KANINA pa nakatitig si Dana sa lunchbox na nasa harapan niya. Hindi na siya halos kumukurap. Pakiramdam niya’y anumang oras maglalaho ito kung kukurap siya.
“Hoy, Dana!”
Biglang napapitlag si Dana nang marinig ang sigaw ni Missy. “Nandiyan ka na pala? Kanina ka pa ba?” usisa niya sa kaibigan nang mapansin nakaupo na ito sa visitor’s chair sa harapan ng mesa niya.
“Opo. Kanina pa po ako dito. Sa laki kong ito, hindi po ba ninyo ako napapansin,” sarkastikong sagot ni Missy.
Nakagat ni Dana ang pang-ibabang labi. “Pasensiya may iniisip lang kasi ako,” pagdadahilan niya.
Tumaas ang isang kilay ni Missy. “Oo nga. Ang lalim nang iniisip mo. Kaya hindi mo ako pinapansin kahit kanina ko pa kinukuha ang atensyon mo. Sino ba kasing iniisip mo?”
“Sorry,” matipid ang ngiting wika ni Dana. “Kain
