Tahir Zaimoğlu
Kapının hemen dışında, koridorun soğuk mermer zeminine oturmuş, içerideki her sesi dinliyordum. Saatler olmuştu belki, zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştım. Kolum, yanıma dayadığım tabancanın soğuk metaline değiyordu. Her an, her sese hazırdım. Gökhan’ın yüzü, o iğrenç, zafer dolu sırıtışı gözümün önüne geldi. Onu bulacak mıyım? Bulduğumda ne yapacağım? Bu sorular zihnimde bir sarmal gibi dönüp duruyordu. Ama tüm bu öfke ve planların ötesinde, içeride, yatağımda uyuyan kadın için duyduğum koruma içgüdüsü her şeyin önündeydi. Ona bir şey olursa... Bunu düşünmek bile istemiyordum.
İçeriden gelen o ilk huzursuz hırıltı, beni bir saniyede tüm düşüncelerden sıyırıp aldı. Tüm bedenim aniden gerildi, kulak kesildim. Sonra, adeta bir bıçak yarası gibi ciğerlerime işleyen o ses.
