicanle for young readers. Read at your own risk. ~✵~ UMIYAK.... yan lang tanging nagagawa ko sa twing naririnig ko ang mga masasakita na salita mula sa sarili kong pamilya. O... kung pamilya ba ang matatawag ko sa kanila. I love them with all of my heart. Kahit na hindi ganun kaganda ang trato nila sakin. But I just can't help but to be sad. Why do they have to be like that to me? Ganun na ba nila ako ka di-gusto kaya ganun sila sakin? Pamilya naman nila ako di ba? I'm a part of this family but why do I always feel like I wasn't belong here. I always feel like an outcast pero pag anjan si Lola ang bait-bait nila sakin. Kaso... wala na si Lola Astra eh, kaya hindi ko na alam kung sinong kakampi sakin ngayon mula sa pamilyang ito. I always thought that I have the best and perfect family ever. Yan kase ang nararamdaman at nakikita ko lalo na sa twing kasama namin si Lola not until that night. The night when the I learned the truth. The shameful truth behind my existence. "Kailan mo ba sasabihin jan sa bastarda mong anak ang lahat Amara? Do you know how much I wanted to p**e when that brad tried to cling with me? I'm f*****g disguted!" Rinig kong pagsinghal ni papa kaya dahan-dahan akong sumilip sa kusina kung nasaan sina mama at papa. Kukuha sana ako ng tubig kaso di na muna ako tumuloy ng makita kong tila nag-aaway sina mama at papa? Pero bakit? Bakit sila nag-aaway? May problema ba? "Ted relax ok." pagpapakalma ni mama kay papa. "Hinaan mo lang yung boses mo. Natutulog na yung mga bata" "I know honey pero hindi mo rin ako masisisi. Tinanggap ko lang naman ang batang iyan sa kahilingan ng ina mo Amara. Pero ngayong wala na siya anong gagawin natin? I don't want that brat to be here. Sa twing nakikita ko siya naaalala ko ang pangbababoy na ginawa sa iyo ni Xian. I'm sorry Amara. I'm really sorry" niyakap naman ni mama si papa. Bakit ba sila nag-aaway? Kakalibing lang ni lola kanina kaya bakit ganun sila? Papasok na sana ako sa kusina ng magsalita si mama. "I know Ted. Even I couldn't last long to see her face." Teka.... sinong her ba yang pinag-uusapan nina mama at papa? But then my question was been answered by what my mother have said next. And to be honest, sana isinarado ko na lang ang tenga ko para di ko iyon narinig. O... sana hindi na lang ako lumabas ng kwarto para di ko ito malaman. This night, I've learned the truth about my existence and even me, started to hate myself because of it. Sana hindi na lang ako ipinanganak pa. "Ka--kahit ako hindi ko maatim tingnan ang mukha ni Xenos dahil sa twing nakikita ko siya naaalala ko ang pangbababoy na ginawa ng ama niya. Ang---ang ginawa nung walanghiyang Xian na yun. Ted I'm really sorry. I'm really sorry" my dad cupped my mother's face to wipe her tears away. But I didn't mind that sweet gestures of them dahil ang dapat kong unahin ay ang unti-unting pagkawasak ng puso ko dahil sa nalaman ko. My eyes widen from what I have learned and because of that I started to interrupt in their conversation. "To--totoo po ba yun ma--ma?" sabay silang napatingin sakin gamit ang gulat ng mukha nila. Pero sa kanilang dalawa si papa ang unang nakabawi. Lumakad ito papalapit sakit at marahas na hinawakan ang balikat. "Aray ko papa nasasaktan po ako" umiiyak na daing ko. Dad scoff and look at me furiously. "Ha! wag mo akong matawag tawag na papa dahil kahit kailan ay hindi kita tinuring na anak. Hindi kita anak at kahit kailan may hindi ko pinangarap na maging anak ka!" he shouted it in my face. "Kahit kailan hindi ka namin kilalaning anak ng asawa ko. Nakakahiya ka. Kung hindi ako ginahasa ng ama mo noon hindi sana mangyayari ito! Kung hindi lang din dahil kay mama matagal na kitang pinalaglag. Nakakahiya ka. You are a disgrace in this family. Ang sarap mong patayin. Sana hindi na lang kita pinanganak dahil sa twing nakikita kita bumabalik ang pandidiring meron ako sa sarili ko. Nakakadiri ka" Tila kinakapos ako ng aking hininga. Ang--- ang sarap kong patayin? Ako? Gusto niyang patayin? Ma.... alam mo bang ang mga salita mo palang ay nakakapatay na. Pinapatay na ako nito kaya wag na kayong mag-alala kung gusto niyo akong patayin dahil ito'y ginawa niyo na po sakin. Pinapatay niyo na po ako sa pamamagitan ng mga masasakit na salitang binibitawan niyo sakin. "Papa ano pong nangyayari dito?!" rinig kong tanong ni Ate Abby. Pasimple ko naman itong tiningnan. Kasama nito ang kambal naming bunso na sina Troy at Annabel na ngayon ay kapwa nakangisi sa akin. My heart sank. Bakit ganito? Alam kong hindi nila ako gusto pero di ko inakalang may mas lalala pa pala. "Don't worry Abby dear. Sinasabi lang namin sa bastardang ito ang totoo. There's no use in hiding anyway. Wala na naman yung lola niyo na magtatanggol sa kanya" Akala ko ay makukuha ako ng simpatya mula kay ate Abby pero tumawa lang ito. "Hahaha buti pa Dad. Tutal, nakakapagod na maging bait-baitan sa kanya eh. Ewwness kaya. So mula ngayon Xenos, wag ka ng dikit ng dikit sakin ok? o kahit man lang sa mga kapatid ko" Ani ate Abby. Napayuko naman ako. Bakit ganito? Bakit kailan kong maranasan ang lahat ng ito. "Hahahaha buti nga sayo loser" sabay na saad ng kambal. "That's enough." nabuhayan ako ng sabihin iyon ni mama pero hindi rin pala iyon magtatagal. "Tutal alam mo na rin ang totoo Xenos at wala na rin si mama na magtatanggol pa sayo. Mula ngayon kunin mo lahat ng gamit mo sa kwarto at lumipat ka dun sa maid's quarter. Tutal dun ka naman nababagay" And with that, they left me alone. And in that night. I lost my sanity. I lost myself and I..... lost my family. ~•~ A/N: Hello mga ginoo't binibini. Kamusta po kayo? I just want to say that I accept criticism. So if you have something to say feel free to comment down your thoughts. Your comments and votes are very much appreciated. Enjoy reading everyone. Arigathank you! ♥︎♥︎ Ps: I can't assure you that this story is a perfect one but I stilk hope that y'all like it. I'm sorry in advance, di kase perfect si author eh hehe.